Gisteren was de D-day van donderdag en we hadden een leuk zoet roze met geel en smakelijk plan:
Naar het snoephuis in museum Voorlinden in Wassenaar! 😘

Opa, mama Wendy en Xem gingen mee en natuurlijk de drie musketiers.
Na een uurtje rijden op een vrij rustige snelweg zijn we op plaats van bestemming 🚙 🚗

Bij binnenkomst krijgen de groters een boekje met informatie over alle kunstwerken en de kinderen een zigzagboekje waarin de speurtocht met opdrachten te vinden is 🕵️
Onze drie musketiers houden wel van een speurtocht en in no-time staan we bij het eerste grote kunstwerk.

Het zijn allemaal kistjes, maar waar werden die voor gebruikt? Er wordt goed gekeken en nagedacht. Antwoord bij de foto’s! 🥾 🥿👞

Bij de volgende ruimte zien we een bol van oude krukjes , er hangen allemaal zakken aan de wand die door de 3M’s geteld worden en er is een wand waartegen een hele stapel boeken staat. Het stelt een landschap voor 📘📕📙📓📗📔
De vraag bij speurtocht is: Hoeveel boeken zijn er voor dit kunstwerk gebruikt?
Dex gaat op de grond liggen en begint te tellen van onderaf aan. Airen kent de tafels al en weet dat je er een keerstom van kan maken. Zij telt de zijkant en de onderkant
Logischerwijs gaan de kinderen dichtbij de stapel boeken staan om de opdracht op te lossen. Ze zien ook gaatjes, zou daar wat inzitten? 👀
Nee, ze zaten nergens aan, maar oeps! Dáár worden zij op de vingers getikt door een strenge stem:
Willen jullie niet zo dichtbij komen!!
Was het te dichtbij? Ah…Ok….
We zagen nergens een streep op de grond of een koordje dat de afstand aangaf en we zaten ook nergens aan…..Het begrip ‘dichtbij’ is voor velerlei uitleg vatbaar en wij zagen dat blijkbaar ruimer dan de suppoost 😅
Maar natuurlijk werd er meteen geluisterd en de kinderen namen afstand.
Door Airen’s tafelsom kwamen we tot de conclusie dat het antwoord C moest zijn: 3500 boeken.

We vervolgen onze tocht en verbazen ons over hoe écht dat geweer is geschilderd! Het is een opblaasgeweer verdeeld over meerdere doeken. Knap gemaakt hoor! Geen foto van😅

Dan komen we bij een stilleven van een klein zolderkamertje waarin alles grijs is gemaakt behalve de bramen op en naast het schaaltje.
Er scheen een fel licht door het raam naar binnen en omdat ik in het schijnsel van de lamp met mijn handen een schaduw creëerde was ik het die nu een tik op de vingers kreeg. Oeps. Ik raakte niets aan en had ruim voldoende afstand. Dacht ik. Maar niet dus. Stoute oma 🤓

We zijn ons nu zeer bewust van de in het zwart gekleede suppoosten met strenge gezichten, die strikt zijn op de naleving van de afstandsregels. Welke regels?

Dus als we bij een levensgroot stilleven aankomen houden we afstand en zien een rommelige tafel met parasol ☂️ ernaast, die de suggestie oproept dat er net een heel gezellig samenzijn is geweest van vier mensen die biertjes hebben gedronken en nootjes hebben gegeten en waarbij de speurtocht opdracht is: ‘Bedenk een verhaal bij dit stilleven’

Om beter te kunnen zien wat er allemaal op tafel ligt, komen we wat dichterbij. Nee, we raken niets aan, kijken met de ogen 👀 en wijzen met de vingers 👉🏼
De kinderen zijn geïnteresseerd en bedenken wat er zich hier aan tafel afgespeeld zou kunnen hebben. Wat een leuke opdracht! 🎉
Maar oeps! Daar is opnieuw een suppoost die ons op de vingers komt tikken. We staan opnieuw te dichtbij. Er is hier blijkbaar in dit museum een onzichtbare grens die de ene keer groter is dan de andere keer en waar wij dan blijkbaar nét over gaan….
Mijn irritatielevel begint omhoog te gaan, maar we houden het netjes en we gaan keurig op meer afstand door met het verzinnen van het verhaal bij dit stilleven. Zie foto.

Via nog wat andere kunstwerken, waarvan we er sommige mooi vinden maar ook een aantal stom zoals een groepje gevulde vuilniszakken bij elkaar, komen we bij hetgeen ons naar dit museum had gelokt:
SWEET MEMORIES 🩷 💛

De kunstenares heeft de kamers van toen ze kind was gemaakt en alles beplakt met spek, snoepkettingen en dropveters 😋
We zijn niet de enigen die erop af gekomen zijn en we moeten in een Efteling-rij al was die wel veel korter dan in de Efteling gelukkig.
De smalle uitgang van dit kunstwerk is tevens de ingang en omdat het druk is mogen er maar 8 mensen tegelijk naar binnen, op sokken.
De buggy mag niet mee naar binnen, die moet naast het bankje gezet worden. Ok.
Maar….zegt Joah en hij wijst: Die meneer komt naar buiten met een kind in een buggy. Dat is toch gek?
En inderdaad, hij heeft gelijk. Maar ja, laat maar want de regels zijn hier een beetje onvoorspelbaar 🤢
Als we de buggy netjes op de aangewezen plek hebben gezet, tikt de ene suppoost de andere op de vingers:
Buggy’s moeten dáár staan!
Pffff 🫩
We verplaatsen de buggy.

Als we aan de beurt zijn krijgen we strenge instructies:
Nergens aankomen! Alleen kijken!! Je hebt 5 minuten! 😮
We kregen wel, heel aardig, een spekje dat we mochten opeten om de verleiding in het Snoephuis te onderdrukken denk ik.
En zo begon ons flitsbezoek aan dit geurige kunstwerk (ik rook overigens niks, denk dat de spekjes al uitgegeurd waren) 🙄

Voordat we naar dit museum gingen had ik op Instagram al een filmpje gezien. Je weet wel, zo’n filmpje met allerlei fotoflitsen.
Nou, ons bezoek had daar ook iets van weg.
Je kon nét even een blik werpen op de kamers met inhoud en hup, we stonden alweer onze schoenen aan te trekken 😅😅

Het blijkt dat er in dit museum ook geen restaurant is. Er is er wel een buiten het museum, maar daar hebben we nu even niets aan. Dus we gaan even op een van de bankjes zitten die tegen een muur in een lange rij staan. De kinderen krijgen een pakje drinken en iets kleins te eten uit mijn tas. 🧃🥧
Ik waarschuwde al: Ik denk eigenlijk dat het niet mag, dus als er iemand komt dan ruimen we het wel weer op.

Het leek erop dat dit een beetje een suppoost-vrije zone was, maar nee. Een van de zwarte gekleedde oppassers komt op de tafeltjes tussen de bankjes in, boeken over de kunstwerken neerleggen. En je raadt het al natuurlijk…..
Dex vroeg: Mag ik nog wel mijn pakje leegdrinken?
Nou vooruit, dat mocht 🙏🏻

Als we van de bank weglopen om verder te gaan met de speurtocht, kijkt Dex naar zo’n neergelegd boek en vraag: Mag je wel in dat boek kijken?
😂😂😂Haha, dié vraag schets precies de sfeer die er was ontstaan…..🤓
Joah had ook al gezegd: Mag je hier wel de vloer aanraken? We kunnen hier niet ‘De vloer is lava’ doen… want je mag alleen maar de vloer aanraken😅

Na het flitsbezoek aan de Sweet Memories hervatten we de speurtocht. De drie musketiers vinden het nog steeds leuk om de opdrachten te lezen en de antwoorden te vinden.
We komen bij een grote wand waaraan allemaal grote en kleine lege canvassen van papier hangen. Er staat een stoel bij 🪑
De 3 muskies bedenken welk doek zij zouden willen beschilderen. Airen wil een kleine en een grote. Op de grote zou zij Roxy Dekker schilderen en op de kleine Rick van Wie is de mol! 💚
Joah weet het ook meteen: Hij zou zijn hele familie op een groot doek maken❤️
En Dex weet na een tijdje nadenken ook: Ik zou Xem op een groot doek schilderen 🥰
Joah vraagt zich af waarom die stoel daar staat….. Je mag toch nergens aankomen oma, dus mag je er niet op gaan zitten, waarom staat het er dan?
Ik heb geen idee en voel met hem mee want liefst zou hij er wél even op gaan zitten…. (Zou er dan een suppoost komen?? )

Als we deze grote zaal uitlopen waarin we heel goed hebben opgelet vooral niemand tegen ons in het harnas te jagen, hoor ik opeens een stem die me vraagt of ik mijn rugzakje af wil doen. Oeps! Een suppoost 🫩🤓
Natuurlijk doe ik het rugzakje af en leg het onderin de buggy, waar het al steeds lag maar na het Sweet memories bezoek en het ‘stoute’ tussendoortje op mijn rug terecht is gekomen 😶

Na weer enkele opdrachten gedaan te hebben komen we bij een ruimte waarin op een muur een hypnotiserend panorama voorbij komt ⭐️ 🌟 🪐 Je wordt er zelfs een beetje draaierig van, maar ook rustig en dat kunnen we wel even gebruiken. We zitten op ruime afstand een poosje te genieten en vragen ons af hoe de kunstenaar dit gemaakt heeft.

Via een gang waarin de kinderen piepkleine liftjes vinden die ze al liggend op de grond bekijken (en waar deze keer een afstandsstreep staat die ze niet gezien hebben…..) komen we bij een blokhut waar iets heel vreemds aan de hand is!
Het regent er binnen!! Het hoost zelfs, zo hard! 💦 💦 Wat een gek gezicht maar ook grappig. Wij blijven lekker buiten hoor!

In een volgende grote zaal staat een immens kunstwerk van cortenstaal. Het is een roestig gevaarte maar ziet er heel mooi uit door de ronde gladde vorm. Je kan er ook in en het blijkt dat je in het kunstwerk best een kleine wandeling kan maken 🚶🏻‍♀️(wij) of sprint kan trekken (de kids) 🏃‍♂️ want steeds als je denkt: Daar houdt het op! Gaat het nóg verder!
Je kan het kunstwerk ook van boven bekijken en dat doen we dan natuurlijk ook!

Via een ouder echtpaar van reusachtige afmetingen komen we bij het zwembad! Hier mag je echt ‘in’ maar wel eerst even met de trap naar beneden. Wat een leuk effect levert het water boven je op als je beneden bent en wat een leuk effect ook als je van bovenaf in het zwembad kijkt. Ook dit is een feestje voor de kinderen en ze zijn er meerdere keren in ‘gedoken’ 🏊‍♀️ 🏊‍♂️
En nee, we zijn niet op de vingers getikt deze keer maar wel bij het einde van de speurtocht aangekomen: Een bijzondere klok waar iemand in lijkt te zitten die steeds de wijzers wegveegt en ze opnieuw in de klok tekent 🕰️

Natuurlijk duik ik nog even met de kinderen het winkeltje in dat vol ligt met koopwaar in het thema van het Sweet Memories huisje. De 3 Muskies kiezen allemaal een aardigheidje en ook voor hun ouders nemen we een klein cadeautje mee 💰
Een zakje met verschillende soorten spekjes mag natuurlijk ook met ons mee naar huis en wat we daarmee gedaan hebben:
Zie de foto’s!
(Dex en Xem waren rechtstreeks met mama Wendy naar huis gegaan maar we gaan deze lekkere zoete activiteit vast nog wel eens doen!)

Geschreven door Karinstalenburg.reisdagboek