Inmiddels is het januari 2021. Het vage pijntje in mijn linkerbil is minder vaag geworden. Ik voel het steeds vaker. Het is ook niet alleen meer links, maar ook mijn rechterbil doet nu vrolijk mee alsof ze het hebben afgesproken.

In het najaar van 2020 was ik begonnen aan het opknappen van de slaapkamer. Het begon met de aankoop van een tv via marktplaats, zo’n grote platte van Phillips. Nee. Eigenlijk begon het nog eerder: met het laten vervangen van onze raamkozijnen uit het jaar 1974, nog voorzien van enkel glas, met bijna antieke raamsluitingen in een kierende omlijsting. Was goed geventileerd, dat wel 😅
Het zat er al maanden in, maar het moest nog geschilderd worden. Door mijn burn-out en lumbago klachten (lage rugklachten) was het daar nog niet van gekomen. Maar na mijn arbeidsintegratie-traject bij Heliomare, werd ik weer wat mobieler en energieker gelukkig.
Wie mij wat beter kent, weet dat ik van aanpakken houd. Wat ik vandaag bedenk moet gisteren klaar zijn en dat is me ook jarenlang gelukt (als je het niet te letterlijk neemt).
Maar die tijd is voorbij. En daar heb ik mij, zij het met moeite, bij neergelegd.
Ik heb mijn tempo aan mijn mogelijkheden moeten aanpassen. En blij, met wat ik wél weer kon, deed ik af en toe wat en wisselde dat af met helemaal niks doen. Ik heb nog nooit zo lang over een kamer gedaan. En eerlijk gezegd, het is nog steeds niet helemaal klaar.

Ten tijde van de verandering van onze slaapkamer veranderde ook de nieuwe pijn. Je weet wel, waar ik het gisteren over had, dat vage pijntje dat begon op het strand van Wijk aan Zee.
Dat vage pijntje werd steeds minder vaag en ik voelde het steeds vaker. Óók niet meer alleen mijn linkerbil, maar ook mijn rechterbil ging vrolijk meedoen, alsof ze het hadden afgesproken.
Bij het behangen en schilderen, merkte ik, dat als ik boven mijn hoofd reikte om het behang bij het plafond aan te duwen of de randjes te schilderen, dat dat zeer deed en ik gauw mijn arm liet zakken. Mijn liezen lieten het er ook niet bij zitten en besloten eveneens iets van zich te moeten laten horen. Of liever: voelen.
Bij het lopen met mijn stokkies merkte ik dat mijn bovenbenen zeer deden, de pijn begon uit te stralen naar mijn knieholtes en bij het springen merkte ik dat ik dat niet meer kon.....
Springen? Ik? Je bent ook geen 18 meer toch?
Maar als juf spring je nog weleens in het rond met de kinderen, zéker als je in je takenpakket Bewegend Leren hebt staan, zelfs als je 61 bent.
Het was toen lockdowntijd en ik maakte video lessen in het kader van Bewegend Leren zodat de kinderen thuis lekker mee konden doen. Al springende van het ene naar het andere antwoord.
Althans, dat was de bedoeling.
Ik kon niet meer springen.
Een rare gewaarwording.


PS: Heb je de foto’s gezien?
Ben nog steeds zó blij met dat behang! Op de kop getikt bij de winkel met de A! Twee tientjes. Twéé!!! Nou ja zeg! Kan er nóg steeds niet overuit!

Geschreven door Karinstalenburg.reisdagboek