Vanmorgen werd ik gewekt door Airen en Dex, want zij hadden voor mij een taart 🥧 gemaakt in het speelhuisje en ik moest de kaarsjes uitblazen. Tja, tegen een pruttaart, gemaakt door je kleinkinderen kan je natuurlijk geen nee zeggen. Airen gaf me mijn klompen aan en mijn stokken en ik liep, vergezeld van twee enthousiaste kaboutertjes, naar het huisje.
En daar was het hoor! Een geweldige taart 🎂 met een 🕯 erop! De kok van de taart was nog niet helemaal tevreden en plaatste ook nog alle kaboutertjes rond de taart en stak vervolgens de kaars aan met een onzichtbare aansteker. En warempel! Er ging een groen vlammetje branden! Ik blies zo hard ik kon en in 1x had ik het vlammetje weggeblazen! Wel met een beetje hulp van Airen’s handje, moet ik eerlijk zeggen.
Wat een goed begin van de dag zeg!
De kinderen hadden er zin in vandaag, want vandaag zouden we opnieuw naar Schateiland gaan omdat de weersvoorspellingen veel regen aangaven. Om 10.15 stonden we voor de poort en kon het spelen beginnen. Het duurde wel een beetje lang voordat piraat Gouddukaat (die ik vorige keer kapitein Goudstuk genoemd had.... helemaal fout dus!) op het toneel verscheen. Vooral Dex is daar helemaal fan van!
We hadden alvast een plek op de eerste rang gezocht aan een tafel waar deze oma de rest van de dag grotendeels is blijven zitten. Ik was bang me te gaan vervelen tussen al die spelende kinderen in (en dat waren er veeeeel vandaag), dus ik had kleurtjes ✏️ mee, kleurmandela’s, vouwblaadjes en het Beste boekjes.
De spullen kwamen ook goed van pas omdat het wachten op piraat Gouddukaat lang duurde. Airen is gek op kleuren en heeft een hele Mandela ingekleurd en ook Dex heeft met zijn favoriete kleur van dit moment: PAARS, lekker zitten kleuren.
Als de voorstelling eenmaal is begonnen, zijn onze twee kleine 🏴‍☠️ piraatjes niet meer te stoppen. We hebben deze keer gedacht aan badkleding zodat ze lekker nat kunnen worden bij het goud zoeken in het water, we eten een niet helemaal gezonde piratenmaaltijd, tosti met piratenbloed en kleine gele stokjes met oorsmeer. Of was dat mayonaise.....
Om twee uur was het weer tijd om de schat gaan zoeken, maar omdat er deze keer zoveel kinderen waren is het onze twee piraatjes niet gelukt er een te vinden. Samen zijn de piraten sterk, dus het maakt niet uit! In de belangrijkste schatkist zat een lekker ongezond blauw snoepje voor alle speurneuzen!
Na alle belevenissen op Schateiland werd het tijd om even naar Voorthuizen te verkassen met ons eigen piratenschip om daar even wat boodschapjes te doen en een lekker ijsje 🍦 te halen.
we kwamen echter niet zomaar Schateiland af....
ALLE BOMMEN EN GRANATEN!!!!
Het uitrijkaartje deed het niet!!! En Nee! Er was géén intercomknop!!!
Nu moest de kapitein van ons schip op vier wielen, terug naar de balie om daar een oplossing voor te vinden. Gelukkig was de kapitein helemaal niet moe en heeft een opgeruimd karakter, dus vloog er niets door het schip, alvorens de koers terug naar het Schateiland werd gezet.
Met een nieuwe uitrijkaart en
door voor de zekerheid maar een andere slagboom te kiezen, lukte het nu wel om Schateiland te verlaten.
We gingen op weg naar Appie in Voorthuizen en naar de IJstijd, waar we een lekker ijsje wilden gaan eten. Na twee keer stuurboord sliepen onze piraatjes al, maar wilden voor een ijsje toch wel weer wakker worden, zij het met wel de nodige moeite.
Bij de IJstijd koos Airen een lekker smurfenijsje met spikkels, Dex een Oreo ijsje (dat is een koeksoort) en ik koos voor een softijsje. Marcel nam niks, hij houdt niet van ijs. Dat kwam goed uit, dan kon hij mooi mijn softijsje vasthouden want ik moest naar de plee.
Daar momenteel alles bij mij een beetje langer duurt en ook mijn stoelgang momenteel niet helemaal op orde is, was ik blij dat ik een paar keutels kon lozen!
Maar hoewel de winkel de IJstijd heet, is de temperatuur daar niet zodanig, dus Marcel kreeg het zwaar te verduren met mijn smeltende softijsje. Haha! Er was al een bergje servetjes tegenaan gegooid en zweet 💦 stond op zijn rug. Gelukkig was ik net op tijd terug om hem te verlossen van de smeltende ijsberg en in no-time was het ijsje naar mijn maag verhuisd.
Als ik even naar Dex kijk, moet ik erg lachten, want zo te zien aan zijn gezicht is hij geen ijs aan het eten maar zwarte aarde! OREO is een lekker zwart koekje met iets melkachtigs, maar als ijsje is het net wit ijs met aarde. Mooi Kodak momentje!
Als we weer bij de tent zijn, duik ik op mijn stretcher en val 💤 De kinderen spelen en marcel zorgt voor de Ratjetoe.
Voor het naar bed gaan duiken we nog even de invaliden douche in. Nu ik met stokken loop (mijn nordic-walking stokken), af en toe ‘au’ roep en een pijnlijke blik opzet, voel ik mij vrij om die ruimte te gebruiken, zelfs al gaat het alleen maar om de kinderen wassen 🚿
Deze keer is Dex dapper en stapt onder de douche zonder gesputter, al zou het ook kunnen komen omdat ik slagroomzeep heb! En dat is heel interessant natuurlijk!
Helaas sluiten we de dag af met flinke 🌧 🌧 Regen die de hele dag, ondanks de voorspellingen, niet gevallen was, valt nu. En dan is het allemaal flink behelpen in onze lieverd Oude Willem. Maar zij klaagt niet! Wij wel.....
Deze vakantie is flink confronterend. Het doet je beseffen dat alles wat je normaal gesproken gewoon ‘even’ doet, nu niet kan. Het doet je beseffen dat je anderen nodig hebt voor hulp, dat je die ook wel vraagt, maar dat dat niet alleen voor jezelf heel vervelend is, maar ook heel vervelend is voor de ander die het daardoor drie keer zo druk heeft en zich met dingen moet gaan bezighouden waar het zich nooit mee bezig heeft hoeven houden en ook allerlei dingen niet ziet of belangrijk vindt.
We vinden het heerlijk dat de kleinkinderen mee zijn. Onze zonnetjes ☀️ ☀️ Twee heerlijke scheetjes die het goed met elkaar kunnen vinden en lief zijn voor opa en oma. We kunnen er deze keer niet alles uithalen wat we zouden willen en ik hoop dat zij daar weinig erg in hebben. Hoewel ze mij wel regelmatig au-au-au horen roepen en eraan gewend zijn geraakt dat ik mijn stokken nodig heb als ik ga lopen. Airen komt ze me al aangeven die schat, of ze raapt ze op als ze vallen, en als ze zien dat ik veel pijn heb komen er heerlijke omhelzingen en kusjes naar me toe. Mijn situatie beïnvloed ook onze irritatiegrens naar elkaar toe en dat zien ze soms ook. Dat is jammer. Maar ja, dat is ook het leven.
Morgen zijn we weer allemaal uitgerust en maken weer nieuwe herinneringen! ❤️

Geschreven door Karinstalenburg.reisdagboek