Het is nu 20.55 en ik zit uitgevloerd voor de tent zonder luifel.
Wat een hel-dag! 😵‍💫
De hele ochtend door het huis gedrenteld om ditjes en datjes te pakken. Ons huis is niet groot, maar je kan er evengoed de nodige kilometers in afleggen als je wil. Ik wilde niet, maar het moest toch even.
Tussen het drentelen door hebben we Oude Willem uit haar Stalletje gehaald. Ze stond, zoals verwacht, al klaar vergezeld van de twee campinGaz flessen. Maar stralen deed ze niet. Geen rode loper te zien en ze was op 30 cm afstand geplaatst van een lotgenoot. De eigenaar van de lotgenoot had ruzie met de kar en de stekker en het duurde en het duurde...🤢
Oude Willem kan niet zuchten, maar als ze het gekund had, dan had ze het nu gedaan. Én ze had vast en zeker met haar ogen gerold, als ze die had.
Afijn. Uiteindelijk konden we Oude Willem volledig omhelzen en haakten we haar aan de trekhaak. Gelukkig is ze blijven hangen vandaag. Dat blijft toch altijd even spannend.
Om 13 uur stonden Wendy en Dex beneden met bijna hun hele hebben en houwen. Het werd wat passen en meten maar uiteindelijk zaten we in de auto omringd door vakantiespullen en Dex.
Na slechts een uurtje rijden waren we al in Voorthuizen. Heerlijk om eens lekker zó dichtbij te kamperen!
Mijn lichamelijke staat was er door de autorit niet beter op geworden en al strompelend liep ik de eigenaresse (bleek later de schoondochter ván te zijn) tegemoet. Zij bood me spontaan haar arm aan en leidde me naar de plek waar we Oude Willem mochten gaan uitklappen.
Zag er uit als een fijne plek, met zicht op het speeltuintje en een lekkere dikke boom die ons van schaduw kan voorzien.
Aangezien ik echt gedwongen werd door mijn lijf om zo goed als niets te doen, mocht ik deze keer toeschouwer zijn van het opzet ritueel. Dat viel nog niet mee....
Het eerste obstakel was de boom. Want rondom de boom is een ruig stukje grond en het loopt daar niet vlak. Dus een beetje opschuiven naar links dan maar. Dat ging niet 1,2,3 want het neuswiel zat fucking klem. Gelukkig kwam Sandra, de schoondochter van, met een klein trekkertje 🚜 ons vlot trekken en we overlegden meteen even over de plek want echt voor de boom staan, zou betekenen dat we zo goed als midden op het veldje uitkwamen. Dus een beetje meer naar links.
Zo gezegd, zo gedaan. Maar niet zonder eerst 3 kwartier bezig te zijn geweest met het goed zetten van Oude Willem. Zij is soms wat veeleisend en dwingend bovendien. Haar bakkie moet waterpas staan. Anders gaat ze ons de hele vakantie dwars zitten door ons uit bed te laten rollen. We zijn daarvan op de hoogte, dus waterpas zetten is iets waar we veel tijd aan besteden 😅.
Uiteindelijk kunnen we dan de klep openklappen, de tentdoeken rechttrekken en aan de stangen gaan hangen om het kiepsysteem in gang te zetten. Ik schrijf ‘we’ maar ik probeerde me te houden bij het geven van aanwijzingen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk....🤓
Als vader en dochter het voor elkaar hebben is de volgende stap de haringen in de grond slaan. Lekker bezig!!!
Als we klaar zijn komt de buurvrouw langs. Ze meldt dat ze vindt dat de tent veel te dicht op die van haar staat. Ah! Gelukkig heb ik dat met de schoondochter ván overlegd dus ik liet dat de buurvrouw weten. Zij was echter ‘not amused’ en liet nog even weten dat de tent echt niet nog dichterbij moest komen. Ik zei haar dat ze daar niet bang voor hoefde te zijn om dat we al 3 kwartier bezig waren geweest ons paleisje waterpas te krijgen en we dat niet nog een keer gingen doen om de tent nog dichterbij haar te zetten. Dat laatste zei ik overigens niet hoor. Maar ik denk altijd meer, dan dat ik uitspreek. 💭
Niet veel later zien we dat de buurvrouw klaagt bij de schoondochter ván.....
Deze begint nu ook een beetje terug te krabbelen van wat er besproken was ... Wendy licht toe dat de buurvrouw al die tijd vanuit de camper aan de overkant bij ons, samen met haar ouders (of schoonouders) naar ons heeft zitten koekeloeren en pas nádat de tent helemaal staat haar beklag komt doen...

Om een lang verhaal kort te maken;
Ik raakte in een huilbui, die achteraf gezien bijna een uur geduurd heeft. Ik riep naar haar (de schoondochter ván) dat ik morgen wel naar huis zou gaan, en meer van dat soort dingen.
Nu blijkt dat de schoondochter ván meer met mij op heeft dan de buurvrouw. Ze nodigt mij uit om met haar mee te komen om bij haar een bakkie koffie ☕️ te drinken en even uit de situatie te stappen. Ik ben echt diep verdrietig. De buurvrouw bleek het bekende druppeltje te zijn.... Zoveel achter mijn kiezen gehad het afgelopen jaar met als hoogte punt vandaag, waarop de pijn echt niet te hachelen is, zelfs de medicatie wordt door de pijn overheerst.

Bij de schoondochter ván, drink ik een bakkie koffie, wendy een theetje, Marcel sluit wat later aan. Wat ontzettend lief dat deze vrouw mij op deze manier opving! Wendy bood aan dat wij morgen de tent wel een stukje op zouden schuiven (.......???....) waarop Sandra, ja ik zal haar voortaan gewoon bij haar naam noemen, ons liet weten dat onze buren morgen vertrekken en verplaatsen dus niet nodig is. Zo! Dat luchtte me wel op. Want het idee om 3 weken naast een stel zeurpieten te staan stond met niet erg aan.
Overigens, jullie mogen 3 x raden in welke leeftijdscategorie de buurvrouw thuishoort.

Na de koffie verder met alles inruimen. Wat een berenklus en extra lastig als het ook nog gaat ☔️ Gelukkig zette dat niet echt door, maar binnen konden we inmiddels alleen nog maar slalommen en springen over spullen.
We zijn inmiddels ook alle drie doodmoe en het kost hier en daar wel wat moeite om vriendelijk te blijven. Zelfs Dex, die vrolijk tussen alles door speelt, krijgt af en toe een wat korter antwoord dan de bedoeling is. Als de nagelnieuwe stretcher al stuk blijkt te zijn bij het openen van de zak, worden we ook daar niet vrolijker van.
Wat een dag......

Sorry Oude Willem. Ik had je deze dag meer allure gegund, maar het zat er even niet in.
Nog even een klein wijntje met water en dan gaan we maar eens lekker slapen!

Geschreven door Karinstalenburg.reisdagboek