Na een rustige nacht en een rustige start van de dag, waarop ik nog in bed lag en Marcel wat boodschapjes deed, ontbeten we op het terras van Oude Willem. Vandaag is het ‘No-douche-today!’-dag, dus ik schiet in wat schone underpants en een fris ruikend jurkje. Alles dat van textiel gemaakt is, is inmiddels niet meer klam of vochtig door de temperatuurstijging en de vochtigheidsdaling.
Tijd voor een fietstochtje, maar niet voordat Marcel een spoedcursus e-biken kreeg van ondergetekende. Knopje aan, vier mogelijkheden voor trapondersteuning, advies over ‘wanneer gebruik je welk standje’, en nog iets over de versnellingen. Het was zó gepiept dus we konden vertrekken. Nog gauw even wat onderwegvoer meegenomen voor het geval we niets tegenkomen waar we even lekker konden lunchen.
Als ik op mijn fiets 🚲 stap merk ik al snel dat er iets niet klopt met mijn zadel. Die staat in de skischans stand i.p.v. in een meer waterpasse positie. Omdat we tóch eventjes langs Voorhuizen fietsen om een Kruidvat te zoeken voor wat hygiënische doekjes enzo, kijken we ook maar meteen even of er een fietsenwinkel is.
Vervelend is hier dat onze navigatie de weg niet goed kan wijzen omdat de Zeumerseweg, heel onlogisch, óveral lijkt te zijn. We rijden dus eerst verkeerd en daarna nog eens. Maar goed, de aanhouder wint.
In Voorhuizen zien we aan de overkant van de weg iets van een winkel die met fietsen te maken heeft. We stoppen en steken over. Ik ben al aan de overkant als ik opeens allerlei geratel hoor dat leek te komen uit Marcels richting. En dat was ook zo. Och, nee toch???
Ik hou mijn hart al vast, want Marcel en fietsen!? Ik heb er ervaring mee.....
Als ik naar hem toeloop haalt hij net een stukje van de fiets waarin een soort van inbussleutel zit. Vreemd. Iemand roept ons en geeft nóg een onderdeel aan dat van de fiets is losgeraakt. Het blijkt het achterste stukje van de kettingkastbeschermer te zijn. We besluiten dat de fiets ook zonder beide losgeraakte onderdelen verder kan, dus knikkeren de boel in de fietstas.
We vervolgen onze weg naar de winkel dat een fietsverhuurbedrijfje blijkt te zijn.
Op mijn vraag of er even naar mijn zadel gekeken kan worden komt dan ook een ontwijkend antwoord. Maar! Er is een fietsenwinkel zo’n 600 meter verderop. Mijn hart vervult zich met hoop, maar het is van korte duur, want er wordt van binnenuit geroepen dat die fietsenwinkel dicht is op maandag. Oef....
Ik ben zo brutaal de dame van het verhuurbedrijfje te vragen of zij een inbussleutel heeft die past op het onderdeel van het zadel dat versteld moet worden. Leek me een logische vraag, want als je een fiets verhuurd, dan zet je ook alles even goed voor je huurders.
En inderdaad, zij had zo’n inbussleutel. Ik heb die overigens zelf ook, alleen die ligt nog thuis en lacht zich nu een kronkel, omdat ik het nog in mijn hand had en dacht; Nee, die heb ik niet nodig.
Afijn. De dame begint aan het losdraaien van de schroef, maar er komt niet 123 beweging in. Ze draait verder, maar meer dan verder durft ze niet. Mijn logische brein roept naar me dat ze het verder los moet draaien zodat je het zadel kan schuiven. Maar ja, ik laat me door haar overreden niet nog verder door te draaien. Het nu even genoeg om te weten dat dat het zadel goed vast zit en er niet af kan vallen.
En zo komt het dat ik de hele fietstocht op een skischans heb gezeten. Op den duur fietst dat echt wel heel vervelend. Het maakt ook, dat mijn brein haast niet kan stoppen met denken aan een oplossing, want ik ga niet de rest van de vakantie op deze manier op de fiets zitten. Natuurlijk gaat morgen de fietsenwinkel open. Daar kan ik dan heen gaan natuurlijk......
Maar mijn. ‘ Ik-los-het-liever-zelf-op-zonder-hulp-te-vragen’ -mentaliteit legt zich niet neer bij deze te simpele oplossing. Ik voel me ook nu al uitgelachen door zo’n fietsenmaker, omdat het een fluitje van een cent is met dat zadel. En dat weet ik. Ik heb alleen geen gereedschap...
Gereedschap....Ah! Er is niet ver van de camping een Hubo! Daar hebben ze vast inbussleutels! Daar fiets ik straks nog even langs! Ahum, misschien beter om eerst op internet even op te zoeken hoe zo’n zadel versteld kan worden. En zo denk ik maar door en door....
Ik zie deze rit dus niet veel van de omgeving maar merk wel dat ik het koud heb. Het zonnetje wilde vandaag maar moeizaam doorbreken. Dus jasje aan en meteen even een plasje in het bos. Het is ook allang lunchtijd maar geen leuke eettent gezien, dus eten we een cracker met kaas op een bankje naast mensen uit Brabant.
Tijdens de fietstocht merk ik dat Marcel steeds ver achterblijft. Heeft mijn ebike-lesje dan toch niet voldoende leerrendement ( haha!) opgeleverd? En dan weet ik het! Oef! Het is Marcel! MARCEL EN FieTSEN???!!!!!
Er gaat altijd iets mis.....
Na het verliezen van enkele fietsonderdelen, springt nu steeds zijn ebike op de Off-stand. Geen contact. Geen fietsondersteuning. En dat trapt zwaar. Hij zet het ding wel steeds opnieuw weer aan en dan fiets hij weer even een paar minuten vlak achter mij, maar opeens is hij dan weer mijlenverweg. Het plezier van de ebike is bij hem dus nog niet duidelijk. En hij roept dan ook al luid en overtuigend door het bos: ‘VOOR MIJ GEEN EBIKE!’
Na de zoveelste stroomuitval, krijg ik een helder idee. We stoppen. Ik trek de accu eruit om die er daarna weer in te doen, met veel kracht. Vanaf dat moment blijft de stroomvoorziening in takt en begint Marcel tóch de voordelen van het elektrieke motortje te ontdekken. Er zijn hier namelijk genoeg heuveltjes en valse platjes.
uiteindelijk hebben we ruim 40 km afgelegd en als ik dat vergelijk met vorige jaar, op onze oude fietsen, dan is dat toch twee keer zoveel. Voor je conditie is het aanmerkelijk minder goed, want ik ben geen enkele keer buiten adem van het trappen geweest. Ach, je kan niet alles hebben zullen we maar denken.
Op de camping plof ik eerst op een 🪑 stoel om even bij te komen en om op internet te kijken hoe dat nou zit met dat zadel. Ik word bevestigd: als die dame vanmorgen de boel wat losser had gedraaid hadden we het zadel heel makkelijk kunnen verstellen. Ik spring nog even op mijn fiets naar Hubo en haal een inbusleutelsetje.
Op de P van de Hugo haal ik meteen het zadel met de zadelpen eraf en leg deze omgekeerd neer zodat ik goed bij de schroef kan. Een oudere heer, ziet me bezig en dacht waarschijnlijk; ‘Ah, een dame die hulpbehoevend is want zij weet vast niet hoe ze haar fiets moet maken’
Grgrgr......
Ja ik weet het! Heel lief van die meneer. Ik heb hem ook laten helpen hoor, maar ik had het ook heel goed alleen gekund. Wat zou er gebeurd zijn als Marcel daar gestaan had met zijn fiets? Dan was hij misschien wel doorgelopen. Haha! En Marcel had juist zijn hulp goed kunnen gebruiken. Wat een rolbevestigende gedachten allemaal!
Het is nu 18.30 uur. Er wordt hier aan alle kanten gegeten voor de tenten. Ruikt goed hoor. Marcel is ook bezig met zijn Ratjetoe. Deze keer met sla. Maar zonder eieren, want die wilden niet goed koken en bleven te zacht. Jammerdan.
We hebben vandaag overigens gehoord dat buurman Koekeloere en zijn vrouw, morgen afreizen naar Ameland omdat hij weer moet werken. Als vuurtorenwachter!
En dat laatste is wat Marcel hem als passend beroep toedicht. Hahahah......

Geschreven door Karinstalenburg.reisdagboek