De lift is er! Ik wil instappen.
O! Iets vergeten voor de crea-les op school. Gauw even pakken.
Lift weg.
Liftdeur gaat open: PostNL met pakketten. Een is er voor mij. Ik pak het aan, zet het binnen.
Lift weg.
Ik neem wel even de trap dat scheelt de PostNL bezorger weer een stop op mijn etage😘
Trip trap naar beneden. Goed ingepakt want het is koud.
Eenmaal beneden; naar buiten om buitenom naar de boxen te lopen en de fiets 🚲 te pakken.
Ik loop overdekt onder de eerste etage. Voorbij het dwarse muurtje moet ik zijn. Een muurtje van 30 cm dik waar ik omheen moet. Het steekt uit waardoor ik niet meer overdekt loop.
Eén stap.
Klap! Ik kletter op de grond en val keihard op mijn arm.
Foute boel. Ik weet het meteen!
Ik schreeuw het uit.
Écht! Paniek en pijn! liggend op mijn zij, met mijn hand houd ik de pijnlijke arm vast.
Ik hoor een stem. Een dame. Ik kan haar niet zien. Ik lig vlak tegen de bosjes met mijn gezicht. Ze vraagt of ze me kan helpen me overeind te zetten.
NEEEE!
Ze pakt m’n gevallen tassen op, m’n sleutels en pakt m’n bril aan want die kan ik in deze houding niet op.
Ze belt 112 🚑 alsof ze het al vaker gedaan heeft. Daarna belt ze Marcel voor me. Het enige mobiele nummer dat ik uit mijn hoofd ken omdat het zo makkelijk is.
Voicemail. Ze spreekt het in.
Mijn eigen mobiel zit in m’n zak.
De zak precies onder mijn zere arm……
Ondanks dat er was gezegd dat het wel even kon duren horen we een sirene. Voor mij?
Ja!
Drie aardige broeders helpen me. Ik schreeuw het alleen maar uit en beantwoord tussen het huilen door hun vragen.
M’n werk! Ik moet m’n werk bellen!
Dat doen we later zegt een van de koelbloedige broeders.
We gaan proberen je jas uit te doen.
NEEEEE!!!
Hij probeert het even maar NEE!!
Knip maar stuk!!! ✂️
Het kan me niet schelen dat het een vrij nieuwe jas is van de ANWB. Gelukkig gekocht met korting😅. Doe ik altijd. Van die korting bedoel ik.
Ik huil en schreeuw nog steeds maar probeer ook de ademhalingstips toe te passen die werden gegeven. Geef mij maar weeën!

Volgende stappen:
Op de brancard, in de ambulance. Infuus, bloeddruk, pijnstillers. 💊
In slakkentempo naar Dijklander. Gelukkig in Purmerend!
Wachten. Kamer 3 bed 4. Ik ben niet de enige.
Meer pijnstillers. 💊
Wendy komt me steunen. Fijn!
Marcel is er ook inmiddels. Fijn!

Röntgenfoto. Gelukkig kan dat staande. Opstaan is een hel, dat wel.
Wachten.
Nóg meer pijnstillers! 💊💊💊
Het is niet te doen die pijn. Of ben ik kleinzerig?

Uitslag: een breuk op een zéér vervelende plek. Kan niet gegipst worden. Moet ‘uithangen’ mbv een mitellaband. 6 weken lang zodat de breuk heelt. Daarna langzaam beginnen met oefeningen.
OMG! Dat ding aanbrengen doet PIJN! 😭
Er schiet van alles door mijn hoofd waar deze breuk roet door aan het strooien is.…

Marcel haalt nog even een doos met zware pijnstillers op en dan naar huis.
En daar zit ik nu.
En de komende weken.
Ik kan niet ontkennen dat ik het nogal zuur vind…😩

Gelukkig zijn de mensen om me heen meteen van alles aan het organiseren om de druk bij mij weg te nemen. Lief❤️. Een vangnet in tijden van nood is zó belangrijk!

Wat een avontuur vandaag zeg!
Had het wel willen missen eigenlijk 😅

Tóch ben ik dankbaar!
Dankbaar voor de dame die me hielp en 112 belde. 🙏🏻
Dankbaar voor het ambulancepersoneel, die het vandaag knetter druk hadden. 🙏🏻
En ook heel dankbaar dat het mijn linkerarm is en niet mijn rechter!!! Kan ik gewoon mijn eigen billen afvegen💩!

Ps: die röntgenfoto is van internet.

Geschreven door Karinstalenburg.reisdagboek