Eindelijk is het 12 augustus 2021!

Vandaag mag er iemand een mes in mijn rug steken!
Ik heb hem slechts 1x ontmoet. Een goedlachse man (zelfs vanachter zijn mondkapje 😂), arts, neurochirurg om precies te zijn, met de voorletter C (zou het van Cor zijn?) en de achternaam Haitink. En ik geef mijn leven nu al aan hem over. OMG! Waar begin ik aan???
Maar die laatste gedachte heb ik nooit gehad. Hij kon me niet snel genoeg beginnen!!

We hebben om ⏰7.45 uur een date in het Dijklanderziekenhuis, op de lakens van een trolley, onromantisch verlicht door felle lampen 💡 💡 en vergezeld van een aantal onbekenden die zich ook over mij zullen gaan ontfermen. Ze zien er allemaal hetzelfde uit 👨🏽‍⚕️👨🏽‍⚕️👨🏽‍⚕️maar mijn held herken ik, zelfs zonder dat hij wat zegt.

Voor de zóveelste keer vandaag, moet ik zeggen hoe ik heet, wanneer ik ben geboren en waarvoor ik hier eigenlijk kom. Op die laatste vraag wil ik het liefst iets grappigs antwoorden; “Mag ik drie kilo bananen 🍌 ?”, maar ik ben bang dat ze dan denken de verkeerde patiënt voor zich te hebben en me weg zullen sturen, dus ik leg netjes uit dat ik kom om verlost te worden van iets met een heel moeilijk woord dat ik niet kan onthouden, maar dat het in gewoon Nederlands kanaalstenose heet en die meneer dáár 👉🏼 👨🏽‍⚕️ gaat mij ervan verlossen!
Gelukkig! Ik had goed geantwoord. Ik mocht blijven.😅


Nu greep de anesthesist zijn kans en liet me weten nu iets in het infuus 💉te doen waardoor ik zou gaan slapen 😴. Mijn held Haitink, tipte nog even gauw om aan iets fijns te denken, dan zou ik straks fijner wakker worden. Sorry voor iedereen die dit leest, ik dacht aan mijn drie kleinkinderen......💗💙💙

Ik zie nu ik dit schrijf op mijn mobieltje, dat ik om 10.40 uur Marcel heb gebeld ☎️ om te laten weten dat ik weer terug ben in de wakkere wereld.
Wat er tussen ongeveer 8 uur en 10.40 uur gebeurd is, weet ik ten delen helemáál niet door de narcose en ten andere delen nog maar met flarden door het wakker worden uit de narcose. Mijn ogen vallen steeds dicht, mijn bed rijdt over de gang, ben ik een lift in geweest? Dat moet wel, want ik kom op de tweede etage terecht, OK is op de eerste. Wie bracht me terug? Was het Pebbles die vanmorgen ons verwelkomde voordat ik naar de OK ging? Haar naam is zo leuk, dat dat ook de enige naam is die ik heb onthouden van de mensen die me vandaag geholpen hebben.

Dat dichtvallen van mijn ogen blijft een paar uur aanhouden al doe ik ondertussen wel het een en ander. Ik verorber al snel na mijn komst op zaal, 3 broodjes 🥐🥪🥖 (heerlijk vers brood zeg!) met kaas en vleeswaren en als het eenmaal de échte lunchtijd is gaan er opnieuw 3 naar binnen!

Met behulp van mijn fotobewerkings-appjes flans ik fotocollage’s in elkaar en laat op deze manier de belangstellenden weten hoe het met me gaat én vul mijn tijd.
Als Marcel komt haalt hij even lekker een bakkie cappuccino ☕️ voor mij beneden bij de ziekenhuis toko, want daar heb ik wel even trek in. Ik krijg via hem ook allerlei groetjes en medeleven 💋💕 van mensen aan mij doorgegeven en dat is fijn om te horen. Ik ben nog steeds suffig en slaperig dus hij gaat lekker naar huis want hij heeft gewoon de hele dag gewerkt. Buiten is het lekker weer ( de mooiste dag van de week qua zonneschijn) dus hij heeft nog even lekker op het balkon genoten van het zonnetje ☀️ , een biertje 🍺 en de wetenschap dat ik nu verlost ben van mijn pijnen.

Want! De operatie is goed geslaagd! Als ik na een uurtje of 5 platliggen, een stukje mag gaan lopen, merk ik het metéén! Die pijn, die ‘nieuwe’ pijn die ik de afgelopen maanden steeds heftiger heb voelen worden, die pijn, die is compleet weg! WEG! 😮😮😮 Ik voel helemaal niks!!!! Ja, de wond, die voel ik en het gebied daarom heen, maar die ‘nieuwe’ pijn? Die is als sneeuw voor de zon verdwenen!
En vanaf nu zal de ‘nieuwe’ pijn, dus de ‘oude’ pijn heten! Zo blij mee!!!

Ik heb overigens als sinds een uurtje na mijn komst op de zaal, een buurman gekregen. En als het diner wordt gebracht, hebben we nog geen woord met elkaar gewisseld.... Ik begrijp uit gesprekjes met de verpleging dat ook hij aan zijn rug geholpen is en als onze maaltijd wordt uitgeserveerd halen we de schade van het ‘niet praten’ in. Allebei moe en slaperig van de narcose geweest, maar nu weer een beetje méns aan het worden!
We doen nu net of we een ‘first-date’ hebben en vragen elkaar het hemd van het lijf, maar dan beperkt tot het gebied van de rug en onze afkomst. Hij komt uit Volendam. Een aardige vent, leuk om te zien ook en als ik nog eens een stukadoor nodig heb zou ik aan hem kunnen denken. Ik heb er niet veel aan, want ik ben zijn naam al vergeten en dat van zijn bedrijf heb ik niet naar gevraagd.....🤪😅

In de loop van de middag ben ik overigens ook nog bezocht door een fysiotherapeut. Een aardige jongen, maar lang van stof en in mijn nog slaperige toestand is me toch veel ontgaan van wat hij zei. Iets met; zes weken, heel rustig aan, nog geen fysio, zitten, liggen, lopen afwisselen, neem de tijd, laat je bedienen en verwennen, grijp je kans! Haha, er staan wat dingen bij die hij niet zei geloof ik….. 🤫

Na ons diner zijn mijn buurman en ik weer in onze rustige modus gekropen. Ik heb met veel mensen even geappt en om half 7 kreeg ik bezoek van Wendy, Louis en Dex! Ze brachten een heel pakket met leesvoer, chocolade, nootjes én zelfs een klein flesje wijn mee! Haha! Alleen ernaar kijken 👀 is voor deze keer genoeg. Maar natuurlijk waren de knúffels van deze lieverds en dan vooral van Dex, het allerfijnste om te krijgen!! 🥰🥰🥰
Als ik de wedstrijd met Dex verloren heb, wie het eerste op het liftknopje drukt, gaan zij weer naar huis en installeer ik me in het bed. De wond begint wel pijn op te leveren, maar met een beetje geschuif naar een fijne houding én een paar paracetamollen lukt het toch goed om te kijken naar een serie die ik aan het volgen ben. Mar de Plastica.

Omdat het nogal warm is in de kamer, heeft de verpleegster het raam 🪟 opengezet naar de centrale binnenruimte toe. Dat geeft iets meer frisse lucht, maar ook meer geluid 🥴 en ik heb me er de hele avond over verbaasd dat er een gezin (of zelfs 2) met kleine en wat grotere kinderen tot 23 uur in de hal zijn blijven zitten, spelletjes doen, kinderen huilen, af en toe geschreeuw, praten......
Waren ze op bezoek bij iemand? Zat er ook een patiënt bij hen? Ik kon er niet eentje overduidelijk aanwijzen. Nou ja, gelukkig gingen zij tegen 23 uur weg en werd het stil in de centrale binnenruimte. Maar raar vond ik het wel.

En zo eindigde deze 12e augustus 2021.
Een dag waar ik erg naar had uitgekeken.
Een dag van hoop op een pijnvrijer leven.
Een gedenkwaardige dag, al zal ik volgende jaar, met dat beroerde geheugen van mij, vast denken: Het was in augustus....maar welke dag precies.....? Geen idee....

Ps. Ik ben overigens wel door het oog van de naald 🪡 gekropen hoor! Pas in oktober heeft het personeel een workshop met als thema: Voorkoming verwisseling van patiënt!
Gelukkig heb ik niet die drie kilo bananen besteld!
(Zie de foto’s!)

*trolley = een operatietafel

Geschreven door Karinstalenburg.reisdagboek