Ik hoor mezelf nóg zeggen tegen de huisarts:
‘Nou, ik dacht, ik moet er maar even naar laten kijken of het iets is, of dat ik er gewoon mee moet leren leven.’
Het is nog steeds januari 2021.
Zij deed allerlei onderzoekjes die ik wel herkende van een hernia die ik ooit, 30 jaar geleden, had. Ik doorstond alle tests glansrijk. De pijn was er dan ook niet altijd. Het was er af en toe, maar wel vaker ‘toe’ dan ‘af’..... Natuurlijk was de pijn bij de huisarts op standje ‘Af’.....En had ik het woord ‘vaag’ al eens gebruikt?
Ondanks de negatieve uitslag van de tests kreeg ik een wildcard voor de röntgen, waar ik meteen heen snelde en binnen een week was duidelijk dat er geen aanwijzingen waren voor mijn klachten, maar dat de mate van slijtage in mijn ruggenwervels wel was toegenomen. Deze informatie gaf mij een volgend toegangsbewijs:
De pijnpoli in Volendam.
Altijd een idyllisch plekje dat Volendam, voel me er meteen ‘toerist’ en ‘op vakantie’ als ik daar op de Dijk loop, de boot 🚢 naar Marken neem (hè Lysbeth?!) of op een terrasje een koffie ☕️ cappuccino bestel. Maar het adres van de pijnpoli geeft minder reden tot vakantiemijmeringen....
Door de Corona maatregelen mocht ik ook helemaal het pand nog niet betreden en kreeg de eer gebeld te worden door een gespecialiseerde arts 👩‍⚕️ aan wie ik mijn pijnklachten moest omschrijven.
Het eerste wat ik zei was: ‘ Het doet me denken aan mijn hernia van 30 jaar geleden.’ Maar daar nam ze geen genoegen mee....
Ze bleef maar vragen of ik de pijn kon ‘omschrijven’. Nou, niét dus! Wat ik ook probeerde, ze was niet tevreden.
‘Zijn het tintelingen?’
‘Uh, nee......’.
‘ Voelt als stroom?’ ‘ Uh, ja! Daar zou je het mee kunnen vergelijken misschien........ Ik weet het niet, ik heb nog nooit onder stroom gestaan......🤔’
Oef, het was en moeizaam gesprek. Want zelfs met het woord ‘stroom’ was ze niet tevreden. ‘ Stekend, zeurend, drukkend, dood gevoel, pijn met pieken? ‘ Nou dát dan maar: ‘Altijd pijn, met pieken’
Ze had verschillende scenario’s die tot beterschap zouden kunnen leiden. Een pijnpleister, een tens-apparaat, pijnmedicatie of amputatie. Dat laatste zei ze niet hoor, dat denk ik er nu zelf bij😂😅
Afijn. Niet veel later mocht ik het pand van de pijnpoli wél lijfelijk bezoeken en werd ik een uur lang ⏰ versierd met een pijnpleister. Het hoofdingredient van deze pleister is rode peper 🌶 🌶 en al snel kon ik dat bestanddeel er feilloos uit halen! Het werd heet op mijn rug! En de hele verdere dag heb ik met een ijszak op mijn rug gezeten.
De werking van de pijnpleister is pas na zo’n week of 4 merkbaar, dus kreeg de instructie mee om dat af te wachten en pas na 6 weken te bellen mocht het geen effect hebben.
Ik ben erg stout geweest, want ik belde al na 5 weken.
Het is inmiddels eind maart 2021.

Het tweede scenario werd in gang gezet: Een Tens-apparaat. Ik had er nog nooit van gehoord, maar nu ik er eentje kreeg aangemeten bleken meerdere mensen in mijn omgeving er bekend mee te zijn. Zo zie je maar, hoeveel verborgen leed er eigenlijk is ❤️

En zo liep ik een poosje rond met elektroden op mijn billen en boven mijn knieholtes en een apparaatje in mijn bh, want dat bleek de beste plek. Een heel gedoe steeds met draden die, vooral als je naar de wc moet, tussen je kleding 👗 👖 👚 blijven hangen en je dan de stekkertjes er onbedoeld uittrekt. Ik had mijn collega’s laten weten dat mijn toiletbezoek 🚽 de komende tijd meer tijd in beslag zou nemen. Tja, slechts 1 juffen/meesters toilet op school....

In deze periode lukte het mij nog om regelmatig met mijn stokkies een rondje om te maken 🚶🏼‍♀️ , al moest ik wel steeds vaker gaan zitten en ik was inmiddels ook goed op de hoogte op welke plekken er op mijn wandelroutes zitmogelijkheden waren.
Ik heb in die periode zelfs nog meegedaan met de scholen-challange van de CPOW (mijn werkgever) waarmee we, door ommetjes te maken, punten verdienden en een prijs konden winnen. Ik heb heel wat punten verdiend voor onze school hoor! Ik denk net zoveel punten door écht een ommetje te maken als door vals te spelen..... Maar dat blijft natuurlijk onder ons! 🤫
Bankjes, een boomstam, een stapel palletjes, allemaal prima mogelijkheden om even te rusten onderweg, zo hield ik het wel vol. Als echter een bankje al bezet was, er geen boomstam in de buurt was, geen steen, geen pallet of anderzins, dan veranderende de zaak....
Door de Coronamaatregelen ging je ook niet zomaar naast iemand zitten en helaas bleek het werpen van pijnlijk vernietigende blikken 👀 naar bankzitters, geen effect te hebben.
En zo eindigde op een dag, een van mijn wandelingen in een huilende Karin die met haar laatste krachtsinspanningen uiteindelijk ging zitten op een doeltje in het miniparkje bij de Gruttostraat omdat de twee bankjes langs mijn route bezet waren door andere mensen....
Het werd tijd voor een nieuwe evaluatie.....

scenario 3: Medicatie. 💊 💊 💊
‘S Avonds innemen in de hoop dat ik mezelf dan s’ morgens kon helpen. Want dat vertelde dit verhaal nog niet eerder, ik kon mezelf nog nauwelijks aankleden. Ondergoed, 🧦 🧦 sokken , legging, alles wat via mijn benen moest werd een uitdaging.
Medicatie dus. Het hielp niet meteen, maar inderdaad, het ging in de ochtenden beter. Het jammere van medicijnen is dat ze vaak bijwerkingen hebben en zo kreeg ik last van het gevoel dat er een steen in mijn slokdarm vast zat, vooral ‘s nachts 🌑.
Een andere en ook tijdrovende bijwerking was, dat mijn blaas een beetje lui leek te worden. Het werd een uitdaging in concentratie én ontspanning, want alleen dán lukte het om te plassen. Een krachteloze straal die ook zomaar weer stopte om pas na een nieuwe concentratie- en ontspanningsboost wat vloeistof vrij te geven. Gelukkig was dit euvel voornamelijk ‘s nachts aan het handje dus ik heb mijn collega’s er verder niet over ingelicht.
Gelijk met de start van scenario 3 werd ook scenario 4 in gang gezet:
Een ruggenprik en een MRI. Natuurlijk moest ik daarvoor geduld hebben. Er zijn meer wachtenden voor u.....

Het is inmiddels eind 26 mei 2021. De ruggenprik wordt gezet!
Halleluja!!!!! 💉
De dagen daarna voelde ik nauwelijks iets! Wat kan je genieten van het hebben van GEEN PIJN!!!! Ik was euforisch! 🥳💃🏼 Ik Stond nog net niet te dansen op de balustrade van het balkon!
Ik ben naar het stadje gelopen! GELOPEN!!! Zonder pijn!
Ik heb rondgestruind bij het Kruidvat! RONDGESTRUIND! Zonder pijn!
Ik heb weer een pijnloos ommetje gemaakt! PIJNLOOS!
Het duurde een kleine vier dagen...... Toen kwam de pijn gewoon weer terug. Nog bozer dan het al was. OMG, wat een teleurstelling....

De uitslag van de MRI was er ook inmiddels: ‘ Wervelkanaalstenose’.
Zo! Ik had er nog nooit van gehoord. Via google mezelf voorgelicht over de betekenis van dit nieuwe woord. Een hernia-achting aandoening! Zei ik niet, heel in het begin al: ‘ Het doet me denken aan …...’ ?
Men maakte meteen een afspraak voor mij met een neuroloog: en ik kon 16 juli terecht. Wat een end weg en midden in mijn vakantie! Het kostte nog even wat moeite de afspraak te vervroegen, want tja, de afspraken gaan op volgorde van binnenkomst mevrouw. Toen ik zei, dat ik dan wel terugkwam van mijn vakantieadres omdat het zéker niet later kon, zag ze opeens tóch een gaatje in de agenda, 18 juni. Een maand eerder dus! Ik heb een hekel aan bellen, maar dit was het telefoontje dus wel waard geweest.
En zo werd 18 juni een datum om naar uit te kijken! DAN gaat er eindelijk wat gebeuren!
Maar dat viel tegen.
De neuroloog begon met me uit te vragen, ik zal het jullie besparen. Ik meldde haar dat er dus kanaalstenose is geconstateerd door de MRI. Maar ach, daar had ze eigenlijk nog niet naar gekeken...... Toen ze wel ging kijken zei ze in zichzelf, ‘Duidelijk ja…..’
Toch vond ze het nodig om dezelfde testjes te doen die ik in januari ook al bij de huisarts had gedaan 😅 en natuurlijk doorstond ik die weer glansrijk, want de pijn is er niet altijd en ook moeilijk op commando op te roepen. Gelukkig was de MRI er, mijn bondgenoot, en dat gaf me de wildcard tot de neurochirurg.
Hè? Neurochirurg???? Moet ik nou nóg een stap maken voordat er actie wordt ondernomen? Ja dus....
Ik kreeg nog de instructie mee om goed op mijn blaasactiviteiten te letten, want incontinentie is een van de verschijnselen die op kan treden en ook als ik uitval in mijn benen zou voelen dan moest ik direct contact opnemen.
Zal ik doen mevrouw de neuroloog!

Ik kon bij de neurochirurg pas op 13 augustus terecht. 13 augustus! Nog twee maanden!!!
Maar ik wil geen zeurpiet zijn, dus ik zou mijn tijd geduldig uitzitten.

In de week daarna gebeurde er iets onverwachts. Ik struikelde op school in de gang en maakte een smak op de grond. Ik was met een groepje kinderen en ik moest zelf erg lachen 😆 om mijn val want het moest wel een grappige aanblik geweest zijn. De kinderen lachten echter niet hoor, ze waren bezorgd en hielpen me overeind, terwijl ik me erover verbaasde dat mijn benen raar deden. Ze hadden mijn struikel niet opgevangen zoals je normaal doet. Vreemd.
Na een poosje bedacht ik mij wat de neuroloog had gezegd. Uitval in je benen.....

En zo kwam het dat ik die middag op de spoedeisende hulp 🚁 terecht kwam en ik binnenstebuiten gekeerd werd wat betreft mijn val en de stenose klachten. Uiteindelijk konden ze geen verontrustende oorzaak vinden die reden zou zijn voor een spoedoperatie, maar zij gingen wel doorgeven dat ik eerder dan 13 augustus naar de neurochirurg moest. Kijk! Dat was mijn val en bezoekje aan de Spoed ziekenhuis 🏥 wel waard!

En dan denk je; ‘Ik word daar wel over gebeld dan’. Maar na een week belde ik zelf maar eens op. Gelukkig maar, want anders had ik nu nog zitten wachten en ook gelukkig omdat ik een afspraak kreeg voor 2 juli!
Jeetje, wat een lang verhaal wordt het weer! Gelukkig dat ik 2 juli terecht kon, anders was het verhaal nog langer geworden.

Het bezoek aan de neurochirurg is ook weer een ‘moetje’ in het hele traject wat je blijkbaar moet doorlopen als je hommeles met je lijf hebt.
Hij moest me vertellen wat de operatie inhoudt en wat de risico’s zijn. Had ook wel in een informatieboekje gekund, om tijd te besparen. Maar ja, ik weet nu wel wie het 🔪 mes in mijn rug gaat zetten én dat hij het binnen twee maanden gedaan wilde hebben.
Eindelijk, eindelijk, eindelijk LAND IN ZICHT!


Ps: onze school haalde de gedeelde eerste plaats in de ommetjes wedstrijd
Ps 2: bij het nalezen van de bijwerkingen van de medicijnen las ik: vallen.
Ik ben met die medicijnen dus meteen gestopt!

Geschreven door Karinstalenburg.reisdagboek