Lieve allemaal,

Gisteren was weer een dag op de Internal Medicine ward. Na het dagelijkse wasrondje waarbij Rachèl en ik dit keer bijna iemand op de grond hebben laten vallen die blijkbaar zelf het bed niet meer op kon komen, hebben we ons aangesloten bij een arts voor eventuele assistentie. De arts ging langs een paar patiënten om hun infusen te checken. Het probleem hier is dat het ziekenhuis geen geld heeft voor de mooie doorzichtige pleisters die we in Nederland kennen om over het infuus te plakken zodat het infuus gefixeerd is en je toch de insteekopening kunt checken op eventuele infecties. Hier plakken ze er gewoon een soort tape overheen waardoor je de insteekopening alleen kan controleren als je het tape eraf haalt.
Maar om terug te komen op de arts, na een korte blik geworpen te hebben op het tape zei ze dat het infuus er nog goed uitzag :) Rachèl en ik dus die lijn aankoppelen maar het vocht stroomde totaal niet door het infuus. Wij hadden natuurlijk al een bepaald vermoeden, namelijk dat het infuus niet goed zat. Dus wij weer terug naar de arts waarop werd besloten dat er een nieuw infuus geprikt moest worden. Dit lieten Rachèl en ik ons geen tweede keer zeggen en hebben aangeboden om dit te doen. De arts vond het prima waarop zij ons onze gang liet gaan. Dit was mijn eerste infuusprikmomentje op een persoon met een donkere huid, wat overigens een stuk lastiger is omdat de aderen gewoon minder makkelijk te zien zijn. Maar de eerste keer zat ik gelijk goed, want ja er kwam bloed :) Na deze handeling hebben we meegeholpen met de medicijnronde, waarbij ik intraveneuze medicatie mocht klaarmaken. Eind van de ochtend zijn we naar de conference room gegaan waar een intubation and airway management training werd gegeven. Dit was echt een super interessante training waarbij we enorm veel informatie kregen over hoe je een persoon moet intuberen, welke soorten tubes er zijn en op welke manier je de arts bij deze procedure het beste kan assisteren. Wat dat betreft is dit de eerste keer dat ik een vorm van deskundigheidsbevordering heb meegemaakt hier in het ziekenhuis.

Vandaag ben ik met Tom en Jerryt naar de Center for Disease Control (CDC) geweest. Dit is een aparte afdeling in het ziekenhuis op de begane grond speciaal voor mensen die HIV-positief zijn. Zij komen hier om o.a. om hun bloed te laten afnemen zodat hun waarden gecheckt kunnen worden, op controle bij de arts en te praten met een maatschappelijk werker. Toen we aankwamen moesten we een tijdje wachten op de sister in charge, zoals ze dat hier noemen. Ondertussen stroomde de ruimte vol met 'patiënten' waarop vervolgens een verpleegkundige voorlichting ging geven over o.a. het feit dat ze tijdens hun vakantie, die hier voor de meeste mensen aanbreekt, ook dan naar de dokter moeten gaan om hun frequente controles daar voort te zetten en proberen zo gezond mogelijk te blijven zodat ze een 'normaal' leven kunnen leiden. Vervolgens kwam er een verpleegkundige naar ons toe, genaamd Mundu, die vroeg waar we vandaan kwamen en wat we wilden doen. Wij uitleggen dat we graag bloed wilden afnemen. Dit was meteen prima waarop we werden meegenomen naar de bloedafnamekamer. Een kleine kamer met twee tafels waarop alle benodigdheden voor het afnemen van bloed stonden uitgestald. Mundu gaf ons eerst een duidelijke uitleg over hoe er bloed afgenomen moet worden, wat er vervolgens gecheckt wordt uit de waarden van het bloed en het belangrijkste dat we vooral heel voorzichtig moesten zijn met de naalden aangezien iedereen HIV positief is. We moesten bij elke persoon de tijd nemen,ook al worden mensen ongeduldig, zodat je bewust bent van wat je doet en je jezelf niet prikt aan een dergelijke naald. Inmiddels had zich een flinke rij voor de kamer gevormd, waarbij we door verschillende personen behoorlijk werden aangestaard :). De eerste paar keren hebben we meegekeken bij Mundu zodat hij ons kon laten zien welke formulieren er telkens ingevuld moesten worden, welke buisjes je pakt en vervolgens hoe je bloed prikt. Het was duidelijk te zien dat bij de meeste mannen de aderen aan de oppervlakte van de huid liggen waardoor je ze goed ziet en dus makkelijk zijn aan te prikken. Bij vrouwen liggen deze wat dieper en was het meer op het gevoel prikken. Toen was het moment daar dat het mijn beurt was. Eigenlijk is het bloed afnemen zelf geen moeilijke handeling. Het iets is wat je vaak moet doen zodat je er een bepaalde handigheid in krijgt. Op een gegeven moment kwam er een vrouw die, vanwege haar aandoening, blijkbaar niet kon zitten en ik dus staand/gebukt bloed af moest nemen. Ook weer een goed leermomentje.
Aan het eind van de dag waren we alle drie gelukkig nog steeds HIV-negatief :) en een ervaring rijker.

Liefs Joyce

Geschreven door Joyceopreis