Lieve allemaal,

De laatste twee weken van deze stage had ik nog een aantal activiteiten op de planning staan. Eerder heb ik al verteld dat ik door donaties boodschappen heb kunnen kopen voor de Megamano orphanage en hiermee een bijdrage heb geleverd aan Maria en de kinderen. Tot mijn grote blijdschap heb ik nogmaals een donatie mogen ontvangen, dit keer van mijn opa en oma en ouders. Dus ben ik voor de tweede keer met Sarah op stap gegaan om boodschappen te halen. Rogerio had ik dit keer ook meegevraagd aangezien hij nog nooit een weeshuis had bezocht en best benieuwd was naar de omstandigheden. We gingen boodschappen halen bij een soort Afrikaanse Makro en hebben groots ingeslagen. Sarah had Maria van te voren wel gebeld over het feit dat ik nog een keer boodschappen kwam brengen. Ze kon niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar ze hiervoor was. We hebben weer een heleboel eten gekocht en dit keer ook veel toilet-artikelen. Zo stonden we voor het shampoo assortiment en vroeg ik aan Sarah of ze dat nog nodig hadden, waarop Sarah antwoordde dat dit voor hen eigenlijk een luxe product is en ze het dus nooit hebben aangezien het voor hen veel te prijzig is. Ik wist gewoon niet wat ik hoorde! Met de gedachte dat het bijna kerst was en aangezien het bedrag het ook toeliet heb ik gelijk een heleboel shampoo flessen in de winkelwagen gelegd. Daarnaast heb ik dit keer ook schoenpoets, toiletpapier, luiers, een zak van 25 kg maispap, wasmiddel, afwasmiddel, deodorant, etc. gekocht. Daarnaast hebben Rachel en Joyce hun schoenen afgestaan, ik mijn slippers, handdoeken en washanden en Lisa ook haar handdoeken.
Op de één of andere manier kijken de caissières altijd een beetje apart wanneer je met een dusdanig grote hoeveelheid boodschappen aankomt waarbij de kar nog amper bestuurbaar is. Daarnaast werkt het feit dat ieder winkelwagentje hier een afwijking heeft ook niet mee :) Maar na afgerekend te hebben zijn we naar het weeshuis toe gereden. Helaas waren Maria en de kinderen niet aanwezig. De vorige keer vertelde ze dat ze 3000 Namibische dollar nodig had waarmee ze de kinderen met de bus kon vervoeren naar een boerderij in het noorden van het land voor een korte 'vakantie' aangezien de scholen nu allemaal zijn gesloten. Blijkbaar heeft ze deze donatie dus ontvangen en hopelijk hebben de kinderen daar een fijne tijd. Gelukkig was Jeremiah er wel en heeft hij alle spullen met veel dankbaarheid in ontvangst genomen. Jeremiah is als kind ook bij dit weeshuis komen wonen en woont er nog steeds. Hij studeert inmiddels rechten en is bijna afgestudeerd tot advocaat. Super goed dus!!! We hebben nog even wat rondgekeken en Rogerio had wat ideeën om de tuin aan te passen en een aantal speeldingen te repareren, hij is namelijk heel goed in klussen! Aan het eind heeft Sarah nog voor iedereen gebeden. Ondanks het feit dat de kinderen er niet waren was het toch weer confronterend om er te zijn. De omgeving te zien waar deze kinderen zich in bevinden en te weten dat deze kinderen niks meer hebben dan hun leven met een onzekere toekomst.
Lieve opa en oma, papa en mama, ik wil jullie bij deze ontzettend bedanken voor jullie donatie!!! Door jullie heb ik nogmaals een bijdrage kunnen leveren aan het leven van deze kinderen!

De laatste weken probeerde ik overal nog zo veel mogelijk van te genieten aangezien bijna alles wat ik hier deed voor de laatste keer zou zijn. Zo heb ik met Lisa nog boodschappen gedaan bij de Grove Mall, waar alles al in kerstsferen was. Zo stonden er overal kerstbomen en kon je elkaar niet verstaan in de supermarkt vanwege de knetterharde kerstmuziek die daar werd afgespeeld. Op de terugweg was ik in de taxi met Lisa aan het praten totdat ik in m'n ooghoek zag dat de kofferbak open stond, haha. Ik lichtelijk in paniek, vanwege alle boodschappen die achterin lagen, de taxichauffeur gealarmeerd die zelf heel verbaasd ook zijn hoofd even draaide en blijkbaar niet in de achteruitkijkspiegel kijkt, haha. Langs de kant van de weg heeft de taxichauffeur de achterklep gauw gesloten. Toen we thuis kwamen had iedereen zijn boodschappen dus schijnbaar is er niks op de weg achtergebleven :)
Verder ben ik de laatste dinsdag nog één keer naar de karaoke avond geweest in Warehouse Theatre. Dit is een gezellige kroeg waar voornamelijk de plaatselijke bevolking uit Windhoek komt en ze onder andere live muziek hebben en iedere dinsdagavond dus karaoke night. Halverwege deze reis heb ik me laten overhalen om ook een nummer te gaan zingen waarvoor ik overigens super zenuwachtig was haha. Na dat nummer had ik de smaak te pakken en ben ik met Rachel meerdere keren geweest om te gaan zingen. Deze laatste avond kwam de hele groep mee om me aan te moedigen. Nadat ik drie nummers had gezongen, iedereen uit z'n dak ging, ik de voice of Germany werd genoemd (ze denken hier bij iedere blanke dat ie uit Duitsland komt) en m'n stem schor was vond ik het wel goed geweest.
Ook zijn we met z'n allen nog Kepana gaan eten in de Katutura. Dit was gewoon een openlucht 'restaurant' waarbij ze het vlees ter plekke voor je klaar maken, wat overigens heerlijk smaakt. Wat ik nooit had gedacht maar toch ook maar even heb geprobeerd zijn gefrituurde wormen 🙈 Freddy (een man die vaak bij de Backpackers komt) had dit speciaal voor ons klaargemaakt. Ik moet zeggen dat het gewoon naar een taaiig zoutje smaakt, maar op zich best te eten :)

Aangezien de rest van de groep een week voor mijn vertrek naar Kaapstad was vertrokken had ik een georganiseerde driedaagse trip naar Etosha geboekt om niet nog dagen alleen in Windhoek te zitten. Erica en Herman hadden mij wel bij hun in huis uitgenodigd aangezien het anders zo leeg zou zijn als ik in mijn eentje de laatste week in het stille huis zou moeten doorbrengen.
Zaterdagochtend om 08:10 werd ik door Ian (onze guide voor het hele weekend) opgehaald en naar een centraal punt gebracht waar ik iedereen ontmoette die ook met deze trip meeging. Met in totaal 14 man (7 Duitsers, 2 Canadezen, 2 Engelsen, 1 Japanner, 1 Zwitserse en ik) stapten we in de bus op weg naar de eerste stop Okahandja. Vervolgens hebben nog drie stops gemaakt in Otjiworongo, Outjo en ergens langs de kant van de weg om te lunchen. Na een lange rit van vier uur reden we het park binnen via de Anderson's gate en hadden we gelijk een mini- game drive. We reden langs wat waterholes en vervolgens op een open vlakte lagen twee leeuwen, een heer en dame. Wat is dat geweldig om deze beesten van zo dicht bij in het wild te zien!! Na deze game drive vervolgden we onze weg naar het eerste kamp waar we zouden overnachten; Okaukuejo. Nadat Ian ons had ingecheckt konden we beginnen met het leukste werk, namelijk het opzetten van de tenten ;) Ik heb uiteindelijk mijn tent gedeeld met de vrouw uit Zwitserland die ook alleen deelnam aan deze trip. Na het opzetten van de tenten begon de assistent van Ian met het klaarmaken van de maaltijd. Eenmaal gegeten ben ik met een aantal naar de waterhole gelopen om te kijken of daar nog iets spectaculairs te zien was maar helaas was deze plek op dat moment blijkbaar niet zo interessant voor het dierenrijk want er was niks te zien. Om het allemaal nog even extra gezellig te maken begon het ook ontzettend hard te regenen en was ik dus drijfnat tegen de tijd dat ik weer bij m'n tentje was. Maar het scheelt dat ik in Afrika zit want je bent hier ook zo weer droog. Na dit bezoekje ben ik maar gauw gaan slapen aangezien de wekker op 05:30 stond voor de volgende ochtend.

Zondagochtend was het de bedoeling dat zodra de wekker ging iedereen eerst zijn of haar tenten moest afbreken en vervolgens kon gaan ontbijten. Na snel wat cornflakes achterover te hebben geslagen zijn we gauw weggereden. Er stond een hele dag game-drive op de planning. We waren nog geen minuut het park in of we werden al verblijd met een kudde giraffes die verspreid over het landschap zich te goed stonden te doen met bladeren die beschermd worden door takken bekleed met stekels. Gedurende deze gamedrive hebben we ontzettend veel leeuwen gezien (zowel mannetjes als vrouwtjes), verschillende vogels, rode hartebeesten, gnoe's, oryxen, springbokken, steenbokken, duiker, zebra's en een dikdik. Tussen de middag hebben we in Halali camp een stop gemaakt om te gaan lunchen. Eenmaal aangekomen hadden we wat vrije tijd aangezien de assistent van Ian de lunch ging klaarmaken. Ik ben gelijk naar de waterhole gegaan waar een eenzame zebra op het punt stond te vertrekken. Verder vloog er telkens een zwerm vogels over waarbij het enige geluid dat ze maakten van hun vleugels kwam. Om 12:30 gingen we met z'n allen lunchen en vervolgens hadden we nog drie kwartier die we zelf mochten invullen. Aangezien de uitstoot van excreties weer een hoogtepunt had bereikt op mijn voorhoofd, doordat de temperatuur een hoogte van ongeveer 35 graden bereikte ben ik snel met een aantal het zwembad ingesprongen :) Even lekker afkoelen. Vervolgens hebben we onze game-drive weer voortgezet richting Namutoni. Onderweg weer prachtige beesten tegengekomen. Vlak voor het kamp zagen we een vrouwtjes leeuw lopen met op de achtergrond een dreigende lucht en heel veel onweer. Ian vertelde dat hij het idee had dat deze leeuw welpjes had en richting haar welpen liep. Dus de auto werd stilgezet terwijl iedereen in de auto in spanning aan het afwachten was waar de leeuwin naartoe zou lopen. Maar na nog geen 5 minuten lopen plofte ze neer op de grond :) Volgens Ian wilde ze niet verraden waar haar welpen lagen verstopt aangezien wij langs de kant van de weg stonden. Ik moet zeggen dat Ian een geweldige gids was. Af en toe leek het wel of hij een ingebouwde verrekijker in zijn ogen had. Op een gegeven moment stonden we bij een waterhole en keken wij allemaal naar een paar giraffes die vlak naast de auto stonden. Echter keek Ian de kant op waar de giraffes en steenbokken op keken. Na een kwartier in stilte bij de waterhole hebben gestaan kondigde Ian aan dat we op de grond naar het bosje tegenover ons moesten kijken. Daar was kleurverschil te zien. Na de vraag of ik daar een ingezoomde foto van kon maken werd Ian's vermoeden bevestigd. Er lag een leeuwin die een hinderlaag vormde voor het eerste beste dier dat zich bij de waterhole meldde.
Na een rit van 10 uur, waarbij iedereen door elkaar geschud is, het in de auto af en toe leek alsof ie ieder moment uit elkaar viel en we dodelijk vermoeid onze ogen probeerden open te houden kwamen we om 18:00 aan in Namutoni camp. Hetzelfde ritueel volgde hier weer waarbij eerst het hele tentenkamp weer opgezet werd. Nadat we 's avonds gezellig gebraaid hadden stelde Ian voor om de volgende ochtend een extra game-drive te doen aangezien een aantal uit de groep nog geen olifanten had gezien en deze dus graag wilde tegenkomen. Na een korte stemming werd er besloten om op dit aanbod in te gaan wat inhield dat de wekker de volgende ochtend, wat een verassing, op 04:30 stond 🙈
Het leuke is dat overal op de camping er jakhalzen rondstruinen op zoek naar voedsel dat achter wordt gelaten door gasten. Ze zijn dan ook totaal niet schuw, wat niet betekent dat je ze kan aaien aangezien ze rabiës bij zich kunnen dragen. Na iedereen gevraagd te hebben wie er nog even meeging naar de waterhole kreeg ik uiteindelijk de Engelsen en Japanner mee, terwijl de rest aangaf moe te zijn en liever niet meeging waar ze achteraf heel veel spijt van hadden. Eenmaal in het pikkedonker geïnstalleerd bij de waterhole was er niet veel activiteit en zaten we wat te kletsen over de dag totdat ik in de verte beweging zag. Om het beter te kunnen zien ben ik naar het hek gelopen en ja hoor, een leeuw!! Snel heb ik de anderen erbij geroepen die al op een drafje aankwamen omdat ze nieuwsgierig waren. Echter bleef het niet bij één leeuw maar kwam vervolgens de hele groep (ongeveer 10) uit de bosjes te voorschijn, inclusief welpjes 😍 National Geographic Channel Wild was er niks bij. Daar stonden we dan op nog geen 100 meter afstand van een groep leeuwen die ons duidelijk ook in de gaten hadden. Langs het hek, waar blijkbaar geen stroom op stond omdat één van de Engelsen er tegenaan leunde en geen schok kreeg :), liepen we mee met de leeuwen. Een aantal leeuwen namen een vluchtige slok water en sloten zich daarna weer aan bij de groep. Verderop begon een één of ander dier te krijsen waarop de leeuwen zich in een positie brachten die verdacht veel op een aanval leek. Aangezien we alle vier heel benieuwd waren hoe dit afliep zijn we nog een stuk verder gelopen totdat we een gat in het hek tegenkwamen en het op dat moment ons verstandig leek toch maar weer de 'bewoonde wereld', op te zoeken. Ik heb geen idee hoe vaak en of de hekken überhaupt wel eens gecontroleerd worden, maar een kleine controle hier en daar zou op zich niet verkeerd zijn 😂 Om 23:30 lag ik dan eindelijk in m'n tentje met 5 uur slaap voor de boeg.

Veel te vroeg ging de wekker alweer maar iedereen had natuurlijk zin in de game-drive in de hoop olifanten te spotten. Ian is werkelijk alle zijwegen ingereden in de hoop een glimp van olifanten te zien maar de enige glimp die we zagen waren de uitwerpselen van deze dieren, die nou niet bepaald van klein formaat zijn :) Echter was deze game-drive niet helemaal voor niks want we kwamen wel weer leeuwen tegen. En wat is nou mooier om deze trip af te sluiten met een schattige Simba die net met z'n moeder het struikgewas uit komt lopen. Vervolgens keken we naar rechts waar de rest van de groep, die we de vorige avond zagen, in de schaduw lag te dutten. Op de terugweg naar de uitgang van het park stopte Ian nog bij een toiletgelegenheid en werd er wel gezegd dichtbij de auto te blijven aangezien de gelegenheid omheind was, maar het hek plat op de grond lag en we net een paar meter voor deze gelegenheid verse leeuwensporen hadden gezien :) Ik vraag me toch werkelijk af waarom ze hekken plaatsen terwijl de functie erg onduidelijk is, of beter gezegd er niet is :) Bij de uitgang van het park krijg je standaard een korte controle van een politieagent. Deze kijkt in de koelbox of we geen vlees bij ons hadden. Na netjes alle vragen over eventuele aanwezigheid van wapens, drones, kruisbogen en struisvogeleieren met nee te hebben beantwoord mochten we het park verlaten. We hadden weer een lange rit voor de boog maar ook dit weekend was weer absoluut de moeite waard.
In onder andere Okahandja zijn we gestopt waar ik nog een marktje heb afgestruind op zoek naar een leuk souvenir. Na een korte onderhandeling waarbij de halve markt mee stond te kijken heb ik een mooi neushoornbeeldje kunnen bemachtigen. Om 18:00 werd ik weer afgeleverd bij de Backpackers.

Aan alles komt een einde en zo ook aan deze stage. Dinsdag 20 december ging ik dan ook weer vanaf Hosea Kutako de lucht in richting Europa.
Ik kijk met ontzettend veel plezier terug op de stage/reis. Mijn ervaringen in het ziekenhuis hebben mij laten zien dat ik zo ontzettend blij mag zijn met het feit dat ik in Nederland ben geboren en daar ben ik ook heel dankbaar voor. De bezoekjes aan de weeshuizen waren ook zeer intens, emotioneel, bijzonder en dankbaar. Het heeft me bewust gemaakt van het feit dat het nog steeds zo oneerlijk verdeeld is in deze wereld en dat we met elkaar er moeten zijn voor deze kinderen. Ik ben zelf heel erg dankbaar dat ik een bijdrage heb kunnen leveren aan de toekomst van de kinderen. Daarnaast hoop ik dat ik met mijn verhalen iedereen op een leuke en toch informatieve manier heb kunnen bijpraten over mijn ervaringen in Namibië.
Ik wil iedereen graag bedanken die mijn reisblog heeft gelezen, heeft gereageerd, gedoneerd en alle steun van thuis tijdens de af en toe moeilijke momenten die zich ook hebben voorgedaan.
Door deze stage is het reizigersbloed in mij wel aangewakkerd :) Het lijkt me dan ook super leuk om ooit weer eens terug te gaan en dan zal ik jullie natuurlijk via deze weg weer op de hoogte houden.

Inmiddels ben ik weer terug in het behoorlijk koude Nederland! Het is wel weer fijn om in het gestructureerde Europa te zijn maar deze ervaring zal ik nooit meer vergeten...

Liefs Joyce

Geschreven door Joyceopreis