Lieve allemaal,

Afgelopen weekend zijn we met z'n allen naar Swakopmund geweest. Dit is een toeristische kustplaats waar je veel activiteiten kunt ondernemen. Eerst zijn we donderdagavond nog uit eten geweest bij Joe's Beerhouse omdat Rachèl toen jarig was. Ik had een steak besteld met allerlei soorten Afrikaans vlees eraan; springbok, oryx, zebra, krokodil en kudu. Het smaakte allemaal heerlijk! Vervolgens zijn we nog naar de skybar van het Hilton hotel geweest om daar wat te drinken. Zitten we net gezellig met een drankje van het geweldige uitzicht te genieten, komt er een kerel naar ons toegelopen. Blijkt de baas van de KLM te zijn. Probeert ons gelijk een vlucht aan te smeren ;)

Vrijdagochtend zijn we met Herman en Erica vertrokken naar Swakopmund. Zij hebben daar ook een locatie van Backpackers Unite, waardoor ze ieder weekend voor zaken daar naartoe gaan en wij zo met hun mee konden rijden. Tevens verbleven wij dat weekend ook op die locatie. Ik zat bij Herman in de jeep die onderweg veel weet te vertellen over het land, de cultuur en politiek. Aangezien de rit 4 uur duurde had ik even m'n ogen dicht gedaan voor het weinig voorkomende middagdutje :) Toen ik weer wakker werd was het landschap compleet veranderd. Alleen nog maar zandduinen in plaats van droge vlaktes met bomen. Aan alle kanten zag je woestijn!! Onderweg heb ik nog veel zielige uitgemergelde ezels, paarden en wrattenzwijnen gezien. Herman gaf aan dat dit kwam door de enorme droogte die hier momenteel heerst. Ook lopen er apen langs de kant van de weg, blijft leuk om te zien :) Verder reden we langs een goudmijn wat volgens Herman de hoofdinkomsten van Namibië zijn. Eenmaal aangekomen in Swakopmund was het even wennen aan het temperatuurverschil. In Windhoek was het namelijk nog 30 graden en nu in één keer 19 graden. Hierdoor kon ik wel duidelijk merken dat we aan de kust zaten. Verder was de frisse zeewind een fijne bijkomstigheid aangezien de droge lucht in Windhoek veel bloedneuzen en benauwdheid bij inspanning veroorzaakt. In het hostel hebben we ons verdeeld over 2 kamers, snel de spullen gedumpt en toen naar zee! De Atlantische Oceaan is toch wel een stukje ruwer dan de Noordzee :) Bij een foodtruck die Herman onderweg al had aangewezen waar je goed kan eten hebben we geluncht. Ik had Calamari (gefrituurde pijlinktvis) en chips gegeten. Herman had niet overdreven want het was inderdaad heerlijk. Terwijl de rest alvast richting het hostel liep hadden Tom en ik nog een ijsje besteld dat Tom natuurlijk moest laten vallen :) Na ongemakkelijk oogcontact door mede-eters hebben we de foodtruck snel verlaten. Aan het eind van de middag hadden we afgesproken met Herman. Hij en zijn dochter zouden ons eerst naar Walvisbaai (havenplaats) brengen om daar rond te kijken. Bij de lagune zagen we een enorm grote groep flamingo's. Vervolgens zijn we naar de bekende Dune 7 gereden om daar de zonsondergang te kunnen bekijken. Echter werd ons uithoudingsvermogen behoorlijk op de proef gesteld aangezien de duin enorm hoog is. Na 15 minuten en 383 meter hoger stonden we dan eindelijk op de top :) Het uitzicht was adembenemend!! We hebben daar net zo lang gewacht totdat de zon helemaal onder was, wat geweldige plaatjes opleverde; naast de bijna professionele fotoshoot inclusief variërende poses, die werd gehouden zodat iedereen een perfect plaatje had op Dune 7;) Toen de zon eenmaal onderging merkte we meteen hoe het dan afkoelt in de woestijn!
Vervolgens zijn we naar huis gereden en hebben we ons verwijderd van al het zand wat overal in gaat zitten.

Zaterdagochtend moesten Rachèl, Joyce en ik vroeg op aangezien we ons hadden opgegeven voor een Dolphincruise die 's ochtends zou vertrekken. We zaten om 07:30 klaar maar de chauffeur van het busje dat ons zou ophalen had zijn horloge duidelijk op Afrikaanse tijd en 08:00 stond hij voor de poort. Eerst nog wat andere mensen ophalen en toen op weg naar Walvisbaai. Eenmaal daar aangekomen kwam er gelijk een man naar ons toe om onze namen te vragen. Wij dachten dat dat iemand was van de boot maar bleek niet zo te zijn :) Gewoon weer een één of andere rare gast, haha.
De boot waar we op zaten was een catamaran en je kon beneden, voor en bovendeks zitten. Tijdens vertrek uit de haven vertelde de kapitein wat we tijdens de tocht hopelijk te zien zouden krijgen. Al gauw voeren we langs een groep flamingo's en kwam er een pelikaan (Great White Pelican) bij de boot. Deze pelikaan hadden ze een soort van tam gemaakt waardoor hij bij de boot bleef zwemmen. Dit kwam vooral door de bak vis die hem zowat geheel werd toegeworpen. Verder zwommen er af en toe zeehonden langs de boot, waarbij dan iedereen naar één kant van de boot liep; gelukkig was het een catamaran ;) Vervolgens dook er een kleine groep dolfijnen (Atlantic bottlenose dolphins) voor onze boot op en ze sprongen meerdere keren uit het water!! Was geweldig om te zien. Dachten we dat dat niet meer te overtreffen viel was er aan onze linkerhand een mega groep met zeehonden te zien. Er leven ongeveer 100.000 exemplaren in het Cape Cross Seal Reserve waar wij ons bevonden. Ieder jaar worden er 60.000 zeehonden geboren waarvan er 40.000 aan natuurlijke oorzaak sterven. Ze maakten enorm veel lawaai en er zaten ook een heleboel schattige kleintjes tussen. Ook hebben ze er enorme 'oester farms' zoals het noemen. Er liggen kilometers langen netten uitgespannen waar oesters worden gekweekt. Na de zeehonden voeren we langs een groot booreiland en grote vrachtschepen. Het leuke was dat bij alle dieren achtergrond informatie kregen van de kapitein. Ondertussen was zijn rechterhand Jackson verse oesters klaar aan het maken en kwamen er koude hapjes te voorschijn. Echter leek iedereen op de boot te denken dat ze in een all inclusive hotel in Turkije waren en stelden zich 'netjes...' in rijen op voor het buffet :)
Eigenlijk wilde ik het ontwijken maar aangezien mijn blaas de drang tot mictie niet meer kon weerstaan moest ik naar het scheepstoiletje :) Het was echt zo mini dat je direct op de wc moet ploffen. En bij een dergelijk toilet moet je dus naderhand al het water wegpompen. Na getrek aan een één of andere pomp werd er dan eindelijk iets vacuüm gezogen.
Jackson heeft 2 zeehonden (Lowdy en Necklace) zo ver gekregen om ze aan boord te laten komen. Doordat ze al jaren met ze trainen zijn ze niet bang voor mensen en kunnen daardoor geaaid worden voor degene die dat wil. Het voelde ruw en zacht tegelijk. Was weer een bijzonder moment. Na deze drie en half uur durende tocht kwamen we weer aan in de haven. Nou komt het mooie. Die kerel die onze namen vooraf had gevraagd had souvenirs gemaakt met daarin onze naam gegraveerd. Gewoon een slechte verkooptruc dus :) :) Wij moesten dat natuurlijk betalen, maar als je in Afrika bent wordt je een ster in onderhandelen dus we hebben ze mooi goedkoop gekregen ;)
Vervolgens weer in het busje op weg naar de volgende bestemming. Een half uur en een kotsende achterbuurvrouw, vanwege de hobbelige weg, later werden we afgezet bij de Namib Dessert. Hier hebben we 2,5 uur met een quad door de woestijn gecrost! Was een geweldige belevenis! Van tevoren kregen we een uitleg over hoe het allemaal werkte, wat we wel en vooral niet moesten doen aangezien er ook risico's aan verbonden zaten. Onze gids nam 5 tekens met ons door omdat praten niet mogelijk is vanwege het lawaai van de quads. Tussendoor moesten we een paar keer stoppen omdat de motoren oververhit raakten. Tijdens deze pauzes hebben we genoten van de stilte en het mooie uitzicht om ons heen. We stonden midden in de woestijn! Verder deden we nog 'rollercoasters'. Hierbij ga je met vol gas de duin schuin op en vervolgens nog harder met een geluid waarbij het klinkt alsof de motor ontploft en een gevoel alsof je in een te snelle lift zit de duin weer af.
's Avonds zijn we uit eten geweest bij een restaurant dat op een pier in de Atlantische Oceaan ligt, lijkt erg op de pier van Scheveningen. Aangezien je hier bij bijna ieder goed restaurant moet reserveren en wij dat natuurlijk niet gedaan hadden kwamen we buiten te zitten. Na rillerig het voorgerecht op te hebben gegeten kreeg een aantal van ons een plens bier over ons heen omdat Tom het leuk vond de enorme pepermolen van dichterbij te bezichtigen. Na een behoorlijke tijd en 10 graden kouder kregen we dan ons eten. Ondanks de haar in mijn Schnitzel en Jerryt die hetzelfde had besteld als Tom maar aanzienlijk minder vlees kreeg en daardoor nog een half uur moest wachten op zijn vlees hebben we lekker gegeten. Het koude toetje :) hebben we verkleumd binnen opgegeten, terwijl er een duur uitziend gezelschap chagrijnig stond te wachten aangezien wij aan hun gereserveerde tafel zaten te smullen.

Zondagochtend was het weer op tijd op, want de laatste activiteit stond op de planning: Het SANDBOARDEN!! We werden weer opgehaald door 2 jongens van de organisatie en moesten in een zeer krakkemikkig busje. De deur wilde eerste instantie niet open en er was ook behoorlijk gedoe met de versnellingspook, haha. Eenmaal off road naar de woestijnduinen, rammelde het busje zo hard dat ik ieder moment verwachtte dat de carrosserie los zou laten :) :) Toen we aankwamen stond er al een groep te wachten. Ook daar kregen we eerst een grote uitleg en moesten we een papier ondertekenen voor dat alle lichamelijke ongevallen eigen risico zijn, geweldig vooruitzicht :) De mensen van de organisatie waren ontzettend behulpzaam. Eerst moesten we schoenen aantrekken en vervolgens een geschikt board uitkiezen. Met alle benodigdheden dan uiteindelijk de hoge duin op. Aangezien we in een beschermd gebied zaten moesten we lopend de berg op en konden we niet door een quad of iets dergelijks naar boven worden gebracht. Het uitzicht boven op de duin alleen al was geweldig. Je kon overal naartoe kijken en er was in de verste verte niemand te zien. Boven moesten we eerst onze boards insmeren met wax zodat de onderkant beschermd is. Daarna konden we dan eindelijk na weer een uitleg de duin af. Dit was zo vet om te doen! Aangezien de duin best hoog was ging ik ook steeds harder. Dan probeerde ik een beetje te remmen en vervolgens plat op m'n gezicht :) En elke keer weer de duin opklimmen met het board op m'n rug, terwijl we werden gezandstraald. Er stond een enorme windkracht waardoor we echt overal zand hadden zitten :) Het leuke was dat er speciaal een crewlid was die alles professioneel heeft gefilmd en gefotografeerd. Alles is dus vastgelegd :) Na het staand sandboarden mochten we ook nog liggend een andere duin af op een soort langwerpige mat. Beneden stond dan een crewlid te meten hoe hard weg gingen. Ik heb 65 km/h gehaald :) Nadat we meerdere keren de duinen hadden opgeklommen, eraf waren gesandboard en een totale zandstraalbehandeling hadden ondergaan gingen we terug naar de busjes. Daar konden we lunchen en nog nagenieten van deze geweldige ervaring.
Eind van de middag zijn we weer teruggereden naar Windhoek. Toen we een natuurgebied passeerden vertelde Herman ons dat de kans om een Giraffe te zien hier bestond. Ik gelijk klaarzitten met m'n fotocamera. En ja hoor, we hadden ontzettend geluk!! 2 Giraffes stonden een boom, die praktisch kaal was, nog kaler te eten en een andere stond een eindje verder vlak bij het hek ons te bestuderen :) Het was geweldig om deze prachtige dieren van zo dichtbij te kunnen zien.

Al met al was het een geweldig weekend!!

Liefs Joyce

Geschreven door Joyceopreis