Lieve allemaal,

Gisteren hadden Rachèl en ik ons laatste dagje op de General Surgery. We waren dit keer eerder van huis vertrokken om niet middenin de overdracht binnen te komen. Alleen toen we aankwamen werd ons gezegd dat de 'report' al bezig was in één van de patiëntenkamers. Wij dus er weer snel naartoe. Aan één kant heeft het ook wel een voordeel dat de overdracht bij de patiënt plaatsvindt omdat je dan een goed beeld krijgt aangezien je meteen de patiënt ziet. Aan de andere kant kennen ze hier totaal geen patiënt privacy wat betreft informatie omdat alles hardop in de kamer gezegd wordt waar 5 andere patiënten liggen. En de dossiers liggen gewoon op de kamer aan het voeteneind van het bed. Iedereen kan daar dus inkijken. In Nederland zou dit ondenkbaar zijn. Na de overdracht gingen we met z'n allen bij de 'verpleegkundigenpost', een minikamertje waar je je alleen je tas kwijt kan ;), staan wachten op wat komen gaat. Dismond gaf aan graag te willen gaan zingen. Terwijl we in een kring stonden begon Dismond en viel de rest in. Al klappend en dansen werden er 3 gospelnummers gezongen. Was echt geweldig!! Ik vind dat ze hier zo bijzonder omgaan met het geloof. Ze zijn echt allen één. En ze kunnen geweldig zingen! Vervolgens weer elkaars hand vasthouden en het Onze Vader werd hardop gezegd. Toen konden we eindelijk aan het werk. Alles gaat hier op Afrikaans tempo, dat wil zeggen dat het woord haast niet bestaat :) In een map konden we vinden op welke kamers we ingedeeld waren. Ik zat bij Rigèn (Verpleegkundige) en Nikogolo (Namibische verpleegkundestudente) en wij hadden 3 kamers onder onze hoede waar in totaal 18 patiënten liggen, best veel dus! Dismond zei dat het de bedoeling was dat we eerst gingen 'soapen'. Dus ik dacht dat hij het over zeep had, bleek de SOAP-methode te zijn, die we in Nederland ook kennen. Is een methode waarbij je een goed beeld krijgt over de patiënt en wat er gebeuren moet. Vervolgens heb ik zelfstandig bij 3 patiënten de SOAP afgenomen. De meeste patiënten praten hier geen Engels maar alleen Afrikaans. Het leuke is dat dit best lijkt op Nederlands waardoor wij sommige dingen kunnen verstaan en de Afrikanen ons ook kunnen verstaan. Daarna ben ik gaan meekijken hoe de Noorse studenten de opening van een drain bij een patiënt gingen verzorgen. Rachèl en ik hebben vervolgens gezellig buiten pauze gehouden met de andere Noren. Het is leuk om dingen te horen over hoe het in Noorwegen gaat. Eenmaal terug op de afdeling hebben we meegelopen met de artsenvisite. Dit gebeurt in een grote groep aangezien ook hier een heleboel geneeskunde-studenten meelopen. De arts legde onder andere een hele röntgenfoto uit bij een patiënt die een auto-ongeluk had gehad, dit was erg leerzaam. Eén van de Noren heeft bloed geprikt bij een patiënt. We werden hierbij gewoon alleen gelaten. Echter wilde zij dat er iemand meekeek, dus bleef er een geneeskunde-student bij. Normaal gesproken in Nederland gebruik je een stuwband om de aders beter te kunnen zien voor het prikken. Alleen hebben ze die hier niet dus draaien ze een handschoentje strak om de arm en dat geeft dezelfde werking :)
Verder komen hier aan de lopende band patiënten met brandwonden binnen. Rachel en ik hebben Dismond geholpen bij het 'dressen', zo noemen ze hier het verzorgen van wonden, een patiënt die voor 40% was verbrand, groot gedeelte van zijn hoofd, beide armen, borstkas en gedeelte van zijn rug. Zag er erg naar uit. Eerst moest het verband dat erop zat eraf gehaald worden. Dit moest allemaal zeer voorzichtig omdat het anders enorm pijnlijk is. Eerst moesten we steriel gaas neerleggen op een karretje. Daarover heen komt vettig gaas en vervolgens moeten we daar dan spul op smeren dat speciaal voor brandwonden is. Is best een werk om dat allemaal klaar te maken en dan moet het nog aangebracht worden. Een ander opvallend punt wat je ook alleen maar hier ziet is dat Dismond tijdens het dressen gewoon muziek op heeft staan op zijn telefoon. Er schalt dus knetterharde Afrikaanse muziek door de kamer en af en toe zingt en danst hij mee terwijl we ondertussen een ernstig verbrande patiënt aan het helpen zijn. Echt heel apart. Een voordeel van de muziek is dat het de sfeer wat luchtiger maakt en het niet zo stil is ;) Dismond vroeg ons ondertussen weer van alles over Nederland. Hij is waarschijnlijk zelf nooit verder gekomen dan Namibië en is heel nieuwsgierig. Ook hebben we het over onze toekomst gehad. Hij wilde weten waar we gaan werken. Toen we vertelden dat we beiden 'the army wilde joinen as a military nurse' was Dismond gewoon verbaasd en begreep niet dat, 'beautiful ladies', zoals hij ons noemde, zich bloot willen stellen aan gevaar. Ik uitleggen dat ik mij graag wil inzetten voor medemensen in oorlogsgebied. Het enige wat hij kon zeggen was, God bless you. Hij zei dat we te goed waren voor deze wereld, ook over het feit dat we naar Namibië kwamen om hun gratis te helpen. Het was een mooi gesprek! We hebben het op deze afdeling fijn afgesloten. Toen we vertrokken bedankten ze ons meerdere malen voor onze hulp. Toen besefte ik weer hoe verwend wij zijn in Nederland met de zorg en dan zelfs nog lopen te zeuren over bijvoorbeeld welk eten we in het ziekenhuis krijgen, terwijl ze dat hier amper krijgen.

Vandaag hadden we vrij. Erica en Herman hebben ons eerst naar een bank gereden zodat we veilig onze huur voor deze maand konden pinnen. Gelijk maar wat boodschapjes gedaan, 13 tanks water ;) Eenmaal thuis heb ik de hele middag met Tom bij het zwembad gehangen. Af en toe in het ijskoude water 'gezwommen'. En daarnaast bezig met onze verslagen, wat een zwaar leven :) Ondertussen ben ik mooi bijgekleurd.
Morgen gaan we naar het Beerfestival in de Katutura (de sloppenwijk van Windhoek). Wordt Afrikaanse muziek gedraaid en je kan er lekkere dingen eten. Klonk gezellig, dus we zijn benieuwd.

Liefs Joyce

Geschreven door Joyceopreis