Lieve allemaal,

Deze week stond ik samen met Rachèl op Theatre. In het Central Hospital Windhoek gebeuren in principe alle operaties van iedereen uit de hele regio hier. Mensen worden vaak vanuit het Katutura Hospital hier naartoe gestuurd aangezien ze hier een 'OK-complex' hebben.
Ik heb dan ook al heel wat operaties bijgewoond. Er zijn 10 Theatre's waar allerlei verschillende operaties worden uitgevoerd. Zo worden op Theatre 1 voornamelijk oogoperaties uitgevoerd waarbij de patiënt lokaal is verdoofd. Voordat je elke Theatre binnenloopt heb je ernaast een soort gangetje waar patiënten met bed en al liggen te wachten totdat ze naar binnen worden gereden. Daar kreeg in het geval van Theatre 1 de persoon al verdovende druppels in het oog. Dit moet dan even inwerken en ondertussen maken de verpleegkundige de Theatre klaar. Vervolgens rijden ze de patiënt naar binnen en moet deze overgeplaatst worden naar de OK-tafel. Als eenmaal daar alles gereed is begint vanuit het niets de operatie. Alle deuren staan wagenwijd open, waardoor iedereen op de gang nog kan meegenieten van de roddels die de verpleegkundigen tijdens de operatie in geuren en kleuren aan elkaar vertellen, waarbij de patiënt gezellig mee lacht :) Daarnaast vliegt bijna elke bacterie daar naar binnen, maar blijkbaar gaat het in de meeste gevallen toch goed. In eerste instantie ging ik een beetje op afstand staan aangezien niet elke chirurg blij is met studenten die te dicht op het bed mee staan te kijken. Maar de, in dit geval vrouwelijke, chirurg was heel aardig en riep gelijk dat ik naast haar mocht komen staan. Ik hing zowat nog dichter boven het oog van de patiënt dan de chirurg waardoor ik alles op de voet kon volgen. In dit geval werd er een staaroperatie uitgevoerd en de lens dus vervangen. Opvallend is dat de meeste patiënten hier in een dusdanig gevorderd stadium komen dat de troebele lens helemaal verhard is en daardoor de achterkant van de oogbal beschadigd raakt. Dit betekent dat de persoon nooit meer 100 procent zicht zal hebben. De chirurg legde elke stap uit, beantwoordde mijn vragen en ik mocht zelfs meekijken in de microscoop. Een dergelijke staaroperatie is overigens snel afgerond. Na nog geen 20 minuten is de operatie klaar en kan de volgende patiënt binnenkomen. Terwijl de chirurg alweer bezig was met het opereren van de volgende patiënt kwam er een man de Theatre binnengelopen met allerlei foto-/filmapparatuur en begon dat in de juiste positie te plaatsen :) Ondertussen kwam er nog een chirurg binnengelopen. Dus ik maar eens even vragen wat precies de bedoeling was van dit optreden. Bleek er een chirurg te komen die de Nelson Mandela Award had ontvangen in New York en hier ging opereren. Alles wat deze chirurg deed zou dus worden vastgelegd voor een rapportage. Terwijl er gewoon nog iemand wordt geopereerd staat die man alvast proeffoto's te schieten. Het kan allemaal in Afrika :)

De volgende dag zijn we op tijd vertrokken naar het ziekenhuis aangezien er een open-hart operatie zou gaan plaatsvinden. Bij een dergelijke operatie dien je op tijd aanwezig te zijn wil je als student graag meekijken. De anesthesist was als eerste aanwezig om de intraveneuze lijnen in te brengen en dergelijke. Al het voorbereidende werk (zoals het inbrengen van lijnen, plaatsen van een catheter en de patiënte onder narcose brengen) zou ongeveer een klein uur gaan duren. Dus wij hebben gezellig een uur onze benen en voeten staan trainen voordat de operatie dan eindelijk begon. Het doel van de operatie was om de Mitralis- en Aortaklep te vervangen aangezien deze patiënte last had van lekkage waardoor er zuurstofrijk bloed terugstroomde van de ventrikel naar het atrium. Allereerst werd de operatiekamer gevuld met een lucht van verbrande huid. De chirurg brandt de huid open met een bepaald apparaat. Aangezien de verpleegkundige die de chirurg hierbij assisteert, door op de knopjes van het apparaat te drukken en zo de instellingen te veranderen, plotseling hoognodig naar het kantoor moest werd ik op deze positie geplaatst :) Vervolgens werd de borstkas opgesneden met een zaag en daar was ie dan. De spier en tevens één van de belangrijkste organen dat het menselijk lichaam in leven houdt. Nadat het pericard (hartzakje) was opengesneden stuitte de chirurg op een vreemde situatie. Het bleek dat één van de coronaire vaten enorm vergroot was. Hij was zo groot als duim van de chirurg, en die had een grote duim :) :) Op een gegeven moment riep de chirurg dat ik mocht komen kijken. Dus ik naast de chirurg staan, waardoor ik het hart perfect kon bezichtigen, terwijl de chirurg uitleg gaf. Deze vergroting was natuurlijk niet goed, dus na koortsachtig overleg van een kwartier en verschillende telefoontjes die waren gepleegd werd besloten de borstkas weer te sluiten. De chirurg beargumenteerde deze actie met het feit dat hij niet genoeg informatie had en zo niet verder kon. Dit was voor iedereen natuurlijk een tegenvaller aangezien de patiënte dus voor niks onder het mes was gegaan.
Terwijl de chirurg de de ribbenkast aan het hechten was zag ik één keer dat de patiënte begon te bewegen!! Het been kwam omhoog en viel langs de operatietafel. Dus ik liep er meteen heen om te checken wat er gebeurde. Achter het doek kon ik zien dat het hoofd van de patiënte ook begon te bewegen, ze kwam dus bij! Nadat de chirurg de anesthesist erbij had geroepen kwam deze op zijn dooie gemak nieuwe narcose brengen. Heel apart dus allemaal.

Om onze gedachten m.b.t. stage en schoolopdrachten even te verzetten zijn we gisterenavond naar de bioscoop geweest om 'secret life op pets' te kijken :) De bioscoop bevindt zich hier midden in een winkelcentrum, net als de sportschool met zwembad. Eenmaal aangekomen bleek dat we de enigen waren die deze film gingen kijken waardoor we dus een privé zaaltje hadden :)

Vandaag zijn we met een aantal naar de Olympic Public Swimmingpool geweest. Er zit wel een zwembad (2 bij 2) bij Backpackers Unite waar wij gebruik van mogen maken maar aangezien je daar met één slag aan de overkant bent leek ons het leuk naar een echt zwembad te gaan. Het was lekker rustig en we waren zoals gewoonlijk één van de weinige blanken. Dus zelfs de bewaker bij de ingang moest even 2 keer knipperen.
Toen we weer terug wilden zijn we met z'n zessen in één taxi gegaan. Lisa en ik op schoot bij de anderen :) Terwijl ik half met m'n hoofd uit het raam hang om toch nog enigszins comfortabel te zitten worden we ingehaald door een politiewagen met 3 paar starende ogen naar ons :) :) De taxi chauffeur vertelde vervolgens leuk dat we problemen hadden. Het geinige is dat ze hier geen stop-bordjes kennen. Echter gaat de politie-auto gewoon voor je rijden en als ze de richting aangeven is het de bedoeling dat je ze volgt.
Eenmaal staande gehouden komen er 3 agenten uit de cabine van de auto ons vragen waar we mee bezig zijn. Wij natuurlijk onze wegmisbruikers skills in de strijd gooien en deden alsof we niet wisten wat de agent bedoelde. Vervolgens komen er nog eens 3 agenten uit de achterbak van de politiewagen om ons doodleuk te vertellen dat we niet met zoveel personen in de auto mogen rijden :) Echter was de taxi chauffeur zo aardig om ons uit de brand te helpen, die ondertussen ook aan een vragenvuur werd onderworpen, door te zeggen dat we buitenlanders waren en niet 3 van ons alleen op de weg achter wilden laten, bla bla bla :) :) Na dit 'goede' verhaal was het besluit van de agenten dat een aantal van ons uit moest stappen en een andere taxi moest nemen. Aangezien Jerryt en ik naar huis wilde en de rest nog de stad in ging namen we op advies van de agenten alle waardevolle spullen van de rest mee, aangezien de kans dat ze anders overvallen zouden worden aan de kant van de weg groot was :) Nadat Jerryt en ik meerdere malen onze excuses hadden aangeboden werden we prima afgezet bij ons huis.

Zo dan zijn jullie weer op de hoogte van mijn belevenissen :)

Liefs Joyce

Geschreven door Joyceopreis