Lieve allemaal,

Deze week loop ik stage op Maternity. Hier komen zwangere vrouwen om te bevallen en moeders van te vroeg geboren baby's. Naast het feit dat dit een apart gebouw is wat zich naast het ziekenhuis bevindt, staat de temperatuur er op standje tropisch. Wat me overigens geen pretje lijkt voor de aanstaande moeders, maar wel zeer aangenaam is voor de prematuren .

Maandag ben ik begonnen op de neonatologie. Deze afdeling is ingedeeld in verschillende kamers waar overal prematuren liggen. Eerst kregen we na wat bozig overleg tussen verpleegkundigen onderling een rondleiding van een verpleegkundige die er eigenlijk geen tijd voor had. Zo hebben ze de IC, High-Care, stabiele babykamer en de isolatiekamers. Op elke kamer liggen ontzettend veel couveuses met daarin zeer schattige baby's :) :) Overal zag ik miniatuur armpjes en beentjes bewegen en hoorde af en toe een poging tot 'babyhuilen'. Echter hoe klein ze ook zijn het huilen dat meer weg heeft van een luchtalarm lijkt niet bepaald van een prematuur te komen ;) Na zelfs de toiletten bezichtigd te hebben werd ik bij een Zimbabwaanse verpleegkundige geplaatst die op de isolatiekamers stond. Hier liggen de baby's met een sepsis (bloedvergiftiging) en dus extra zorg nodig hebben. Echter heeft het woord 'isolatie' hier blijkbaar een andere betekenis dan dat ik gewend ben. Wanneer je de gang naar de isolatiekamers betreedt hangt er nog wel een briefje op de open deur dat je bij het betreden en verlaten van deze kamers je handen moet wassen en desinfecteren. Tevens staan de deuren van de kamers ook wagenwijd open. We begonnen met de observaties die elk uur gedaan dienen te worden; de prematuur temperaturen, ademhalingen per minuut tellen, saturatie, pols, bloeddruk, urine en ontlasting (als dat geproduceerd is :)) noteren. De 3 prematuren die op dat moment op de isolatiekamers verbleven lagen allen aan de beademing en hebben een infuus in hun 2 cm doorsnee armen. Eén van de prematuren was een meisje met het Syndroom van Down. Zij had een hartafwijking in de vorm van een gat in het septum tussen het linker- en rechteratrium en ook respiratoire insufficiëntie. Normaal gesproken wordt een dergelijke operatie hiervoor, die plaatsvindt in Kaapstad, bekostigd door de Namibische staat. Echter vertelde de verpleegkundige dat dit in haar geval niet zou gaan gebeuren aangezien ze het Syndroom van Down heeft en dus geen toekomst heeft hier in Namibië. Zodra dit meisje van de beademing af kon zou ze zelfstandig moeten ademen met nog een klein beetje zuurstof; and then she goes to heaven, was het antwoord van de verpleegkundige. Ik wist gewoon niet wat ik hoorde!! Op de vraag wat de verpleegkundige hier zelf van vond werd vaag geantwoord, dit omdat ze uit Zimbabwe komt en niet haar mening durft toe te geven aan haar Namibische collega's. Verder gaf ze aan dat de moeder het kind verwaarloost door niet langs te komen om het te wassen en dergelijke. Het was behoorlijk aangrijpend om het kindje te zien liggen, wetend dat ze niet levend het ziekenhuis zou verlaten. De omstandigheden van de prematuur in de andere kamer waren iets gunstiger. Die moeder was net gearriveerd om haar dochter te wassen. Vervolgens moest ze voeding geven via een spuit. De moeder gaf aan dat ik dit mocht doen terwijl zij uitleg gaf. Het is enorm bijzonder om zo'n klein wezentje te mogen helpen bij het vechten voor haar leven! Überhaupt dat zo'n kindje levensvatbaar is, is al een wonder. Alles is zo klein dat het haast onwerkelijk lijkt. Het kindje paste letterlijk in 1 van mijn handen. Sommigen komen binnen op de afdeling met een gewicht van 800 gram, iets meer dan een pak suiker dus! De Zimbabwaanse verpleegkundige gaf aan even naar de administratie te moeten waardoor Rachèl, die er inmiddels ook bij was gekomen, en ik alleen op de isolatiekamers stonden. En ja hoor, natuurlijk dan moet er net iets gebeuren. Een alarm bij het kindje met Down begint te piepen. Wij gelijk kijken en we zagen meteen dat het mis was. Ze lag te happen naar lucht. Dus ik begon meteen met uitzuigen van de neus en mond in de hoop wat slijm in de luchtwegen te kunnen verwijderen, terwijl Rachèl met spoed een verpleegkundige ging ophalen. Toen deze eenmaal was aangekomen, was de conclusie dat ze de beademingstube eruit had getrokken en daardoor geen lucht kreeg. Ze ging dan ook gelijk weer weg om de dokter te halen. Het bleek dat de dokter geen haast had toen ze hoorde dat het het kindje met Down betrof. Terwijl het kindje inmiddels rood aangelopen was, arriveerde na 5 minuten de dokter met de nogal logische mededeling dat de baby zuurstof nodig had. Echter was er geen actief beleid bij deze baby, dus ging ze van de beademingsmachine af en kreeg ze alleen nog zuurstof toegediend. Uiteindelijk was ze qua kleur weer redelijk bijgetrokken en lag ze enigszins gekalmeerd. Toch was het erg sneu om te zien.
Verder zijn we die dag ook nog naar de 'Labour' afdeling geweest en hebben we een keizersnede bijgewoond. Deze was met spoed ingepland aangezien de baby in het vruchtwater had gepoept en dit beschadigingen aan de longen kan geven wanneer de baby het vruchtwater inademt. Dus Rachèl en ik ons gauw in een verplicht en veel te slecht 'Theatrejurkje' hijsen ;), muts op en de Theatre in. De patiënt lag al klaar voor de ruggenprik. Ik moet zeggen dat een dergelijke keizersnede behoorlijk ruw gaat. Zodra de incisie gemaakt is wordt er aan twee kanten tegelijk aan de wond getrokken om hem meer open te krijgen. Hoewel ik het idee had dat de huid ieder moment kon scheuren bleef het nog redelijk heel. Het jongetje, werd er snel uitgehaald en vervolgens op een daarvoor bestemd tafeltje 'gegooid', want zachtzinnig gaan ze hier niet om met baby's. Het rare is ook dat ze hier niet zoiets zeggen van: Congratulations with your boy. De moeder krijgt de baby alleen te zien nadat het schoon is gemaakt om te bevestigen dat het een jongen is en vervolgens wordt de baby weggebracht naar de post-natale afdeling. Toen moest de placenta er nog uitgehaald worden en vervolgens werd de baarmoeder schoongemaakt zodat er geen resten zouden achterblijven die kunnen gaan rotten. Dit ging ook niet bepaald zachtzinnig. Uiteindelijk werd de wond gehecht maar gedurende het hechten gaf de vrouw aan pijn te hebben. Dus de anesthesist gaf nog wat pijnstilling bij maar het duurde de chirurg allemaal te lang en ging dus gewoon door, totdat de anesthesist hem er dringend op aansprak even te wachten.

Dinsdag wisselden we met Joyce Meijer en Lisa en stonden wij op de Labour afdeling en zij op de neonatologie. Midden op de afdeling hangt een bord met informatie over hoeveel ontsluiting de vrouwen hebben. Wij dus kijken naar de meeste centimeters :) en zoeken naar de verpleegkundige die deze vrouw in de gaten houdt. Na behoorlijk wat gezoek en gestuurd van de ene naar de andere verpleegkundige kwamen we eindelijk bij de juiste. Ze gaf ons uitleg over de controles die ze elk half uur uitvoeren bij de zwangere. Op een gegeven moment kwam er een man aan, ik denk een dokter, en die ging kijken hoeveel centimeter ontsluiting de vrouw had. Ook dit ging echt ruw! Een Namibische verpleegkunde student haalde net de bloeddrukband eraf toen de verpleegkundige in de deuropening tegen mij riep dat ik de weeën even moest gaan tellen. Ze wilde al weglopen maar kon haar nog net tegenhouden met de opmerking dat ik dit nog niet eerder had gedaan en graag eerst uitleg wilde over hoe dit in zijn werk gaat. Ik moest voor 10 minuten mijn hand op de buik leggen en wanneer ik een wee voelde de seconden gaan tellen. Het viel dus nogal mee maar je moet het wel net even weten ;) Toen ik daar klaar mee was kwam de dokter binnen en werd er in één keer besloten dat deze vrouw een keizersnede zou krijgen. Nou paniek in de tent. We stonden met 2 Namibische studenten, Rachèl en ik en de verpleegkundige in de kamer. Iedereen moest iets doen aangezien we 10 minuten voorbereidingstijd hadden. Terwijl ik de vrouw in een OK-jasje hielp vroeg ze aan mij wat een keizersnede was! Lekkere inlichting hier dus. Eén van de Namibische studenten gaf aan de katheter wel te willen inbrengen, ze had het nog nooit gedaan maar was overtuigd van haar kunnen. Nou dat hebben we gezien. Terwijl ze de steriele handschoenen al aan had getrokken stond ze nog materialen uit te pakken waardoor haar hele steriele werkwijze dus niet meer steriel was. De katheter slingerde alle kanten op tegen de benen van de zwangere en was dus ook niet meer steriel. En toen ie er eenmaal inzat vroeg ze zich af waar de spuit met water voor was, die de verpleegkundige voor haar had klaar gelegd. De katheter die de zwangere kreeg was een verblijfskatheter met een ballonnetje die gevuld moet worden met water zodat de katheter in de blaas blijft zitten en er niet bij onverwachtse bewegingen uitgetrokken kan worden. Of haar kennis nou niet toereikend was, of dat ze dit niet leren op de Namibische verpleegkunde opleiding weet ik niet maar het zag er wat onhandig uit. Om haar niet helemaal voor paal te laten staan heb ik dan ook mijn kennis maar even met haar gedeeld en toen was ze van het bestaan van deze katheter ook weer van op de hoogte. Maar dit is Afrika, alles wordt hier geaccepteerd en bovendien was de verpleegkundige allang blij dat iemand haar taak had overgenomen. Eenmaal op de operatietafel weer hetzelfde ritueel als gisteren. Dit keer kwam er een prachtig meisje ter wereld. Een beetje aan de blauwe kant, maar met wat zuurstof trok die kleur al gauw weer bij. Daarna zijn we naar de neonatologie gaan aangezien er geen ladies in Labour meer lagen, zoals ze dat hier noemen. Daar aangekomen wilden we even kijken hoe het was met het meisje met Down. Toen we de kamer binnenkwamen zagen we meteen dat het mis was. Geen ademhaling te zien en ze zag wat geel. Wij gelijk mensen erbij geroepen aangezien er weer eens niemand op de isolatiekamers te vinden was. Al gauw kwam er een verpleegkunde die na 1 blik begon te reanimeren en na 10 seconden ook weer stopte. Want bij dit kind was geen actief beleid, ze was dus overleden. Aan één kant is het beter voor deze baby aangezien ze echt lag te lijden. Aan de andere kant kan ik er met m'n verstand niet bij hoe ze hier denken over baby's met het Syndroom van Down. De reden voor deze denkwijze is dat ze in Namibië geen zorg kennen voor deze kinderen. Rachèl heeft geholpen met afleggen en daarna werd de baby in een lijkzak gedaan en in de spoelkeuken gelegd, wachtend op het personeel van het mortuarium. De ouders zijn ook nog op de afdeling geweest en stonden met tranen in hun ogen. Later hoorde ik dat deze baby 1 van een tweeling was waarbij de andere baby bij de geboorte was overleden aan meningitis. Erg triest is het allemaal.

Vandaag stonden we weer op de Labour afdeling omdat we graag een natuurlijke bevalling wilden zien. Op het bord was al te zien dat er meerdere vrouwen lagen met nog weinig ontsluiting en eentje die zwanger was van een tweeling. Eerst zijn we naar de neonatologie gegaan om daar op de afdeling te helpen. Na een uurtje zijn we naar beneden gegaan om te checken hoe het stond met de tweelingzwangerschap omdat we die wel graag wilden zien. Liepen we langs één van de kamers, die overigens allemaal wagenwijd open staan, bleek net een vrouw te liggen bevallen. Wij mochten meekijken! Nou dat was me wat. Ze lag al een uur te persen zonder resultaat. Dus werd er op een gegeven moment een andere verpleegkundige geroepen. In eerste instantie was het niet echt duidelijk wat ze ging doen, totdat ze haar schoenen uitdeed en met haar knieën op het bed ging zitten. Daardoor kon ze meer kracht zetten op de buik en zo letterlijk de baby eruit drukken! Overigens was de dokter die de bevalling leidde totaal niet aardig tegen de vrouw. Ze gaf aan dat de vrouw geen kik mocht geven en haar ogen moest sluiten zodat alle energie naar het persen kon gaan. Verder klopten ze vaak op de buik, wat me voor de vrouw niet prettig leek. Ik had het idee dat ze hiermee de weeën probeerden op te wekken. Verder werd er geen gebruik gemaakt van een apparaat waarmee ze de hartslag van het kind in de gaten houden. Tijdens de bevalling liepen er ook gewoon mensen in en uit die dan een blik wierpen op de vrouw en weer weggingen. Aan de andere kant van de kamer loopt een gang om OK-materialen weg te slepen vanaf de Theatre. Ook de mensen die hier liepen keken naar binnen en weer voor zich. Privacy bestaat hier volgens mij niet, tenzij je een 'private' patiënt bent en dus meer betaald.
Op een gegeven moment ging het toch snel en toen eenmaal het hoofd eruit was floepte de rest er ook uit :) Een jongen :) :) Het was wat lastig te zien maar het leek alsof de navelstreng om de nek van de baby zat. Toch kwam er absoluut geluid uit. Nadat ook de placenta eruit was moest de vrouw gehecht worden vanwege de ruptuur. Ze werd dus vanbinnen wel verdoofd maar vanbuiten niet, wat betekent dat ze op het laatst gehecht werd zonder verdoving. Hierbij schreeuwde ze af en toe van pijn, was niet zo prettig om naar te kijken laat staan dat dat voor die vrouw moet zijn geweest. En die dokter maar zeggen dat ze moest ontspannen wat me onmogelijk lijkt in zo'n situatie.
Ook hebben we weer een kijkje genomen op de neonatologie. Hier lag inmiddels een nieuwe baby op de isolatie. Weer een heel bijzonder geval. De hersenen waren enorm vergroot en lagen deels zelfs bloot! Tijdens de doktersronde waarbij altijd dezelfde professor aanwezig is, werd bij deze baby gelijk gezegd dat het infuus eruit moest, zuurstof eraf en dat ze haar moesten laten gaan. Met de argumentatie dat dit kind geen toekomst heeft! Dit is blijkbaar een gebruikelijke manier hier voor baby's met uitzonderlijke lichamelijke problematiek, maar voor mij als westerling heel moeilijk te accepteren!!

Nou na al deze bloederige en lastige situaties hebben Rachèl en ik onze gedachten even verzet door vanavond naar de plaatselijke sportschool te gaan, en wat voor één!! Hij is super de luxe met alles erop en eraan (denk aan zwembad, sauna, teveel apparaten :), extra verdieping met nog meer apparaten, squashruimte, etc.).
Ondanks de starende blikken van donkere gespierde atleten en ongemakkelijke momenten bij de gewichtenhoek hebben we lekker gesport. Morgen zal waarschijnlijk een spierpijn dagje worden maar dat nemen we op de koop toe. De bedoeling is om donkerbruin en gespierd terug te komen, haha :) :)

Liefs Joyce

Geschreven door Joyceopreis