Lieve allemaal,

Gisteren ben ik dan eindelijk begonnen in het Central Hospital Windhoek. Om 06:15 ging de wekker en dat was even wennen na al die vrije dagen. Aangezien het ons verteld was dat het ziekenhuis best dicht ons huis zou liggen waren we van plan om er lopend heen te gaan. Volgens mij waren we een behoorlijke bezienswaardigheid, een groepje blanken en dan ook nog eens allemaal in het wit! Echter viel het 'dichtbij' wel een beetje tegen, wat vooral komt door de heuvels waar we overheen moeten. Na verkeerd te zijn gelopen en het aan meerdere mensen gevraagd te hebben liepen we gezellig door de ingang met het bordje erboven, Mortuary only :):) Daar hebben we een tijdje gewacht op Sister Pietersen die ons zou vertellen waar we heen moesten. Uiteindelijk bleek dat we koppels van twee moesten vormen en dan een top 3 van favoriete afdelingen op dienden te geven waar we graag stage wilden lopen. Rachèl en ik hebben een koppel gevormd en kwamen voor de eerste week terecht op de General Surgery. Eenmaal daar aangekomen werd ons verteld dat daar mensen lagen die een auto-ongeluk hebben gehad, mensen met steek- en vooral brandwonden. Ik werd samen met twee Noorse studenten, die ook stagelopen op onze afdeling, gekoppeld aan verpleegkundige Dismond, die ons uitleg gaf over alle patiënten. Ondertussen werd Rachèl meegestuurd met iemand anders om een patiënt naar de Theatre (zo noemen ze hier de operatiekamer) te brengen. Met Dismond liepen we langs alle patiënten en ik wist gewoon niet wat ik zag. Heel veel mensen waren ontzettend verbrand!! Het zag er verschrikkelijk uit. Sommige patiënten zaten helemaal ingepakt met verband omdat ze voor 80 procent waren verbrand. Verder vertelde Dismond dat de afdeling een capaciteit had van 23 bedden terwijl er op dit moment 38 mensen waren. Er lagen dus een aantal personen met hun bed op de gang, wat betekent dat ze geen privacy hebben en de gang enorm geblokkeerd worden. Toen Dismond klaar was met zijn uitleg kwam het erop neer dat we gewoon aan de slag moesten, terwijl we totaal niet wisten wat we moesten doen en waar we het materiaal konden vinden. Rachèl en ik zijn begonnen met het wassen van een man die een auto-ongeluk had gehad en daarbij zes grote wonden (waarbij bij sommige de botten gewoon haast uitstaken) had opgelopen. Dit was allemaal behoorlijk lastig aangezien we niet konden communiceren met de man. Vervolgens zei Desmond dat we de wonden moesten gaan verzorgen. Aangezien we geen idee hadden van het protocol op de afdeling hebben we hem gevraagd het eerst voor te doen. Allereerst zijn de wonden met een soort duktape afgeplakt, gewoon rechtstreeks op de wond. De man die we moesten verzorgen had mega wonden ter grootte van 30 à 40 cm op onder andere zijn heupen, knieën en ellebogen. Wij dus vragen hoe we dat tape eraf moesten halen aangezien de man met zijn gezicht al vertrok bij wat draaien in bed. Zegt Dismond doodleuk tegen ons: "Cut emotions, cut emotions". Wij wisten gewoon niet wat we hoorden. Dismond rukte dat tape eraf en die man begon te zweten en te kreunen. Terwijl we toe stonden te kijken naar de gigawonden, bloeddoorlopen en met geel beslag erop gaf Rachèl aan zich niet goed te voelen. Dus zij snel naar een ander kamertje speciaal voor personeel terwijl ik achterbleef met Dismond, die mij allerlei vragen over Nederland stelde. Ik heb het idee dat ze in Namibië denken dat wij in Nederland echt stinkend rijk zijn. Want elke afrikaan vraagt aan ons of we een grote auto en huis kopen en of we Wodka drinken :)
Maar goed toen Rachèl terugkwam had ik inmiddels gezien hoe het werkte met het schoonmaken van wonden en was het de bedoeling dat wij samen de andere wonden gingen schoonmaken. Daarnaast kwam ik er ook achter dat de betreffende man GEEN pijnstillers krijgt omdat hij er al minstens een jaar ligt en zijn wonden een soort van chronisch heeft en hij anders immuun raakt voor pijnstilling. Dus geven ze het gewoon maar niet! Ik wist niet wat ik hoorde. Na twee uur hadden Rachèl en ik zo goed en kwaad als het kon de wonden schoongemaakt en opnieuw verbonden. Wat ook lastig was, was het feit dat ze heel weinig materiaal hebben waardoor we bepaalde pleisters moesten doorknippen en zeer creatief diende te zijn.
Toen we daar klaar mee waren moesten we een vrouw helpen, die zichzelf redelijk kon opfrissen. Ook hier moesten we de wonden schoonmaken. Echter was het ene been van de vrouw geamputeerd waarbij zij alleen nog een stomp had en aan het andere been miste de helft van haar voet, je keek zo in haar voet! Ik met van die natte watjes in die voet zitten te peuren om het een beetje schoon te krijgen. Het was zo akward. Vervolgens was het ook de bedoeling dat haar katheter werd verwijderd. Dismond had gevraagd of wij dat wel eens hadden gedaan, waarop ik antwoordde dat ik dat één keer gedaan had. Dit was dan ook meteen een bevestiging voor Dismond dat ik dat blijkbaar ging doen en hij dus wegliep. Toen heb ik dus zelfstandig zonder toezicht de Foley-katheter verwijderd terwijl Rachèl meekeek aangezien zij dit nog nooit gedaan had. Gelukkig ging dat allemaal goed! Tot slot hebben we ook de wonden verschoond bij een vrouw die haar hele onderarm had verbrand en daarbij vocht ophoping had in haar hand.
Ik had me in Nederland voorbereid op de zorg hier maar nu ik er ben en bepaalde situaties heb geobserveerd en hierin heb deelgenomen is het zo anders!! Bepaalde zorg die hier gegeven wordt is gewoon onmenselijk. Veel patiënten liggen zo ontzettend te lijden van onder andere de pijn dat het gewoon niet aan te zien is. Ik durf niet eens meer te klagen over mijn blaar die ik al dagen heb als ik zie dat er een man in bed ligt met zes gigawonden en geen pijnstilling krijgt! Het is gewoon ondenkbaar. Nadat ik thuis kwam heb ik eerst een uur bij moeten komen van alle indrukken die ik had opgedaan. Rachèl en ik zagen dan ook best wel op tegen de volgende dag. 's Avonds zijn we uit eten gegaan en hebben we pizza gegeten. Eerst gingen we met een taxi er naartoe die we gewoon aanhouden op straat.Taxi Bennie heeft ons weer naar huis gebracht. Het scheelt dan ook dat we nu zijn nummer hebben en hem altijd kunnen bellen zodat we in ieder geval voor 's avonds een veilige taxi hebben.

Vandaag moesten we om 07:00 beginnen en stonden we om 05:30 al op. Lekker vroeg :)) Het is dan nog donker, maar toen we eenmaal weg moesten kwam de zon net op. Aangezien we telkens naar het ziekenhuis toe wandelen verbranden we meteen ons ontbijt en zijn we in de frisse (woestijndroge) buitenlucht. Eenmaal aangekomen op de afdeling vielen we midden in de overdracht. Deze overdacht gaat totaal anders dan in Nederland. Je staat met het hele team in de kamer van de patiënten en de nachtdienstverpleegkundige vertelt bij iedere patiënt opnieuw waarvoor hij of zij hier ligt en hoe het nu met diegene gaat. Zo hoorde we dat er vannacht iemand was overleden vanwege een septische shock. Na de overdracht gingen we allemaal in een kring staande en pakte we de hand van degene naast ons vast en werd er hardop in het Engels het Onze Vader opgezegd. Was een bijzonder moment!
Rachèl en ik hadden bedacht dat we vandaag graag een operatie wilden bijwonen. Na een kort overleg was dit prima en gingen we samen met de Noorse studenten richting de Theatre. Bij de Theatre kregen we eerst een rondleiding. Ze hebben acht Theatres waar allerlei verschillende dingen gebeuren, zoals neurologische operaties, open cases, emergency's en de private Theatre. Wij werden afgezet bij Theatre drie waar een heupoperatie zou gaan plaatsvinden. De vrouw die geopereerd werd had een kunstheup alleen was daar veel ruimte tussen gaan zitten waardoor het bewegen erg pijnlijk werd en deze nu vervangen zou worden. Ze begonnen met een ruggenprik wat de vrouw erg zeer deed. De anesthesist prikte echter niet meteen goed en prikte de naald gewoon nog een paar keer in de rug totdat het liquor (hersenvocht) er wel uit kwam. De anesthesist heeft ons veel verteld tijdens de operatie. Verder mochten Rachèl en ik ook assisteren tijdens de operatie :) Er stond een man in de 'steriele' zone instrumenten aan te geven aan de chirurg. Echter had hij ook bepaalde dingen nodig die nog uitgepakt moesten worden. Dit mochten wij doen en het dan zo aangeven zodat hij steriel bleef. Echter is het woord steriel daar met een korreltje zout te nemen aangezien alle deuren van de operatiekamer wagenwijd openstaan en iedereen in en uit loopt tijdens de operatie.
Daarna hebben we nog een deel van een operatie gezien waarbij een jongen maar één ingedaalde testikel had en die andere dus omlaaggehaald moest worden. Dit jongetje was een jaar of 8 en moest heel hard huilen terwijl hij de narcose kreeg. Het jongetje werd vastgebonden op de operatietafel zodat hij niet te veel tegenspartelde. Het zag er wat naar uit, maar ook wel logisch anders konden ze hem geen narcose toedienen.
Halverwege zijn we daar weggegaan om ons gezicht ook nog even te laten zien op de afdeling. Vervolgens hebben we nog een presentatie bijgewoond van een dokter die het had over het effect van gezond en ongezond leven. Alle studenten waren hierbij aanwezig, ook de Noorse. Was echt interessant, dus ik heb mijn rol van beroepsbeoefenaar (volgen van scholingen/cursussen etc.) gelijk uitgeoefend, haha ;)
Dus al met al was deze dag een stuk beter. Morgen nog één dagje op de General Surgery en dan heb ik al weer weekend :)

Liefs Joyce

Geschreven door Joyceopreis