Lieve allemaal,

Aangezien het alweer een tijdje geleden is dat ik een blog heb geschreven leek me dit wel het juiste moment.
Na een ongeveer een week illegaal in het land te verblijven hebben we dan eindelijk, na bloed, zweet en tranen, ons visum!! Dat betekent dat we grote activiteiten zijn gaan plannen. Volgende week is het dan zo ver, Etosha weekend! Maar verslag daarover komt dus volgende week.
Aangezien we wel een klein uitstapje wilden maken zijn we vorige week naar het Daanviljoen Game Reserve geweest. Dit ligt net buiten Windhoek en is een privé reservaat waar je ook in alle rust kan overnachten.
Het betekende wel om 06:00 uit bed omdat we de ergste hitte voor wilden zijn. We hebben daar een vier uur durende route gewandeld waarbij we middenin het reservaat liepen. Na nog geen 20 minuten kwamen we een groep giraffes tegen! Het was adembenemend om deze dieren van zo dichtbij te kunnen observeren. Daarnaast zagen we een groep zebra's, kudu's, oryx, gnoe, wrattenzwijnen en apen. Naast het feit dat ik een doorn van 10 cm in m'n voet had, in een stekelbosje ben blijven hangen en meerdere keren m'n voet heb verzwikt was het echt de moeite waard. We moesten telkens berg op en af en de uitzichten waren geweldig!
Als kers op de taart kwamen er doodleuk twee struisvogels aanlopen toen we op het terras iets aan het eten waren. Volgens mij was het niet de eerste keer dat ze dit deden want ze renden gelijk op de tafel af waar wat restjes op lagen. Vervolgens werden ze, zoals men hier Nederland duiven bij een terras wegjaagt, weggemept door het personeel. Al met al was dit een zeer geslaagd dagje 'wildlife spotting'.

Deze week ben ik dan eindelijk begonnen in het Katutura State Hospital. Voordat hier de zon opgaat waren wij al uit de veren (05:20) vanwege het feit dat we nu elke ochtend een taxi op straat moeten aanhouden die ons dan naar het ziekenhuis kan brengen aangezien het te ver is om te lopen. Voor een bedrag van 10 dollar p.p. (0,70 cent :)) worden we afgeleverd bij het ziekenhuis.
Het ziekenhuis ziet er eigenlijk gewoon hetzelfde uit als het Central Hospital Windhoek alleen is het er een stuk drukker. De hele ontvangst was hier in ieder geval tien keer beter dan bij het Central. We kregen van tevoren uitleg over de regels voor ons als personeel binnen het ziekenhuis zoals dat we onze haren moesten opsteken, geen nagellak ed. Op zich is dit voor ons heel normaal maar in het Central is hier nooit over gesproken en liepen er ook gewoon mensen met nepnagels. Verder kregen we een hele rondleiding door het ziekenhuis en dus een algemene indruk van de afdelingen die er zijn.
Samen met Rachel stond ik deze week op de Internal Medicine Ward (interne). Dit is een mannenafdeling waar patiënten liggen met hartproblematiek, diabetes, meningitis, etc. Ook hier kregen we een oriëntatie over de afdeling.
Het eerste wat ons opviel was de isolatiekamer met tralies en slot tegenover de verpleegkundigenpost. Er liep een man zonder kleding in heen en weer die af en toe tegen de tralies aan sloeg. Ik heb meteen gevraagd wat daar precies de bedoeling van was. Hierop kwam een vaag antwoord over dat de man 'mental problems' had en dat dit dus de manier is waarop men hier omgaat met psychiatrische patiënten. I.p.v. een normaal bed lag er alleen een matras op de grond en daarnaast was er ook geen wc aanwezig. Ik vond het erg onmenselijk. Om eerlijk te zijn zou ik denk ik vanzelf helemaal gek worden als je de hele dag in een dergelijke kamer opgesloten zit.
Inmiddels werd ik aan een geregistreerde verpleegkundige gekoppeld die de taak had om medicatie te gaan bestellen. Vervolgens gaf ze mij de lijsten met de vraag of ik dat wel even weg wilde brengen. Na een krakend en piepend lift 'ritje' kwam ik dan beneden in de chaos van mensen terecht, die bij de apotheek stonden te wachten op hun medicatie. Ondertussen wordt daar ook nog een nieuw apotheek gedeelte gebouwd wat betekent dat het geluid van een cirkelzaag in die ruimte vaste prik is.
Eenmaal weer terug boven begon dan eindelijk het medicatierondje nadat iedereen geholpen was met wassen en de bedden waren opgemaakt. Rachel en ik hadden ons aangesloten bij het uitdelen van de medicatie aangezien ons dat interessant leek en we graag meer medicatiekennis wilden opdoen. Nadat er even kort werd gevraagd of we wel eens eerder een injectie hadden klaargemaakt en daarop het antwoord ja werd gehoord, kreeg Rachel een aantal potjes en oploswater in haar handen gedrukt om dit maar even te gaan mengen. Zo ging het ook bij de intramusculaire injectie die gegeven diende te worden. Deze heb ik mogen zetten in de bil. De verpleegkundige keek verder niet toe of ik het goed deed, maar gelukkig heb ik dit in Nederland wel vaker gedaan dus dit was niet nieuw voor mij. Het uitdelen van pillen hoort er natuurlijk ook bij maar ook dit gaat weer op een aparte manier. I.p.v. dat ze eerst alle medicijnen pakken, die in een bekertje stoppen en dat dan geven aan de patiënt komen ze telkens weer met een pil aangelopen. Wat betekent dat de patiënt gemiddeld vier keer rechtop moet gaan zitten om weer een pil achterover slaan. Best omslachtig dus. Daarnaast duurt medicatie uitdelen hier ongeveer twee uur. Afrikaans tempo is hier absoluut van toepassing :) Intussen waren Rachel en ik even een koffiepauze aan het houden beneden. Eenmaal terug op de afdeling zagen we in één keer een lege plek op één van de kamers. Wij vroegen ons natuurlijk af wat er met deze patiënt gebeurd was. Maar na even een blik naar binnen geworpen te hebben in de voorraadkamer, waar we toevallig net voor stonden, was het meteen duidelijk. De patiënt was overleden en hier 'neergelegd'. De oorzaak van de dood kon de verpleegkundige niet vertellen omdat ze het zelf ook niet wist. Ze zei dat het waarschijnlijk complicaties waren, aangezien dat meestal het geval is.
Vervolgens was het de bedoeling dat de psychiatrische patiënt overgeplaatst zou worden naar een ander ziekenhuis waarop de verpleegkundigen aangaven dat hij dan gesedeerd moest worden omdat hij anders agressief zou zijn. Toen het ambulance-personeel eenmaal gearriveerd was bleek deze man helemaal niet agressief te zijn. Na hem eenvoudig genoeg gevraagd te hebben of hij op de brancard wilde gaan liggen, deed hij dit. Nadat de man was afgevoerd hebben Rachel en ik een aantal mappen doorgebladerd op zoek naar protocollen. We hadden dit namelijk al drie keer gevraagd aan de verpleegkundige waarop ze telkens aangaf dit eigenlijk niet te weten maar het 'zo' even aan het afdelingshoofd te vragen, yeah right :)
Tijdens dit doorzoeken kwam een arts ons vragen of we even konden assisteren bij een lumbaalpunctie. Wij helemaal enthousiast aangezien deze technische handelingen interessant zijn om bij te wonen. Deze hele aangelegenheid vindt gewoon op de kamer van de patiënt plaats. Overigens liggen er op de normale kamers 8 personen. Aan elke kant 3 bedden en dan 2 bedden in het midden. De man die de lumbaalpunctie moest ondergaan zat al klaar op de rand van het bed. Echter had hij er blijkbaar geen zin in, wat ik absoluut kan begrijpen aangezien het erg pijnlijk schijnt te zijn. De instructies die de arts gaf wilde de patiënt niet opvolgen. Het belangrijkste was gewoon dat hij zijn rug bolde zodat de ruggengraat zich uitrekt en de arts de naald beter tussen de wervels kan plaatsen. Echter was hij behoorlijk koppig, waardoor Rachel hem vast moest houden bij het bollen van de rug en ik zijn armen moest tegenhouden zodat de arts kon gaan prikken. Alsof de tegenwerking van de patiënt nog niet genoeg was kon de arts de juiste positie niet vinden waardoor er meerdere malen opnieuw geprikt moest worden, ze heen en weer wrikte met de naald terwijl deze gewoon in de ruggengraat zat en de man elke keer een kreet van pijn slaakte. Na hier zo een kwartier mee bezig te zijn geweest gaf de arts het op. Het was dus een enerverende eerste dag.

De volgende dag zijn we naar Home of Good Hope gegaan. Dit is een stichting die het mogelijk maakt dat (wees)kinderen te eten kunnen krijgen. In Namibië is deze soepkeuken, opgericht door Monica, gevestigd in de sloppenwijk van Windhoek, de Katutura. We hadden een taxi geregeld die zei dat hij wist waar het was maar ons vervolgens bij een heel ander gebouw afzette middenin de Katutura. Dus ik Monica opbellen om te vragen waar het was en uiteindelijk werden we afgezet bij Home of Good Hope. Aangezien we zelf ook niet precies wisten hoe het eruit zou zien vroegen we ons eerst nog af of we wel aan het juiste adres waren, maar de vrouw die buiten stond gaf aan dat we goed zaten. Het gebouwtje had de grootte van een garage waarin de hele inboedel van deze soepkeuken lag opgeslagen. We werden meteen aan het werk gezet om alles naar buiten te brengen en de boel schoon te maken voordat de kinderen zouden komen. Ook gingen we water halen bij een soort waterput aan de overkant. Wij allemaal heel voorzichtig doen om het water zo schoon mogelijk over te brengen, bleek het afwaswater te zijn :) Terwijl de tijd verstreek verzamelden er zich steeds meer kinderen rondom het gebouwtje. We hebben een hele tijd gespeeld met de kinderen. Ze klommen ook op ons als aapjes. Tom en Jerryt hebben een aantal kinderen heen en weer geslingerd :) :) De kinderen vonden het geweldig. Ondertussen kwamen er nog een aantal mensen die daar ook vrijwilligerswerk doen. Rond 11 uur arriveerde er een auto met echt megapannen in de achterbak. Deze werden allemaal naar binnen gebracht. Vervolgens moesten de kinderen in de rij gaan staan om allemaal hun handen in dezelfde bak te wassen. Nadat iedereen 'gewassen' binnen zat werden er eerst christelijke liedjes gezongen. Toen begon het werk voor ons. Twee van de andere vrijwilligers begonnen de bordjes op te scheppen en Jerryt en ik deelden deze dan uit aan de kinderen. Een aantal van onze groep zaten buiten om de afwas te doen. In principe komen er de hele dag kinderen, ongeveer 600 per dag, om te eten en daarna gaan ze weer naar school of huis. Op een 'rustig' moment heb ik even gepraat met de andere vrijwilligers die hier al wat langer waren. Zij gaven aan dat voor de meeste kinderen dit de enige maaltijd op de dag is die ze krijgen. Dit is ontzettend confronterend om te horen! Dat het zo oneerlijk verdeeld is in deze wereld! In ben dan ook blij dat ik die dag mijn steentje bij heb kunnen dragen. We hebben afgesproken dat we er nog een aantal keer naar toe gaan. Sowieso om Monica te helpen met koken. Zij staat iedere ochtend om 04:30 op om voor alle kinderen te koken. Verder gaan we een soort project organiseren om de kinderen te helpen met mondhygiëne. We hebben Colgate benaderd met de vraag of zij ons kunnen sponsoren in het voorzien van tandenborstels en tandpasta. Hierover houd ik jullie uiteraard op de hoogte.
Voor de rest kan ik alleen maar zeggen dat mocht je thuis iets over hebben of je wilt graag iets doen, laat het me weten want deze kinderen verdienen zoveel meer!

Liefs Joyce

Geschreven door Joyceopreis