Het heeft even geduurd, maar daar zijn we weer! We dachten dat het internet en WiFi op Bonaire dramatisch was... Nou, het kan nog veel erger merken wij hier. We rijden door stukken niemandsland en ook onze internet provider dekt - ruimschoots - NIET alles. Dus zijn we slecht te bereiken (wat ook wel even lekker is zo internetloos) en soms ook wel onhandig als je al je foto's wilt uploaden naar je ICloud als Back-up.
Dan nu het vervolg van ons vorig verslag.

Dinsdag 10 mei 2016
We zijn onderweg naar Arches National Park in Moab. We passeren The Green River, Harrie zet direct het nummer op van John Fogerty. (CCR).

Wederom, wat een omgeving onderweg. Van bergen met veel groen naar dorre & droge gebergtes naar roodkleurige zandvlaktes en uitgestrekte rotspartijen.

Moab, een mega toeristisch dorp. En wat een drukte! Volgens de KOA camping was het hier nu hoogseizoen en was er deze dagen een event met off Road auto's (UTV's) en was er een hoop bezet. We moesten nog even verder zoeken naar een plekje voor onze bolide.

Bij Spanish Trailer RV Camp hadden ze wel een plekje voor onze eigen RV. Hier zijn ze wel wat gewend, dus van onze mini RV keken ze niet raar op. De eigenaren - Sheryll & Zane - hebben zo'n 15 jaar geleden een duikvakantie doorgebracht op Bonaire, dus er was direct een klik ;-)

Woensdag 11 mei 2016
Na een bezoek aan de plaatselijke supermarkt werden we door de cashiere doorverwezen naar Wicked Brew, een plek waar de koffie écht naar koffie zou smaken. Geen smaken toegevoegd, just coffee! En ze heeft niet gelogen, wat een heerlijkheid! De komende dagen zullen wij hier rustig gaan opstarten. De meeste koffies in allerlei tenten tot nu zijn namelijk standaard voorzien van toegevoegde zoete smaakjes en allemaal uit een automaat... Oh ja, did I mention: strak superblauwe lucht met zon en lekkere temperatuur (overdag wel) en fris briesje :-)

Na een bezoekje aan het visitor center van Arches zijn we het park ingegaan.
Er is één weg door het park van zo'n 29 km. Onderweg kom je allerlei uitzichtpunten tegen, ieder punt weer met een fantastisch uitzicht op de verschillende soorten Arches. Er zijn vele indrukwekkende rotsformaties te zien en zelfs balancerende rotsen. Waanzinnig! Via verschillende hike-trails met wat klim en klauterwerk hebben we al heel wat moois mogen zien vandaag. Voor morgen staat er een wat langere hike trip op het programma.

Donderdag 12 mei 2016
Na onze stop bij de Wicked Brew en daar ons ontbijt (banaan, yoghurt en croissantjes) te hebben genuttigd werd, het tijd om het park in te gaan.
Wederom strak blauw laken met zon aan de hemel en zo'n 27Celsius voorspeld hahahahahaha :-). Dus nogmaals: geen geshop aan onze foto's, geen filters, alles is gewoon met de IPhone 6 gedaan.

Vandaag stond het hiken naar de 'Delicate Arch' op het programma. Een hike waar 2-3 uur voor staat. Delicate Arch is een 16 meter hoge vrijstaande boog van zandsteen. Het schijnt het beroemdste monument van het park te zijn, dus die kunnen we niet missen op onze checklist. (de boog staat zelfs afgebeeld op de nummerplaat van de staat Utah)

Na een goede wandeling berg-opwaarts kwamen wij na 40 minuten aan bij de Delicate Arch. Wat een uitzicht weer! De foto's spreken voor zich. In ideële weten we dat wij alle tijdsaanduidingen van hikes globaal kunnen halveren om tot onze eigen tijd te komen. En dan lopen wij echt nog niet snel en nemen we vaak de tijd om te genieten van het uitzicht.

Er waren nog wat meer trails te bewandelen. Aangezien we beiden nog geen genoeg hadden van dit waanzinnige park hebben we nog wat andere trails gelopen.
De laatste van deze dag was de Broken Arch loop trail vanuit de Sand Dune Arch.

Op een gegeven moment komen we aan bij een rots waar we na wat geklauter boven op komen te staan. Een uitzicht.. wederom 'unreal', dat is wel het woord van deze week. Een plek waarbij we ons allebei helemaal zen voelen, een uitzicht wat oneindig lijkt. Ons favo plekje, dat hadden we allebei gelijk.... Zitten, kijken en je intens gelukkig voelen, Wauw!!

Na de hike kwamen we terug bij de auto en bedachten dat het wel gaaf zou zijn om daar wat foto's te maken van Har met z'n gitaar. Leuk voor de FB pagina van Tafkah!
We wisten dat je via de camping een korte route kon lopen naar "onze rots".

Bij het parkeren van onze auto staat er een man al wat chagrijnig naar ons te loeren vanaf ZIJN picknick tafel en ZIJN - betaalde! - campingplek. Bij het uitstappen maken we aan meneer netjes duidelijk dat we even snel een paar foto's maken bij de rots hier vlakbij en dat we zo weer weg zijn. De man reageert zeer nors en maakt de opmerking dat als iedereen dat zou doen dan.... We maken nogmaals duidelijk dat we zo weer terug zullen zijn. De man bromt nog verder dat er verderop nog parkeerplekken en dat hij hier betaald had en of wij dat dan ook hadden. Het was verder nog zeer rustig en we stonden niemand in de weg. We zeggen nogmaals dat we echt zó terug zullen zijn en vertrekken naar "onze rots" en denken: 'ouwe brompot', wat moet die man een moeilijk leven hebben....

Toen we aankwamen bij de rots zagen we meneer in zijn auto wegrijden. Har riep gelijk, die gaat naar de Camphost toe. Dat is op elke Campground een soort regelneef/oppasser/controleur. Na snel wat foto's te hebben gemaakt liepen we weer terug richting de campground waar onze auto stond. Onderweg zien we de man terug rijden en achter hem... Jawel, de Camphost!

We komen allemaal tegelijk aan bij de auto. Voordat de Camphost ons al kon benaderen stapt Har op hem af met uitgestrekte hand en zegt: Hi there! My name is Harrie waarop de Camphost hem een hand geeft en zich voorstelt als Jim. We houden een gezellig praatje met elkaar over het park, hoe mooi het allemaal is, waar we vandaan komen en vertellen hem zelf dat we snel even wat foto's hadden gemaakt voor Harrie zijn CD-hoes en voor op de website en dat we nu weer weg gaan. We schudden elkaar nogmaals de hand en Jim en wij gaan al lachend uit elkaar. De zielige man die al deze moeite had genomen wensten wij nog een hele fijne dag toe, echter bleef hij star met zijn rug en gebogen hoofd aan zijn picknicktafel zitten. Al die moeite voor niks moet hij vast gedacht hebben.... Zonde van al die nutteloze energie.
Wij sluiten de dag af met een mega grote glimlach. Wat een dag, wat een park, Arches... Unreal....

Vrijdag 13 mei 2016

We laten Moab achter ons en gaan door naar ons volgende Park; Bryce Canyon.
Onderweg passeren we de grappigste plaatsnamen, Circleville, Piute, Beaver Creek, Garfield County, Panguitch en nog vele anderen.

Via Red Rock komen we net voor Bryce Canyon bij Ruby's Inn. Dit is een grote Campground met alle faciliteiten. Het nadeel is dat het een ontzettend toeristisch gebeuren is en ze in de winkel voor alles de jackpot kunnen vragen. De eerste beste supermarkt ligt 25 mijl verderop waar je eerder langs bent gekomen. Dus snel even terug rijden doe je bij aankomst niet zo snel.

We boeken voor 2 nachten en mochten zelf een kampeerplek uitzoeken (dit is zeer ongebruikelijk, normaal krijg je een plek aangewezen. Maar dit doen ze alleen bij de RV's)

Na een goede plek uit te hebben gezocht en het tentje te hebben opgezet, doen we toch maar wat boodschapjes bij de Ruby's Inn General Store. Voor een fles wijn moet je opzoek naar een speciale liquor afdeling, want dat mogen ze niet verkopen in de supermarkt. Ze vragen aan iedereen een ID kaart en zelfs de verkoper moet aan de leeftijd van 21 voldoen om de drank te mogen verkopen.

We stoken een vuurtje, we koken en genieten we van een lekker flesje wijn onder de sterrenhemel. Een goede afsluiter van deze dag en kruipen voldaan ons tentje in. Weer eens wat anders dan de auto. Ook lekker knus!

Zaterdag 14 mei 2016

We hebben besloten om vandaag een chill dag in te lassen. Het liefst doen we helemaal niets, lezen we een boek maar die rust hebben we nog niet.
Na een gesprekje met Ralph, een oude knar die op z'n ATV door het park doorrijd, besloten we richting Panguitch te rijden voor wat boodschappen.
We stoppen bij een lokaal winkeltje waar ze van alles verkopen. Van lasso's tot cowboyhoeden tot aan medicijnen en kampeerspullen. Erg leuk!
Na de boodschappen nog een hele zoektocht naar de plaatselijke Liquorstore, want de fles wijn van gisteren is er alweer doorheen :-)

Om 21:00 uur liggen we in de tent en kletteren de eerste regendruppels tegen de tent aan. Het heeft wel wat die regen, als het morgen maar wel weer droog zal zijn en de tent niet al te nat is als we hem weer in moeten pakken....

Zondag 15 mei 2016

Het heeft gelukkig niet te hard geregend vannacht. Het was in het dierenrijk wel wat onrustig aangezien we aardig wat gebrul vanuit het bos hebben gehoord.
Nadat we de tent hadden opgeruimd (hij staat sneller dan dat hij is opgeruimd en zonder koffie voor Tham ging dit zéker niet geheel smooth en het is wel gelukt hoor)
werd het tijd om Bryce Canyon te gaan bezoeken.

Bryce Canyon is niet echt een ravijn, maar een serie van vreemdsoortige, natuurlijk gevormde Amphitheaters. De wanden daarvan bestaan uit 60 verschillende lagen zand, kalk en leisteen. In de Amphitheaters staan talloze gevormde rotsformaties in allerlei kleuren. De rotspartijen, Hoodoos genaamd, zijn door erosie ontstaan.

Tham had haar huiswerk gedaan en wist dat ook in dit park maar 1 weg was aangelegd. Alle uitkijkpunten bevinden zich aan de rechterkant. Tip; rijd door naar het einde van het park en begin vanuit daar.

We hebben daar de Bristlecone loop trail gedaan. En zijn toen verder alle uitkijkpunten gaan bekijken. Save the best for last! Je eindigt bij het Bryce Amphitheater (Sunrise point, Sunset point, Inspiration point, Bryce point) dit is wel een mooie afsluiter.

Verder kunnen wij iedereen aanraden om dit park als eerste te gaan bezoeken. Als je net zoals ons Yellowstone en Arches al hebt bezocht dan valt Bryce Canyon een beetje in het niets. Dat is zonde, dus als je dit wilt bezoeken is ons advies om dit als eerste te doen.

Buiten het park zijn er nog diverse hike trails te doen. Wij hebben gekozen voor de Mossy Cave Trail. Een leuke route wandelen richting een waterval en een grot. Zelf zijn we nog even wat verder gaan klauteren, de berg op om een nog wat mooier uitzicht te krijgen van de omgeving.

De avond valt en Har had een idee om kosten te besparen... Aangezien we geen vaste kampeerplekken kregen bij Ruby's Inn en het nu rustiger is kunnen we daar prima een nachtje gaan staan met onze eigen RV. Niemand checkt de kampeerplekken toch dus dat kan gemakkelijk! Daarbij: de betaalde nachten waren al erg prijzig voor simpel camperen. Tham was hier nog niet zo gerust op en vond het eigenlijk niet kunnen, stel nou dat ze het wel checken?

Uiteindelijk zijn we toch de camping opgereden en hadden we een plekje uitgezocht. It's all about the attitude, just pretend that you belong here... And so we did..
Niemand controleerde ons, niemand vroeg ons wat, niks... Goed voor ons reis-budget :-)

Maandag 16 mei 2016

We staat vroeg op om onze reis te vervolgen naar Zion National Park.
Na een paar uurtjes komen we aan in het park. Het park heeft 2 ingangen en het Visitor Center lag voor ons aan de andere kant.

Het is druk, nee, het is mega druk in het park. We staan zelfs in een file om een tunnel in te mogen. Ze laten het verkeer van 1 kant erin gaan en de andere kant moet wachten. Bij het Visitor Center staat er al van te voren aangeven dat de parkeerplaats vol is en je naar het naast gelegen dorp moet rijden om te parkeren.
Daar hadden wij dus echt geen zin in, wat een gedoe! We rijden rondjes, vele rondjes en besluiten uiteindelijk de auto op de RV parking neer te zetten. Er stonden meerder auto's geparkeerd en daarbij.. We hebben een RV ;-)

Zodra we bij het Visitor Center aankomen zien we een lange rij met mensen staan voor de shuttle bussen die door het park heen rijden. Wat een ellende! Het is blijkbaar de juiste tijd van het jaar (voorjaar) om dit soort parken te bezoeken, tijdens de zomermaanden is het te heet hier. Er is één bus-route waar je bij vele highlights van het park kan uitstappen en allerlei trails kan lopen. Dit is de Scenic Drive. Van maart - oktober rijden hier alleen de shuttle bussen. Vandaar dus al die mensen in de rij... Liefst waren we omgekeerd en naar de auto gelopen en doorgereden naar onze volgende stop.

Na kort overleg toch besloten om als kuddedieren achteraan in de rij aan te sluiten. Gelukkig verliep dit ondanks de vele mensen toch redelijk vlot en waren we op weg naar de Scenic Drive.

Onderweg zien we het bewolkter worden, het zal toch niet... Bij het laatste punt The Narrows stappen we uit en begint het een beetje te druppelen. We lopen door, we zijn er immers toch. Die trail moeten we op z'n minst gedaan hebben, tussen de Canyons doorlopen en de rivier bewonderen die er tussendoor stroomt.

Na 30 minuten flink doorlopen komen we aan bij de oversteek plaats. Je kan de rivier oversteken om je trail - al wadend - te vervolgen. Zin in natte schoenen hebben we niet en het begint nu ook al te onweren. Tijd om terug te keren naar de shuttle bus.
We sluiten voor de verandering weer eens aan in de rij en in de bus besluiten we terug te gaan naar de auto. De lucht voorspelt niet veel goeds. De drukte, voor ons is er weinig aan zo.

Sorry Zion, je had waarschijnlijk nog veel moois voor ons in petto. Wellicht een andere keer. We gaan verder, we zoeken uit waar de zon wel schijnt en wat op onze route ligt.

Monument Valley, op naar de Native Americans! Daarover meer in ons volgende verslag.

Voor nu een Brasa van ons allebei X

Geschreven door Har.en.Tham.op.reis