Vandaag werden we al vroeg wakker 6:00. Rustige aan dus, we werden pas om 9:00 opgehaald door onze gids. Een vrouwtje van de black mongh stam gekleed in hun traditionele dracht met in haar gevolg een aantal kinderen en een jonge moeder met haar baby op haar rug. Ik vond het maar raar dat er zoveel inheemse mensen meeliepen. Dat werd ons later wel duidelijk. De black mongh is een van de drie berg volken die hier leven. De Black Mongh bestaat uit een populatie van 3000 personen die voornamelijk in het dorp Lao Chai leven. Iedere stam spreekt een andere taal die totaal verschild van het vietnamees. In hun dorp hebben ze een eigen school waar ook deze taal onderwezen word. Een trots en zeer vriendelijk volkje, zolang ze je maar niet lastig vallen met hun koopwaar dat voornamelijk uit mooie geborduurde tasjes en armbandjes bestaat.
Vrij snel naar de start begon het stevig te regenen, de meegenomen regencapes boden echter voldoende bescherming. Het gevolg van deze plensbui was wel dat de toch al modderige bergpaatjes in een grote glijbaan veranderden. Vrij snel schoof de eerste hiker er al onderuit. Wie denkt je? K. C. natuurlijk.  Het gevolg was een versnelde zonnebrand kuur. De kleur klopte, maar de zon was nergens te bekennen. Kort daarna was de regen weer verdwenen. De bergpaatjes waren echter nog altijd glijbanen die af en toe vrij stijl naar beneden afdaalden. Met nog meer modder gebruinde hikers tot gevolg. Ook ik moest er aan geloven. Af en toe ging het bergpaatje over op een glad rijstterrasdijkje. Een misstap en de schoenen veranderde in modderklompen , dit gebeurde mij natuurlijk weer. Geduurende de tocht bleek al snel waarom die hele troep Black Mongh mensjes meeliepen. Iedereen die ook maar een misstap maakte kreeg een persoonlijke begeleider. De kinderen hadden de taak om  de volgende plek aan te wijzen waar we de volgende  stap konden zetten en als levende wandelstok mee te lopen. Dit voorkwam de nodige moddergebruinde lichaamsdelen. Anja's persoonlijke beglijdster was het moedertje van 20 met de baby op haar rug. Een aandoenlijk gezicht. Wij zouden dit als onverantwoord hebben beschouwd, maar de mongh waren echte modder wandelaars. Als zijn aan de olympische spelen mee zouden doen op het onderdeel modderbergsnelwandelen zouden ze de ene na de andere gouden medaille weg slepen. Jongens van een jaar of 8 spanden de kroon, zij kregen het klaar om op kunstachtige wijze een sprint te trekken op hun slippertjes zonder er ook maar een keer er onder uit te gaan.
De adembeneemende omgeving maakte deze bare tocht de moeite waard. De slingerende rijstveldjes tegen de berghellingen waren onwaarschijnlijk mooi. Af en toe werd er een korte pauze in gelast om wat water te drinken om daarna weer verder te trekken. Het is een technisch hoogstandje hoe ze die veldjes hebben aangelegd. De wijze waarop het bevloeiingssysteem werkt is indrukwekkend om te zien. De veldjes liggen immers op berghellingen en niet op een vlakte. De grote hoogte heeft echter wel tot gevolg dat er maar een keer per jaar geoogst kan worden, dit in tegenstelling tot de rest van Vietnam waar een twee of meer jaarlijkse oogst normaal is. Het zijn dan ook harde werkers die Mongh. Vrouwen en kinderen verkopen prullaria of spelen berggids. De mannen werken op het veld.
Bij onze terugkomst heben we de broeken en schoenen meteen maar naar de laundry service gebracht bij gebrek aan een wasmachine. Om de kleren en schoenen zelf in een sopje in het ligbad te wassen is geen optie, het rioolleringsysteem zou daar niet tegen op gewassen zijn.
Daarna toch maar even gaan douchen om onze gebruinde lichamen te ontdoen van dit geliefde kleurtje. De rest van de middag hebben we gebruikt om het lichaam te laten herstellen van de grote inspanning die we hebben moeten leveren.

Alweer een inspannende, indrukvolle dag voorbij.

Geschreven door ClerxOpReis