Vandaag gaan we (hopelijk) zwemmen met walvishaaien!! Om 5:30 gaat de wekker en we lopen naar de haven toe, waar we om 6:30 moeten zijn. We komen ruim op tijd aan voor het ontbijt, waar we uitleg krijgen hoe we alles vandaag gaan doen en hoe we, mochten we de walvishaaien vinden, met ze om moeten gaan. Het is maar goed dat we op tijd zijn, want we hebben maar heel kort om te ontbijten blijkbaar.

Onze groep bestond uit ons vijfen (geen Nick, zeeziekte), een Frans koppel en 3 Engelse gasten. Met zn tienen zijn we met de tourgids (onze huisbaas Diego), en de kapitein het water op gegaan. In iets meer dan een uur varen we door de Lagoon die tussen het vasteland van Mexico en Isla Holbox ligt door. Hierna door een kanaaltje de zee op en daar gaan we!

Na nog een uurtje varen waren we op de open zee op een plek waar we echt wel walvishaaien moesten kunnen spotten, dus we zijn allemaal alert. Nou... nog 2,5 uur ging voorbij en we hadden nog helemaal niks gezien. Jeff dacht misschien in de verte wat dolfijnen zien springen, super cool natuurlijk maar niet wat we zoeken! Nu moet ik ook zeggen, eigenlijk wist niemand wat we nou precies zochten. Springen die beesten? Komen ze echt boven water? Zie je vanaf een afstand al iets donkers in het water? Geen flauw idee.


Meerdere keren, als iedereen eigenlijk de hoop al heeft opgegeven om nog iets te zien, roepen Diego en de kapitein ineens dat ze iets zien en beginnen ze te wijzen. Iedereen weer wakker natuurlijk, maar iedere keer blijkt het weer niets te zijn. Op een gegeven moment komt Diego met de mededeling dat we terug gaan richting Isla Holbox, omdat er ergens drie walvishaaien zijn gespot, wat betekent dat er vanaf Isla Mujeres zo'n 150 boten aan zullen komen. Ja leuk, maar dan zien we ze nog niet! Na een tijdje terugvaren blijven we stilliggen, Diego en de kapitein denken dat ze op de radio horen dat er ergens anders ook walvishaaien zitten, ze willen dit geverifieerd krijgen. De boot ligt nu te deinzen op de golven, en ik ben niet zeeziek maar begin nu toch wel wat misselijk te worden. Ik heb vanwege de haast bij het ontbijt ook niet veel kunnen eten, ik eet niet erg snel natuurlijk. Gaat er ook nog eens iemand tegenover mij zitten vapen, met zo'n heel vies zoet smaakje/geurtje. Nu voel ik me al helemaal naar, maar ik probeer niks te laten merken en hoop dat het niet lang meer zal duren. Ineens wordt de boot in volgas gezet, ik wist dat de boot hard ging maar dit hebben we nog niet gehad! We vliegen over de golven, en de misselijkheid is meteen weg. Er varen een aantal boten dezelfde kant op, er zal dus wel iets spannends te zien zijn! We krijgen allemaal weer hoop.

Na ongeveer dus 3 kwartier varen, langs het eiland Contoy met een leuk vuurtorentje met palmbomen eromheen erop, kwamen we op de Caribische Zee terecht. We eindigen in de buurt van het vissersbootje waar Jeff de "dolfijnen" zag. Nou, dit vaartochtje had heel wat korter kunnen duren! 😜😜
Gelukkig zagen we uiteindelijk dus de vinnen het water uit steken en kregen we het bericht dat groep 1 (het Franse koppel) de flippers aan mocht doen. Toen zij in het water lagen, was Jacco met een van de Engelsen aan de beurt om de flippers aan te trekken. De Fransen komen weer op de boot, en hup, Jacco en die andere man snel het water in! Toen hij weer op de boot was vertelde hij dat hij heel mooi met de walvishaai mee kon zwemmen en alle details, zoals de kleine visjes achter de kieuwen van de walvishaai die met het beest meereisden, heel mooi kon zien.

Toen groep 3 (Mariëlle en Daan) aan de beurt waren, kregen ze de go-ahead om het water in te springen. Helaas had het beest toen precies geen honger meer, dus zonk hij (of zij) de diepte weer in en zag Daan alleen de staartvin nog even. Dat is trouwens ook de reden dat walvishaaien in de ochtend naar de oppervlakte komen, om te eten. Ze eten namelijk 140 kilo plankton per dag, waarna ze weer naar de bodem zinken. Na Daan en Mariëlle was groep 4 aan de beurt, Jeff en ik. Wij hadden pech, want het monster was net weggezwommen. Onze gids Diego zei dat het niet uitmaakte, want er waren in de buurt nog meer walvishaaien gespot, dus we gingen daarheen. Toen we op de plek aankwamen, bleek die walvishaai ook nét naar onderen te zijn gedoken, dus zochten we verder. We merkten op een gegeven moment enige frustratie bij Diego, want er kwamen al wat scheldwoorden bij hem uit, omdat we niks meer vonden. We hadden ons er al bij neergelegd dat we alleen de walvishaai boven water zouden hebben gezien, en toen zagen we een nieuwe vin boven water steken! 😁 Het zat wel helemaal vol met kwallen.

We mochten erin en we zwommen met de gids mee naar dat grote apparaat. Echt een mega beest.. het is dus geen walvis (want het is geen zoogdier) en het is geen haai. het is gewoon en grote vis die kenmerken van beiden heeft. Hij zwom redelijk snel weg, maar we hebben het gelukkig wel goed kunnen zien, ook die kleinere vissen die naast de walvishaai mee zwommen! Jeff is gelukkig niet gestoken door de kwallen, ik voelde op mijn rug wel wat prikjes, maar ze deden geen zeer en dit waren ook geen gevaarlijke kwallen. De kapitein pakte er zelfs een met blote handen uit het water!
Gelukkig mocht iedereen 2x het water in, dus we hadden nog een kans om de walvishaai te zien. Jacco hoefde niet meer, dus toen heb ik de volgorde van "ons gezin" wat aangepast waardoor Daan, wiens droom dit was, 3 keer kon in plaats van 2 keer. Zij ging met die Engelse man, daarna zouden Jeff en Mariëlle gaan zodat Daan even bij kon komen, en dan zou ik met haar gaan. Ze gaat voor de tweede keer het water in, nu met die Engelsman, die bovenop haar rug van de boot af springt. Lekker gedaan joh... gelukkig komt Daan snel weer boven, en heeft ook geen tijd om na te denken. Door die beuk omlaag kwam ze oog in oog met het beest, dus ze moest nu snel weer haar snorkel recht zetten en weer onder water!! Ze had een topervaring, ondanks de Engelsman bovenop haar 😉 Hierna gingen Jeff en Mariëlle weer op een plek waar het vol zat met kwallen.. Jeff is gelukkig weer niet gestoken, Mariëlle voelde wel wat maar dat deed ook geen pijn. Jeff kon heel lang met de walvishaai meezwemmen en heeft hem echt super goed gezien van voren tot achteren. De laatsten die van ons gezin gingen waren Daan en ik. Wederom was de walvishaai weer weg gezwommen, dus moesten we wachten en verder varen. Ik lag nog bijna in het water omdat mijn flipper in de golven terecht kwam (je moest met je benen buiten boord hangen). Ook was het weer vól van de kwallen onder ons, dus ik hoopte stiekem dat we er niet hier uit hoefden. We gingen nog een stuk verder, en daar was hij weer! Hij zwom nu letterlijk onder onze voeten door, terwijl wij op de boot zaten. We hadden van tevoren gehoord dat we hem absoluut niet aan mochten raken en er niet boven mochten zwemmen, dus ik trok mijn benen heel hoog op en dacht dat we even af moesten wachten. Maar ineens waren Diego en Daan weg, shit er snel achteraan! Ik kwam boven de walvishaai het water in, en zijn/haar staart bewoog onder mijn benen. Ik heb me in allemaal rare bochten gewrongen om hem niet aan te raken, weet ik veel wat er anders zou gebeuren! Toen hij voorbij was ben ik snel gaan zwemmen om nog wat meer van hem te zien, wat deels wel lukte. Uiteindelijk kwamen Daan en ik boven water, waren we Diego kwijt. Maar gelukkig zagen we hem vlak erna, en konden we weer naar de boot zwemmen. Wat was dat gaaf! Niemand heeft fotos kunnen maken natuurlijk, dus bij de foto's staat een plaatje van internet 😉 We wachten tot iedereen voor de tweede keer is geweest, en gaan als een van de laatste boten weer richting Isla Holbox.

Na 2 uur varen waren we weer in de buurt van het vasteland, en we zagen toen toch donkere (lees: zwarte) wolken met stralen regen eronder.. precies op onze koers. We wisten dat we nog ergens zelfgemaakte ceviche zouden gaan eten op een strandje, en we passeerden meerdere zonnige strandjes zonder dat de kapitein stopte. Nee, hij stopte pas toen het pijpenstelen regende ergens naast mangroveplanten (dus geen strandje) in het midden van het kanaal van de zee naar de Lagoon. We zijn het water even in geweest, wat wel lekker afkoelen was maar door de vele regen die viel was er een vreemde stroming ontstaan en voelden we van alles langs onze benen komen. Uiteindelijk dus maar weer de boot in gegaan en kregen we ceviche. Het was erg lekker!n

We varen het laatste uurtje over de Lagoon naar de haven. Er stond ons nóg een bui te wachten, want het werd weer helemaal zwart. Snel naar de haven en rennen naar het huis dus! Eenmaal daar zijn we lekker het zwembad in gedoken om het vieze zout, zweet en zonnebrand eraf te wassen toen de bui begon. Isla Holbox begon net wat op te drogen, maar alle plassen werden met deze bui weer goed aangevuld. Na het zwemmen zijn we gaan douchen en zijn we weer richting het stadje gelopen om lekker te eten. Ergens op een hoek gingen we in een restaurantje zitten waar Jeff en ik 2 quesedilla's en een burger gedeeld hebben. Erg lekker, maar na een dag varen waren we allemaal aardig gaar, dus zijn we naar huis gelopen en zijn we lekker gaan slapen. Helaas alweer de laatste nacht op Holbox, morgen richting Playa del Carmen!

Geschreven door Carmenkuijt