Vandaag gaan we varen door het moeras! Maar eerst nog even een witte was in de machine gooien. Die hadden we een paar dagen geleden al gedaan, maar doordat het steeds weer op de grond belandt (we vermoeden door een spontane harde windvlaag) of er een hoosbui overheen komt is het nog steeds vies en nat. Jeff is door zijn witte kleding heen, die hij voor de 3 dagen Isla Holbox wel nodig heeft. Snel dus de was erin en hopen op het beste.

We maken weer allemaal ontbijt voor in de auto. Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar de haven. Onderweg komen we door weer een ander soort gebied dan we gewend zijn. Hier is veel landbouw en worden veel koeien gehouden. De kalfjes staan hier gewoon bij hun moeder, dus dat is wel schattig om te zien. We rijden ook door een dorpje tussen de bomen, waar iedereen van alles aan het maken is, het ziet er heel grappig uit dat iedereen een eigen taak lijkt te hebben. Een mevrouw is tortillas aan het maken terwijl een aantal mannen met hout slepen. Op de terugweg zullen we hier weer langs komen, en dan zien we een koe plat op de grond in een schuur liggen met drie mannen eromheen. We weten niet wat ze precies deden, maar mogelijk zal die in de tortillas belanden die die vrouw aan het maken was.

We komen aan bij de startplek van de boottocht en worden door Martin ontvangen, met hem had Daan contact gehad. We varen echter niet met hem mee maar met zijn collega, ook een heel aardige gids. We varen meteen hard weg en blijven af en toe stil staan bij vogels. Wel leuk om te zien natuurlijk, maar die hebben we al wel vaker gezien hier. Achteraf blijkt dat de gids dacht dat Daniëlle als hobby had om fotos van vogels te maken/vogelspotter was, omdat ze haar camera mee was en steeds heel enthousiast foto's ging maken van de vogels, haha!

Gelukkig hebben we behalve vogels ook echt de krokodillen gespot, het waren er een stuk of 5. Ik zag de eerste, die lag bij de struiken en haar hoofd kwam net boven water uit. Toen we achter stil gingen liggen verdween ze weer onder water, die had er dus even geen zin in! Een stukkie later spot Jeff een krokodillenkop tussen de mangroves. Jeetje wat was die groot!! Hij had een soort driehoekige brede kop, maar hij kwam in tegenstelling tot de andere krokodil wel naar ons toe. Zo mooi om van zo dichtbij te zien. Hij zwom uiteindelijk onder de boot door en kwam met zijn kop rechts van mij uit het water, dus zijn lichaam zat ongeveer onder mij. Dat was wel echt indrukwekkend en een beetje spannend, zijn kop zo dichtbij. Wat als hij wel ineens hapt? Hij had littekens op zijn kop en rug van het vechten met andere mannetjes. Na een tijdje gingen we verder naar de volgende. Krokodillen reageren soms op het fluitje van de tour guide, soms krijgen ze dan namelijk een visje. Een krokodil kwam inderdaad vanuit de bosjes naar ons toe. Dit was een kleiner mannetje van een andere krokodillensoort, ook met littekens. Deze konden we even aanraken op zijn staart. Het voelde heel gek, je kon het een beetje induwen, een soort harde sinaasappel?

Als we een stuk verder zijn gevaren komen we uiteindelijk op een soort watervlakte waar het water ondiep is. Hier zitten heel veel flamingo's en pelikanen. De flamingo's zijn hier echt roze van de caroteen in de micro-organismen die ze eten. Daniëlle heeft hele mooie foto's van de flamingo's kunnen maken met haar camera! We varen uiteindelijk naar de zijkant van het "meer" en mogen uit de boot stappen. We moeten een stukje over stenen heen klimmen om op een soort dijkje te komen. Nick gaat nog onderuit op de stenen die een stuk losser blijken te liggen dan het lijkt. Aan de andere kant van het dijkje is een roze meer, Colorados ofzoiets. Dit is heel erg roze van het hoge gehalte aan zout. Nick wil zijn hand even afspoelen na zijn val en gaat in het water staan. De gids vraagt vriendelijk maar toch dwingend of hij even uit het water wil komen, want hij staat nu in het zout wat later gegeten zal worden. Het is heel gek om op de dijk te staan en dan links en rechts ervan een totaal andere kleur water te zien. Hopelijk is dat op de foto's ook te zien.

Op de terugweg spotten we ook nog een baby krokodil waar we even gingen kijken. Het was dan wel een baby maar hij/zij was alsnog best groot. De tour guide zei dat we bij deze wat beter op moesten letten dat onze handen binnenboord waren, omdat deze zo jong was en dus onvoorspelbaar en sneller. We hebben het advies braaf opgevolgd. We varen terug naar de haven. Tenminste, dat denken we. We hebben de fooi voor de kapitein al gepakt en aan hem gegeven, als we opeens lángs de haven varen. Huh, wat gaan we nou weer doen? We varen een andere "arm" van het meer in met een enorme snelheid. Hij had al grapjes gemaakt over dat krokodillen alleen maar vis en toeristen eten, zal er dan nu iemand van ons geofferd worden? We stoppen bij een strandje waar eigenlijk niet veel te zien is. Hmm...en nu? Dan opeens komt de tour guide aan met een emmer met iets erin. Maya klei! We mogen ons van top tot teen insmeren met dit spul, het schijnt heel gezond te zijn voor je huid (en haren, maarja hoe krijg ik dat weer uitgespoeld met dat zachte straaltje van de douche 😂😂). Aangezien Jeff en ik nog steeds met vervelende schouders rondlopen, worden die extra goed ingesmeerd. Net zo lekker als een spabehandeling dit, maar dan in de natuur! We moeten het even in laten trekken en er moet natuurlijk een foto gemaakt worden. Na een paar minuten kunnen we het afspoelen in de zee. Bij iedereen blijft er hier en daar nog wat klei zitten, maar ach, het was leuk!

Aan het eind van de boottocht begint het te regenen, het gaat steeds harder en harder en door de snelheid van de boot voelt dat niet heel erg lekker. Maar nog maar een klein stukkie en dan zijn we weer in de haven
We stappen uit de boot en hebben even geen idee waar we ons nu om gaan kleden. Het blijft regenen dus uiteindelijk staan we buiten midden op straat ons om te kleden. Jeff heeft een straaltje regenwater gevonden dat van een dak af komt en staat het zoute water er op die manier af te spoelen. Handig, hadden wij nog niet bedacht dus dat wordt weer lekker een dagje plakkerig blijven.

We zouden eigenlijk na de boottocht naar dat Colorados meer gaan, maar dat was een nogal prijzige tour en we hebben het nu toch al gezien. We kunnen dus wat anders gaan doen! We besluiten naar Ek Balam te gaan, een archeologisch bouwwerk waar we (als het goed is) nog op mogen klimmen. Als we daar aankomen staat er een bord met regels "niet klimmen, springen of rennen op de archeologische monumenten". Ow... We vragen het na bij de kassa en zij zeggen dat je wel gewoon op het gebouw mag klimmen. We twijfelen heel erg of we het geloven, een ticket is best wel duur namelijk. Daniëlle, Mariëlle en ik gokken het erop en halen een ticket: als we er wel op kunnen zou dat wel een gave ervaring zijn, we schijnen dan uitzicht over de jungle te hebben. De mannen vertrouwen het niet zo en gaan naar een cenote die naast Ek Balam ligt. We lopen een stuk door de jungle en komen verschillende gebouwtjes tegen. Is dit het?... Achja, we maken maar gewoon wat foto's, alles eruit halen wat erin zit! 😂 We lopen nog een stukje verder en wauw... Dit is het zeker weten! Er staat een enorme gebouw voor ons, met enorm veel traptredes. Het lijkt net of er verschillende lagen op elkaar gebouwd zijn en dat er op een laag een soort huisjes zitten. Als we de trap beklimmen pauzeren we even bij die 'huisjes', hier zien we muren met allemaal decoratie. Mariëlle en Daniëlle twijfelen of ze verder willen gaan. Ik ga wel en zij gaan ook nog een stuk mee, totdat ze het toch te spannend vinden worden. Het is ook wel echt heel hoog, Daan heeft hoogtevrees en Mariëlle zit natuurlijk met gekneusde (wellicht 1 gebroken) rib. Ik vond het al super stoer dat ze zo hoog mee geklommen waren, maar nu besluiten ze toch weer om te keren. Ik klim nog het laatste stukje verder en kom dan opeens bij een gammel houten trapje. Uh... Ik heb voor mij mensen hierop zien staan die een stuk zwaarder zijn dan ik, dus ik ga snel het trapje over en sta bovenaan de tempel! Je hebt inderdaad heel mooi uitzicht over de jungle, en op de gebouwen waar we met langs gelopen waren. Ik maak wat foto's, maak voor een gezin aan foto en zij van mij. Zij gaan weer naar beneden nadat ze een hele fotoshoot hebben gehouden, dus ik sta nu even alleen bovenaan. Ik draai me om en word geconfronteerd met het bordje "risk of falling down' en ernaast het bord 'Dangerous'. Heel fijn als je daarna nog naar beneden moet. Het houten trapje is nu nog spannender (zie foto) maar met trillende benen kom ik eraf. Nu nog alle traptredes. Ik blijf tijdens het lopen in de richting van de tempel leunen, met mijn hand op elke trede en stapje voor stapje naar beneden in een bepaald ritme. Uiteindelijk kom ik beneden met een verzuurd been, maar dat was het waard! Daniëlle en Mariëlle staan natuurlijk nog op mijn te wachten en samen lopen we naar de uitgang van het park, waar we weer door junglepaden lopen en nog enge rupsen zien. We hadden al een paar keer allemaal keutels gezien wat op konijnenkeutels leek, maar we hadden nog geen konijn gezien. Nou...blijkbaar kwamen die keutels uit die rupsen! We worden door een meneer door een hek dat al op slot zat naar de parkeerplaats geleid. We hadden met de mannen afgesproken dat ze ons tussen 16.30 en 16.45 op zouden komen halen. We wachten dus een tijdje op de parkeerplaats, als we ons realiseren dat er een parkeerkaart nodig is om op de parkeerplaats te komen. Dat hokje waar dat kaartje gekocht moest worden is iets van 2 km lopen (denken we). We beginnen maar gewoon met lopen en hopen dat we tegen de tijd dat de mannen daar zijn, wij er ook zijn. Uiteindelijk komen ze opeens van achter ons rijden, blijkbaar konden zij doorsteken van de cenote naar de parkeerplaats en ze hadden het eerste parkeerkaartje nog in de auto liggen. Wisten wij niet zeker natuurlijk. Maar uiteindelijk dus elkaar gevonden en we konden weer terug naar de villa!

's Avonds gaan we in Valladolid eten bij Idilio, een super leuk restaurant in een tuin met allemaal lampjes. Ze hebben al muggenspray klaarstaan omdat hier natuurlijk veel muggen zijn. Ik deel met Jeff een burger en een pasta met een saus van stout (bier) en bacon. Als we weer bij de villa zijn zitten er weer spinnen op straat waar we nog even naar kijken. Vannacht wordt het laatste nachtje in Valladolid, daarna gaan we naar Isla Holbox!

Geschreven door Carmenkuijt