Lisa is vanochtend nog even op de laptop bezig dus ik haal een baguette. Ik kom de mevrouw uit Wales tegen, die het niet kan laten om nog even te vragen of Lisa aan Diederik heeft verteld dat ze tijdelijk zijn ring was kwijtgeraakt, haha! We willen graag een wandeling naar een vulkaan doen, maar ik vraag me af of deze wel doorgaat aangezien er maar zo weinig mensen op de camping zijn. Ik vraag het na bij de receptie en de wandeling gaat gewoon door! Om 10:00 uur moeten we verzamelen bij de receptie met stevige wandelschoenen en een flesje water. Gelukkig zijn we niet de enigen die willen wandelen, er zijn nog zo’n 10 andere mensen die mee gaan. Omdat de weersvoorspellingen niet heel erg goed zijn, hebben we een lange broek aangetrokken. Maar net op het moment dat we de wandeling beginnen breekt de zon door. We hebben al snel spijt van onze lange spijkerbroeken.

Deze wandeling leidt ons naar de vulkaan du Tartaret. We zijn de enige niet-Fransen dus de gids gebruikt steeds Google Translate om ons wat informatie te geven over de omgeving. Het is nog best een flinke klim omhoog, maar dat wordt beloond met een prachtig uitzicht! De wandeling naar beneden is ook weer een uitdaging, namelijk erg steil, en we krijgen zelfs instructies om zo veilig mogelijk beneden te komen. Het is wel een beetje logica (je knieën wat buigen, niet naar voren leunen maar naar achteren etc.) maar het schijnt wel eens mis gegaan te zijn waarbij iemand daar viel en haar arm brak. Tijdens het naar beneden lopen horen we ook allemaal mensen steeds wegglijden, dus de instructies zijn vast niet helemaal voor niets 😉

Als we weer op de camping zijn gaan we weer naar “ons" meertje. Daar zitten we nog eventjes, voordat we een broodje gaan eten en naar het volgende uitje gaan: Chateau de Murol! Dit chateau is nog geen 10 minuutjes rijden vanaf de camping. Gelukkig zijn we dit stuk niet gaan lopen, want dan waren we vanwege de hellingen al buiten adem bij het chateau aangekomen. Vanaf de parkeerplaats is er al een helling naar de ingang van het kasteel, en daarna ook nog genoeg trappen. Lisa zegt dat als ze had geweten dat er zo veel hellingen bij dat kasteel zijn, ze erg had getwijfeld of ze wel had willen gaan. Gelukkig wisten we dat van tevoren niet en is het ‘t uiteindelijk wel waard (toch, Lisa? 😉). Chateau de Murol is gebouwd op een basaltrots, gestolde lava. Vanaf deze locatie was het mogelijk om belangrijke handelswegen te overzien en waar nodig te verdedigen. Het kasteel van Murol kreeg door de eeuwen heen steeds meer aanzien. Het was eerst een militair fort, maar veranderde steeds meer in een versterkt Renaissance kasteel. Tijdens de Franse Revolutie was het kasteel een schuilplaats voor rovers. Nadat de rovers uit het kasteel waren verjaagd raakte het kasteel in verval. In het jaar 1889 werd het vervallen kasteel echter erkend als Historisch monument door het Franse ministerie van Cultuur, waarna het weer werd opgebouwd.

We kunnen op en in het kasteel rondlopen en mooie uitzichtpunten en kamers bekijken die een beetje nagemaakt zijn zoals het vroeger geweest zou zijn. Aan het eind wil ik nog even naar het hoogste punt lopen voor een foto, Lisa gelooft het allemaal wel en blijft even wachten op me. Er is al de hele tijd een heel erg sterke, vieze citronellageur in de lagere delen van het kasteel te ruiken en we zien overal (bijna) dode vliegmieren liggen. Wat ik natuurlijk niet weet, is dat deze mieren een soort verzamelplek blijken te hebben op het hoogste punt van het kasteel. Waarschijnlijk omdat het daar open lucht is en de citronellageur dus minder sterk. Ik loop de smalle wenteltrap op en word als ik naar buiten loop een soort van aangevallen door vliegende mieren. Ik ren dus snel naar beneden, en Lisa hoort wel dat er iets gebeurt maar ziet niet wat. Ik ben even bang dat ik de mieren mee naar beneden (en dus ook naar Lisa) zal lokken maar dat gebeurt gelukkig niet. Wel waarschuwt Lisa me dat er nog een paar mieren op mij zijn blijven hangen. Iel! Ik ben niet bang voor insecten, maar een zwerm vliegbeesten die (volgens mij) kunnen bijten ging me toch even te ver. De foto? Die is dus niet gelukt, haha.

Nadat we bij het kasteel zijn geweest, gaan we lekker buiten zitten. Op het terras staan twee van die lekkere stoelen. Lisa zit er al in eentje en ik wil eerst in die andere gaan zitten, maar die is een beetje vies door alle bomen die eromheen staan. Aangezien we de enige mensen zijn in dit hofje, lijkt het mij geen probleem om bij de caravan naast ons op zo’n lekkere stoel te gaan zitten lezen. Hoe groot is de kans nou dat er van de 11 leegstaande caravans (wij zijn de 12e caravan) ineens mensen precies naast ons zullen komen? Ik zit een tijdje lekker te lezen, als ik ineens stemmen dichterbij hoor komen. Ik pak snel m’n spullen en ren (met blote voeten over een grindpad, au) terug naar onze caravan omdat het me nogal gênant lijkt als ik op een stoel zit bij een huisje waar mensen aan komen. En inderdaad, de mensen komen voor de caravan naast ons. Ik heb ze begroet en hoop maar gewoon dat ze me niet zagen zitten, haha!

We gaan proberen de pizza’s van gisteren op te warmen. Pizza opwarmen in de magnetron lijkt mij niet echt lekker, dus ik wil het met een pan proberen (volgens internet kan dat). We proberen het op twee manieren: in de magnetron en in een pan. De pan duurt erg lang en lijkt ook niet echt het gewenste resultaat te hebben. We stoppen de rest dus maar in de magnetron. Als we gaan eten testen we welke stukjes het lekkerst zijn. Eigenlijk komt de panpizza toch het beste uit de test. Maar ja, nu heeft de rest al in de magnetron gezeten, haha. Maar we vinden het toch een geslaagd probeersel!

Laat op de avond en ’s nachts gaat het keihard regenen en een beetje onweren. Het regenmuziekje van Lisa is nu in ieder geval niet meer nodig 😉 Lisa is moe en gaat slapen, ik ga nog even aan het reisverslag. Ik hoor Lisa schrikken maar ik denk dat ze misschien bijna iets laat vallen of zoiets. Blijkt dat ze zich gek is geschrokken van de hond van de achterburen. Die hebben drie honden die echt overal lopen en totaal niet luisteren. Lisa wilde het badkamerraam dicht doen, maar moest hiervoor een beetje naar buiten leunen om het raam te pakken. Ze dacht nog “het is echt eng donker, straks grijpt iets ineens m’n hand” en toen zag ze onder het raam ineens twee ogen oplichten. Wat ook niet echt helpt is dat ze een boek leest waar het gaat over moorden op donkere bergweggetjes, haha. Hopelijk kan ze nog een beetje slapen!

Geschreven door Carmenkuijt