Vannacht hebben we allebei het lekkerst geslapen van de vakantie tot nu toe. We kunnen lekker uitslapen, halen een baguette en gaan ontbijten. Vandaag willen we twee stadjes bezoeken die must-sees zijn in deze regio, Sarlat-la-Canéda en Beynac-et-Cazenac. Sarlat is een middeleeuws stadje dat is ontstaan in de 9e eeuw toen er een klooster werd gebouwd. Vanaf de 13e eeuw was het een belangrijke handelsstad op de weg naar Santiago de Compostela, maar het werd uiteindelijk minder relevant. De binnenstad van Sarlat is gerestaureerd en van heel Frankrijk staan er in Sarlat de meeste monumenten per vierkante meter. Als je door Sarlat loopt heb je soms ook even het idee dat je in een oude film loopt (als je de vele souvenirwinkeltjes even wegdenkt). Je ziet ook duidelijk dat er echt moeite wordt gedaan om in het centrum alles er gezellig, mooi en authentiek uit te laten zien. Als je iets verder van het centrum af gaat en in wat steegjes kijkt zie je wel écht hoe oud alles eigenlijk is. We hebben twee doelen in Sarlat (naast het stadje bekijken): een souvenir halen voor Diederik en een crêpe eten. We komen in wel 6 of 7 souvenirwinkeltjes, om er uiteindelijk achter te komen dat we terug willen naar de eerste. Als we daar aan komen, blijkt deze tussen de middag gesloten te zijn. Álle winkeltjes nog open, behalve precies deze haha. Dus wordt het tijd voor ons andere doel: een crêpe eten. We gaan op een mooi plekje bij een crêperie met uitzicht op de kathedraal zitten. De gastvrouw is niet echt vriendelijk (lees: echt niet vriendelijk) en we moeten best lang wachten tot we geholpen worden. Maar het wachten is het waard, de crêpes met chocola en banaan en een bolletje vanille-ijs zijn heerlijk! De rekening achteraf is dan wat minder, we betalen al €5,- per persoon om alleen te mogen zitten daar… Terwijl ik aan het betalen ben hoort Lisa trouwens nog iets bijzonders. Er lopen Nederlanders voorbij en op zo'n bord staat een menu beschreven waarin ei (oeuf) zit. Zegt die moeder tegen haar kind "Kijk, Oeuf, je naam staat op het bord!". Geen twijfel mogelijk, die kiest later op de middelbare school Duits in zijn vakkenpakket. Na de lunch lopen we naar het souvenirwinkeltje terug. En ook dit doel is behaald!

Als we onderweg zijn naar Beynac-et-Cazenac zit er een tijgermug in de auto. Ik herken hem aan de witte strepen en we merken al snel dat deze mug veel sneller en kleiner is dan de muggen in Nederland. Voordat we vertrokken hadden we er al twee uit de auto gekregen, maar deze hadden we blijkbaar gemist. Ik had al een tip gekregen van een collega die net uit Frankrijk terug was om een bepaalde muggenspray te halen bij de apotheek, die ook tegen tijgermuggen beschermt (dat was dus de muggenspray die ik meteen in Dijon had gehaald). Maar ja, die spray in een gesloten auto op ons sprayen lijkt me niet erg gezond. We willen de mug wel echt weg hebben omdat deze allemaal ziektes zoals knokkelkoorts kan overdragen. Uiteindelijk lukt het me na wat ninja-moves om de mug in een papiertje te krijgen (sorry Annet). Hopelijk zijn we nog niet gestoken. Als we bij Beynac uitstappen sprayen we ons meteen goed in met de muggenspray.

Beynac is een stadje gebouwd op een klif en staat op de lijst van de mooiste plaatsjes van heel Frankrijk. Als eerste was het kasteel gebouwd bovenop het klif, maar na verloop van tijd ontstond er aan de rand van het kasteel een dorpje omdat het kasteel veiligheid bood. Vanaf de parkeerplaats waar we staan ziet het er enorm indrukwekkend uit. En ook wel een bizar idee dat we niet veel later daar helemaal boven zullen staan! We lopen eerst een klein stukje op vlak terrein om bij het begin van het dorpje te komen, maar dan begint de flinke klim! Eigenlijk is er na iedere bocht die we om komen wel weer een nieuw mooi uitzicht. Lisa twijfelt of we niet beter terug naar de auto kunnen gaan. Maar om ons heen zien we mensen op leeftijd dezelfde klim doen, dus wij kunnen dit ook! Met wat rustmomenten in de schaduw en extra motivatie (Lisa vindt me nu een motivational speaker, haha) komen we uiteindelijk bij het kasteel aan. We did it!

Ook in het kasteel zijn er natuurlijk genoeg trappen te lopen, maar daar is het wel wat koeler gelukkig. We lopen door verschillende zalen en kamers waar vast heel veel over verteld kan worden, maar we moeten dan steeds QR codes scannen wat best een gedoe is. Andere mensen zien we verder in het kasteel ineens met een audiotour lopen. Geen idee waar ze die vandaan hebben gehaald. Maar ach: het mooiste is toch echt wel het uitzicht vanaf het kasteel op de Dordogne (zowel de streek als de rivier). We willen vanaf het hoogste punt een selfie maken dus gaan samen op de plek staan vanaf waar dat mogelijk is. Hiervoor moeten we eventjes wachten tot andere mensen hun foto hebben gemaakt. Blijkbaar kent niet iedereen deze ongeschreven regel, dus als wij nét staan om een foto te maken komt er ineens een vrouw heel dicht bij me staan om ook een foto te maken (nee, ik ben niet beroofd). Ik probeer haar te negeren en gewoon een foto te maken van Lisa en mij, laat die vrouw ineens een keiharde knetterscheet! Ik kan me niet voorstellen dat ze het zelf niet door heeft, maar ze vertrekt geen spier. Onze lachspieren zijn uiteraard wel geactiveerd en we vluchten snel van die plek voordat die mevrouw dat ook ziet. Die vrouw haar zin, en wij een leuke foto met grappig verhaal eraan vast! 😉 We lopen terug naar beneden door de oude, smalle straatjes met blauw geschilderde luiken, bloemen en prachtige uitzichten. Lisa kon op de heenweg omhoog écht niet begrijpen wat ik nou zo mooi vond eraan, maar op de terugweg naar beneden kan ze dat gelukkig wel 😊

Als we weer terug op de camping zijn, na een tussenstop voor boodschappen, gaan we weer lekker aan het zwembad zitten lezen. Na het eten zitten we nog lang buiten gezellig te kletsen en te klagen over de muggenbulten die we allebei net gevonden hebben. Hopelijk niet van die tijgermuggen…

Geschreven door Carmenkuijt