Vandaag wilden we graag weer terug naar het meer waar we vorige week zo lekker hadden gezeten. Dit was wel weer een heel eind rijden, dus we wilden kijken of we dit konden combineren met iets. Ik had online gevonden dat er Nederlandse mensen waren die in Kournas wonen en vier ezeltjes hebben. Er werd een wandeling georganiseerd in de omgeving, die we konden doen met de ezeltjes. Dit leek ons wel leuk om te doen en dan konden we meteen de omgeving daar zien! Het enige wat voor deze wandeling werd gevraagd was om wat lekkers mee te nemen voor de ezeltjes, dus we hadden een zak wortels gehaald.

Omdat we zo vroeg weg moesten konden we geen gebruik maken van het ontbijt. Dat was helemaal prima, want we hadden nog heel veel smeersels enzo over. Toen we de wortels voor de ezels hadden gehaald, namen we voor onszelf pitabroodjes mee. Daar zouden we de smeersels makkelijk mee kunnen eten. We hadden geen tijd om dit rustig in het appartement te doen, dus hup in de koeltas met al het eten en de weg op!
Na een tijdje rijden krijgen we toch wel trek. Tussen de autoreis en de wandeling zouden we geen tijd hebben om te eten, dus dat moest maar in de auto. Jeff reed en ik smeerde de pitabroodjes met smeersel naar keuze. Werkte best goed! De tzatziki lag op een gegeven moment wel bijna tegen de voorruit aan toen Jeff had moest remmen omdat iemand opeens bedacht dat hij een bepaalde afslag moest hebben, maar voor de rest was het een lekker rustig ontbijtje 😂

Eenmaal aangekomen in het dorpje Kournas stonden er al wat mensen te wachten tot ze werden opgehaald voor de ezelwandeltocht. Het waren Engelsen, Duitsers, een Belg en een Roemeense vrouw, en wij twee. Een lekker bij elkaar geraapt zooitje dus. De eigenares van de ezels (Barbara), die ons kwam ophalen, was wat aan de late kant omdat er een dierenarts bij een van de ezels moest kijken vanwege een bult onder zijn buik. Waarschijnlijk veroorzaakt door een slangenbeet, niet gevaarlijk gelukkig maar die veroorzaakte wel irritatie. De eigenaresse wilde ons net meenemen naar haar man Arno, die al bij de ezels was, toen een Duitse vrouw ineens aankwam met een of andere Duitse koek, die de grootte was van een taart. Lekker handig, zo voor de start van een wandeling... Barbara stond er ook echt mee in haar handen van, wat moet ik hier nou mee. Uiteindelijk vroeg ze iemand die vaker mee was gelopen of die alvast met ons richting Arno kon lopen, zodat zij die taart thuis in de koeling kon zetten. Dan zou zij er daarna ook zo snel mogelijk aan komen.

We kwamen bij de ezels aan, en meteen stonden de Duitsers weer vol in de aandacht. Zij hadden namelijk een hond mee, wat blijkbaar een slechte combinatie is met ezels. Er werd daarom aan hun gevraagd of ze achteraan konden lopen met de hond en veel afstand wilden houden. Toen Barbara ook was aangesloten bij ons werden de ezels aan ons voorgesteld: Eos (de ezel met de bult) Cleo (moeder ezel), Zoë (dochter ezel) en Poppy. Het oudste beestje van 27 jaar, Poppy, stond op een gegeven moment alleen maar bij ons. Dus toen Arno zei dat we een ezel uit mochten kiezen om mee te wandelen, hoefden wij dit niet te doen. Poppy had al voor ons gekozen.

Of de voorkeur van Poppy voortkwam uit wederzijds vertrouwen of door de kilozak wortelen die we mee hadden genomen, is ons nog altijd onduidelijk. Wel vond Poppy de wortels heerlijk, zolang we niet te grote stukken gaven, want die kon ze op haar 27e niet meer hebben. Die ezels aten onderweg trouwens alles wat ze tegenkwamen. Hele bomen werden kaal gevreten. Dit was natuurlijk allemaal extra lekker, want dat waren bomen en planten die ze niet op hun eigen (super grote) weiland hadden. Vanwege Poppy haar leeftijd liepen we meestal achteraan, want blijkbaar wilde ze de verantwoordelijkheid van het voorop lopen niet meer op haar oude dag. Jeff had als kleine motivatie een wortel in zijn kontzat gestoken, die door Arno de "ezel antenne" werd genoemd 😂 Helaas leek dit niet echt te werken, maar af en toe kreeg ze het even in haar bol en wilde ze snel naar voren (blijkbaar als er lekkere vruchten aan het eind van het pad te vinden waren). Die mocht ze alleen niet hebben dus iedereen moest de grootste moeite doen om hun ezels (op een vriendelijke manier) weg te houden van de betreffende perenboom. Barbara zei dat de peren op dit moment op zich niet heel slecht zouden zijn voor ze, maar ze wilden de ezels niet leren dat ze hier konden snoepen. Over een paar maanden zijn de peren namelijk heel zacht en zoet, en dan kunnen de ezels veel last van buikpijn krijgen. Dat moeten we niet hebben natuurlijk!

Het was super leuk om op deze manier te wandelen en met de ezeltjes bezig te zijn. We hadden nu (op die Duitse vrouw na) ook echt een gezellige groep die allemaal leuk waren met de ezels. De Belgische man die ook op het eiland woont en die vaker mee liep vertelde dat het de vorige keer helemaal niet zo leuk was. Toen kwamen mensen vooral voor het maken van selfies en niet omdat ze het zo leuk vonden om met de ezels bezig te zijn. Hij liep toen uiteindelijk maar met twee van de vier ezels, omdat die toeristen te druk bezig waren met zichzelf.

Toen we terugkwamen na 2 uur wandelen, werd die Duitse vrouw niet lekker vanwege de hitte, dus die moest op de grond gaan zitten. Niet aardig om te zeggen, maar ze had het wel een beetje aan zichzelf te danken. Tijdens die wandeling van twee uur was ze zich continu aan het bemoeien met iedereen en iedereens ezel, alsof zij de eigenares was. Ze had al een paar keer op haar kop gehad van Arno, omdat ze heel veel onrust creëerde met dat drukke gedoe van haar en steeds de ezels (ook de ezel waar anderen mee liepen) mee wilde trekken en corrigeren. Had natuurlijk totaal geen nut, want zoals Arno aan het begin al zei: een ezel kan 300 kilo met zich meesleuren, dus hij komt écht alleen met je mee als ze willen, trekken heeft geen nut en doet ook pijn bij ze, waardoor ze zich juist gaan verzetten. Wij bleven lekker bij Poppy en zorgden ervoor dat zij niet bij die lieverd in de buurt kon komen. Vervelend mens.

Maar goed, zij zat dus op de grond, kreeg water, er werd zelfs een waterslang geregeld zodat ze kon afkoelen. Wij waren de enigen die iets eetbaars mee hadden (wortels 😂) die ze van Arno moest eten om iets van suiker binnen te krijgen, maar dat vond mevrouw niet lekker. Vijf seconden nadat wij met die Belg maar verder liepen naar het eindpunt (we waren al klaar met de wandeling) stond ze opeens op en was er niks meer aan de hand. Heel bijzonder.

Na de wandeling werden we gevraagd of we nog wat wilden drinken met de groep, wat we wel gezellig vinden. Die Duitse vrouw had het hoogste woord alweer en dronk iets met alcohol, dus blijkbaar ging het weer helemaal prima. We kregen er ook kleine hapjes bij, de bloemen van een courgette gevuld met iets van rijst met kruiden erdoorheen. Dat was echt super lekker! Er werd gevraagd of we nog wat langer bleven om nog mee te eten, maar dat kwam qua tijd niet goed uit omdat we ook nog graag naar het meer wilden. We namen dus afscheid van de groep en lieten wat geld achter voor het drinken en uiteraard wat extra voor in de "ezelpot"!

Op 10 minuten rijden vanaf het dorpje, lag het meer, waar we de rest van de middag lekker hebben gezeten. Er waren gelukkig gewoon nog bedjes beschikbaar op de zaterdagmiddag, in de schaduw van de bomen. Jeff was weggedoezeld toen er na een tijdje een gans naast hem kwam staan die een schreeuw geluid maakte. Jeff werd wakker en ik zei "er staat een gans naast je", waarna hij recht naar die gans keek. Geen reactie, dus ik dacht oke het zal wel. Jeff kijkt de andere kant op, kijkt weer richting die gans en kreeg zowat een hartverzakking van de schrik 😂 Blijkbaar sliep hij nog toen hij de eerste keer naar die gans keek, dus dat kwam helemaal niet bij hem binnen! 😂 Meer mensen zagen het gebeuren, dus die lagen ook in een deuk 😂

We zijn nog een paar keer het water in gedoken en toen rond half 7 weer in de auto gestapt. We kwamen langs Rethymnon, wat we graag nog wilden bekijken maar waar we eerder geen tijd voor hadden gehad. We parkeerden de auto en gingen op pad. Het eerste deel waar we liepen vond ik eigenlijk niet zo, waren allemaal van die grote winkelketens en overal om ons heen liepen van die modepopjes met tassen vol aankopen. We zochten op Google Maps waar we het oude centrum konden vinden en liepen hier in een paar minuten naartoe. Het was echt een wereld van verschil, hier waren juist allemaal gezellige, oude, smalle straatjes met kleinere winkeltjes en gewoon veel gezelligheid op straat. Hier wilden we wel een leuk restaurant vinden om te eten! Uiteindelijk werd het in een heel nauw steegje met bladerdak, waar tafels en stoelen onder waren geplaatst. We deelden twee voorgerechten, iets met courgetteballetjes en iets van gefrituurde kaas, een soort kaassoufflé maar dan lekkerder. Als hoofdgerecht had Jeff kleftiko (een soort lams stoofpotje, maar dan in een soort zak) en ik had een zwaardvissteak, wat de vis van de dag was en een paar uur ervoor nog gevangen. De andere vissen op de kaart kwamen uit een soort bassins/kweekvijvers vanwege de grote vraag van toeristen, dus ik wilde eens iets anders proberen dan ik normaal zou doen. We hadden allebei iets gekozen wat we nog nooit gegeten hadden, en we hebben heerlijk gegeten!

Op een gegeven moment bedacht Jeff zich dat we nog moesten tanken. In Nederland zou dit geen probleem zijn 's nachts, maar in Griekenland wordt je auto door het personeel getankt. En we wisten dus niet tot hoelaat die tankstations open zouden zijn, de meeste maar tot 22 of 23 uur. Jeff vond er wel eentje online die tot 23.45 open zou zijn en als back-up eentje die 24/7 open was. Zou dus goed moeten komen, maar het was wel even spannend. Gelukkig was het tankstation inderdaad nog open, dus we konden de tank vol gooien en op weg naar het appartement. Het was weer een leuke dag! 😊😊

Geschreven door Carmenkuijt