Nu eens geen koffie met gebakjes van de beste patisserie in Castricum (De Roset), nee, we gaan bijpraten tijdens een wandeling door bos en duin, spreken we af. Ik verzorg de wandelroute wel, app ik vooraf. Onze wandelmaatjes van deze dag, Pe & Mar, pikken ons op met hun auto vlakbij ons huis. Lekker vroeg, half 10, tuffen we door het ontwakend landschap van het Zaanse naar de kust, naar Castricum welteverstaan. Ze hebben heel keurig online duinkaarten gekocht, vier, twee voor ons, twee voor hen. Wat lief. Ik biecht op dat ik daar helemaal niet aan had gedacht, sorry, dat we duinkaarten moesten kopen voor deze wandeling, dat komt ook omdat ik een PWN Digiduinkaart heb. We passeren de beste patisserie waar Pe en Mar dit keer dus geen taartjes kochten en parkeren achter het NS Station, althans, iets ervan af. Startpunt is gelegen pal achter het station dus wandelen we eerst een klein stukje van de parkeerplek (bij de voetbalvelden) langs Archeologie museum Het Huis van Hilde ( https://www.huisvanhilde.nl ). Dat dicht is op de zondagochtend, blijkbaar. Het is nog heel stil op deze serene plek achter het drukke station. We bewonderen de bovenmaatse appartementen boven de galerij met yoga-studio en fysiotherapie etc. (gericht op de doelgroep eromheen, da's duidelijk) en de enorme villa's, kijken onze ogen erop uit en dan zijn we nog maar bij 'start'. Ooh, je zal hier maar wonen, daar zeggen we het weer.

De route leidt ons al snel het bos in, we passeren een stuk weiland rechts van ons, terwijl we onder een boog van oude bomen lopen met links lage duintjes vol fris ontluikend groen en schattige paarse bloemetjes - ik vermoed Pinksterbloemen - , die ik helaas niet heb kunnen fotograferen, de reden daartoe beschrijf ik hieronder. Her en der ontwaren we een stukje kunst in de vorm van houten kabouterhuisjes of paddestoelen, vrij onopvallend want net zo bruin als de boomstronken waarin ze gemaakt zijn of waar ze naast staan. Dat zal zeker tot de verbeelding spreken van kinderen, die mini huisjes.

Een eerste horeca gelegenheid doemt links op maar blijkt nog gesloten, voor ons ook te snel om nu al neer te strijken. Mocht je deze wandeling willen doen, je kunt er ook eindigen want de route is circulair. Het is echt zo'n groot, houten bos-huis met een flink terras en een speelplaats. Heel romantisch.
Iets meer dan 12 kilometer is deze Komoot wandeling ('Uitzichtpunt over de Duinen'), ik heb het schappelijk gehouden omdat wandelmaatje Pe niet zo'n ervaren lange afstand loper is en wat kwaaltjes blijkt te hebben, waaronder - oh hoe bekend - een gevoelige hiel. Ik raad hem aan om die wonderbaarlijke effectieve gel sokjes te gaan gebruiken, die zorgen dat er geen wrijving op het hiel-gedeelte ontstaat.

Al snel - we zijn nog niet eens bij dat fraaie hoge huisje Kijk Uit - vraag ik Mar of ze iets wil temporiseren, zij gaat namelijk als een speedy Gonzales voor ons uit, ik wil naast haar lopen om bij te kletsen - zoals afgesproken - stap even uit om te fotograferen, maar haal haar niet meer in zo snel gaat ze en dat praat toch ook niet lekker. Ze roept lopender-wijs terug maar snapt 'm en houdt zich heel even in om vervolgens weer snel terug te keren naar haar snelwandel-tempo. Dit is nu eenmaal mijn wandeltempo, verontschuldigt ze zich. Tja, wij lopen langzamer, zeker als we 25 kilometer voor de boeg hebben, dat houden wij niet vol hoor, zo snel. Zoals gezegd, ze neemt wat gas terug, maar voor eventjes want daar gaan die snelle beentjes weer. Okay, we voegen ons ietsje, ook met het idee dat we vandaag een korte wandeling doen, best hoor, dan gaan we ook snel-wandelen. Ik leg onderweg wel uit dat zowel Ruut als ik om ons heen kijken en vaak fotograferen. Ik heb mezelf trouwens wel aangeleerd om tijdens de wandeldagen met anderen snel te fotograferen, ik zie in middels al van verre mijn foto-object en als in een reflex weet ik hoe ik dat wil kaderen, dus een foto is zo genomen, maar toch, het betekent voor iedereen dan toch even gas terugnemen.

Vanwege het iets te hoge tempo voor mij is het aantal foto's dus beperkt gebleven, helaas, ook Ruut heeft bijna niks gekiekt. En aan de mooie paarse bloemetjes ben ik helemaal niet toegekomen. Leermomentje, stem vooraf toch maar af met nieuwe wandelmaatjes over hoe je gewend bent te lopen en waarom je graag wat langzamer loopt dan een snelwandelaar ;-) Wij zijn ZEN wandelaars, lopen best pittige einden meestal zo'n 4km per uur met stops voor foto's en onderonsjes.

We gaan van paadje naar paadje, komen langs een beeldschone schaapskudde, de beestjes staan her en der verspreid in het bos en de duintjes en kijken ons rustig aan, niet bang voor mensen, da's duidelijk. Ze zijn mooi, vind ik, omdat ze horens hebben en zwarte kopjes en poten en verder wit zijn. Op ongeveer eenderde van de route komen we bij Het Boetje van Kees, een vogel-kijk-huis pal aan een groot duinmeer. Vanzelfsprekend schieten we hier even naar binnen en terwijl we genieten van het uitzicht, tovert Pe vier bekers uit zijn rugzak, een thermoskan heet water, een zakje oploskoffie et voilà, daar worden vier bekers dampende koffie gezet, onze barista kan er wat van. Mar diept uit de tas nog een zakje versgebakken cake op, speciaal voor vandaag gemaakt, glundert ze en zo creëren we een mooi genietmomentje: koffie met verse cake terwijl we genieten van het wonderschone uitzicht vanuit het Boetje van Kees. Als afsluiter mogen we van Pe onze handen lekker invetten met een heerlijk geurend zalfje van Rituals. So sweet.

And up we go, we weten links van ons het zweefvliegveld van de EZZC en als we even later een duintje hebben beklommen en op het uitzichtpunt staan, zien we het vliegveldje mooi van bovenaf. Trots vertel ik over mijn opa, Piet Booij, die een van de oprichters was van de EZZC en zelf zijn eigen zweefvliegtuigje bouwde. Eerst was het vliegveldje in de Zaanstreek maar daar moest het weg en streek de club neer hier in het bos aan de rand van de duinen van Castricum. Terwijl ik vertel over opa en de club wordt er net een zweegvliegtuigje aan een lier vooruit getrokken en ... zoef, daar schiet 'ie de lucht in. Wat bij mij weer andere herinneringen oproept, namelijk, dat ik 20 jaar geleden een personeelsuitje organiseerde voor collega's bij het KIT; we gingen lekker de hele dag vliegen bij de EZZC, geweldige dag was dat.

Door gaan we, richting het strand. Komen langs De Kwal van Castricum, prachtig om te zien, een waterzuiveringsinstallatie dat een ronde bol water vormt in het meertje. Er is een vlonder gemaakt waardoor je als wandelaar heel dicht bij De Kwal kunt komen en kunt genieten van dat glinsterende waterding, dat oogt als een bewegende diamant. In dit gebied is het overigens schering en inslag, van de kraakheldere watertjes en meertjes, allemaal voor de waterwinning. Het is hier een waterwingebied, net als bij de Waterleidingsduinen bij Santpoort en Bloemendaal. Zeer verlokkelijk, dat schone water, je kijkt tot op de bodem en het ziet er zo lekker koel uit, maar no way dat je erin mag zwemmen. Zouden we graag willen want we hebben het er warm van, van dat (snel-) wandelen. Ik neem wat foto's van De Kwal terwijl onze wandelmaatjes en Ruut wat ongeduldig staan te wachten tot ik klaar ben met dit uitstapje dat inbreuk doet op de snelheidsvoorschriften van (minstens) 10 km per uur ;-)

Als we verder gaan, richting het strand, mogen we een best wel heel steil duintje opklimmen, gelukkig, met van die treden gemaakt van boomstammen maar foei, da's best pittig. Voor ons een jonge vader met een jongetje van een jaar of vijf, het jochie redt het niet, die grote stappen dus Mar helpt hem een handje.
We zitten hier op ruim de helft van het aantal kilometers. Het strand is wijds en schoon, de zee bruist en spiegelt. Hoge witte wolken en een verder knalblauwe lucht, we treffen het met het weer. Nog wel, want het zou in de loop van de middag omslaan naar regenachtig. Daar is nu nog geen sprake van. Een kilometer verderop strijken we neer voor pauze nr. 2, bij Club Zand, een fijne, hippe strandtent met een heel aardige keuken. Even uitpuffen, ik voel mijn voetjes branden en zie dat wandelmaatje Pe helemaal een rood hoofd heeft, hij doet echt enorm zijn best om zijn meisje te evenaren, blijkbaar, maar het valt 'm zichtbaar niet mee ;-)
We genieten van een lekker broodje en een drankje, hebben ook echt honger en vooral dorst. Eindelijk even rustig bijpraten, heel fijn, we kennen elkaar al heel lang en er is altijd veel om te bespreken, zoals over mijn vader die onlangs in het verpleeghuis is komen te wonen en over hun zoon en schoondochter die - oh, zo moeilijk - een huis zoeken. Na de pauze zijn we toch helemaal een beetje koud geworden, op het strand is het merkbaar frisser dan in de duinen en het bos. We genieten enorm van het uitzicht vanaf het terras trouwens, en vinden dat dit strand met zijn leuke hippe strandtenten kan concurreren met de beaches van Ibiza, no kidding.
Nog een snelle plas op de schone toiletten en daar gaan we, nog een kilometertje of drie, vier te gaan. Da's heel goed te doen, zeker na deze break, we zijn weer goed bijgekomen.

We laten Castricum strand met de mooie strandtenten en hotel Zoomers achter ons, wandelen een stuk over het wandelpad links van de autoweg tot vlak voor Het Johanneshof, daar gaan we het bos weer in, waar het merkbaar warmer is en windstil. Horen en zien een grote Specht, die druk aan het werk is hoog in de boom. En zo mooi, we zien steeds meer padden voorbij waggelen of stilzitten; duidelijk de tijd van de paddentrek. Toevallig had ik er net over gelezen, over die paddentrek. Hormoon-gedreven gaan de Padden op pad, op zoek naar een willig Padje waarmee de liefde bedreven kan worden. Er zijn er trouwens aardig wat die de oversteek niet hebben overleefd; die liggen nu plat gewalst op het fietspad, ai ai ai. Terwijl we het over deze bijzondere beestjes hebben, besluit er een Pad vlak voor Pe's voeten te gaan lopen, die het beestje helemaal niet ziet en tjakka, er zo tegen aan schopt. Vliegt het Paddenbeest in een grote boog over de weg, om een meter verderop neer te ploffen. Ooooh, wat zielig! Gelukkig maar, hij (of zij) waggelt en jumpt snel weer verder op zoek naar een liefdespartner.

Ook hier weer die een tapijt van die kleine, paars-lila bloemetjes, als een omlijsting van ons wandelpad, sprookjesachtig mooi. Zucht. Mar heeft onderwijl de navigatie van mij overgenomen want helaas, mijn power bank bleek niet opgeladen te zijn en mijn phone slaat op zwart. Over en uit. Gelukkig was ik zo slim geweest de Komoot-wandelroute te delen met de anderen. Die klikken 'm open en zie daar, we kunnen gewoon verder. Niet dat het nog echt heel erg nodig is, want de bordjes geven al snel aan dat we het eind naderen. Het Huis van Hilde, het station, de bordjes brengen ons ook goed verder.

En dan zijn we er al weer, supersnel gelopen, deze 12,4 kilometertjes. Ik voel mijn voetjes branden en neem me voor de rest van de dag thuis maar wat rustiger aan te doen, waar vervolgens niet veel van terecht komt want de Volkstuin roept, er is visite, ons andere wandelmaatje Toon komt onze tuin bewonderen.

Geschreven door SoulVoet