Omdat we zo'n zes weken geen zondagse lange afstand wandeling hebben gelopen, vinden we dat we voorzichtig moeten starten vandaag met een route van ongeveer 14 kilometer. Ruut zoekt er eentje uit op Komoot. En alleen over verharde wegen, hoor, geef ik hem mee. Anders lopen we weer over van die slikkerige modderpaden te glijden na al die regen. Natuurlijk, belooft hij, komt goed.

Het wordt 'De Uitzicht Bethunepolder-wandeling' beginnend bij de bushalte in Broeckland in Breukelen, langs de Vecht en - de naam zegt het al - door de Bethunepolder zo door naar Maarssen. Twee stadjes die we beiden niet kennen, alhoewel, onderweg in de auto komen er ineens memories opzetten: weet je nog, we speelden toen toch voor Gluren bij de Buren in Maarssen? Bij dat jonge stel in dat mooie huis met die mega-grote tuin? En wij maar denken: dat gaat me 'n optreden worden, ook vanwege het enthousiasme vooraf van de gastvrouw. We waren er klaar voor: maandenlang gewerkt aan een mooi repertoire, de avond ervoor nog een finale repetitie en sjouwen, enorm sjouwen met al die zware spullen. We namen allemaal wat mee, nou ja, wat? Volgepropte auto's met apparatuur en standaards en instrumenten, zo reden we die zonnige ochtend in juli naar Maarssen, naar het jonge enthousiaste stel.
Bij aankomst troffen we niemand, zoeken en zoeken en daar hoorde ik de gastvrouw roepen vanuit de huiskamer. Ilse, joehoe, hier ben ik hoor. Lag ze daar, in en in bleek want pijn, met een been in het gips, een paar dagen ervoor had ze haar been gebroken. En haar man had totaal geen zin in ons bezoek, straalde dat aan alle kanten uit, want er was Formula 1 en er zouden vrienden komen om met hem binnen tv te kijken. Met een biertje erbij enzo. Die muziek, dat was haar feestje, vond hij. Beetje jammer dat ze niet kon lopen en pijn had.
Nou ja... desondanks stelden we onze spullen op in die grote tuin, sound check. Dorstig want warm maar we kregen geen drinken, niks. Gelukkig hadden we onze doppertjes mee en mochten in de keuken uit de kraan lebberen. Onze eigen meegebrachte broodjes mochten bij gods gratie in de ijskast gelegd worden. Drie sets speelden we en het enige publiek bestond uit een paar vriendinnen van de gastvrouw die niet voor ons kwamen maar voor haar, want ze had ze gevraagd kussens te brengen voor haar bedje buiten, dan kon ze liggend naar ons kijken. En of ik even haar bedje op wilde maken ... vroeg ze tijdens onze sound check. Kortom: die hadden het even niet begrepen. Met het stoom uit onze oren van boosheid reden we begin van de avond weer naar huis. Ze hadden ons gewoon niet moeten laten komen, vonden we.
Maar toen we door die prachtige omgeving reden op die warme zomeravond - we zagen schitterende huizen met tuinen onderweg waar nog bandjes stonden te spelen voor Gluren bij de Buren, heel gezellig met publiek aan een drankje enzo, zij wel - beloofden we onszelf ooit eens terug te komen, want mensen-lief, wat was het daar mooi, zo langs De Vecht en in Maarssen en Breukelen.

We zijn goed gestemd, ondanks het ophalen van deze herinnering die we blijkbaar diep weggestopt hadden. De weg is nog rustig, het weer is schitterend mooi, een felblauwe lucht met zo'n wintersport zonnetje, wauw, wat treffen we het, zeg. De auto parkeren we netjes bij de bushalte Broeckland, in een wijk vol jaren '80 huizen gebouwd in de stijl van het ING gebouw in Amsterdam ZO, je weet wel, met van die organische vormen. Hip hoor. Past hier heel mooi in deze groene sjieke omgeving.

Welgemoed betreden we het oude centrum van Breukelen, passeren een groot plein vol fijne horeca, wat zal het hier gezellig zijn in de zomer, maar nu is het hier doodstil, alle winkels en cafe's zijn dicht. Breukelen is weer echt zo'n mooi monumentaal oud Hollandsch stadje, met pittoreske huisjes en rijke-luis huizen uit de 17de eeuw. Witte ophaalbruggetjes over eeuwenoude watertjes. Een man die zijn hond uitlaat, komt heel lief naar ons toe om te vragen of we de weg misschien zoeken (we lopen met onze phones in onze handen rond namelijk). Nee hoor, we zijn lekker aan de wandel en maken mooie fotootjes, maar dank je wel hoor.
Blij lopen we het stadje uit en komen op een heel rustige weg langs De Vecht en ja, vanzelfsprekend staan daar van die huizen langs de oever van deze rivier ... je weet niet wat je ziet! Wat sjiek, wat oogstrelend.

Als snel moeten we deze weg verlaten, jammer, wel, want ik had best wat langer langs De Vecht willen wandelen, maar we moeten een wat gammel houten bruggetje over een greppel over en belanden in een gebied vol aangeplante bomen waarachter grasvelden, op een paadje dat in de zomer vast heel fijn lopen is maar nu ... in no time slaat mijn humeur om van + 100 naar - 100. Wat een rotpad, ik zak tot mijn enkels weg in de slik en de modder. Blij dat ik mijn stokken bij me heb, dat dan weer wel, maar vorig jaar nog heb ik op een soortgelijk pad bij Muiden een vervelende rare blessure aan mijn benen opgelopen. Een blessure die ik nog steeds niet goed kan duiden, maar ik kreeg zogenaamde stalpoten. Hele rare stijve en pijnlijke benen. Daarna drie maanden naar de fysio inclusief dry needling, de angst voor herhaling slaat mij om het hart. Ruut moet het ontgelden, ik ben boos op hem omdat hij deze wandeling uitgezocht heeft en zei dat alles over verharde paden zou gaan. Hoe lang nog over dit rot-pad, verdorie, dit is toch geen lopen, man! Hoe kun je dit nou uitzoeken?! Mopper mopper, klaag klaag. Ruut weet wel hoe hij hiermee om moet gaan, gewoon 20 meter voor mij uitlopen en regelmatig roepen: Ilse, hier, wordt het pad beter hoor!

Na een paar kilometer moeten we weer over een zo mogelijk nog brakker bruggetje glibberen, kunnen we rechtsaf, een bestraat paadje op, weg van de modderpoel. Niet de route die Komoot voorstaat, maar jammer dan. Nog even stoer over zo'n wandelaarshekje klimmen, eet voilà, we laten de modderpoel ver achter ons. Opgelucht stappen we over verharde grond, een dijkje op en eigenlijk moeten we van Komoot weer verder over een graspad, maar ik weiger! Wijs op een dijkje aan de overkant van het water waar fietsers over zoeven: dat pad nemen we hoor, verderop komen we vast weer goed uit. En zo geschiedde. Wat lopen we lekker daar, koppies in de januari-zon, af en toe een fietser of twee gedag zeggend. Het leven is goed. Ruut vergeeft mij mijn gemopper, hij weet dat ik het niet kwaad bedoel, toch, Ruut?

Bij Fort Tienhoven lopen we een stukje heel rustig aan want daar is het fotogeniek. Het fort wordt omringd door een gracht waarin - hoe fotogeniek - een grote roeiboot half gezonken in het riet ligt. Aardig wat zondags-fietsers hier trouwens, voor de lokale bewoners vast net een mooie stukje voor een zondags uitje. Vlak bij een sprookjesachtig huisje met een rieten dak en een prachtige tuin, rusten we uit op een stenen picknicktafel, even een bammetje verschalken en wat water drinken. Behoudens wat fietsers is het hier super rustig, wat fijn, geen auto's, vliegtuigen hoor je hier niet.
En door gaan we, door de Bethumenpolder, met van die goudgele rietkragen, snaterende eendjes en vlugge waterhoentjes in plassen water en kleine meertjes, beschenen door die fijne januari-zon. Wat zijn we blij dat we lekker zijn gaan wandelen na zes weken gedwongen pauze vanwege het weer, de feestdagen maar ook door de zorgen die er zijn voor mijn ouders, het overlijden van een oom en van een zwager, het was echt even te veel allemaal, we waren echt heel moe geworden en kwamen niet meer toe aan juist datgene waar we zo van houden: een wandeldag en zon en frisse lucht.

Bij een monumentaal watergemaal rusten we weer even uit; ik moet mijn rechtervoet ontlasten, die doet pijn. Alsof er iemand keihard op mijn tenen heeft gestampt. Vermoedelijk zit mijn schoen te strak, achteraf gezien had ik 'm opnieuw moeten veteren, want ik draag mijn gel-sok voor het eerst in mijn hoge Meindls en die zijn nog niet afgestemd op wat meer verpakking om mijn voetjes. Zeiden we een paar minuutjes voor deze pauze nog dat ons opviel dat hier geen wandelaars te zien zijn: hier zijn er ineens nog zo zes andere globetrotters te voet. Blijkbaar loopt hier een route voor zondagse wandelaars uit de buurt. Veel dames-stelletjes druk in gesprek, het zal een keertje niet zo zijn ;-) (lekker bijkletsen, noemen vrouwen dat).

Na de rust - we zitten hier bij het gemaal ongeveer op de helft van de route, mogen nog zo'n 7 kilometertjes tippelen - gaan we verder. Het is nog redelijk vroeg, kwart voor 2, we gaan best lekker pittig door vandaag, halen de gestelde 4 km per uur met gemak. We genieten onderweg van de prachtige omgeving, hier steeds meer wandelaars trouwens, ook mensen in 'gewone' zondagse outfit, gezellig even Maarssen uit, even een zondags ommetje maken. We vinden het wel gezellig en zo opvallend weer hoe vriendelijk en netjes passanten ons gedag zeggen. Ook daar worden we blij van. Grappig genoeg passeren we de weg naar het huis waar we in 2019 voor Jan met de korte achternaam zo'n prachtig optreden gaven in die grote tuin, voor 0 publiek. Kenmerkend hier is zo'n kleine betonnen bunker op betonnen palen, vermoedelijk was dat de fundering die in de loop er tijden vrij is gekomen door het wegspoelen van de bodem. We steken nog even een denkbeeldig middelvingertje op naar het huis ;-) maar he, no hard feelings meer hoor, we zijn er allang weer overheen.

Dan doemt de bebouwde komt van Maarssen op, evenals De Vecht waar we - oh zo fijn - weer langs mogen lopen over het Zandpad, een smal verhard paadje over een dijkje langs de rivier. Hier weer van die magistrale huizen en een heus museum - Het Vechtstreekmuseum - waar het druk is met bezoekers, goed zo, een populaire plek blijkbaar. Als we het Zandpad af zijn, belanden we meteen in het centrum van Maarssen. We willen heel graag even een kop koffie drinken en vinden al snel een leuke ijs- en koffie-tent 'Gelato Burano' waar we even lekker uit kunnen puffen en ons laven aan een bak koffie een stuk koek, zalig. Goed tentje, mensen, aanbevelingswaardig. Na een plasje op het frisse ruimte toilet hervatten we onze wandeling weer. Verlaten Maarssen en komen al snel bij het Amsterdam-Rijnkanaal, tjeetje, weer dit kanaal langs, we hebben al heel wat wandelingen gedaan die hier een stuk langsgingen.

Het laatste stuk van de wandeling, zo'n drie a vier kilometer, loopt over het pad langs het kanaal en poeh, het valt ons niet mee. We raken moe, mijn voet blijft mopperen en ik snak naar rust. Het mooie weer raakt ook nog over, dikke wolken zijn er voor de zon gekomen, maar toch: het is hier wel weer indrukwekkend met die grote aken door het kanaal ploegend, rechts de achtertuinen van fraaie huizen van Maarssen, aan de overkant van het kanaal de nieuwbouw en het treinstation. En in de verte die grote hoge brug waarover de snelweg loopt, en eindelijk, we zijn bij de brug, moeten eronder door, het einde nadert. Ik denk dan dat we er zijn maar nee, we mogen nog een heel klein stukje verder langs het kanaal alvorens Breukelen weer in te duiken. Hier lopen we even anders dan Komoot voorschrijft, over dat leuke grote marktplein, langs een eeuwenoude kerk met van die schattige oude nonnenhuisje (een hofje), even naar De Appie om kruimige aardappelen, rode kool en braadworsten te scoren voor ons maaltje zodadelijk.

In de auto weet ik niet hoe snel ik die rechterschoen uit moet doen, mijn voet haalt opgelucht adem en ik wiebel met mijn zere tenen, gelukkig, alles doet het nog. Lesje voor de volgende keer: eerst die schoenen beter (losser) veteren. We hebben er zo'n vier en een half uur over gedaan, inclusief pauzes. De stappenteller vertelt ons dat we 17 kilometer hebben gelopen. Huh, hoe kan dat nou? Oh ja, hij was 17 ja, geen 14, biecht de man op. Fijn, goed aantal kilometertjes voor 'opbouwender heen' vind ik. We hebben plannen voor weer een wandelvakantie, dus mogen weer kilometertjes gaan opbouwen, fijne uitdaging.

Thuisgekomen smullen we van de Hollandsche hap, even douchen, bemodderde broeken in de was, andere kleren aan en hopla, moederlief ophalen voor een bezoekje aan vaderlief. Die blij is dat we 'm weer even komen bezoeken. Mooi einde van een mooie dag,

Geschreven door SoulVoet