Eerst een soort van waarschuwing vooraf voor al diegenen die mij zo trouw en lief volgden tijdens mijn wandelretraite samen met Ruut, in het voorjaar 2022, over de VMF in Sicilië en de St. Barbara op Sardinie. Als je niet geïnteresseerd meer bent in mijn schrijfsels - voorlopig gaat het hier alleen nog even over mijn wandelingen in Nederland (ter voorbereiding op weer een langere wandelvakantie, daarover later) - zorg dan dat je geen automatische meldingen meer krijgt van mijn stukjes. Gewoon opheffen, dus. In maart dit jaar en ook in mei wordt het wellicht weer interessanter voor jullie om te lezen, want dan ga ik respectievelijk naar Hongkong (dus, stadswandelingen maken maar ook zeker hiken in de bergen) en naar Portugal (de Fishermen's Trail lopen). Als je mij volgt op FB of Instagram zie je snel genoeg of ik weer aanstalten maak om op reis te gaan. Maar vooralsnog hier een x-aantal verhalen gelardeerd met foto's uiteraard, over wandelingen in Nederland. Om te beginnen eentje heel dicht bij huis, door het Twiske. Maar eerst nog een korte tussen-inleiding.

Na de wandelretraite hield ik het wandelen nog heel aardig bij, ik wandelde heel wat af met vriendinnen door bos & duin en eens met vriend Marcel door Zaandam - wat een eye-opener om die stad eens van een heel andere kant te bezien - en dat deed ik ook omdat ik een opleiding zou gaan volgen tot wandelcoach vanaf augustus, wat ik ook deed. Op 9 december sloot ik die met succes af. Papiertje binnen, hoera!
Wat vind ik het leuk, dat coachen onder het wandelen. Inmiddels ben ik druk met het maken van een website en zoek ik coachees, per februari start ik met mijn bedrijf Ilse Al, Coaching en HRM-advies a.i.
Ik was dus nog aardig aan de tippel, tot medio december, wel met een lastige onderbreking in de zomermaanden vanwege een rare blessure opgelopen door het bergwandelen, iets met bot-vorming op mijn hielbeen en overbelaste benen en knieën, waar ik gelukkig door fysiotherapie, massages, steunzooltjes en rustig aan weer opbouwenderheen, vanaf ben. Net op tijd voor de start van mijn opleiding in augustus.
Ruut echter liep niet bepaald veel meer. Heel weinig, bijna nooit, eigenlijk. En dat kan niet, toch? Als fervente wandelaar zomaar ineens stoppen met wandelen. Heel af en toe schoot hij zijn trim-pantoffels aan om in zijn mancave een stuk te rennen op zijn hardloopband. Daar bleef het dus bij. Tot we eind november het wild weer een beetje in de benen krijgen. We vragen 2 lieve vrienden - Sao en Gerard - om een dagje met ons te gaan wandelen, gewoon, in de buurt, zo'n 14 kilometer en ja, daar hebben ze best zin in. We doen een rondje Uitgeestermeer, zoals wij dat hier in Krommenie zeggen. Wat doet vermoeden dat we een rondje om het Uitgeestermeer lopen, maar de route is anders, niet om het meer maar erlangs. Je passeert wel een groot stuk van 't meer (dat na een kilometertje buitengaats, overgaat in het Alkmaardermeer, maar dat terzijde) maar eigenlijk wandel je door de Woudpolder, eerst langs Krommenies' trots: molen De Woudaap. Dan een stuk over een pad dat langs de Vaart loopt, dan linksaf langs de Zeeverkenners, met dat grappige haventje waar de padvinders-te-water hun zeilbootjes aanmeren. Dan kom je op het pad langs het Uitgeestermeer - Mini-eiland De Stierop aan de overkant - en na een kilometer of wat buig je af naar links, richting Uitgeest. Je kunt ervoor kiezen om een zijpaadje in te gaan om je te laven aan koffie met een taartje bij 't Havenrijck, dat fraaie gezellige eethuis annex koffietent gelegen aan de jachthaven, maar daar kiezen wij dit keer niet voor. We lopen stevig door, belanden op de polderweg van Uitgeest naar Krommeniedijk en Busch en Dam, slaan het weggetje in achter de Pastorie, passeren dit prachtige monumentale pand, dan over het dijkje langs het Volkstuinencomplex en daar duiken we de bebouwde kom weer in. Langs dat supersjieke gepimpte jaren zestig bungalowtje, dat nu oogt als een designwoning, strak gestyled, Zen of Japans zo u wilt, waar een wat ouder echtpaar in is komen wonen dat vorig jaar een miljoentje of wat won bij de Loterij. Zij wel. Dat huis pimpen ging zomaar niet btw, zij lagen aardig in de clinch met de buurt en de gemeente omdat zij iets wilden wat contra het bestemmingsplan is: ze wilden er een etage opbouwen en dat mag niet. Lag zo de verbouwing een half tot driekwart jaar stil. Zo te zien zijn ze er toch uitgekomen; het huis is klaar. Of het de buren nu echt om de architectonische aanpassingen ging of om het feit dat er 'gewone mensen' waren komen wonen die met geld van de loterij hun huis omhoog en hun buurt omlaag haalden ... ik vermoed op zijn minst een mix van die factoren, leer mij de upperclass alhier kennen... Ik gun het 't echtpaar van harte: wat een prachtig huis hebben ze er aan over gehouden op een fantastische locatie. Misschien toch ook maar eens een paar loten kopen. Anyway, we lopen dus met zijn viertjes al kletsend weer door de bebouwde kom in. Zegden we een paar kilometer eerder nog dat we nog wel tien kilometer konden lopen, nu de stal in zicht raakt, voelen we onze voetjes deerlijk prikken en steken en onze oude lijven kraken. Blij dat we er zijn maar he, we did he, een eerste wat langere wandeling na zoveel tijd, met lieve vrienden. Veertien kilometertjes in the pocket.

Maar wat bovenal zo mooi is aan deze wandeling, is dat we onderweg een vriendin van onze vrienden tegenkomen. Zij is gewoonlijk fervent wandelaar, maar moet door een operatie en een herstelperiode, rustiger aan doen. Een beetje sip vertelt ze dat ze na een kilometer of vier maar weer om was gekeerd, ze zou die 14 kilometer niet halen. Ze was op weg naar huis als wij haar ontmoeten. Onze vrienden laten hun vriendin vertellen over haar wandelavonturen in beter tijden; ze had vorig jaar nog de Fishermen's Trail gedaan, vertelt ze enthousiast, die begint onder Lissabon, langs de kust zuidwaarts gaat, merendeels over paden vlak langs de zee, en eindigt in het Zuidwesten van Portugal, in de Algarve.
Dat klinkt mij en Ruut als muziek in de oren, haar beschrijving. Nadat we afscheid hadden genomen van deze wandelvriendin van onze vrienden, lopen wij onze ronde verder af, zij gaat dus weer huiswaarts. Wij kijken uit over dat prachtige meer rechts en de lagergelegen weiden links en babbelen erop los. Dat verhaal echter, over die Fishermen's Trail blijft toch maar mooi bij mij hangen - ik zie het al helemaal voor me, Ruut en ik wandelend langs de Oceaan - en eenmaal weer thuis - lekker rozig, kop thee erbij, dikke trui aan, dekentje over de benen want ja, fucking Putin, he - zoek ik informatie op over deze wandelroute. Bespreek het met Ruut, niet alleen die dag maar ook de dagen en weken daarop komt de Trail regelmatig ter sprake en we besluiten dat dit onze nieuwe bestemming voor onze wandelretraite II wordt. We gaan in mei dit jaar. Wat betekent dat we nu echt weer moeten oefenen en dat deden we dus gisteren weer serieus in het Twiske.
Maar, er is meer. Begin maart gaan Ruut en ik twee weken naar Hongkong, op bezoek bij zoon Koen en schoondochter Yuan. Het is ruim drie jaar geleden dat we ze irl zagen en spraken. Door de corona perikelen waren we al die tijd niet in staat elkaar op te zoeken. En nu kan het weer!! Ook in Hongkong gaan we wandelen, stadswandelingen maken weliswaar maar vergis je niet, ook daarvoor moeten we onze wandelconditie flink opvijzelen. Je loopt zo 10 max. 15 kilometer op een dag in die interessante stadstaat, zeker met onze fotografen-ogen, we kieken wat af, dat beloof ik je nu al. En, niet te vergeten, de kinders wonen inmiddels dichtbij de bergen en willen met ons hiken. Graag, liefjes, heel graag. Ik ben heel benieuwd, er huizen daar ook aapjes in de bomen en die plagen je. Alleen al daarom wil ik graag in Hongkong door de bergen wandelen.

Genoeg moois om naar uit te kijken en genoeg uitdagingen om aan te werken. Ik plan op 1 januari op alle komende zondagen een oefen-wandeldag in, tot mei. Bedenk welke leuke lieve mensen we uit nodigen om met ons mee te wandelen en doe wat uitnodigingen op de app. We willen ook met zijn tweetjes wandelen, maar samen met anderen is wel zo leuk en gezellig. De eerste 2 gegadigden zijn schoonzus en zwager Loes en Toon, beiden ook enthousiast wandelaars, ze hebben al heel wat kilometertjes afgelegd op La Palma en onlangs nog in Zuidspanje, in de bergen bij Malaga. Vorig jaar hebben we ook al samen een aantal flinke wandelingen met ze gemaakt, een zelfs van ruim 20 kilometer. Ze zijn niet voor een kleintje vervaard.
Appenderwijs spreken we af dat Loes en Toon dit keer de route uitzoeken; dat wordt de Twiske-route, die, de naam zegt het al, door dat prachtige recreatiegebied Het Twiske gaat. Toon heeft zelfs nog een papieren wandelkaart, die heeft hij eens bij het beheerders-kantoor van het Twiske gekocht. Deze route gaat feitelijk om het water - een meertje vol kleine eilandjes - heen. Begint in Oostzaan bij het beheerders-kantoor en eindigt daar ook weer.
De kaart komt goed van pas. Samen met de heldere aanduidingen, bordjes bij elke afslag, komen we er vrij makkelijk uit. Althans, we? Toon is de navigator, ik kan weer heerlijk dromerig er achteraan slenteren, om me heen kijken en fotootjes schieten. En ik zie dat Ruut die rol ook met verve vervult. Heerlijk, wandelmaatjes mee, he, Ruut? ;-)

We beginnen de wandeling bij het beheerders-kantoor, gelegen aan een water - een vaart - dat Oostzaan scheidt van het Twiske. Aan de overkant dus die prachtige grote huizen gelegen aan het water, om jaloers op te worden. We laten dit stukje achterons, duiken al snel het bos in, waar het nu licht en open is nu de bomen kaal zijn. Bijzonder genoeg begint het pad met een afgesloten hek; we klimmen er maar overheen (onderweg komen we nog meer van zulke gesloten hekken tegen, er wordt wat afgeklommen).
Vrijwel direct stuiten we op een paar flinke grote langharige Schotse Hooglanders, tot onze verbazing staat er een blond exemplaar tussen, zo blond, het lijkt wel nep. Zoals jullie misschien weten ben ik onwijs bang voor deze beesten. Ja, ze doen niks, ik weet het, maar die blonde, dat lijkt mij nog een kalf, iets ouder, een pink ofzo, maar toch, zouden ze niet boos worden, die twee roodharigen - vast vader- en moeder-os - op de achtergrond. Een beetje bibberig loop ik half uitglijdend over de slikkerige modder, een stukje om ze heen. De anderen zeggen dat ze helemaal niet bang zijn en ik geloof ze (niet).
Wat meteen opvalt vandaag, is het prachtige - oud-Hollandse schilderijen - licht en de prachtig blauwe lucht met her en der een decoratieve wattenwolk. We treffen het enorm met het weer, de afgelopen weken waren namelijk grijs en druilerig, nu knalt het licht ons gewoonweg tegemoet. Daarbij opgeteld de heerlijk frisse wind, een temperatuurtje van zo'n graadje of elf, twaalf. Excellent wandelweer.
Als we het bos uitzijn, komen we op een dijk waarop een wandel -en fietspad. De enkele fietser die er langs wil, roept en belt netjes. Geen scheldende fietscoureurs deze keer, fijn zo. Links van ons weer die prachtige huizen, daar aan de overkant van het water. Rechts van ons, iets lager in het land gelegen, talloze eilandjes verbonden door bruggen. We moeten na enkele kilometers het pad af, de eilandjes over. Wandelen over fijne graspaden, kijken onderweg onze ogen uit op de watertjes, vogels en zwermen, kale statige bomen, wuivend riet, een plek voor vogelaars ... 'Wat is het hier prachtig mooi', zeggen we keer op keer. Ik beken dat ik altijd een beetje vooroordelen heb over het Twiske. Dat komt door vroeger, die beelden van lange geasfalteerde fietspaden waar maar geen eind aan kwam, weinig tot geen beschutting dus steeds die zon op je kop, velden vol families die zitten te BBQ-en en hun rommel laten liggen, bossages waarin naakte hitsige mannen elkaar het hof maken en meer dan dat, in het zicht van kindertjes die onschuldig spelen in de aangelegde speeltuintjes ... Ik moet mijn beeld danig bijstellen. Nogmaals, het is hier schitterend. En ja, we passeren een speeltuin, een supermooie speeltuin echter, helemaal hip en daaromheen zullen 's zomers best veel mensen uit de stad picknicken en BBQ-en want je zou wel gek zijn als je geen gebruik maakt van deze mooie omgeving, maar wat zo fijn is, bij zo'n speeltuin staat een toilet-gebouw. 'Ooooh, wat heerlijk, kan ik even lekker naar de WC hier', denk ik zodra ik het gebouwtje ontwaar. Als in trance loop ik ernaartoe, terwijl achter mij Toon pogingen doet om als prille zestiger nog eens te balanceren op een koord gespannen tussen 2 bomen, als een acrobaat. Hij stopt er verdacht snel mee.
Na deze sanitaire stop voel ik mij herboren en enthousiast wandelen we door. Richting Den Ilp gaan we en ook hier oogstrelende huizen gelegen aan de waterkant. Nee, we zijn echt niet jaloers. Links van ons dus die huizen aan het water, rechts een sprookjesachtig mooi veld vol wuivend riet. Wat mooi dat ze dat veld niet bewerken maar lekker laten voor wat het is. Een fantastische plek voor de vossen die hier leven en de fazanten en parelhoenders.
We wandelen ook hier over een fiets- en wandelpad en komen uit op een pad dat rechtsaf gaat en weer door een wat bosrijker stuk loopt. Geen ossen dit keer, gelukkig, we lopen lekker door. Op deze plek hebben we al zo'n 12 kilometer in de benen. We komen weer op meer open terrein, zien een molen liggen, geen idee welke dat is - dat zoeken we even op - en komen langs een terrein met een tien meter hoge klimconstructie. Daar blijkt Toon voor zijn werk eens op geweest te zijn, hij moest leren hoe je als ambulance-broeder ook bovenlangs bij mensen in huis moest kunnen komen - hoe verzin je het - maar hij had het kei-leuk gevonden. Ieder zijn meug. Vlakbij deze klimconstructie ontwaren we zowaar een etablissement, de eerste die we in de inmiddels zijn 14 kilometer tegen komen. We gunnen onszelf niet meer de tijd voor een kop koffie, we zijn namelijk al heel dicht bij het startpunt, bij de auto dus die ons terug brengt naar Knollendam, alwaar we ons laven aan een heerlijke plak Indische Cake met een goeie, hete cappuccino. Het leven is goed. Met rozige koppen en licht krakende stramme pootjes zitten we daar in dat fijne huis aan de Tapsloot - net zo mooi als die in Oostzaan en Den Ilp eigenlijk wel - nog even na te genieten van deze mooie wandeldag. Over ruim een maand gaan we weer met elkaar aan de wandel, spreken we af.

Volgende week zondag weer een wandeldag, dan saampjes met ons tweetjes dus weer een verhaal, dat nergens over gaat misschien, beste lezer, maar toch best wel leuk is om te lezen, toch? Nogmaals, als je geen zin meer hebt in mijn gekwek hier op SoulVoet, haal gerust die connectie uit je mail.

Geniet van de foto's en oh ja, er staan er een paar tussen, die maakte Ruut, van mij met Loes en mij met Toon. Die ga ik gebruiken voor mijn website voor mijn wandelcoachbedrijf. Ik had dat al vooraf met ze besproken en ze zeiden meteen: 'ja hoor, dat doen we, leuk!' Heel veel dank voor jullie modellenwerk, Loes en Toon

Geschreven door SoulVoet