En zo kwam er toch weer een wandelafspraak tot stand, ondanks of misschien juist wel dankzij onze nieuwe tijd vretende passie: de Volkstuin. Want het zit zo dat onze wandelmaatjes Loes en Toon een week of wat terug onze Volkstuin kwamen bekijken en daarna een kop thee bij ons bleven drinken en we het echt de hoogste tijd vonden voor weer eens een gezamenlijke wandeldag. Agenda's erbij et voilà, zondag 27 april moest het gaan gebeuren en gebeurde het ook.

Zoals ze zijn, zijn ze weer strak op tijd en he, ook wij zijn helemaal gereed voor de wandeldag. Rugzak ingepakt, de juiste laagjes kleding aan en een oplader meer voor de phone. Ruut gaat navigeren want heeft deze Komoot-wandeling uitgezocht. Niet te lang is de route, zo'n ruime 17 kilometer, want we hebben al een paar maanden geen echte pittige wandeldag meer gehad, behoudens een paar uur snelwandelen in het bos van Castricum. Vanwege een licht zeurende achillespees heb ik heel verstandig mijn wandelstokken mee wat me fijn veel steun geeft op de soms onregelmatige ondergrond.

Natuurlijk, we gaan niet bepaald meteen op stap, nee, belangrijke dingen eerst: het gaat eerst nog even over onze moestuin avonturen en dan vooral over ons wormenhotel, de grote trots van Ruut, want hij tapt er dagelijks toch snel een halve liter wormen thee uit. En die thee krijgen Loes en Toon cadeau, jawel, en ze zijn er blij mee. Het is namelijk heel voedzaam spul voor de planten en Toon is ook een fervent tuinder, net als wij, zeker als het om de vijgebladpompoen gaat, gaat hij helemaal los. De fles wormen thee wordt koud gezet, dat is voor als we weer thuis zijn. Nu eerst en route naar het begin punt, de Crailoseweg in Blaricum, nabij het ziekenhuis. We rijden niet meteen goed, eerst tot aan de ingang voor laden en lossen van handdoeken en beddengoed van het ziekenhuis, daarna maken we een rondje rond het Larens museum, maar daar moeten we niet starten, dus up we go naar de juiste P+R. Gelukt! Vol verwachting stappen we uit: het is werkelijk waar schitterend weer, mooier wandelweer kun je je niet wensen: een blauwe lucht, een fijne temperatuur van zo'n 18 graden - wat in de loop van de dag oploopt naar gemiddeld 22 graden - en een klein beetje wind.

Al snel lopen we ons te vergapen aan enorm grote villa's waarvan de meeste met rieten dak. Met grote tuinen omheind door hekken en hoge heggen waarachter honden blaffend de wacht houden. En waar op de oprit zonder uitzondering een rijtje auto's staat van het hoogste segment. Mensenlief! Maakt natuurlijk enorm nieuwsgierig wie daar toch wonen, dat moeten echt enorm rijke mensen zijn, vast luitjes bekend van radio & tv, denken we.
De route loopt deels door het bos waar we een wir war aan paadjes bewandelen, paadjes met boven ons koepels van groen, dat nog zo fris en vers is dat het - ook door het er door piepende voorjaarslicht - gewoon hallucinerend is. Er zijn ook net veel grote Rhodondendrons uit gekomen in verschillende kleuren en die staan me daar toch een potje mooi te zijn in het struikgewas onder de hoge bomen. Witte feeërieke bloemetjes zien we in het bos, een soort belletjes en - ik vermoed - Daslook. Een fraai vogelconcert klinkt uit de bomen, waar we ook lopen, het gezang begeleidt ons de hele weg! Fantastisch! We zijn hier nog meer van onder de indruk dan van die grote huizen en dure auto's, die vallen bij dit natuurschoon eigenlijk gewoon in het niet.

De aantal keren dat we langs een (auto-)weg moeten lopen zijn te tellen op de vingers van een hand; die wegen zijn echter opvallend stil - waar is iedereen, houdt iedereen hier afterparty rust in de grote tuinen zo daags na Koningsdag ? - en wat er zo rijdt aan auto's, tja, weer dat hoogste segment met achter het stuur duidelijk mensen met centjes. Je ziet het gewoon meteen: die shabby sjiek kapsels, de sobere doch enorm dure kleding, de gezonde getrainde lijven en die gezichten ... zo anders dan 'gewone luitjes' waartoe wij onszelf rekenen. Maar, zeggen we, dit soort mensen is wel heel erg aardig, he, want wat zijn ze gemanierd en vriendelijk. Iedereen zegt ons namelijk zo lief en aardig gedag en sommigen maken even een kort praatje en als we aan ons boterhammetje zitten, wordt ons zo keurig smakelijk eten toegewenst. We voelen ons hierdoor opgenomen en welkom. Een passerende dame op leeftijd loopt enorm te genieten van haar wandeling en deelt, terwijl ze langsloopt, met een brede glimlach haar liefde voor het mooie licht en het prachtige groen met ons. Een mooi momentje.

De wandeling is echt heel gevarieerd, we lopen veel door het bos, passeren prachtige grote huizen, een brede beek waar een mooie houten brug over gaat, fijn om een foto te maken van het weerspiegelend groen. We passeren naast de prachtige grote huizen, ook wat kleinere huizen die oh zo mooi en smaakvol onderhouden zijn, met mooie tuinen erom heen en grote stapels open haard hout naast de schuur en ook daar staan weer fijne auto's - van een wat sportiever segment - voor de deur. We komen langs akkertjes en landjes waar haver op groeit, ook nog helemaal frisgroen en we bekijken aandachtig de omgeploegde zandgrond hier, zo anders dan de bonkige klei bij ons. En we komen langs een paar enorm grote landhuizen waar trainingsinstituten in gevestigd zijn: vast voor topmanagers en directeuren enzo, vermoeden wij. Wat een plek om training te krijgen, zeg! Wauw!

Soms herken ik wat puntjes in de route, en dat klopt helemaal want een deel overlapt de wandeling die Ruut en ik al eens eerder maakten, zo'n twee jaar geleden, die in Bussum begon en langs het Gooimeer liep, om via Naarden weer terug te komen bij Bussum. Nu komen we ook langs het Gooimeer, waar op een heuvel bankjes in de zon staan- met een weergaloos uitzicht over het meer - waar helaas al andere mensen op zitten, dus vleien we ons neder op het gras, althans, dat doen Loes en Toon en Ruut en ik vinden toch een bankje in de schaduw, wat best fijn is want we krijgen het warmer en warmer. De bovenste laagjes gaan uit, echt veel te warm nu, die lange mouwen. Jaloers kijken we naar Ruut die als enige een korte broek aan heeft. Onze lange pijpen zijn nu best heel warm aan onze benen. Als we onze weg hervatten, mogen we de Eukenberg beklimmen en weer afdalen. Wel weer even een klimmetje maar he, we zijn niet van poppenstront, deze berg van jewelste kunnen we hebben. Sowieso lopen we deze route zonder al te veel inspanningen, ook al zijn er af en toe dus wat klimmetjes. We concluderen dat onze conditie toch nog best op peil is.

Ons volgende rustpunt is op het terras van theehuis Bos en Hei, waar het heel erg druk is, maar we vinden gelukkig toch een vrij tafeltje voor vier en laven ons aan pilsjes met en zonder alcohol en een kop koffie. Eigenlijk zouden we hier alleen even halt houden omdat ik zo nodig moet plassen; kom ik van de wc zitten die drie toch pontificaal aan een tafeltje, wat ik natuurlijk stiekem al had gehoopt.

Nog een kilometertje of vijf te gaan; we hebben nog energie genoeg, zeker na deze fijne stop. We komen weer op de hei waar we aan het begin van de wandeling ook al een stukje over hebben gelopen. De heideplanten zijn nu grauw en droog, die gaan in augustus weer bloeien maar de brem staat volop in bloei. Omdat we ondanks de biertjes en koffie toch weer enorme dorst hebben, gaan we onder zo'n heel grote boom zitten, lekker in de schaduw en we knagen alle vier helemaal gelukkig van onze sappige zoetzure appels: wat een genot is dat toch! Even chillen en dan ... op naar het aller- allerlaatste stukje, nog even de hei over, het bos weer in, van het ene paadje naar het andere en dan doemt de autoweg - de Crailose weg - op, waarlangs we de laatste honderden meters lopen naar de P+R.

Zo, dat was weer even heerlijk, zeg, vinden we allevier. Het was echt goed te doen, ook al was het - zeggen onze stappentellers - toch echt weer meer dan de ruime 17 km die Komoot aangaf. Die van mij zegt dat ik rond de 19 km heb gelopen, die van Loes nog meer. We kunnen weer trots zijn op onszelf en dat zijn we ook. Lekker rozig en gezond moe tuffen we terug naar Krommenie in de luxe kampeer-auto van Loes & Toon. We maken het ons makkelijk, halen een Chineesje bij het geliefde restaurant Kang Wah en het smaakt ons echt super goed, die bami en nasi met van die bakjes vol smakelijke hapjes en balletjes en pindasaus en niet te vergeten de kroepoek.
Weer een mooie herinnering gemaakt, zeggen we bij het afscheid en daar gaan ze, met een fles wormen thee in de hand, terug naar huis.

Geschreven door SoulVoet