Vanwege een rommelige nacht - we waren allebei om drie uur klaarwakker en sliepen daarna niet echt goed meer - starten we onze zondag rustiger dan normaal. Meestal zitten we voor negen uur al in de auto op we naar weer zo'n wandellocatie, de laatste tijd vaak in Utrecht en Gelderland. Terwijl we een beetje mens worden met een grote bak koffie in de achtertuin - 8 oktober en het is nog steeds heerlijk warm - bedenken we dat maar beter in de buurt kunnen gaan wandelen en ja, dan komen we op bekend wandel-terrein, Castricum mag 't worden deze keer. We selecteren wat wandelingen vanuit dat mooie dorp en kiezen er een uit die ons van Castricum naar Heemskerk en de rand van Wijk aan Zee gaat brengen. En weer terug. Niet zo'n lange, stellen we vast, want we beginnen laat en we zijn niet helemaal fit, vandaag.

Krentenbolletjes, Doppers en twee appels in de tas, phones en camera mee and up we go! Op naar het station van Castricum, want daar zal de tour starten. We zoeven over de Rijksstraatweg van Heemskerk naar Castricum, zo'n schitterende weg met van die huizen erlangs, tuinderwoningen of een maatje groter woningen met fijne tuinen eromheen. Kwekers en kassen, er worden pompoenen aan de weg verkocht, zo fijn om vanuit de auto naar te kijken.
Rond half een arriveren we voor station Castricum, maar helaas kunnen we daar niet parkeren: blauwe zone! Balen. Mopperend stappen we weer in en ik zoek via Google Maps naar de fijne parkeerplaats achter het station, daar ben ik ook eens een coach-wandeling begonnen, ik kwam met de trein, de coachee reed daar die parkeerplaats op. Maar ik heb op dit moment geen idee waar ze vandaan kwam, hoe je op die plek kun komen met de auto. Google Maps brengt ons naar andere parkeerplekken, geen goeie, want in het dorp mag je maar 2 uur max op een plekje staan. We raken steeds meer geagiteerd, rijden van hot naar her, maar uiteindelijk begrijpen we dat we het spoor weer over moeten, terug richting Heemskerk feitelijk en dan rechtsaf moeten slaan en hopla, dan zijn we er ineens.
Waren we al een beetje laat, door dit gedoe zijn we nog later, maar afijn, Komoot geactiveerd en daar gaan we! Keer om, waarschuwt de dame van Komoot aanvankelijk, blijkbaar lopen we tegen de richting in. Oh, vervelend, dan gaat ze de hele weg zeuren dat we moeten omkeren maar hela hopla, er verschijnt een pop op die je kunt aanklikken, zodat de route in tegengestelde richting afgelegd kan worden. Slim van Komoot!

De agitatie verdwijnt als sneeuw voor de zon als we de door grote oude bomen omzoomde laan in lopen, de laan die ons dat mooie bos inleidt, waar het al een heel klein beetje herfstig begint te worden. De bladeren zijn nog wel groen, er bloeit nog van alles maar het ruikt al een beetje naar herfst. En het licht is herfstig, nevelig en niet zo krachtig als in de zomer. We passeren dat leuke smalle hoge huisje Kijk Uit geheten, slaan linksaf het bos , komen langs een uitspanning waar het gezellig druk is maar he, we zijn nog maar net begonnen, he, die laten we even voor wat het is, dus. Ondanks het fraaie weer en het tijdstip is het heel rustig, we komen maar weinig mensen tegen. Eigenlijk alleen maar wandelaars zoals wij, rugzakje, stevige stappers, phone in de hand voor de navigatie. Wel ontmoeten we een schaapskudde die lekker vrij door het bos en over de landjes kuiert, gewend aan mensen, want ze zijn niet bang. Wat mooi toch, vandaag de dag, die beesten zo lekker los door het bos laten lopen. Zo goed voor de natuur ook.
In het bos zijn heel duidelijk de gevolgen van storm Polly te zien: wat zijn er veel bomen omgewaaid, ontworteld of gewoon door midden geknakt. Staatbosbeheer heeft er blijkbaar voor gekozen het te laten zoals het. Laat het maar aan de natuur over, zal de gedachtengang zijn. Maar soms is het echt wel een rotgezicht, al die geknakte bomen, het oogt verdrietig. Rot-Polly!! Vanwege de stilte heb ik trouwens wel mooi de gelegenheid om een verstolen plasje in het bos te doen, broek afstropen en plassen maar! Natuurlijk voelt de man zich geroepen mijn blote bips te fotograferen. Lachend laat hij mij de foto's zien, die hier dus niet worden gepubliceerd: for his eyes only, ja!

Na een uurtje begint de maag te knorren en hebben we dorst, tijd voor een korte break. We lunchen gezeten op een groot rond putdeksel van steen of beton. IN dit deel van het bos zien we een groot aantal van zulke deksel, in het grijs of blauwe, hier wordt water gewonnen, da's duidelijk en her en der is er terrein afgesloten door middel van prikkeldraad. Verboden Toegangs-borden maken duidelijk dat we daar niet mogen komen.
Het putdeksel zit gerieflijk, het steen is lekker opgewarmd door het zonnetje. Terwijl we daar zo zitten te peuzelen horen we af en toe een zoemend zoevend geluid. Als we opkijken, zien we dat het zweefvliegtuigen zijn die met een lier omhoog gaan, steil om hoog; als ze hoog genoeg zijn, verticaal hangen, wordt de lier losgelaten. Die vindt zwabberend, aan een kleine parachute, zijn weg weer naar beneden. Zodra de lier los is, houdt het zoemend geluid op en vliegt het vliegtuigje op de thermiek over het bos, de duinen en het strand.
Zo'n 15 jaar geleden werkte ik bij het Koninklijk Tropeninstituut (KIT) in Amsterdam en ik organiseerde een team-uitje. We gingen zweefvliegen in Castricum bij de Eerste Zaanse Zweegvlieg Vereniging. Uniek uitje, toch? Mijn collega's vonden het geweldig, ik ook. Wat een ervaring, hopla, strak omhoog, daar ga je en dan ... los en zweven maar, achter of naast de piloot gezeten. Wat een feest! En voor mij dubbel feest want de zweefvlieg-vereniging is ooit mede opgericht door mijn opa Piet Booij die fervent zweefvlieger was; die eerst in de Zaanstreek vloog - vandaar die benaming - met zijn kornuiten maar daarna uitweek naar dit prachtige vliegveld midden in het bos en de duinen. Met die goeie thermiek door de zeewind, de duinen en al die bomen. Mooie herinnering en naar ik hoop voor mijn ex-collega's van het KIT ook.

Na de lunch lopen we door, door de duinen, door het bos, over fietspaden - hier ergens klopt de route niet want er is een stuk duinlandschap afgesloten met schrikdraad voor de loslopende dieren vermoedelijk, we passen de route zelf een stukje aan - en uiteindelijk komen we via de Van Oldenborghlaan, bij het fietspad richting entree van het strand van Heemskerk. Even kijken hoe het op het strand is, want ook al is De VrijheiT al afgebroken - in september is 't al over met de pret - het is er altijd zo mooi, op dat strand.
Het is eb en gelukkig maar, want als het vloed zou zijn, zou er dezer dagen bijna geen strand zijn, zo hoog is het water gekomen. We zien het aan het nog natte zand. Her en der liggen mensen nog lekker te genieten - in kleding weliswaar - van het zonnetje en de warme, zwoele wind die hier waait. De zee is lekker wild, grote golven en het water ziet er door de lichtval smaragd-groen uit. Een feestje voor het oog!

Terug naar het wandelpad, we vervolgen de route via de Van Oldenborghlaan en komen via een ongerept duinlandschap aan bij de grens van Wijk aan Zee. Tata-steel is hier goed zichtbaar, met die eeuwig grote stoomwolk uitwaaierend over zee dit keer, de vele pijpen en gebouwen vol lampjes. Altijd zo Karel Willink-achtig, hier. Een mengeling van de schoonheid van de duinen vermengd met de geluiden en viezigheid van industrie; soms hoor je ook de plaat-walserij, als er platen uitgerold worden klinkt dat metalige grommende geluid, doordringend; we horen het soms zelfs in de Zaanstreek.

In dit deel van de duinen zijn wij allebei nog nooit geweest, realiseren we ons. We komen nooit verder dan het strand van Heemskerk, meestal op de fiets en als we hier al wandelen, doen we dat in het Heemskerker bos of dat van Castricum, bij Bakkum. We kijken onze ogen uit, vinden het hier echt heel erg mooi, schilderachtig, alsof we in een schilderij van zo'n oud-hollandsche meester lopen. Of, ja, van Karel Willink, dus. Dat komt ook door het licht vandaag, dat nevelige oktoberlicht.
We moeten verder over de Schapenweg, klimmen een paar duinen over en belanden dan weer op het fietspad dat naar zee leidt. Steken over en beginnen aan de weg terug. Allebei voelen we onze benen, Ruut vooral zijn knieën, ik mijn enkels. Dat komt doordat we veel door het zand mogen wandelen, dat is best zwaar. En dat terwijl Komoot dit een gemiddelde wandeling noemt, mopperen we, een beetje maar, hoor, want wat vinden we het mooi hier.
We steken het fietspad over, komen in het bos van Heemskerk en dwalen van paadje naar paadje. Ik heb hier zelf al eens eerder gewandeld met vriendinnen, maar Ruut kent dit stuk bos nog niet. Hij is echt onder de indruk, had dit niet verwacht, lekker wild donker bos, ook hier veel omgevallen bomen. Hier zien we de Schotse Hooglanders trouwens lekker liggen herkauwen, gelukkig op afstand, ik vind ze nogal eng.
We houden een korte pauze op zo'n omgevallen boom, een grote berk, rusten kort uit, peuzelen van onze proviand, drinken uit de Dopper en daar gaan we weer. Inmiddels zegt de klok dat het al bijna vier uur is; wat laat al. Het verbaast ons dat we al zo lang onderweg zijn, terwijl de wandeling ' slechts' een klein 15 km zou zijn. Klopt het wel?

Als we even later arriveren bij Gasterij de Kruisberg, genieten van een kop thee met een versgebakken notenkoek - echt een aanrader, die koek - check ik mijn stappenteller en zie dat we al 15 km hebben gelopen. En nog zeker vier of vijf km te gaan ... wat gek?? Na de thee, koek en uiteraard een fijne plas op een inmiddels niet meer zo heel fris toilet - het is hier vandaag enorm druk en logisch, dit is zo een romantische plek, midden in het bos, een oude boerderij omgeturnd tot sfeervol cafe-restaurant en buiten een groot terras, of een aantal terrassen eigenlijk waar ook leuke dingen voor kinderen zijn zoals een nep-koe die je kunt melken, er komt water uit de uiers; er staan schattige ezels, er lopen kippen rond and so on; tel daarbij op het heerlijke nazomerweer deze zondag: de gast-erij zit tjokvol! Het personeel blijf echter onverminderd vriendelijk en werkt zich een slag in de rondte: knap hoe ze dat hier hebben georganiseerd, het werkt als een tierelier, heel efficiënt maar toch met persoonlijke aandacht door de kassiere, die de lachers op haar hand heeft. Knap hoor!

We gaan weer door, moeten een stukje terug de heuvel op, dan linksaf het bos in. En zo wandelen we de laatste vier a vijf kilometer richting het station van Castricum. We komen op het bewust verwilderde veld naast de parkeerplaats bij De Patatoloog, door staatsbosbeheer omgetoverd tot een - naar de borden zeggen - kinderspeelplaats, maar wij vermoeden dat kinderen niet graag spelen in die velden vol - weliswaar prachtige - wilde bloemen en struiken. Veel te vol en de prikkerig! Maar het ziet er fantastisch uit, ook al zijn veel bloemen uitgebloeid. Uitgebloeide bloemen zijn ook mooi, tenslotte!
We wandelen nu paralel aan de Rijksstraatweg, zien rechts van ons die schattige tuinderhuisjes en grotere fijne woningen met die mooie tuinen. Je zal hier maar wonen! Passeren Greversduin, een grote camping, dwalen wat verdwaasd over het terrein van de uitspanning - hier is het ook nog behoorlijk druk ook al is het eind van de middag - komen achter het cafe uit en merken: hier klopt de navigatie niet. In de winter misschien wel, als alles hier dicht is, maar nu, in de zomer, loopt de route feitelijk dwars over een stuk alleen bestemd voor het personeel, afgesloten met een poort. We passen de route aan en komen er wel weer uit. Wandelen langs de velden waarop de tot prive-droomhuisjes omgebouwde sta-caravans, heel hip. Hopelijk blijft Roompot cs. hier met zijn hebberige vingers vanaf, van deze nog authentieke camping.

Dan gaat het Heemskerker bos over in dat van Castricum en misschien gek, maar wij zien verschil! Dat van Castricum is heuvelachtiger, de bospaden zijn breder, er groeien andere bomen, minder dicht op elkaar ook. We passeren een duinmeertje dat we nog wel kennen van toen we hier ooit een keertje gingen trimmen - het bleef bij 1 x maar goed - een mooie drink- en badderplaats voor de ossen die hier nu niet zijn, blij toe.
We merken aan onszelf dat we er nog meer de pas in hebben, ongemerkt zijn we sneller gaan lopen. Het begint al iets te schemeren namelijk, zien dat vogels een plek voor de nacht zoeken of verbeelden we ons dat nu? - en we hebben nog zo'n drie kilometer voor de boeg. Moeten afslaan en zien een steil pad voor ons, helemaal bestraat, puf, hijg, en dat na zo'n lange wandeling, nu nog zo vet klimmen!? Het blijkt de Papenberg te zijn, de steile weg brengt ons naar een hooggelegen uitkijk-toren - of eerder een schip van bewust verroest metaal - de klim naar dat schip laten we even voor wat het is, volgende keer maar. Maar vanaf de top van de heuvel hebben we ook al een magistraal uitzicht: we zien heel in de verte Tata-steel en slaken kreetjes: Tjeetje, moet je zien, daar liepen we net nog! Wat een eind!! We realiseren ons dat dit eigenlijk het begin van de route had moeten zijn, beter om met zo'n steile trap te starten, of juist niet misschien?
Daarna mogen we een enorme hoge trap af - beter te dalen dan te klimmen realiseren we ons - niks voor mij met mijn af-daal-angst maar okay, het gaat. Ruut zet mij terwijl ik daar loopt te stuntelen, natuurlijk lekker lacherig op de foto (gelukkig is die mislukt want bewogen ... ja, wat wil je, ik ging natuur veel te snel ;-) ).
We zijn er bijna, we horen de treinen al rijden en stoppen bij het station. Wandelen langs dat mooie nieuwe strakke museum annex bezoekerscentrum achter het station en kijk, daar staat onze CX5 braaf te wachten.

Man, wat zijn we loof, was dat maar 15 kilometertjes? Vast niet, vast meer? Hebben we omgelopen ofzo?? Ik check het in de auto op weg naar huis en zie dat we iets meer dan 20 km hebben gelopen, check de wandelroute op Komoot en zeg: ja hoooooor, man, deze route was geen 15 maar ruim 20 kilometer!! Lekker suf van ons! Hebben we toch weer pittig en veel langer dan gepland, gewandeld, he? En wat was het mooi, vinden we allebei, vooral ook omdat we op plekken zijn geweest waar we eerder niet waren! Kwart over zes is het trouwens als we de terugreis aanvatten.

Een aanrader, deze wandeling!! En misschien echt wel slimmer om 'm omgekeerd te lopen, dan hoef je die meterslange steile trap niet te beklimmen, maar mag je 'm afdalen.

Geschreven door SoulVoet