Zullen we wel, zullen we niet? Gisteravond nog was het weerbericht wel okay, het zou in en rond Medemblik niet al te warm worden, hooguit 22 graden en dat is een heerlijke temperatuur om bij te wandelen. Maar nu we zo s' ochtends vroeg al dat knallicht buiten zien en de warmte voelen, beginnen we toch een beetje te twijfelen: is het wel geschikt wandelweer?? Ruut trekt me over de streep want: 'de meeste tijd lopen we lang het water en daar is het lekker koel, Ilse'. Ik ga overstag! We pakken in en koersen richting Andijk, startpunt van onze wandeling vandaag.

We parkeren in Het Buurtje, een schattig stukje Andijk, het oude centrum rond het kerkje. We zijn meteen enthousiast, wat een mooi plekje weer op deze aardbol. Omstandig fotograferen we Het Kerkje, zo heet dit kerkje echt, nee ik bedoel, zo heeft het altijd geheten, we lezen het op het bordje, maar nu is geen kerk meer maar is het ' Restaurant Het Kerkje' geworden. Jammer dat het nog gesloten is, anders hadden we heel graag een kop koffie op het stijlvolle terras gedronken. Helemaal hip en mooi ingericht, dat belooft wat voor het interieur. ' Doen we wel als we weer terugkomen', beloven we elkaar en we gaan op pad. Beklimmen de treden van de stenen trap het Dijkje op - 'waar zou die naam Andijk toch vandaan komen', grappen we tegen elkaar - en daarboven hebben we meteen een weergaloos uitzicht op het IJsselmeer met pal onder ons een jachthaventje. We blijven een stuk op het dijkje lopen, rechts van ons, in de laagte, het IJsselmeer, links in de laagte Andijk, met veel functionele nieuwbouwhuizen met royale erven erom heen, keurige tuinen. Beetje te keurig, vinden wij, maar dat zijn wij, he? Wij houden van overvolle ontplofte tuinen, zoals die van onszelf ;-) Meer van rommelige stadstuinen, zeg maar.

We vervolgen onze weg en moeten na een kilometertje of wat rechtsaf, aldus Komoot, we moeten richting het water. Maar, we zijn nog maar net zo'n paar honderd meter verder en daar begint de dame van Komoot te mopperen dat we het niet goed doen. Verbaasd bekijk ik de route op mijn phone en zie dat we nu op het staartje van de wandeling lopen, het allerlaatste stukje van de terugweg. 'Nou, lekker dan, da's ook stom', mopper ik, we moeten maar weer terug.
Een beetje mopperig klimmen we weer het dijkje op en voorwaarts gaan we. Met nog steeds links van ons Andijk en rechts - nu verscholen achter bomen - het IJsselmeer. Ondertussen voelen we dat het eigenlijk best wel heel erg warm is, de zon brandt pittig. Elk van ons krijgt van die gedachten die we eerst maar even voor ons houden, maar als we zien hoelang we wel niet door moeten op dit hooggelegen pad, hoe mooi ook, maar nu zo met die ongenadige warme lucht, de brandend zon op onze koppen, geen zuchtje wind ook hier, en dan wetende dat de weg over een paar kilometertjes landinwaarts gaat, we vermoeden dat het daar nog warmer is en dat die wegen best een beetje saai zullen zijn - we overzien een deel van het landschap van hieruit, zien veel keurige functionele huizen langs keurige rechte wegen met verder allemaal weiland eromheen ... we begrijpen ineens dat dit 'm vandaag niet gaat worden. Niet de volle 20 kilometer althans, dit gaan we niet redden zo. We vinden deze wandelroute niet zo sexy, eigenlijk en tel daarbij op die warmte en die knalzon en de tegenvaller dat we ons niet kunnen laten verkoelen door het windje over het IJsselmeer....
Ik bedenk een slim plannetje, haal de route erbij, het digitale kaartje zeg maar en zeg tegen Ruut: 'kijk, langs het water is het lekker koel, daar willen we lopen en dat laatste stuk van deze wandeling, de terugweg, zeg maar, gaat alleen maar langs het water. En die terugweg is hier vlakbij. Als we nu gewoon tegen de richting in gaan lopen en het laatste stuk pakken, achterstevoren dus, doen we alsof dat ons begin is. Dan komen we uit bij Medemblik, de tussenstop van deze route en rusten we daar uit en dan lopen we dit stuk gewoon weer terug. Lekker langs het water, heen en terug.

Strak plan, vinden we zelf en we dalen af, van het dijkje richting het water en daar gaat het al mis: we komen uit op een totaal verlaten eilandje, heel klein, heel mooi, maar het pad houdt daar op. Weer terug en oei, naar blijkt komen we al snel weer uit op toch een pad ietsje landinwaarts, eigenlijk weer dat dijkje. Balen maar goed, wie weet kunnen we zodadelijk echt af van dit pad en komen we echt pal aan het water uit. We wandelen door, en door, en door. Komoot onderwijl wijst ons nog een keer of wat de verkeerde kant uit - heeft die dame ook last van de warmte of hoe zit het - en bozig klimmen we het dijkje weer op, weer weg van de warme asfaltweg waar we per abuis op waren beland. En het wordt warmer, droger, warmer ... nog steeds geen zuchtje wind. Ik voel dat ik een beetje last begin te krijgen van demotivatie en merk dat Ruut ook wat sip doet.
We herpakken ons echter en gaan weer verder noordwaarts, een eindje rechts van ons dat verlokkelijke verkoelende IJsselmeer en links van ons een loeihete asfaltweg, een vreselijke skate-baan in the middle of no-where ('wie gaat daar nu skaten', vragen we ons af) en een - nog lelijker - industrieterrein. We worden een beetje knorrig, Ruut zegt een paar keer: 'zullen we maar stoppen, Ilse, ik vind 'r niks aan hier'. Ik ben het wel met hem eens, maar wil zo graag wandelen, hij ook trouwens, vorige week hebben we ook al overgeslagen vanwege de hitte, ik stap dapper door met Ruut in mijn kielzog.
Ineens begin ik te kuchen, en te kuchen en ik kan niet meer stoppen met kuchen en hoesten. Ik heb een heel branderige keel, er valt niet tegen op te drinken gewoon. De lucht hier is ook zo warm en vol van stof, vermoedelijk heb ik daar last van. Ik blijf maar staan om te hoesten, kan er niet bij lopen en tja, daar sta ik dan, voorovergebogen te kuchen als een oude geit en Ruut heeft met me te doen. 'Ilse, kom, we gaan terug, het wil niet vandaag.' En ik ben 't wel met hem eens, want als ik hoest, voel ik ook dat er hoofdpijn in aantocht is, vast door die knalzon die dwars door mijn petje brandt. Doorlopen is gewoon niet slim. Een paar weken geleden na een dag in de zon lopen, was ik de dag erna duf in mijn hoofd, totaal energieloos en ik begrijp in middels dat dat toch een lichte zonnesteek geweest kan zijn. Blijkbaar heb ik daar aanleg voor, is het weer zo'n leeftijd-gerelateerde kwaal die op is komen zetten (vroeger had ik dit nooit, namelijk). Maar, okay, dat ben ik maar als zelfs Ruut geen puf meer heeft...

We wandelen weer terug, eigenlijk meteen al helemaal in de 'jammer dan, we maken er gewoon een leuke dag van hoor, verzinnen wel iets anders'- stemming. Komen op een prachtig veldweggetje, en van daaruit kunnen we doorsteken, door de bossages heen, naar dat verkoelende IJsselmeer. Eindelijk kunnen we even langs het water lopen! Heerlijk is het daar, zo vijf graden koeler, een fantastisch windje streelt onze warme huid. We knappen er meteen van op. Gaan aan een piepklein strandje zitten, even drinken, mandarijntjes eten en uitpuffen. Het is hier opvallend rustig, vandaag, ondanks het prachtige weer. 'Waar zijn alle bezoekers van dit fijne recreatiegebied', vragen we ons af. Anyway, het is wel heerlijk stil en rustig, behoudens wat blije hondjes die voorbij tippelen met hun baasjes en wat zwemmers en surfers in de verte. We zitten hier helemaal goed. overwegen zelfs even om de dag hier dan maar door te brengen maar als ik na een half uurtje opper toch maar de auto op te zoeken en naar Medemblik te rijden, zegt Ruut geen nee. Want zo'n hele dag bij het water op een grasveldje is misschien toch wat saai, de stadse geneugten roepen! Koffie! Een koud biertje!!
We pakken dus weer in, rugtasje om, petjes op en op naar de auto die daar nog braaf staat te wachten in dat schattige Het Buurtje bij Het Kerkje.

We tuffen in een klein kwartiertje naar Medemblik, parkeren in een schitterend straatje vlak bij De Haven - OMG wat is het hier leuk en mooi - en kuieren verder de hele middag lekker door dat oogstrelende stadje met die rijke historie. Drinken koffie bij Het Wapen van Medemblik, met een heerlijk gebakje als troost, bekijken het station van de stoomtrein Hoorn - Enkhuizen, bezoeken molen De Herder waar ik biertjes van de lokale brouwerij koop voor mijn vader 'Een klap van De Herder' heten ze - bij zo'n leuke lieve oudere dame die in het Nederlands, doorspekt met af en toe een Engels woordje, tegen buitenlandse toeristen praat - en we bezoeken zelfs het Radboud Kasteel, super super gaaf! Voordat we 't stadje weer verlaten drinken we een drankje - ik een lekker koud wijntje, Ruut zijn twee punt nulletje dit keer, bij dat prachtige cafe aan De Oosterhaven, cafe De Drakeboer waar we ons drankje op een plankje op het hekje zetten en heerlijk uitkijken op de voorbij varende schuiten en schepen die daar vanaf het IJsselmeer zo Medemblik invaren. En terwijl we daar zo zitten, in de schaduw, met dat fijne koele drankje voor ons neus, hebben we het eens over de populatie bezoekers van dit soort mooie stadjes en dorpjes. Want wat valt ons op? Dat er voornamelijk senioren van autochtone afkomst rondlopen onder de bezoekers, en ja, wat gezinnetjes met kinderen die het kasteel bezoeken. Maar de hoofdmoot bestaat uit oudere autochtonen die zich hier kostelijk vermaken op de terrassen en in de winkeltjes met allerlei best wel prijzig aanbod. Waar zijn onze allochtone medelanders, vragen we ons af. Hoe komt het dat die deze historische pittoreske stadjes niet bezoeken? Vinden ze het niet leuk? Saai? Oninteressant, onze historie? Voelen ze zich niet op hun gemak want ja, hier wonen eigenlijk alleen maar mensen die vanuit de familie geld hebben, in grote historische panden wonen en vermoedelijk is de populatie zo'n 100% autochtoon. Het geeft in elk geval wel te denken.

Als we weer naar huis gaan, zeggen we tevreden met onszelf: 'Kijk, dat noem je nou omdenken, toch? We hadden ook kunnen gaan sippen en naar huis kunnen gaan maar nee, levenskunstenaars dat wij zijn, we maken er gewoon een supermooie dag van. Deze wandeling doen we gewoon nog eens over als het wat frisser weer is, beloven we elkaar. Of in het prille voorjaar, als het vol Koolzaad en Fluitekruid staat, die tijd, dan is het hier vast wat mooier en lekkerder om te lopen. Of juist in de herfst, als de bomen mooi kleuren. En dan gaan we lekker eten na een dag wandelen bij Het Kerkje in Andijk.'

Geschreven door SoulVoet