Na een rustige nacht worden we wakker in een volkomen verlaten dalletje. Wat een rust, stilte. De dauw is er en de zon komt langzaam ons dalletje binnen. Lekker ontbeten met pannenkoeken banaan, wat fruit en een lekkere bak thee. Daarna moeten we weer gaan lopen. Het is immers alweer half acht.
De klim (die we eigenlijk gisteren hadden moeten doen) is zwaar maar het uitzicht maakt dat helemaal goed. Het is een klimpartij over keien en brengt ons naar 2639 meter. We worden beloond met een geweldig uitzicht over het meer met de nieuwe vulkaan erin. We maken foto's maar weten dat deze nooit zullen tippen aan wat we nu zien.

De afdaling is afwisselend. Het eerste gedeelte gaat over een zandpad waar we heel makkelijk over uitglijden. Onze gids, Abdul, laat nog wel zien hoe je dat rennend kan doen, maar ons lukt dat niet. Glijdend alsof het net geijzeld heeft gaan we langzaam, schuifelend naar beneden. Iedereen is wel minstens 1x gevallen. Na het eerste gedeelte door het grasveld komen we bij de jungle aan. Daar krijgen we nog een heerlijke lunch.

De jungle ligt ons beter. Abdul houdt wel van een geintje en laat zien dat je dat ook rennend kan doen. Soepel springt hij over boomwortels. We volgen hem allemaal maar alleen Frank kan hem bijhouden. Er wordt wat gedold met de porters en laten verbaasde medeklimmers achter met de kreet "our guide is very fast"!! Welke debiel gaat er na 2 1/2 dag trekking nog door de jungle rennen?!

Uiteindelijk komen we bij de uitgang aan. Daar maken we uiteraard een groepsfoto. Ongelooflijk, wat was dit een ervaring. We zijn helemaal uitgeput. Er was ons verteld dat een beetje conditie voldoende was voor deze trekking, maar er werd niet bij verteld dat dat dan wel enorm zwaar zou worden. We zijn trots dat het ons gelukt is en weten nu dat we dit niet nog een keertje zullen doen. Iedereen die van een echte uitdaging houdt raden we deze trekking aan.

Na nog een flinke wandeling door de bewoonde wereld (met scooters, die hebben we niet gemist) komen we aan bij een pick-up truck met onze koffers. Hoera! In de bak zittend rijden en hobbelen we naar ons hotel. Daar nemen we afscheid van onze gids, Adbul. Een geweldig vrolijke krachtpatser van zo'n 1,6 meter en 53 kilo. Wat hebben we gelachen met hem en wat een steun is hij voor ons geweest.

We strompelen naar onze hotelkamer met toilet en douche. Wat hebben we die gemist! Er zat zand en modder zo'n beetje overal en even rustig op het toilet gaan zitten is toch ook wel lekker.

Geschreven door Ralfnaarbali