Vandaag hebben we een lange rit voor de boeg, van Santa Fe naar Farmington, een dikke 400 km. Onderweg vanalles te zien, bijgevolg moeten we een keuze maken.
Eigenzinnig als we zijn hebben we beslist om dit jaar niet meer de platgetreden paden te bewandelen en te kiezen voor meer onbekende parken zonder veel (andere) toeristen.
En dat hebben we geweten.

We zouden naar de Bisti Badlands rijden, een onherbergzaam doolhof van kloven, hoodoos en heuvels zonder vegetatie.
Onderweg daar naar toe, lekker tempo, Pink Floyd op de achtergrond, vlotte baan, zie ik de aanduiding van het Chaco National Park, ook de moeite volgens de boekskes en maar 21 mijl verderop. We volgen onze impulsiviteit en draaien het wegje in. In't begin prima te doen maar daarna: gravel, putten, steentjes, geulen... 10 mijl per uur dus.
We missen dan ook nog de, uiteraard slecht aangeduide, afslag en moeten dus nog anderhalf uur omrijden vooraleer de bestemming te bereiken.
Al hebben we (weeral, we lijken wel hardleers) maar een paar uur voor sluitingstijd, toch loont het bezoek zeker de moeite. De site is Unesco werelderfgoed, knap bewaard. De Chacoan People waren blijkbaar krakken op vlak van architectuur en wegenbouw. Van dat laatste is helaas niet veel overgebleven ;).

De terugweg is zo mogelijk nog rampzaliger. Pas rond 7 uur bereiken we onze volgende bestemming. En dàt was nu net geweldig. De Angel Peak Area baadt in de avondzon, ideaal moment om dit 16 km2 grote gebied te bewonderen vanop de 4 uitzichtpunten. Zo krijgen we toch nog ruige badlands te zien.

Deze stenenfreaks hebben weer genoten.

Voor morgen beslissen we ons toch net iets beter voor te bereiden ;).

Geschreven door Peterenmarina.wijreizen