Vandaag is het koud en ontbijten we binnen, zo lekker rustig dat het voordat we het door hebben al half elf is. We willen in de ochtend een stuk fietsen naar Rekken, want ik denk daar een mooi stuk wilgenhout gezien te hebben. Voor het eerst lukt het om via de knooppuntenroute app te fietsen. Helaas kun je daarop weer niet zien waar je fietst en hoe de straten heten, maar we zijn digitaal al een stuk verder dan eerder. Het volgen van de weg gaat dus heel voorspoedig. In het Haaksbergerveen zien we midden op de weg een prachtige mannetjesfazant lopen, in het land weer diverse reeen die heel donker gekleurd zijn, hazen en een konijn. In Rekken zijn we snel bij het stuk hout dat helemaal niet geschikt is. Het is veel te groot en alle stukken zijn dood. We trekken nog een stuk van een boom af, omdat het bijna los zit, maar ook dat is dood. Op de fiets voelt de wind koud en ik draag zelfs handschoenen, net als vorige week. Erik zijn fietshandschoenen. Zodra de zon doorbreekt, warmt het lekker op en kan er weer wat kleding uit. Via Duitsland fietsen we terug en ook dat gaat beter dit keer, omdat we de weg een beetje leren kennen.Op een aantal kruispunten hebben we de afgelopen 11 dagen meerdere keren de weg gezocht en is nu bekend terrein voor ons. Onze accu die we niet hadden opgeladen, want we zouden toch maar een klein stukje fietsen, is bijna leeg en het wordt zelfs spannend of we het gaan halen. Op het eindpunt geeft die van mij 2 km aan en die van Erik een klein beetje meer. Al met al hebben we een ronde van 35 km gefietst, zodat we wel weer koffie met lunch hebben verdiend. Erik leest Connie Braam uit en ik begin Huraki Murakami wel een beetje erg uitgebreid en langdradig te vinden, maar besluit het toch uit te lezen. (iq43)
Erik loopt 9 km hard door het Witte Veen richting Duitsland. Al voor de derde keer loopt hij deze vakantie en het heeft iets speciaals om in een ander gebied te lopen.
We gaan met de benenwagen naar Marko en Annelies waar we om 17.00 uur op de borrel worden verwacht en wat fijn dat de zon doorbreekt, want dan is het toch een stuk aangenamer om stil te zitten op een stoel. We lopen na 1,5 uur terug naar de camping via de Buurse beek, net 20 minuutjes lopen.
Erik kookt zalm, rösti en sperziebonen en de avond kan zijn intrede doen. Verrassend zien we in het grasland op de camping, 5 meter van de caravan een groene specht. Wat is de natuur hier mooi. Dieren die je in het westen echt niet meer ziet, zijn er hier legio.

Op vrijdag 23 april breken we de luifel op en pakken in. Inpakken gaat altijd sneller. We zijn ongeveer 1,5 uur bezig met het hele gebeuren en rijden terug naar Castricum. Op de A1 tussen Stroe en Kootwijk pauzeren we op de vrachtwagen parkeerplaats en als we weer in de auto zitten, mis ik mijn brillenkoker met mijn normale bril erin. Een dure bril, een hele prettige bril van titanium en pas 2 jaar oud. We rijden terug en dat kost ons zeker een half uur, maar helaas is er geen brillenkoker te vinden. We doorzoeken wel 20 keer de auto en de tassen, maar hij is echt weg en ook niet aangegeven.
Als we thuis komen, gaan we eerst aan de slag met de caravan schoonmaken en uitpakken. Dat valt mij tegen, want we zijn alles bij elkaar wel 2,5 uur bezig. Misschien ook ietsje langer dan anders, omdat vrijdag Ruut en Veronique in onze caravan gaan. We zetten hem dan op voor ze op camping de Pollen in Emst, waar wij tussen 10 en 15 mei gaan staan. Ik ben doodmoe en blijf dat voor twee dagen. Mijn lichaam en geest kan toch minder aan.
Zaterdag maak ik een afspraak bij pearl en koop een nieuwe bril. Gelukkig weet Malou nog dat ze vorige keer extra glazen hadden gemaakt voor me, zodat ik alleen het montuur hoef te betalen.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis