De derde nacht in ons tweede huisje gaat weer beter dan de vorige en het is genieten om het gordijn te openen en alleen maar grasland, bomen en lucht te zien. Het is een unieke plek die we waarschijnlijk niet snel nog eens zullen krijgen. Halverwege de dag zijn de twee campers vertrokken, maar er komen vier caravans voor terug. Al met al zijn er nog drie van de tien plekken leeg en het zijn de plekken naast ons. Wij vinden het wel prima een beetje privacy. Mochten Marko en Annelies hier ook komen dan staan ze dus wel vlakbij ons.
Het is koud buiten, dus we ontbijten binnen. De gaskachel gaat niet meer aan en de gasfles die we van Dorine kregen zou vol zijn, maar dat zal niet zo zijn geweest. Gelukkig kunnen we hem in Haaksbergen bij een kampeerwinkel laten vullen. We waren eerst in de dorpswinkel in Buurse, een soort winkel van Sinkel en daar konden we niet bijvullen.
Haaksbergen is een aardig stadje, er staan twee mooie kerken, maar de rest is vrij modern en afstandelijk. Bij de Aldi en AH doen we boodschappen, want morgen komen Evelien en Peter bij ons lunchen. Inmiddels hebben we twee voorraadkasten vol met eten. Er is genoeg.
Als we terug zijn spelen we Jut en Jul. Het tapijt moet even afgeborsteld, het toilet moet geleegd (achteraf had het nog wel even kunnen wachten, maar dat moeten we allemaal nog leren) en er wordt geluncht.
Erik is wederom mijn manuscript Ben je gek geworden? Aan het lezen en haalt er weer fouten uit. Ik heb het zelf al acht keer geredigeerd en Erik ook al twee keer en nog zitten er fouten in.
Een kleine wandeling naar en door het park Witte Veen van Natuurmonumenten wordt iets langer dan gedacht. We lopen 7,5 kilometer. Erik vindt het prachtig en ik vind het wel heel bijzonder, maar ook een beetje saai. Er groeit nog niets, er is veel moeras/veen en bijna alleen berkenbomen. We lopen eerst een stukje over het mtb parcour waar een langer pad is met enorme Rhododendrons en we wanen ons in Azie in het oerwoud. Maar iets verderop zien we weer een veld met koeien en daarna het veengewas. We lopen over de Duitse grens waar het fietspad richting Altstatte loopt en een deel van de Flamingoroute is. Er is een natuurgebied aangelegd als buffer, zodat de mestgassen van de boerderijen niet in het natuurgebied Witte Veen terecht komen. Bijzonder.
Ik baal van mijn lichaam. Heb weer nare last van de darmen en steken in mijn voet van de Mortonse neuralgie. Waarom kan ik niet gewoon zonder pijn en gedoe wandelen, fietsen of leven. Erik relativeert en zegt dat het beter is dan kanker. Ja, dat is natuurlijk ook weer zo.
Erik gaat hetzelfde rondje dat we liepen nog eens hardlopen en ik zit in de caravan en orden foto’s, schrijf dit en lees De Kaasfabriek van Simone van der Vlugt. Als Erik terugkomt blijkt dat hij ook veel last van de darmen had. We zullen wel iets gegeten hebben dat de darmen behoorlijk in gang zet.
De avond is nog niet ingetreden, maar ik doe een voorspelling. Een eventueel klein wandelingetje na de rijst met sperziebonen, lezen, journaal en easy living. En zo geschiedde.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis