We hadden al eerder gepland om nog even drie dagen te fietsen en wat een mazzel hebben we wederom met het weer.

Dag 1: Castricum-Westerland 84 kilometer

We vertrekken zeer relaxed rond 10.00 uur en het is leuk om met de tent achterop vanuit huis te vertrekken. Inmiddels is de vliering zo ingericht dat de fietsspullen bij elkaar liggen, dus het is niet veel werk om het bij elkaar te rapen.
De zon schijnt, wij zijn ingesmeerd en fietsen maar. Op de weg tussen Uitgeest en Castricum is het al druk en de Zeeweg staat vol. Later lezen we dat het strand is afgesloten ivm de drukte. Het doel van vandaag is Westerland, waar Evelien en Peter een huis op het oog hadden. Ze hadden een bod gedaan, maar de eigenaar en makelaar reageerde er niet op. Ik had er een slecht gevoel bij. Inmiddels zijn ze al in Den Oever aan het kijken naar een nieuwbouwhuis. We zijn benieuwd waar ze uiteindelijk uitkomen.
Mijn ouders en Erika voelen zich in de steek gelaten en ik herken het gevoel een klein beetje van Naomi. Zij zit nu al vijf jaar in Australië en ik begin zolangzamerhand te denken dat ze niet meer terug gaat komen. Als het ze lukt (Jef en Naomi) om een status te krijgen, dan moet zij haar Nederlandse paspoort inleveren. Dat is best een ding, dan lukt het haar dus niet meer om ooit hier terug te komen. Rationeel vind ik dat ze moet doen wat het beste voelt, maar gevoelsmatig voel ik een soort leeg gat dat pijn doet.

Toevallig komen we Robert tegen in Heiloo die daar sinds enkele maanden met Laura woont op De Moestuin als wij op weg zijn naar Alkmaar waar we bij Perry sport een broek moeten terugbrengen en ik vind er eindelijk een lichtgewicht regenjasje die in mijn maat is.
Via Bergen rijden we deels over de Westfriese ringdijk richting Sint Maartensbrug , want daar hebben Evelien en Peter ook een huis bekeken. Ik ben enorm toe aan lunch en rust, zodat we niet omrijden om dat huis te bekijken maar direct naar Schagerbrug gaan, waar we een uitsmijter eten in de schaduw op een gezellig terras bij De Keuken.
De route naar Anna Pauwlona is aangenaam met hier en daar wat zijwind. In het winkelcentrum daar doen we een boodschapje voor het ontbijt van morgenochtend. Het publiek hier is anders, een beetje simpeler en als ik het aanschouw, terwijl Erik in de supermarkt is, voel ik me een trut die uit de hoogte doet. Dat gevoel krijgen we deze dagen nog meer. We kijken veel naar huizen die te koop zijn, fantaseren hoe het is om elders te wonen, nog mooier, nog vrijer en rustiger, maar zien ook de keerzijde telkens van ander publiek, beperkte omgeving en verder reizen naar familie.
In Westerland zijn we aangenaam verrast als we via het dorpje De Haukes binnenrijden via de zuidkant van het Amstelmeer. Het is een oud Hollands dorp waar je jezelf waant op een Waddeneiland. Het huis dat E en P zagen ligt echt prachtig met een mooi uitzicht, er zijn behoorlijk wat wandelpaadjes en het Lutjestrand dat vandaag afgeladen vol is, ligt nagenoeg naast het huis. Wij moeten nog even de weg over fietsen naar de camping die aan het Wad ligt waar ook een stuk dijk is. De boerencamping is eenvoudig en prima. We staan naast twee andere fietsers die een aërodynamische ligfiets hebben. De man is maanden ziek geweest.
In Hypolitushoef rijden we even langs de school waar papa heeft gezeten vroeger, nemen een foto en mijn moeder appt terug dat de herinneringen bij mijn vader weer boven komen door de foto. We eten een hapje bij een veredelde snackbar naast de kermis. De muziek is hard, maar we kunnen elkaar met gemak verstaan. Wat een feestje om zo op pad te zijn. Tentje, mooi weer, sportief, genieten van de natuur en omgeving, lekker eten op het terras, wat wil een mens nog meer.
We zetten de fiets bij de tent en vertrekken direct om een stuk te wandelen naar het wad om de zon onder te zien gaan. Dat lukt inderdaad vanaf de dijk en we lopen nog een half uurtje. Mijn rug is me dankbaar dat ik even loop.
De eerste nacht op een camping matje is altijd matig, zo ook dit keer.

Dag 2. Westerland-Lelystad. 85 kilometer

Wakker worden daarentegen is met mooi weer fijn. Je tentje uit kruipen of misschien is het meer strompelen, naar de wc, water opzetten, in het zonnetje ontbijten, het ultieme camping ontbijt, koffie uit de plastic beker, Erik broodjes en ik aan de havermout.
De tent is snel ingepakt, we hebben niet zoveel mee en hebben een gezamenlijk systeem. Erik vouwt de tent op, want ik heb iets meer tijd nodig voor mezelf. Ik doe de bedden, Erik de afwas enzovoort. We zijn na een jaar of dertig wel op elkaar ingespeeld en het bevalt nog steeds.
We fietsen richting zuiden, alwaar een groot windmolenpark wordt gebouwd en al snel wordt het saai, heel saai. De kop is niet veel aan, wat slootjes, alleen maar akkerbouw en af en toe een huis of boerderij. We vinden het niet erg, want we weten dat we zo aan zullen komen in een heel mooi stadje dat ons zal bekoren. En dat gebeurt ook als we in Medemblik zijn. Voordat we koffie hebben verdiend moeten we eerst door het haventje en stadje 🚶‍♂️ lopen en dat is aangenaam vertoeven. Er zijn veel bootjes, verder valt de drukte hier best mee, in de rest van het land zijn veel toeristen in eigen land en bijvoorbeeld in Castricum zijn dat er erg veel. Normaliter zijn juli en augustus rustig en vind ik altijd dat het zo mag blijven voor de rest van het jaar. Dit jaar is het door Corona heel anders.
De koffie nuttigen we redelijk snel en stappen weer op de 🚲 fiets.
Op naar Enkhuizen waar Erik via social deal een lunch heeft besteld. Voor de helft van de prijs, dan is het altijd extra 🤤 lekker.
Tussen Medemblik en Enkhuizen is het wel erg leuk fietsen. De kleine dorpjes zoals Andijk en fietsen op de dijk langs het IJselmeer is leuk. Het is al 13.30 uur als we op het terras van Herberg de Compagnie aankomen, dit ligt op een druk punt aan de kust, vlakbij de haven. We smullen van de soep en het broodje en maken ons na een uitgebreide rustperiode klaar voor de dijk naar Lelystad. Deze is 28 km lang en we willen hem eens in ons leven gedaan hebben. We hebben wind mee en dat is wel heel fijn. De vliegjes zijn irritant, zo irritant dat ik mijn 😎 zonnebril en mijn 😷 mondkapje opdoe.
Aankomen in Lelystad is ook weer heel speciaal, we fietsen over de sluizen waar een groot hoogteverschil in het water is. De stad zelf valt ons reuze mee. Het is een typisch jaren 70 stad, waarbij de autowegen 🛣 zijn afgezonderd van de stad. We moeten dus meerdere viaducten over de weg doen en moeten een beetje zoeken naar camping Buitenplaats Suydersee. We zijn ook hier weer verrast als we de camping op fietsen, het lijkt wel alsof we in een oerwoud zijn, of tenminste een oud bos. De camping is in een rondje gemaakt, de eigenaar heeft verschillende pipowagens te huur, een daktent op een oude Lada, boomhutten en ons trekkersveldje is groots opgezet. Er wordt speciaal voor ons een stekker ingeplugd zodat we de fietsen 🚴‍♂️ kunnen opladen en staan naast de bijbehorende stoelen van de Lada daktent. Die stoelen zijn van ons, onze eigen stoeltjes blijven ingepakt.
Het gevoel je tentje op te zetten na een dag fietsen hoop ik nooit te vergeten. Wat is dat heerlijk. Een kop koffie met boterkoek en daarna een wijntje met een gezonde ongebrande noot. Het weer zit natuurlijk ook mee, waardoor het aangenaam is.
We lopen achthonderd meter door een zeer mooi stadspark naar het winkelcentrum dat er een beetje achenebbisj uitziet. Er lopen vooral buitenlanders, er ligt hier en daar afval, scooters rijden rond en het is sfeerloos. Maar het geeft wel een vakantiegevoel als we bij de Turkse snackbar op het terras in het zonnetje zitten en de mensen naast ons een taal spreken die we niet kunnen verstaan. Ik eet voor het eerst in mijn leven een kapsalon, een kleine en geef een deel aan Erik die een broodje Doner heeft. Bij de snackbar een aantal meter verderop eten we een 🍨 ijsje toe.
De nacht is beter dan de vorige, dat is meestal zo de tweede nacht en als ik ga liggen zie ik er al naar uit om morgen rustig op te staan en weer buiten te ontbijten.

Dag 3. Lelystad-Castricum. 105 kilometer

Onze Belgische buren, die op fietsvakantie zijn met drie kleine kinderen, horen we al zachtjes praten als we wakker worden. De tent en het gras zijn vochtig, dat hoort een beetje bij augustus. Het ontbijt is hetzelfde als gisteren, Erik krentenbollen en ik havermout. Heerlijk relaxed, geen haast, lekker buiten en op naar een lange dag fietsen. Vandaag moeten we over de honderd kilometer.
Het kost ons enige moeite om Lelystad uit te komen, of tenminste een knooppunt te vinden richting Almere. Als ik een oudere mijnheer de weg vraag, antwoord hij na even nagedacht te hebben ‘ Almere, ja dan moet je gewoon via het fietspad de stad uit, gewoon via het fietspad, het is die kant op’ en hij wijst met zijn vinger richting het westen. Erik vroeg daarvoor ook aan iemand de weg en die man antwoordde,’ Almere, man dat is een heel eind.’
Toch ander volk hier zeggen we en we vinden onszelf daarmee weer bekakt.
Ook in dit deel van de stad treffen we ruim opgezette wijken aan met veel natuur, waarin we langdurig door de Oostvaardersplassen fietsen, helaas kun je weinig zien van het natuurgebied, omdat we tussen twee wallen in rijden, maar ook dat is erg leuk. Over het smalle fietspad is het lastig in te halen of langs tegenliggers te gaan, maar gelukkig is het erg rustig. Wat een verschil met onze regio qua drukte.
Almere is ook al zo ruim opgezet met grote grasvelden en veel water. Bij het station drinken we koffie op een terras. Het is een ongezellig modern plein dat ons doet denken aan Alexander platz in Berlijn en Erik dacht aan Amerika.
Over de brug naar Amsterdam die er ineens sneller is dan ik door had, bereiken we Muiderberg en Muiden en het landschap is hier meer oud Hollands. In de verte zien we het Muiderslot liggen en we rijden nog een stuk langs het meer.
In Amsterdam lunchen we op een terras Dorst ,waar strenge Corona regels zijn, maar omdat het zo rustig is hoeven we daar geen rekening mee te houden. De eigenaresse maakt een beetje chagrijnige indruk op ons en ze doet uitgebreid uit de doeken waarom mensen zich aan de regels moeten houden, ook al zijn we het met haar eens, ze praat gewoon door op een irritante manier. Ze heeft wel een lekkere pizza en een Turks broodje met tonijn salade voor ons gemaakt, zodat we onze tocht kunnen voortzetten. Nog heel wat kilometers te gaan, maar een erg leuke route langs Buiksloot, tuindorp, Oostzaan en Westzaan. Vanaf Westzaan kennen we de route maar al te goed, die hebben we zo vaak gedaan als we naar Zaandam fietsen.
Vooraf had ik nog gedacht misschien op de trein te stappen, maar ik heb er geen moment over gedacht, want het gaat prima. Een e-bike gaat echt sneller en gemakkelijker, ook al is die nu redelijk zwaar bepakt. Erik kan nog met gemak 80 kilometer verder als het moet.
We komen al rond half vijf in de middag thuis aan en hebben de spullen snel uitgepakt, ze worden in de tuin uitgelegd om te drogen en daarna boven in een hoek gelegd, wie weet gaan we nog een keertje weg en nu ik dit een week later schrijf, weet ik dat het ook gaat gebeuren. Volgend weekend weer twee nachtjes.
En ik zit binnen te schrijven, want we zitten in een hittegolf. Het is al 27 graden binnen en als je naar buiten loopt voel je een warme deken om je heen. Het is al drie dagen zo en het blijft nog vijf dagen zo. Bah, ik vind er niets aan.

Erik heeft zijn laatste nachtdienst. Hij zet het zelf niet meer in zijn rooster en zal incidenteel op verzoek misschien nog een nachtdienst doen. Sinds vorige week werkt hij 80 procent en krijgt 100 procent uit betaald. Hij werkt nog 1 zomer, want tussen mei en juli 2022 stopt hij helemaal. Toch bijzonder dat het al zo dichtbij is.
Ruut gaat goed momenteel. Hij is eerder al drie weken op vakantie geweest en is nu weer naar Frankrijk. Tussendoor had hij even koorts, het was na een dag fietsen met Erik waarbij ze koud waren geworden.
Bij mijn ouders is de rust wedergekeerd, mijn vader heeft de test behaald waarin werd bepaald of hij wilsbekwaam is en hij gaat ook weer beter. De stress periode is niet zo goed geweest voor hem. Hopelijk krijgen ze het naar hun zin in de Triade.
Ina vermaakt zich opperbest op haar 86ste met al haar kinderen, ze praat steeds meer en het gaat over minder, maar ze blijft positief en ze komt morgen met Karin eten.

Heel toevallig kwamen we afgelopen week dat we in IJmuiden op de fiets waren, Klaas en Patricia tegen en we hebben even in hun huis gekeken. Erg leuk huis en we hebben het niet door, maar we zijn natuurlijk wel de oude tante en oom. Zij het jonge gezin dat wij twintig jaar geleden waren.

We hebben heerlijke dagen gehad in het eigen land. Zo veel gezien. De wadden, IJsselmeer, saai landschap met akkerbouw, Zaanse huizen, nieuwe steden, oude havenstadjes, grote stad Amsterdam, natuurgebieden, bossen, water. Kortom, wij waarderen Nederland.😃🚲🍕🍺😜

Geschreven door Margrietenerik.op.reis