In een binnenhut word je toch een beetje onrustig als je weet dat je binnenkort land gaat zien. We zitten dus al vroeg aan het ontbijt, rond acht uur, en zien nog geen land. Buiten is het een beetje mistig en miezert het heel licht. Om tanden te poetsen en andere toiletbezigheden te doen gaan we nog even terug naar de hut om vervolgens op dek 9 voor het raam plaats te nemen en wachten totdat er land in zicht is.
Evelien belde gisteren en ik was toch beetje licht ongerust over het wel en wee van ouders, maar vandaag, net internet aangezet, blijkt dat het een contactmomentje was om samen naar SIB te gaan. De maandelijkse borrel met Susanne Jansen in Wieringa.
Inmiddels hebben we internet en er zijn niet eens heel veel berichtjes binnen bij ons. Malou gaat langzaamaan ietsje beter met haar gezondheid, want die was ziek, Naomi heeft een mooie wandeling gemaakt.
Er is land in zicht en dat willen we beter kunnen zien, dus we gaan eerst even opknappen in de hut en dan met de jas aan terug naar dek 10. Er staan meer mensen en het is koud. Het land is tussen de mistflarden en lichte natte sneeuw redelijk te zien. Zoals we weten zijn het steile kusten, maar niet zo steil als in Engeland, zien we veel watervalletjes, huisjes en ook sneeuw. Ik moet tussendoor nog een naar de hut om het fototoestel op te laden, zodat ik vanmiddag mooie foto’s kan nemen en neem direct de handschoenen mee, want het is best koud.
Ik weet niet meer of ik al schreef dat we niet kunnen aanmeren in Torshavn, maar het wordt Kollafjordur.
Erik moet een kaartje halen voor de shuttle bus naar Torshavn en er staat al een enorme rij. Achteraf was dit helemaal niet nodig, omdat iedereen gewoon een kaartje krijgt en Erik beter een latere bus had kunnen nemen ivm het weer.
Erik mag eerder weg dan ik en gaat met goed jas, rugtas en stormparaplu op pad. Het is nat en hij zal zelf zo zijn verhaal optekenen.
Ik vertrek ietsje later om 12.45 uur en schrik van het vieze weer, want dat kun je minder waarnemen vanaf de boot. het ziet er wel miezerig en grauw uit, maar dit is werkelijk veel regen, veel wind en koud. De bus die ik moet hebben staat er niet bij, dus ik wacht nog even binnen en als ik nogmaals kijk of mijn bus er staat, blijkt het een heel ander nummer dan ze opgaven. De organisatie is niet altijd even best.
in de bus zitten Nederlanders die ik eerder zag en we raken een beetje aan de praat. Het publiek dat mee is, valt me mee. De slechte lopers, niet uitziende Engelse en ouderen blijven op de boot of doen een andere excursie. Met de bus rijden we eerst door Torshavn en ik kijk goed of ik Erik zie lopen. Ik kan geen foto’s nemen, want de ramen zijn heel nat. Bovenop een uitzichtspunt kunnen we een foto nemen en dan lijkt het alsof de regen iets minder is geworden.
Bij Sandavagur mogen we de bus uit en is het al droog, wat een geluk heb ik zeg. In de kerk vertelt de gids, die goed Engels praat ons een verhaal, maar ik vind het matig interessant. Buiten is veel leuker en ik loop wat rondjes om de mooie sfeervolle kerk, het bruggetje, de begraafplaats, de typische muurtjes van steen met witte hekken, de huisjes rondom en de golven die op het ministrandje aanspoelen. Op de achtergrond enorme bergen met sneeuw en zwarte rotsen en geel-bruin gras met naar beneden stromend water.
De route is prachtig, de eilanden in de zee zijn overweldigend, de kustranden en nou ja, het is eigenlijk niet uit te leggen. Heel specifiek landschap waar ik niet zou willen wonen.
In Gasadalur is het hoogtepunt van de tour wat mij betreft. De plek die ik heel graag met eigen wilde zien en ook helemaal biedt wat ik hoopte. Het is een waterval die diep, wel 300 meter denk ik naar beneden klettert vanaf een steile wand, op de achtergrond witte toppen en een klein dorpje. We lopen er wat mij betreft te kort rond, maar ja, dat is het nadeel van een excursie. We eten nog cake in een opgeknapt huis wat zeer sfeervol is. Het is in Bour , een streep door de o, maar dat lukt me niet op het toetsenbord. Mooie antieke tafel met mooi servies en gezellig gezelschap van de Nederlanders.

Mijn (Erik) eerste woorden in een digitaal reisverslag. Dat ik dat nog mee moet maken op mijn oude dag. Ik typ deze letters in de `Frank Sinatra lounge op dek 9 terwijl we voor het raam zitten en uitkijken over de onstuimige zee. De zee speelt met het evenwicht van de passagiers en het. 220 meter lange en 33 meter brede schip. De golven zijn 4 tot zal meter hoog.ik zal mijn analoge schriften en boekjes wel gaan missen.
Ik mag dus mee met een van de eerste shuttlebussen die naast de boot op de kade klaar staat. Het waait en regent en is 2 graden. Pokkenweer dus! De bus rijdt in 25 minuten naar de hoofdstad van de Faeröer eilanden Torshavn. Het is nat buiten en de sneeuw ligt op 200 meter hoogte. De boot ligt aangemeerd in een fjord en de scherenkust is geelgroen om te zien. Er zijn geen bomen of stuiken. Overal uit de bergen komen stroompjes en watervallen naar beneden. Af en toe een klein bedrijf of een paar ongezellige huizen. Vaak wel in witte of rode kleuren. Ook lopen er veel schapen rond. De bus stopt bij de terminal aan de haven. Hier zijn wat vissersboten/trawlers en ferry’s aangemeerd. Ook is er een jachthaven met kleine sport-visserbootjes en wat jachten. Ik loop met mijn regenkleding en storm parapluie de licht glooienden hoofdstraat in die Scandinavisch ongezellig is. Veel lege jaren zestig winkels en snackbars met hot dogs. Af en toe wat sfeervolle huisjes er tussen, soms met een ecologisch groen dak. Er zijn in de stad ook af en toe aangeplante bomen en struiken en er zijn ook spreeuwen, merels en mussen te zien. Het regent onophoudelijk. Ik loop naar het Nordic House en langs het stadion en terug via een parkje naar de nieuwe kerk en daal weer af naar de haven. Hier loop ik rond in de oude stad. Er zijn oude houten rode huizen, die aan Noorwegen en Zweden doen denken. Helaas lopen er ook veel verregende toeristen van onze boot rond zodat het moeilijk is foto’s te maken. Als ik bij de terminal aan kom, komt net de pendelbus aanrijden. Ik laat de vuurtoren zitten en stap in in de behaaglijk waren bus die direct vol zit met natte mensen en via dezelfde route terugrijdt. Er is ook nog een 3 km lange tunnel. Bij de boot aangekomen is het droog geworden en besluit ik nog even het plaatsje kollumfjordur in te lopen. Het is een lange straat met in totaal 100 huizen in matige staat van onderhoud. Onze boot lijkt veel kleiner dan de Opera of de Koningsdag. Op de achtergrond de besneeuwde fjorden. Mooi wel.
Terug op de boot verruil ik mijn natte kleding voor wat droogs en vind ik Karin en mam op dek 10. We eten en drinken koffie met heerlijke taartjes. Marko bericht dat hij zojuist vertrokken is met de dfds van IJmuiden Naar Newcastle. Daan zwaaide hem uit. Ruut is meer Veronique in België waar het lenteachtige is.

Als ik (Margriet) terugkom, gaan we direct aan de borrel in de pub en kletsen bij . Wat vliegt zo’n dag voorbij zeg. Voor iedereen trouwens. Ina en Karin hebben gelezen op de boot en zijn ook heel tevreden.
Het eten aan tafel 18 smaakt weer prima en ze dienen het mooi op. In 5 kwartier eten we (ik 3) 4 gangen op excl. koffie. Het gaat rap dus, maar dat hoort een beetje bij de eerste zitting. Na het eten zitten we in de bibliotheek , maar tevens gezelschapsruimte waar piano wordt gespeeld en vanavond wordt hij begeleid door een viool. Of eigenlijk andersom natuurlijk. De piano begeleid de viool.
Karin gaat naar bed om half 9 en wij gaan naar de goochelaar in het theater. Ik heb lage verwachtingen, maar het is enorm leuk. Zijn trucjes zijn waarschijnlijk helemaal niet zo moeilijk, maar vooral zijn humor en de afwisseling e maken het zo leuk.
De boot gaat best tekeer. We waren al eerder gewaarschuwd voor onstuimige situaties op de boot, want het is windkracht 6 en 5,5 meter hoge golven van 5,5 meter verwacht. We merken het, want we lopen als dronkemannen. Ina wil naar bed. Best eng om haar alleen achter te laten op de kamer. Wie weet valt ze wel, maar gelukkig is Karin erbij. Wij lopen nog even naar boven, maar vinden ook niet echt een leuke plek en we willen ook niets meer drinken, dus we gaan ook naar de hut en lezen nog wat.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis