We zijn al vroeg wakker. Ik wordt een beetje wakker in de nacht van behoorlijke deining dat ik bijna mijn bed uitrol en het voelt alsof we weer golven hebben van 6 meter, maar het duurt gelukkig maar kort.We dromen veel en moeten regelmatig plassen, dus waarschijnlijk slapen we een beetje licht. We staan dus wat vroeger op en ontbijten op 10 bij het Ratlle Bistro buffet. In de meegenomen boterhamzakjes, die ik ook aan de deur van ina en Karin hang, nemen we een lunch mee. De zonsopgang is overigens zeer mooi. De boot ligt in de haven en aan de andere kant van het water zien we prachtige witte bergen. Erg mooie ligplaats hier.
Erik gaat goed gekleed de deur uit naar de domestic AirPort om de auto te halen die we hebben gehuurd. Hij moet er 1 uur en 20 minuten voor lopen in de ijzende wind. het voelt als -9 graden door de zuid oosten wind. Ik loop nog even op het dek met muts en handschoenen, maar ook niet al te lang door de kou.
Ina en Karin zitten weer keurig klaar op dek 5 op de afgesproken tijd om half elf. Erik appt ons ietsje later dat hij er bijna is. Ina laat een brief zien de ze hebben ontvangen in de hut en daar staat in dat ze zich moeten melden bij de receptie. Ze willen weten of het koud genoeg is in de hut omdat we hadden gevraagd om minder warmte. Als we willen uitchecken moeten we weer terug met muts en sjaal om want ze hebben nog geen foto laten nemen.
Als we de boot aflopen is het even schrikken van de kou en de windkracht 6 die ons bijna van de loopplank afblaast. Ik waarschuwende Ina nog dat ze warmere kleren aan moest, maar dat was niet nodig. ‘Oh ik wist niet dat het zo koud was”, zei ze. Erik staat al klaar met de auto .
Ina en Karin achterin de prima auto. Een witte.........??
Erik weet al een beetje de weg en dat is fijn. We rijden eerst even door de stad Reykjavik om de huizen, het cultuurgebouw en de kerk te laten zien. Daarna rijden we over de r1 en net als in 2016 toen we hier waren, is deze weg vol met stuifsneeuw. het rijdt niet heel prettig voor Erik en af en toe liggen er wat grote hopen sneeuw en soms is de weg weer schoon. We weten dat als we de bocht omgaan naar Hverageroi waar de groente in kassen wordt verbouwd, het over zal zijn. Het is echter nog niet over daar en we rijden nog door de sneeuw. ina is verbaasd dat er zoveel sneeuw om haar heen is. Ze genieten enorm. Ik had direct al bedacht dat we de krater moeten gaan overslaan, omdat je daar bovenop moet lopen en dus ook veel koude wind en we moeten er ook nog voor betalen. Ik laat het fotootje zien en we rijden door naar Selfoss waar we langs rijden en slaan af naar Skalholt. Daar zijn Erik en ik nog niet geweest en het is de eerste kathedraal van IJsland. We waarschuwen al dat het een klein kerkje zal zijn en dat is het ook. We doen de ijzertjes om hun schoenen en dik ingepakt, lopen we het kleine stukje naar het kerkje. Ik vereeuwig alles, want ik weet dat ze daar thuis straks super van zullen genieten. Zo bijzonder dat we daar helemaal alleen rondlopen in de witte sneeuw en de ijsbergen om ons heen. Het kerkje is best mooi van binnen met glas in lood ramen. Weer redelijk snel gaan we de auto in om naar Geyser te rijden. Het is daar ook ijskoud en Ina en Karin vinden het maar matig mooi. Wij ook maar ja, wij hebben al zo veel geisers gezien in ons leven. Karin gaat zelfs voortijdig terug om een sigaret te roken bij de auto en wij wachten in de kou totdat het volgende orgasme van de geiser komt. Door de wind gaat hij vrij voortijdig laagvliegend en lijkt hij minder hoog. We lopen terug op het asfaltpad waar geen ijs is in tegenstelling tot 2016 dat alles glibberig was.
Bij de volgende stop Gulfoss, het hoogtepunt wat ons betreft van de gouden driehoek, wil Ina in de auto blijven, maar wij verbieden dat, omdat als ze dit missen, ze echt iets missen. Het loopje over de ijsvrije loopplanken is pal tegen de ijskoude wind in en Ina wil het bijna opgeven. Op het uitzichtpunt is het echt super koud en ik maak snel even drie foto’s van het bejaarde stel.
Erik loopt nog even het verdere uitzichtpunt en ik wil ook wel, maar loop met Ina mee. Ina moet plassen, terwijl we net bij Geyser een plaspauze hadden en ze daar niet is geweest. ik pin de toegang bij het toilet en ze zijn zo blij dat ze in de auto zitten. Ik eerlijke gezegd ook , want ik ben ook koud geworden. Ik doe hun ijzers af en ze zijn dankbaar voor mijn zorgzame gedrag. Het voelt voor mij ook alsof ik met 2 kinderen op pad ben.
Telkens leggen we uit hoever we gaan rijden en hoe lang we eruit gaan.
Bij Pingvellar gaan ze de auto niet meer uit. Erik en ik lopen nog even naar het kerkje dat aan de andere kant van de kloof is gelegen. net als ik 2016 vinden we dit stuk landschap met de watertjes, rotsen en sneeuw heel mooi en bijzonder en het kerkje, welke Erik het mooiste kerkje vindt dat hij ooit heeft gezien, is helaas dicht. We lopen weer snel terug naar de auto en er komt net een parkwachter aan. Hij vraagt ons of we een invalide kaart mee hebben. We vertellen dat onze moeder minder valide is en dat we hier speciaal naar toe zijn gereden, maar dat ze het toch te ver vond lopen. We worden aardig gewaarschuwd en voor de volgende keer mag het niet meer.
Ina en Karin maken weer iets mee. bijna een bekeuring in een gebied waar niemand zijn auto parkeert, een fles wijn vorige nacht viel door de deining van het schip en kapot ging, Ina die met stoel en al gisteren om viel en bijna weggeblazen worden door de wind op de loopplank. Het zijn bijzondere ervaringen die tot nu toe deze cruise vakantie erg bijzonder maken.
De rit naar Reykjavik gaat door wederom een prachtig wit landschap met bergen er omheen. In Reykjavik rijden we een beetje om, maar Erik vindt de weg wel uiteindelijk en anders helpt Maps.me ons wel.
We komen aan om 17.20 uur bij de boot en worden ook nu weer bijna van de loopplank geblazen. Als je 86 jaar bent is dat best heftig.
We frissen ons op en drinken de op etage 10 gehaalde koffie op. Daar zijn we wel aan toe. Even andere kleren aan voor het goede gevoel en dan al aan tafel voor de 1ste zitting om 18.15 uur in het Kensington restaurant.
We nemen vandaag alle gangen, want we hebben echt trek. Het eten smaakt ons goddelijk vandaag en het wijntje erbij is ook weer lekker hoor.
Helaas is er geen theater vanavond, maar een film en dat is niet gemakkelijk als je Engels verstaat. Op 9 bij de orange stoelen die heerlijk zitten vinden we zowaar vier vrije stoelen en daar zitten we nu al een tijdje. Ik denk dat we er vanavond ook niet meer weg gaan.
Een zangeres zingt mooie liedjes en er lopen veel mensen langs. Ina en Karin zien alle foto’s op de mobiel en op het toestel, Erik belt Malou op die het leven leidt zonder hoogte-en dieptepunten. In Groningen zijn 900 studenten die lid zijn van Vindicat op vakantie geweest naar Noord-Italië en dus is heel Groningen bang voor het Corona virus.
Het is een virus dat zeer besmettelijk is, een zware griep eigenlijk en wel dodelijk kan zijn voor de zwakkeren onze samenleving. Het begon in China en is uiteindelijk een wereldprobleem geworden. In Nederland nu sinds 10 dagen geleden de eerste positieve, 290 besmettingen en 2 doden. Malou is net ziek geweest, dus ik begrijp dat ze er geen zin in heeft.
Ook op de boot lopen ze overal rond met alcohol om de handen mee in te smeren, maar het heeft geen zin. Mensen gaan eten , snuiten hun neus, pakken de knijpvorken om op te scheppen en leggen het met de handvaten in het eten. Hopelijk gaat het allemaal meevallen.
Van mijn vrienden die ik eergisteren maakte bij de excursie horen we dat hun avond excursie naar het Noorderlicht niet doorgaat, dus we hoeven vanavond niet te kijken of er iets te zien is.
Met Ina zitten we tot 22.00 uur op dek 9 en ze geniet , want ze was eigenlijk van plan veel eerder naar de hut te gaan.
We brengen haar rond 22.30 uur naar beneden en net als wij bij onze hut zijn, roept de Engelse evenementen man om dat er Noorderlicht is te zien. Snel trekken we warme kleding aan, wat een geluk dat we net beneden zijn en rennen over de vele trappen naar boven naar dek 10. De liften zijn overbelast en overal in de gang staan mensen en velen lopen de trappen. Helaas, het Noorderlicht is net weg. We geven het nog 10 minuten en geven het dan op. We maken ons klaar voor het slapen en net als we onder de dekens liggen, wordt er weer omgeroepen dat het nu toch echt heel mooi is. We kleden ons snel aan, heel snel, Erik de trap, ik 4 verdiepingen de lift en de laatste 3 maak ik plaats voor een ouder iemand en als we buiten zijn is het weer weg. We staan een kwartier en geven het op. Erik zegt, ‘ De natuur wint het wat mij betreft’.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis