Vandaag is onze eerste dag in Willingen. We slapen heerlijk op het wat hardere en brede matras en onder het zalige donsen dekbed, het rolluik naar beneden en het raam op kiep stand, net als thuis. Bij het wakker worden zei Erik, ‘ Ik ben een beetje mat gestemd hoor.’ Hij is net als gisteren erg bezig met Ruut en is verdrietig. Tijdens het ontbijt, dat we buiten in de tuin nuttigen, komt het nog eens terug. We psychologiseren dat hij hier geen afleiding heeft van werk en niet de sterke van de familie hoeft te zijn, zodat het er nu uitkomt. Maakt ook niet uit, het rouwproces is al begonnen.

Ik was van plan om in de verleden tijd te schrijven, omdat alle boeken ook in de verleden tijd zijn en dat een stuk prettiger schijnt te lezen, maar Erik vond het helemaal niets, dus ik doe het dagboek toch maar weer in de tegenwoordige tijd.

In de tuin is het heerlijk, want hij ligt op het oosten, de zon schijnt aangenaam en af en toe komt er een wolkje, dat mag. Ik lees de Flow, een tijdschrift waar veel creativiteit in voorkomt en een beetje alternatief is, best leuk. Erik leest nog wat van de Volkskrant en begint in de middag een boek van Geert Mak, Grote verwachtingen, die schrijft over de eerste twee decennia van deze eeuw.
We doen het echt heel rustig aan, zitten nog een tijdje in de tuin, rommelen wat in huis en bekijken wat er zoal te doen is in deze regio. Genoeg, alhoewel het fietsen iets lastiger is dan wandelen.

Na de tweede ronde koffie met een klein hapje zadelen we de fietsen op om naar Stryck te gaan, alwaar we de wandeling W1 doen. Het stukje naar Stryck stelt niet veel voor, het is denk ik twee kilometer en bij de grote brug die tussen Willingen en Stryck ligt, stoppen we even voor de foto. Hij is groot, heel groot en hoog. We parkeerden de fietsen vlakbij de start van de wandeling en met de bergschoenen maken we aanstalten. Al na vijfhonderd meter komen we aan bij de Muhlenkopfschanze, die In 1951 is gebouwd op de Muhlenkopf berg en in 2000 gerenoveerd. Het hoogteverschil met de top is 156 meter, wat mij niet zoveel zegt in vergelijking met anderen schansen, maar op internet zie ik dat het de grootste ofwel de hoogste van de wereld is. De dom van Keulen is ook 156 meter hoog. We zitten hier in het Rothaargebergte trouwens.
Het is echt een winterschans, want er kan nu niet gesprongen worden, zoals we dat elders wel zagen. We zien wel een lift waarmee mensen omhoog gaan om van het uitzicht te genieten. Van ons hoeft dat niet en later blijkt dat wij daar toch ook komen met de benenwagen. Als je boven aan de schans staat, is het wel erg hoog en kan ik me niet voorstellen hoe het mogelijk is dat mensen daar op twee latjes van afgaan.
Het oorspronkelijke plan was een wandeling van 10,5 kilometer te doen, maar we komen al veel eerder door het rondje heen. We maken nog een ander ommetje en lopen voornamelijk over een wat bredere grindweg en twee keer over een erg mooi bospad, die verreweg het leukste zijn. We lopen veel tussen bomen en regelmatig hebben we uitzicht op de weides. Het is mooi hier, klein Oostenrijk noemen we het, er zijn weinig boerenhoeves, weinig hooivelden, maar het is zeer aangenaam. Bij het meertje dat we passeerden met de fiets op de heenweg, lopen we nog even en zitten op een bankje, er zijn veel ganzen met jongen en in het meertje zien we om de haverklap een vliegende vissen.
Op de fiets terug naar Willingen is het voor Erik redelijk zwaar zonder e-bike, maar evengoed wel te doen. In Willingen zien we een kunstijsbaan waar veel kinderen oefenen.
In de tuin drinken we koffie en later een borrel. Het is allemaal niet zo spectaculair, maar wel heerlijk ontspannen en daar is vakantie tenslotte voor. Eigenlijk vind ik het wel lekker om eens iets anders te doen dat een fietstocht, waarbij je iedere ochtend vroeg opstaat, fietst, en vroeg naar bed gaat.
Aangezien het zondag (vaderdag) is en we geen boodschappen in huis hebben gehaald, moeten we uit eten. We eten bij de Dorfsalm en de ober is slecht te verstaan door zijn mondkapje en accent, waardoor we waarschijnlijk een communicatiestoornis hebben en een Kalfs Wiener schnitzel eten met patat voor 18 euro. Dan moet ie wel lekker zijn natuurlijk, maar het is allemaal een beetje mager. Na het eten lopen we door het prachtig aangelegde parkje met oude bomen en bankjes. Het is er rustig en we zien een mooi kunstwerk van een oude afgekapte boom.
De avond brengen we weer door in appartement met een boek (e-reader) , Pindat en Deezer.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis