Vandaag moeten we nog reizen. op die dag zitten we natuurlijk niet te wachten, maar het hoort er nu eenmaal bij. Ik heb weer een rot nacht en lig tussen 3 en 5 uur wakker. Malou stoot haar hoofd heel hard en moet een koelelement uit de vriezer halen. Als haar wekker gaat, ga ik uit bed, maar het blijkt pas 5.45 uur te zijn. Waarom zet ze de wekker zo vroeg?
We vertrekken om 6.45 uur uit het appartement, stoppen nog wat toilettassen in de auto en rijden naar de bakker in het dorp, waar we lekkere broodjes halen voor het ontbijt. Flachau ligt echt pal aan de snelweg en binnen 3 minuten rijden we erop.
De meiden zitten achterin en kijken series of lezen een boek. Af en toe kletsen ze wat. Op de terugweg is dat altijd minder. Evelien en ik kletsen ook zo nu en dan en ik merk dat het goed is dat ik weer een week met haar ben weggeweest. je begrijpt elkaar weer wat meer. Evelien haar thema is opkomen voor zichzelf in het werk. haar identiteit ligt dan ook vast aan haar werk. peter kent zijn vader niet, heeft een koele rotmoeder gehad en wil leren beter aan te sluiten bij andere mensen.
We kopen nog een cappuccino en stoppen toch vier keer in totaal. het loopt prima door en het is goed dat we zo vroeg zijn weggegaan, want later staat er heeeel veel file tussen Salzburg en München aan beide kanten.
Half 7 komen we aan op de Laan van Albert’s Hoeve en terwijl we uitpakken komt Erik uit zijn werk aanrijden. Hij maakt boerenkool met worst en heeft appeltaart met slagroom en we eten een meegenomen Mozartkugel.
Morgen aan de lijn, for sure.

Eenmaal op de weegschaal valt het gewicht wel mee.

Ik kijk terug op een heerlijke week. Met 3 andere personen weg is aanpassen en soms wat vermoeiend, maar het ging echt heel goed. We laten elkaar redelijk vrij.
Voor mij wel de laatste keer op deze manier op wintervakantie. Skiën ga ik of helemaal nooit meer doen, of af en toe een halve dag op wat blauwe pistes. Ik zal me weemoed terugkijken of het uitzicht, de liften en de afdalingen, maar het is een goede beslissing. De druk plekken op enkels, spierpijn in schouder, nek, rug, kuiten, bovenbenen, beknelde voeten, ellebogen en knieën, het is echt wel klaar.

Vandaag uitpakken, opruimen, even naar papa en mama (geen zin, maar opgave) en wennen aan Erik en hij aan mij. Altijd weer , want een hele week alleen thuis heeft ook zijn genot zonder commentaar van wie dan ook.

Donderdag alweer een nachtje weg naar Epe in een hotel en over vijf weken op cruise.
Het leven is zwaar, zo zwaar, zo ontzettend zwaar.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis