Gisterenavond kwamen we erachter dat we met een tender aan land gaan en dit zal ons beperken qua tijdsplanning. Als we nog een tweede brief onder de deur doorgeschoven krijgen, zien we dat we ook naar de douane moeten om 9.00 uur morgenochtend. Dat zal betekenen dat we later in de rij kunnen voor de tickets om een tender te krijgen.
Zo verloopt het ook na het ontbijt op dek 10 in de Rattle Bistro waar we direct een lunchpakketje maken.
We staan al vrij vroeg in de rij voor de immigratie dienst, maar het duurt heel lang voordat er iemand van land aan boord kan, omdat we nog varen. We meren dus wat laat aan en als we om 9.30 uur door de douane gaan wordt er nauwelijks gekeken naar ons paspoort en wordt er ook geen stempel gegeven. Wat een onzin denk ik.
We hebben letter N en die zal pas over een uur vertrekken. We frissen ons nog wat op en zoeken Ina en Karin op.
Tijdens het ontbijt heeft Erik een whatsapp gezien van Ruut waarin hij slecht nieuws meldt. Ruut is gebeld door de uroloog en mdl arts en in dat gesprek is gemeld dat het beeld voor de artsen nog steeds niet helder is, ook niet na uitslag van de biopten, dus ze willen verder onderzoek verrichten en kanker staat hoog op de lijst van de mogelijkheden. We zijn verdrietig en hebben tranen in onze ogen. Zou dit dan toch een vroeg dood worden?, denk we. We leiden elkaar af om niet te gaan huilen in het restaurant en dat lukt aardig. Maar nu een uurtje later, waarin Erik heeft gesproken aan de telefoon met Ruut, willen we het nieuws aan Ina en Karin melden. Ze schrikken uiteraard heel erg en Erik kan het nieuws genuanceerd overbrengen omdat hij Ruut heeft gesproken. We besluiten dat we ons plezier niet laten vergallen door dit nieuws, ruut gaat ook zijn leven verder tot de volgende uitslagen en wij moeten dat ook doen. Hij zal af en toe eens langskomen en we zullen verdrietig zijn. Dat mag ook.
Wij vertrekken van boord met de tender en komen aan land in Lerwick, een plaats met grijze huizen. Alleen de boten zijn gekleurd, de rest is allemaal grijs. maar wat hebben we een enorme mazzel weer, we zijn zondagskinderen, want de zon schijnt. Het regent hier zeker de helft van het jaar en later op de dag horen we dat het gisteren nog sneeuwde. Echt geluk dus tot nu toe op alle bestemmingen.
Verrassend genoeg staat ook de auto klaar aan wal bij de tender. Onze naam staat op een bordje. We moeten nog wat invullen, betalen met de visacard en klaar is Kees.
Ik mag of moet rijden deze dag omdat hij op mijn naam staat. Erik reed in IJsland. Heel vreemd om het stuur rechts te hebben en links te moeten schakelen. Het went wel redelijk snel, alhoewel ik een aantal keren vandaag eerst automatisch mijn rechterarm wil gebruiken om te schakelen en ook soms in de verkeerde versnelling zit. Twee keer ga ik rechts op de weg rijden, maar gelukkig zeggen mijn medepassagiers er iets van. In de ochtend zijn Erik en ik dus met zijn tweeën op pad en we rijden naar het noord westen naar het dorpje VOE dat volgens de beschrijving een heel aardig vissersdorpje is. Klopt ook, maar erg bijzonder is het niet. Het uitzicht op de prachtig fjorden of kustlijnen is heel mooi. Soms staan er huisjes, een vuurtorenwachter of oude stenen muurtjes. De kleuren zijn prachtig met blauw water, bruine of door de zonnebril roodachtige mossen, shetland paardjes in de wei. Het rijden gaat sneller dan verwacht, zodat we verder doorrijden naar Hillswick en zelfs verder naar de punt waar de vuurtoren staat bij Eshaness in de buurt. De rit is werkelijk prachtig, we genieten. Bij de vuurtoren, die niet echt mooi is om te zien, een huisje met een kleine vuurtoren erop, gaan we uit de auto om een stukje langs de hoge kustlijn te lopen over de zachte mos grond. We maken veel foto’s want het is fotogeniek en we vermoeden dat dit waarschijnlijk het hoogtepunt van onze tocht zal zijn. We rijden terug via wat omweggetjes naar Lerwick waar Ina en Karin zelfstandig, en dat is heel wat, naar de ferry pier komen met de tender. Ze komen ietsje later aan omdat de ferry zonder hun vertrok. Geen probleem en ze zijn verrast door de mooie auto een KIA CEED. Ze zitten ruim achterin en zijn direct enthousiast.
‘ Oh wat mooi, heerlijk om zo te touren, toch wel leuk dat we de boot af zijn, kijk een mooi kasteeltje’, etc.
We rijden door Lerwick en naar Sumburgh Head, het zuidelijkste puntje van Mainland. Ook daar is het mooi met een vuurtoren boven een hoge kust die hoger uitsteekt dan de rest van de kust. We rijden omhoog en Karin vindt het best eng. Ze willen de auto niet uit en vinden het zo goed. Erik en ik nemen af en toe een foto en hadden er al op gerekend dat een loopje van 100 meter en niet in zit vanmiddag.
We rijden terug via Scalloway dat minder groot is dan Lerwick. Het is enig om zo over het eiland te rijden en het waren meer dan 200 kilometers, maar ik hoef hier niet meer terug te komen denk ik zomaar. We zetten de auto weer bij de ferry pier, doen de sleutels boven de zonneklep en laten hem niet gesloten staan.
Terug op de boot hebben we nog net tijd om ons even om te kleden voor het eten dat weer voortreffelijk smaakt. De kapitein heeft weer een belangrijke mededeling en alle mededelingen zijn belangrijk, zodat we meteen denken, ja hoor zal wel weer. Maar dit keer echt een belangrijke boodschap, want de wereld schijnt plat te liggen door het Corona ofwel Covid 19 virus.
We hadden het al begrepen over de whatsapp via verschillende kanalen, maar dit keer gaat het ons ook treffen, want we gaan niet naar Kirkwal op de Orkney eilanden, maar direct naar Londen, omdat de haven in heel Europa gaan sluiten voor cruise schepen. Dat is jammer en gelukkig dat het huren van een auto daar niet is gelukt, maar zo leuk een dag extra in Londen denken we. Dat is niet zo komen we later achter. Maar morgen hebben we dus weer een Zeedag. Met recht een zee cruise dit keer. Erik en ik vragen ons direct af of wij wel zullen aankomen met de boot in Rotterdam. We zullen het wel horen in later stadium.
Na het eten gaan we niet naar het theater, omdat er een cabaretière is die we niet goed kunnen verstaan. We gaan kaarten in de pianobar. Weer klaverjassen en Ina geniet er van. Wij ook trouwens. Het is gezellig en we maken grapjes met de elleboog groet ipv handen geven door het corona virus en zo nog meer. Karin doet nog steeds goed mee.
Op de kamer zetten we de bedden weer terug in de positie dat we OP1 kunnen kijken op de tv. De boot is niet meer zo hevig aan het schommelen. OP1 heeft het alleen over corona virus en in Italië is het zo erg dat ze moeten kiezen wie ze wel en niet helpen op de eerste hulp. alle theaters gaan dicht tot 31 maart, Malou is naar Castricum, want de uni sluit tot 10 april, alle bijeenkomsten met meer dan 100 mensen worden gecanceld, mensen moeten zoveel mogelijk thuis werken etc.
Ja het is erger dan we dachten, maar we slapen er niet minder om.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis