Een Corona vakantie is het. Nou ja, niet al te letterlijk natuurlijk, maar omdat dit jaar de Corona ofwel COVID-19 in Europa is gekomen is alles in een ander daglicht komen te staan. En dan hebben we nog de kwestie Ruut die zeker een grote rol speelt in ons leven.
Even in vogelvlucht naar het begin. In Wuhan in China was een ernstig virus waardoor mensen met bosjes doodgingen en filmpjes door de wereld gingen dat mensen zomaar op straat vielen en de ziekenhuizen overvol waren. Het was ver weg voor ons, maar de Chinezen werden overal wel een beetje met een schuin oog bekeken, want we wisten dat het besmettelijk was. Op de cruiseboot wisten we al dat het virus in Europa was, maar we gingen toch weg, omdat de ernst ons nog niet helemaal duidelijk was. Met de cruiseboot vanuit IJsland kwamen we eerder terug. Ina werd voor de tweede keer ziek en had het ook op haar longen. Gelukkig wordt niet iedereen opgenomen op de IC met Corona, want bij opname is het ernstig. Er zijn vele vormen. Sommige mensen merken niets, anderen zijn wat moe, sommige hebben een kuchje of wat smaakverlies, anderen zijn twee weken erg naar en ziek en de minderheid moet naar de IC, waar ze met mondkapjes en pakken behandeld en en verzorgd worden terwijl ze aan de beademing liggen. Niet iedereen heeft het gered. In Nederland ongeveer 7.000 mensen overleden (officieel) en in werkelijkheid veel meer. Verpleeghuizen werden gesloten, ouderen zaten eenzaam zonder prikkels, scholen, winkels, sportscholen waren gesloten, festivals gingen niet door, nagenoeg iedereen moest thuis werken. Een lock down.

Tijdens de cruise hoorde we al dat de uitslag van Ruut niet optimaal was. Nog onzeker, maar dat er mogelijk toch weer kanker was aangetroffen was aannemelijk. Met hem is veel gebeurd sinds die tijd. Na een pet-scan bleek in de lymfeklieren en rondom de endeldarm kanker te zitten. Hij had veel pijn en moest veel pijnstillers slikken. Heel naar om te zien en Erik was een grote steun voor de gehele familie. Relativeren, luisteren, hoop geven enzovoort. Ruut kreeg de zwaarste chemokuur die er is en lag drie keer in zes weken in het ziekenhuis voor twee nachten voor de chemo. Telkens moest drie dagen na ontslag extra worden opgenomen vanwege hoge koorts. Ondanks dat alles deed hij het best goed, zat alleen maar thuis, ook ivm Corona en zag niemand. We hadden allemaal veel hoop, omdat Ruut geen pijn meer had na zijn eerste kuur. Het werkte dus. En dat klopte ook, de kanker was niet meer te zien en dus werd hij doorverwezen naar het AVL waar hij geopereerd zou worden en een AP zou krijgen. Dat bleek helemaal niet te kunnen hoorde hij een dag na het goede nieuws. De domper was zo groot, hij was inoperabel en zelfs bestraling kon niet. Ruut moet zijn tijd nu uitzitten en genieten van wat nog kan. Hij is nu op vakantie en geniet, dus kunnen wij ook iets gemakkelijker genieten.

Sinds twee weken zijn de grenzen weer open en besloten wij toch even weg te gaan. We boekten een huisjes Ferienhaus Lowenstein in Willingen in Sauerland. De tweede week zien we wel. Na veel wikken en wegen hebben we de grote tent in de auto gegooid, zodat we eventueel kunnen kamperen. Het oorspronkelijke plan was om naar Berlijn te fietsen, dat was de reden dat we dit keer 14 dagen voor de fietsvakantie hadden genomen. Normaliter hebben we altijd 1 week, in totaal 10 dagen.

Ik moet ook nog even schrijven dat er gisteren een feestje was. Mijn ouders hebben een appartement gekocht op de Triade 9 . Mijn moeder wil al een tijdje weg daar, omdat het huis wel groot wordt. Onlangs viel ze weer en brak een rib. Mijn vader heeft Alzheimer en wisselt nog erg in zijn kunnen, maar hij is nergens meer zonder mijn moeder. Aangezien Ada Peters op een woning in de Bogaert wacht, wilden ze graag haar appartement kopen. Mijn vader, nergens enthousiast over qua verhuizen, voelde zich opgesloten in de flat en er moest het een en ander worden opgeknapt. Ik had er geen goed gevoel bij en heb onderzocht hoelang de zon daar op het balkon was, 1,5 uur per dag. En toen kwam de Triade te koop, waarvan mijn moeder altijd zij er niet te willen wonen. De Kosmos was aan het werk. Guus zei iets over balkons op het zuiden op de Triade, zonder dat hij wist dat zij daar interesse in hadden, mijn moeder had gewenst ergens rond 1 oktober te kunnen verhuizen en ze zag het op Funda toen het er net op stond. Ze hebben een belachelijke prijs moeten betalen maar hebben het per 16 september.
Gisteren met champagne naar ze toe en met zijn allen een glas gedronken. De zussen gaan weer goed samen, want dat was ook even minder, maar gelukkig zijn we groot en wijs genoeg om dingen uit te spreken.

Verder zijn er nogal wat onrustige demonstraties tegen racisme. In Amerika is een donkere man vermoord, verstikt door de politie en dat gebeurde voor de zoveelste keer. De demonstraties begonnen in The States en kwamen al snel in Europa. Overal in de wereld worden standbeelden van mensen die in de tijd van toen grote overheersers, leiders of vernieuwers waren en de tijd van nu toch veel foute dingen hebben gedaan. Zelf Ghandi moest het ontgelden omdat hij in zijn Afrika tijd de zwarte mensen kaffers had genoemd. Ik walg ervan en vind dat ze de geschiedenis niet moeten verloochenen. Iedereen kan ervan leren.

En nu dan toch echt de vakantie. Vanmorgen vertrokken we met een knuffel aan Malou, rond 10.00 uur met een volle auto. Meer kleding en schoenen dan anders, want het kon, veel camping spullen voor de laatste week, twee fietsen achterop. Erik heeft zijn e-bike aan Ruut uitgeleend en rijdt weer op zijn oude vertrouwde Stevens.
Het was redelijk druk op de weg, maar we reden goed door. Lekker muziek geluisterd onderweg en veel in gedachten gezeten. Erik kreeg het nog even te kwaad bij het horen van een nummer van Coldplay. De gedachte dat Ruut er straks niet meer is doet pijn en geeft soms kortstondig tranen.
Als we aankomen in Willingen, stoppen we even bij de gondel, omdat we denken dat er toeristen informatie is, die vinden we niet. Op de berg is het druk, er wordt gewandeld en gemountainbiked op de berg.
Het appartement is eenvoudig, groot (4 personen) en alles is er. Het voelt van binnen letterlijk wat koud aan, zelfs als de zon schijnt buiten, in de achtertuin kunnen we zitten. We lopen naar het stadje dat alles heeft, veel winkels en terrassen.Ik loop nog wat winkels in en zal dat mogelijk deze week nog vervolgen. Overal waar je naar binnen gaat, zelfs bij het tanken vandaag, heb je een mondkapje nodig. Het gaat er serieuzer aan toe dan in Nederland, want het is maar weer gebleken dat Nederlanders zich niet zomaar iets laten opleggen.
Bij de Lidl deden we boodschappen en met twee rugzakjes vol kwamen we terug in het het appartement dat vlakbij de Lidl is. Dichtbij is gemakkelijk, want we zijn hier een week.
We drinken wijn in de tuin en kijken uit over het stadje en de kleine skischans. Erik snijd verse groente en maakt een heerlijke groentensoep met pizza. Ik kom niet verder dan de helft van de pizza en zit de hele avond met een opgezwolle buik.
We hebben vandaag veel muziek gehoord en het kleine groene JBL boxje doet zijn werk fantastisch. Ik ben steeds blijer met Deezer, want we kunnen beschikken over alle muziek.

Oh ja, ook nog leuk, dat mijn boek , BEN JE GEK GEWORDEN of wordt het toch een andere titel?af is. Althans het verhaal is rond en nu moet ik nog enorm gaan redigeren en dat kost ook een een paar maanden. Ik ben al heel trots dat ik zover ben gekomen en in relatief korte tijd, maar heb er ook wel 2 tot 3 middagen per week aan gewerkt. Ik kom erop omdat in mijn boek ook iemand is die zich wil bezighouden met ontwikkeling van vormen van muziek luisteren. We hebben al zoveel gehad, verschillende soorten pick-ups, cassette recorders, walk-man, disc-man, draadloze koptelefoons en nog veel en veel meer. Sinds een paar jaar is er de muziek streaming bij Spotify of Deezer.

Na het uitbuiken op de bank lopen we een rondje door het land. We zitten aan de rand van het stadje boven op de berg, dus een mooi uitzicht en leuke gelegenheden voor kleine wandelingetjes. En nog een ree gescoord, vlakbij de huizen. Koffie, muziek, lezen en straks slapen in het grote bed onder een dekbed.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis