We ontbijten op dek 10 met Karin, want die zien we op het rookdek zitten. Zij heeft vrienden gemaakt op het rookdek en toen ik ze zag nam ik direct waar dat dit ook redelijk psychiatrisch achtingen mensen zijn. Maar ze heeft het wel gezellig en daar gaat het om.Ze doet het tot nu toe heel erg goed.
Erik en ik lezen op dek 9 in ons boek, waarmee ik gestopt ben. De schrijfstijl van Connie Braam in dit boek vind ik weinig afwisselend en spannend. het is een eentonige opsomming van gebeurtenissen met veel verschillende namen. Erik zet nog even door en leest ook de krant op zijn telefoon.
Op een Zeedag mag je altijd even tussendoor uitrusten op de kamer en dat doen we dan ook een uurtje. Erik gaat in de sportschool een half uur hardlopen op de band en loopt uit op het dek dat al redelijk schommelt. Om 12.30 hebben we afgesproken met Ina en Karin in het Waldorf restaurant voor een lunch hapje. Erik komt iets later aan omdat hij zijn hitte nog kwijt moet. We lunchen van het buffet en daarna settelen we ons op dek 8 in de pianobar. Er staat nog 1 kaart tafeltje voor ons dat we direct inpikken. De andere tafels zijn bij elkaar geschoven en is nu een mooi gedekte tafel voor waarschijnlijk een VIP gezelschap. Het is afgeschermd met een laken in een stellage.
Ik leer weer eens klaverjassen en heb het spiekbriefje dat Erik 10 jaar geleden voor me maakte naast me. Redelijk snel heb ik het spel door, maar merk wel na 14 potjes dat de concentratie minder wordt. Het is belachelijk warm op de boot en ik zet de deuren open met een menu standaard ertussen en dat scheelt wel wat.
Om half vier gaan we ook nog even voor een taartje en we krijgen een chocoladetaart die puur chocola met boter is. Heel zwaar, maar heerlijk. Die andere taartjes op ons bord eten we ook op en we zitten vol.
Een dutje op bed mag best twee keer per dag op een Zeedag en ik slaap zelfs even 20 minuten. Van de hele dag op de boot word je ook niet fitter, er is een hele droge lucht en natuurlijk airco en veel mensen binnen.
De kapitein roept om dat we tot aan Lerwick en dat is over 36 uur onstuimig weer krijgen. Oh denken we, dat hebben we al eerder gehad, wij zijn niet zeeziek en een beetje hobbelen en wiegen is best leuk. Maar zegt de kapitein ‘ We krijgen windkracht 8 tot 9 en golven van 8 meter hoog.’ Oeps die hadden we nog niet.
Tijdens het eten begint het al enorm te wiebelen en het is al een beetje moeilijk om van de tafel naar de pianobar te komen.Het scherm dat de gedekte tafel afsluit, valt om en ik kan het opvangen voordat het op het hoofd van mijn buurvrouw valt.
Het valt niet uit te leggen in dit dagboek hoe het er uitziet en hoe het allemaal voelt, maar de mensen lopen in 45 graden over de vloeren en soms moeten mensen zich vasthouden onderweg.
Iets vroeger dan normaal gaan we met Ina naar het theater. Karin naar bed. Op de punt van het schip is het zeker onrustig en het is moeilijk om het theater in te komen. Een man houdt zijn vrouw vast, ze lopen wat snel naar een lege plek en ze worden op de bank gesmeten door de druk van het schip. Lachen om te zien.
Het is knap hoe de zangers en muzikanten toch hun show kunnen laten zien. Soms glijden ze wat weg of staan ze inderdaad helemaal scheef op het podium. Het is een leuke show met liedjes uit de jeugd van Ina, dus die geniet ervan.
En dan begint het eigenlijk pas echt want mensen kunnen zowat het theater niet uit. Mensen vallen terug op de bank en tussen de banken. Erik helpt een oudere vrouw naar buiten komen, maar valt zelf ook bijna. het kost kracht om iemand veilig over te brengen. Er wordt personeel gehaald om iedereen veilig naar de hut te brengen. Ina en ik doen onze schoenen uit. Ik heb hakken aan en dat is niet handig, Ina heeft een soort muiltjes aan. Met zijn drieën, Ina tussen ons in, lopen we naar de pianobar. Ina ondertussen nog even naar de wc waar ik zorg dat de deuren niet hard dichtslaan tegen haar, de klep omhoog doe en haar opvang als ze klaar is. We moeten er erg om lachen. Ik besluit ons loopje te filmen en als we de hoek om lopen zien we een hele rij mensen staan die zich aan de muur bij de lift vastklampen. We moeten heel hard lachen, maar ik denk ook aan de oudere mensen die zich ongetwijfeld heel ongelukkig moeten voelen.
We worden in de bank gegooid en hebben zicht op de mensen die aan de mooie gedekte tafel eten. Een gezelschap dat niet veel plezier uitstraalt. Alles deftig opgediend en het dessert staat al klaar op een sitetable. Het wordt steeds onrustiger en de wijn valt van tafel, wordt opnieuw ingeschonken en er valt een ander glas. Ondertussen blijven we ons erg vermaken met de mensen die in de hal aan het overleven zijn, ze klampen zich vast aan palen, tafeltennistafel, stoelen, muur en aan elkaar. Een heeeele dikke vrouw in een booster hangt helemaal scheef in haar stoel tegen de muur om te voorkomen dat ze gaat omvallen, drie vrouwen die om een paal staan en elkaar vasthouden, moeten lachen en daar krijg je ook niet meer kracht van, vier andere vrouwen proberen door een ketting met elkaar te maken weg te komen, maar dat lukt ook niet. Aan de andere kant komt de 2de zitting uit het restaurant en die klampen zich ook aan alles vast onderweg. De pianist en violist moeten hun werk gaan doen voor een bijna lege zaal en het zal dus voornamelijk voor de VIP tafel zijn. De 10 aanwezigen moeten heel hard lachen als ze de muziek van The Titanic inzetten. Heel vermakelijk, zelfs nog op het moment dat er een minder leuke gebeurtenis is omdat een mevrouw met een brancard gehaald moet worden. Vast een gebroken heup. Met 10 man personeel lopen ze bij de brancard en moeten ze de trap aflopen, omdat de lift te klein is. Het is leuk totdat de sitetable met het dessert en twee mensen aan de gedekte tafel met stoel en al drie meter verder op de grond belanden. Personeel rent naar het Kensington om hulp te halen en dan gaan ook nog alle meubels schuiven en komen op ons af. Ineens vind ik het niet meer zo lollig en Ina ook niet. Met zijn drieën lopen we naar de hut op 4 en het is een klus om heelhuids beneden te komen. In de hut zelf gaat het wel omdat er dan veel dingen zijn om vast te pakken. We veranderen de bedden zodat we van top tot teen wiegen ipv van zij tot zijn. dat ligt een stuk beter en als we proberen in te slapen met een ingenomen reistablet moeten we lachen. Het lijkt wel kermis in bed zo voelt het in het lichaam. Uiteindelijk slapen we nog redelijk maar worden wel heel vaak wakker.

En op donderdag 12 maart lijkt het wel weer ietsje rustiger en voor ons heel goed te doen. De golven, nu wel zichtbaar omdat het weer licht is, zijn hoog, heel hoog. Ze komen zijwaarts van het schip zodat het schip er telkens zijwaarts overheen moet.
In het Waldorf restaurant zijn de tafels niet gedekt. We krijgen bestek in een servet en we moeten om ste beurt eten halen om de kopjes in de gaten te houden. Het buffet lijkt wel ietsje minder en wij eten ook iets minder. Daarna vinden we een bank in de pianobar die we een uurtje later moeten verlaten omdat hij is gereserveerd voor de breiclub. Het is opvallen hoeveel breiende vrouwen hier zijn. In Nederland zie je dat toch niet meer. We halen thee en verplaatsen ons naar dek 9. De ratlle bistro op 10 zal tijdens de lunch gesloten zijn, dus het zal wel druk worden in het restaurant. Het is sowieso druk op de boot. Iedereen moet een zitplaats hebben. Wij hebben die, maar wel op klote stoelen.
De dag kan ik redelijk kort houden, want we liggen even op boot, ik slaap even en we lunchen. Ina en Karin zitten al in het Kensington en ik wil naar het Waldorf zodat ik zelf kan pakken, maar door de onrustige deining van het schip is er geen buffet. We zaten vanmorgen en vanmiddag met anderen aan tafel en praten nauwelijks met ze. We hebben er geen zin in.
In de pianobar klaverjassen we met zijn vieren en dit maal zijn we van partner veranderd. Het is leuk en ik snap het spel weer zodat we nu ook roem erbij doen.
Karin wil graag stoppen en dus hebben we toch nog tijd voor de English tea. We houden het erg bescheiden vandaag, want de lunch was iets meer dan normaal.
Ik kleed me toch maar even leuk aan voor het avondeten want ik heb niet voor niets zoveel meegenomen. Erik ziet er iedere avond heel goed uit en schittert (voor mij) in zijn nieuwe overhemd, dat eens geen blokjes heeft en zijn nieuwe Esprit colbert.
Het avondeten is het hoogtepunt van de dag voor Ina en we hebben nog steeds gespreksstof. Gelukkig maak je samen wat mee op de boot zodat je wat te bepraten hebt. Karin zou wel van de boot af willen en vindt het genoeg, maar doet nog heel goed mee. We zijn vroeg van tafel zodat we een bank hebben in de pianobar en het lukt ook weer na het theater. In het theater geeft de manager van het evenemententeam, die ook cabaret verzorgen en zingen, een solo optreden. Iemand ander kon niet en hij neemt het over. Zo goed dat er dan toch iedere avond wel iets is.
We kletsen nog wat na met een drankje en onze Arlet, de Cubaanse serveerster. Ina geniet en geeft aan dat ze deze cruise nooit zal vergeten en het gezelschap heel erg leuk vindt. Daar doen we het toch ook voor. Fijn dat ze dankbaar is.
Op de kamer ligt de post over de dag van morgen en de voorspellingen geven droog weer aan. Helaas moeten we een tender nemen wat onze plannen een beetje in de war schopt. Wij zouden namelijk de auto halen, gaan rijden en dan rond half 2 Ina en Karin meenemen voor de middagrit. Nu moeten wij eerste een tender ticket halen en dan maar afwachten hoe laat we eraf kunnen en Ina moet dat ook zelf regelen. Hopelijk gaat dat lukken. Oh ja, we moeten rond dezelfde tijd als de tickets halen ook naar de immigratiedienst. Lekker handig. Nou ja, we zien het wel en gelukkig varen we later uit dan verwacht.

Geschreven door Margrietenerik.op.reis