Als een blok in slaap gevallen en na een goede nacht, wordt ik voor de laatste keer rustig wakker in Nice.
Dit keer geen nachtmerrie.
De nieuwe kamergenoot schijnt alweer weg te zijn.
Al mijn spullen staan al klaar. Tot nu toe heb ik alles op een vaste plek gehouden, dat werkt het beste.
Je hebt tijdens je vakantie geen zin om naar spullen te zoeken. Zonde van je tijd en energie.
Gister heb ik een papieren tas klaar gezet met het ontbijt en eten voor in de trein.
Meteen check ik uit. You're name is Catharina? Sorry? Oh yes that's my name. Ben nog niet helemaal wakker.
In de lobby komt Maria al aanwaaien, als ik net aan mijn ontbijt begin.
Met de laatste gemberthee, jus dorange en wat broodjes is dit ons laatste etentje.
Ik ga niet met weemoed naar huis, maar juist met een goed gevoel terugkijkend op de afgelopen weken.
Alles bij elkaar een hele ervaring, dat je een keer meegemaakt moet hebben.
Ik kan het iedereen aanraden.
Als ik thuis ben, zal ik er nog vaak aan terugdenken de komende weken.
Maar ik ben nog niet thuis, ook vandaag is het nog mijn vakantie.
En ik heb nu al zin om straks weer even in Parijs te zijn en voor de laatste keer van de lekkere cappuccino hier te genieten.
In Nice ville stap ik 20 minuten van tevoren in de volle zon het station binnen.
Snel nog een klein souvenir gescoord.
Een conducteur staat bij de poortjes en de TGV staat al voor me! Hoe relaxt.
Coach 16, mijn coupe, is helemaal achteraan. Dat betekent dat ik voorin de trein zit.
Ik ben blij als ik zit. Mijn backpack is perfect maar na iedere overstap is het fijn als die tas weer in het tassenrek ligt.
De komende 6 uur kijk ik naar buiten, het Franse landschap langzaam zien veranderen. Al snel volgt de bewolking.
Er zitten een aantal kinderen in de coupe gezellig te brabbelen.
Na een paar uur zetten zij het op een huilen en wordt er van alles uit te kast gehuild. De telefoon is het wondermiddel.
Ik stoor me er niet aan, vind het leuk om naar te kijken.
De reisblogs heb ik eindelijk bij kunnen werken. Tijdens de reis merk je dat je er echt tijd voor moet maken om er inhoudelijk een mooi verhaal van te maken. Ik hoop niet dat er afhakers zijn;)
Muziek en Netflix maken het dat de tijd letterlijk voorbij vliegt.
Geen vertraging dit keer! Dat kan ik nu wel zeggen.
In Paris de Lyon is het een drukte van belang. Ik heb 1,5 uur om over te stappen. Parijs, het is een gevoel van thuiskomen.
Maar één halte verder dan Nation, zou er zo even langs gaan, next time...
De RER lijn, groene D, zie ik meteen op een van de borden.
De nextstopParis app heb ik weer kunnen raadplegen.
In een lange stoet mensen met koffers loop ik die kant op. Wat een mensen.
Goed voorbereid met een vertrouwd metrokaartje in de hand.
In de metro is het nog drukker, ik vind boven een rustige plek in een hoekje.
Jammer genoeg is het een ondergrondse lijn en zie ik niet veel van de stad.
Wel vertrouwde haltes die volgen, zoals Châteles Les Halles, waar ik het meest ben geweest voor een overstap.
In Paris du Nord is het eveneens druk. Je zou denken tijd genoeg, maar de borden naar de grand lines blijven komen.
Het gevoel kilometers te lopen, alsof je van de polderbaan op Schiphol naar de aankomsthal loopt.
Past bij hét vakantiegevoel;)
Bij de eerste patteserie die ik zie, ruik ik goede koffie! Die moet ik hebben.
Met een citroencake erbij, loop ik met handen vol door de lange gangen.
Handig is het niet, maar je moet wat over hebben voor goede koffie.
In de vertrek en aankomst hal (zo noem ik het nu even) staan de grande trains al klaar. Ik zie Amsterdam op het bord staan, maar nog geen nummer van de gate.
Buiten heeft het geregend en snuif ik de parijse geur op. Wat fijn om hier weer even te zijn!
Ik word meteen aangesproken door mensen in een blauwe jas, die iets willen verkopen.
Sta ik daar vol bepakt met tassen en koffie. Heb je even tijd? Mag ik iets vragen?
Ik moet lachen. Zie ik eruit alsof ik tijd heb? En zeg lachend no not on this moment.
Eigenlijk zoek ik gewoon een plekje om mijn koffie te drinken. Die is er niet.
Dan binnen aan de zijkant van een kiosk op de grond, zoals meer mensen doen.
Mondkapje af, koffie drinken, mondkapje weer op.
Mooi gezicht alle thalys treinen op een rij, verderop de eurostar.
Bij gate 10 laat ik mijn ticket scannen en loop naar coach 16. Helemaal achteraan! Again. Deze trein is veel langer dan de TGV van net.
Nog een stuk lopen, dan is die 1,5 uur wel nodig om over te stappen!
Ik krijg een flashback van het eerste moment dat ik de trein in Paris du Nord uitstapte. Wat een gaaf gevoel is dat!
Dit deelde ik met de Nederlander uit het hostel in Nice.
Hij begreep precies wat ik bedoel.
Al snel vertrekt de trein en maak ik me klaar voor het laatste stukje vakantie.
De terugweg lijkt altijd sneller te gaan.
Nu moet ik alweer denken over wie mij naar huis brengt en dat ik nu echt bijna thuis ben. Dat wordt omschakelen.
Ik contact de Duitse uit het hostel in nice en laat weten dat het me niet is gelukt naar Antibes te gaan.
We delen onze ervaringen. Straks weer schakelen naar het Nederlands, ik ben nu zo gewend aan de Engelse taal. Zelfs een Engelse film volg ik zonder de ondertiteling te lezen.
Het laatste uurtje leg ik mijn telefoon weg. En (na) geniet ik van de reis, die mij veel en verder heeft gebracht.
De vele ervaringen en contacten.
Het reizen. Nóóit verwacht dat het me zo makkelijk zou afgaan in alle grote steden van Frankrijk.
Het was een zwaar jaar en moet je kijken waar ik nu sta.
Ook nóóit verwacht dat ik deze stap zou maken. Alleen op reis.
Echt, ik kan het iedereen aanraden. Je kunt het pas ervaren door het gewoon te doen!
Altijd ergens in mijn achterhoofd dit plan gehad en nu gewoon waar gemaakt..
Ben dan ook best heel trots op mezelf.
Ik kan terugkijken op een prachtige reis. Wie weet welke er nog gaan volgen...

Geschreven door Karines.reizen