Waar we fietsen is de weg

We zetten koers naar Florence. Marike is vandaag de grote roerganger, want mijn Garmin heeft bedacht dat hij alleen maar naar Rome wil en protesteert tegen de koerswijziging door de route niet aan te geven. Nou ja zeg. De onduidelijke plaatjes op de telefoon van Marike worden op iedere mogelijke afslag geduid. Wat zijn we toch een mooi stel: Marike leest de aanwijzingen voor: 'Op de hoek, tussen de bar en een gedenkteken, het kleine steegje naar rechts nemen tegen het verkeer in'. Ik onthoud de aanwijzingen en Marike herkent vervolgens weer dat dat huis daar toch best ook een kroeg kan zijn. Zo komen we er wel. Na 15 km geeft de Garmin zijn protest op en navigeren we als vanouds richting Florence. Wel zo handig. Zeker omdat Benjaminse (de routeontwerper) echt de mooiste paadjes, steegjes, weggetjes, en allerlei off road varianten heeft gevonden om maar zo auto-luw mogelijk hier in het rond te kunnen fietsen. Dat gaat soms zo ver, dat locals ons verzekeren dat we daar toch echt niet langs kunnen.
 

Gekkeboel

Het onverharde pad langs de Arno brengt ons regelrecht in het centrum van Florence. Eigenlijk hadden we bij het plaatsnaambord van Florence een fotootje willen maken. Het is toch een markeringspunt. Die missen we, doordat we een soort van achterom genomen hebben tot in de stad. Voor de Ponte Vecchio stoppen we. Deze markante plek in Florence moet vereeuwigd worden met ons op de voorgrond. Dát denken er meer. Marike wordt bijna claustrofobisch van de massa's mensen hier. En allemaal willen ze op de foto met die Ponte Vecchio. En voor zo'n plaatje Instagramwaardig is, dát duurt wel even. Zijn we helemaal uit Nederland komen fietsen voor het perfecte plaatje hiero, wordt het beeld verpest door Aziaten, Amerikanen, Duitsers, Nederlanders, Friezen en allerlei ander spul met selfiestick. Ik vind het humor, Marike wordt gillend gek. Alsof wij geen deel zouden zijn van deze zwerm. Tuurlijk wel. We vinden 2 jonge Belgen, die ons wel willen vereeuwigen. We wachten geduldig tot de vriendin van de meneer met het hoedje tevreden is over de foto die ze van hem maakt. Dat valt nog niet mee. Iets naar links, naar rechts, naar voren, tikkie naar achteren, hoofd schuin, hoedje recht, hoedje schuin, hoofd recht, en profil, en face... Ik kijk er met bewondering naar. De drommen mensen om hen heen die allemaal op datzelfde plekje willen zijn, bestaan niet meer voor ze. Wát een rust, wat een geduld, wat een overgave, wát een toewijding. De wereld, dat zijn wij. Hoe onze Belgische huisfotograaf het doet weet ik niet, maar ook hij neemt alle tijd: iets naar links, iets naar... En wanneer we later de foto terug zien: we staan er helemaal alleen op mét de Ponte Vecchio: hoe doen die Belgen dat?
Stukje verderop een ijsje, die hadden we onszelf beloofd. Nou is dat nog bijna mislukt. We mochten onze fiets daar niet neer zetten, we botsten met de massa, Marike botste met zichzelf (ik dacht even dat ze moest plassen, maar er waren gewoon wat teveel mensen op een te klein oppervlak). Dat ijsje hebben we wel gehad trouwens. Die fiets, die kon daar best staan en het beste paard van stal vond haar virtuele oogkleppen weer.
 

Kamperen

Het laatste plekje voor een piepklein tentje voor ruim 100 Euro voor 2 nachten op grind. Maar dan heb je ook wat! Nummertje trekken voor de receptie, security die de slagboom voor je omhoog doet, bandje om je arm, ligstoelen en 'heerlijke' loungemuziek bij het zwembad en een hoog hek rond de camping. Wat een verwennerij! Na een hete fietstocht en een halve liter bier kun je me beter niks meer vragen. Pure lethargie. Nou ligt dat niet alleen aan mij hoor. Marike begint ook dapper aan haar halve liter om na een paar slokken tot de conclusie te komen dat het toch echt teveel voor haar is. En dat is zo sneu voor mij; moet ik het weer opdrinken.
Effect is dat ik onze tentplek promoveer tot een hangplek voor bejaarden en Marike op onderzoek uitgaat. Ergens vindt ze nog een ongenummerde plek met gras. Hier mag niet worden gekampeerd. Vraag ons niet waarom niet. Marike is van het ritselen en regelen. Opnieuw nummertje trekken bij de receptie. In de rij staan en een uurtje later wekt ze mij uit mijn lethargie met de melding dat ze voor de laatste nachten van deze reis een grasplek heeft geregeld. Wat hou ik van deze vrouw. Daar kun je heel goed mee onderweg zijn.

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg