Sauna

Wanneer we de fietsen het hotel uitrijden voelt het alsof we de deur van de sauna opentrekken om even te checken of die al en beetje op temperatuur is. Dat is tie, maar om er nou in rond te gaan fietsen... Mijn hoofd wil wel, maar mijn benen doen het niet. Opnieuw dat gevoel van zweven op de fiets, adem tekort en lood in de benen. Met zo weinig mogelijk inspanning fietsen we de laatste 25 vlakke kilometers voor we de Apennijnen ingaan. Hopelijk herstel ik weer. Straks gaan we weer klimmen...
Soms vraag ik me af hoe verstandig doorfietsen nog is, maar doordat ik tot nu toe steeds weer herstel vertrouw ik er maar op dat het goed komt.
Voor deze reis hebben we afgesproken dat er geen heilig doel is. Zelfs niet als de bestemming Rome is. Ons motto is immers: 'Waar we fietsen is de weg". En we hebben deze serie verhaaltjes ook bewust als titel meegegeven: Jan en Marike fietsen richting Rome. Toch sluipt het er een beetje in. Toen we eenmaal over de Alpen waren, merkten we beide dat het toch wel leuk zou zijn om Rome te halen. Wat blijft is dat het onderweg zijn het eigenlijke doel is.
 

Hoger

We zien de Apennijnen steeds dichterbij komen. Er is geen voorzichtige overgang. Om op de rug van de Apennijnen te komen klimmen we zo'n 25 km. Niet supersteil, vaak rond de 3 % met flinke stukken van 5 - 7 %. Percentages waar ik heel goed mee uit de voeten kan.
Middagdutjes, ik lust er wel pap van. Zo'n powernap geeft nieuwe energie voor de rest van de dag. Dat kan ook onderweg op de fiets hoor. Rond het middaguur lig ik in de schaduw van een paar grote bomen op het dorpsplein van Guiglia. Ook zonder airco ben ik in 5 minuten vertrokken. Héérlijk!
 

Heter

Op de pedalen naar Zocca. Marike heeft echt last van de hitte. Veel korte drinkpauzes in de schaduw. We zijn klieder, kledder, zeiknat. Marike trekt haar fietshandschoenen uit. Alles wat warmte vasthoudt moet weg. Maar dan zijn haar handen zó nat dat ze niet meer kan schakelen. Handschoentjes maar weer aan. Ik ben sowieso één groot waterballet. Waar het eerder nog ritmisch druppen was is het nu een waterval; het water stroomt letterlijk van mijn lijf. Daar kun je niet meer tegenaan drinken. We proberen het wel, ieder slokje is er één, maar er komt een moment dat er gewoon niks meer bijpast. Gek genoeg klim ik weer als een tierelier. Wat ik toen nog niet wist is dat daar best een logische verklaring voor is.
Na morgen wordt alles anders, maar dat weten we pas overmorgen. Natuurlijk voelen we dat het loeiheet is. Normaal toch voor hier? Niet dus: er blijkt al een tijdje een hittegolf gaande. En niet alleen hier: vandaag was de warmste dag op aarde, ooit... Je zou er bijna bang van worden.
 

Genoeg

In Zocca zitten we al weer zo'n 900 meter hoger dan vanochtend. Aan de schaduwkant van de hoofdstraat, tussen de bewoners van het dorp, vinden we een betonnen bankje. Wat zullen we doen? Eerst IJs voor Marike en brood voor mij. Marike wil het liefst nog een kilometer of 25 door, daar zou ergens een camping moeten zijn. Bovendien bekorten we daarmee ook de volgende etappe naar Pistoia. Met al dat gedoe van mijn lijf kies ik er bewust voor om er hier een punt achter te zetten voor vandaag. Vanmiddag ging het hartstikke goed, maar steeds vaker dat nare gevoel van een protesterend lijf is niet fijn. Ik heb daarom besloten om mijn lichaam niet meer te plagen dan nodig is en zoveel rust te geven als onder deze omstandigheden mogelijk. Hopelijk helpt dat.

Hier zou op een stukje van de route ook een camping moeten zijn. Niet dus: permanently closed. Dan maar op zoek naar een B&B, want ik wil echt niet verder. We bellen met de eigenaar. Volgeboekt. Waarschijnlijk heeft hij vaker fietsers op bezoek, want hij vraagt of we een tent hebben. Zeker! Dan mag je wel bij mij in de tuin staan. Super!
 

Spektakel

De tent staat net als het al tijden dreigende onweer losbarst. Hoe natuurgeweld ook heel mooi kan zijn . Boven op de berg, dicht bij een kerkje, onder de fruitbomen knettert de loodzware lucht terwijl de kerkklokken luiden. Geweldig! Ik zet nog snel een paar scheerlijnen vast en wordt niet voor het eerst vandaag zeiknat. Maar nu is het zó KOUD... Dan gaat het heel hard waaien, het is pikkedonker en we zitten in een hele dikke mist. De hagel en regen gaan nu horizontaal over de tent. De bui hangt niet meer boven ons, we zitten er middenin. Spectaculair. Dit hele schouwspel zien we vanuit het toilet in de hoek van de tuin met de deur op een kier. Daar is het droog.

Morgen fietsen we naar de andere kant van de Apennijnen.

Domani c'è un altro giorno.

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg