Uit het geheime dagboek van Hendrik Groen

Wat is toch het geheim van die oudere fietsers? Komen we zo op.

Eerst de prachtige route van vandaag. Fietsen door het wijngebied van de Alsace is een genot. De Véloroute du Vignoble (een wijnfietsroute, dat klinkt toch wat anders dan een bierfiets) loopt redelijk vlak door al die authentieke wijndorpjes. Hier geen armoe, maar een rijke geschiedenis met eeuwenoude burgen op de toppen rechts van ons en uitgestrekte wijnbouwgebieden waar we nu kriskras doorheen fietsen. De mooie, golvende landweggetjes die zijn aangelegd voor de wijnbouwers, blijken ook uitstekend geschikt voor de moderne nomade op 2 wielen. Sfeervolle dorpen met vakwerkhuizen, restaurants, wijnhuizen en het zoete Franse leven dat zich hier vooral op het terras lijkt af te spelen. Esdoorns, Lindes en vooral de Plataan met z'n gedwongen grillige groei houden de gasten uit de zon. En dat is nodig, komen we ook op terug.
 

Kurk

De kurk waarop dit hele gebied drijft is dus de heerlijke godendrank gemaakt van druiven. Het levert leuke plaatjes, veel toeristen en daarmee ook weer een flinke economisch gewin op. De andere kant van deze medaille is dat we dágenlang in een soort onplezierig chemisch luchtje rondrijden. Vraag me niet wat het is, maar het ruikt niet o.k. Een monocultuur in stand houden vraagt wat. Dat is ook een soort van prijskaartje die aan wijn hangt. Geeft stof tot nadenken.
 

Mais en hier en daar een buitje

Van de druif gaan we naadloos over naar de mais. Onafzienbare percelen met mais. Kom je ook niet zomaar doorheen. Het is bloedheet en kurkdroog. Daar houdt de mais niet van. Die wil water. Wij ook, maar dan wel op het moment dat we daar zelf voor kiezen. Als er iets is waar we allebei niet zo goed in zijn dan is dat het omgaan met keuzes die vóór ons gemaakt worden. Een buitje op zijn tijd? Prima! Een verkwikkende koude douche? Ook goed (komen we ook nog op terug). Maar om de paar honderd meter de volle laag krijgen omdat die mais anders niet wil groeien? Dat trekken we minder goed. En dat is niet een zachte miezer hè... Het is echt alsof je door de autowasstraat fiets, het komt flink aan. Dat zit zo: de boeren hier sproeien graag en veel. De stevige wind komt uit het oosten, de weg loopt noord zuid. Wij komen uit het noorden. Raak dus. En we houden van een beetje mais door ons Mexicaanse bonenpotje, maar we hebben het sterke, aan zekerheid grenzende idee, dat deze mais niet voor menselijke consumptie is bedoeld. Het is een soort cirkel: we houden van BBQ, de aarde warmt op, de mais moet groeien, de koe moet eten, we houden van BBQ etc. En dat deze 2 vegetariërs daar nou net een nat pak aan over houden...hier klopt iets niet.
 

Komen we op terug

Hou vast dat punt, was de gevleugelde uitspraak van mijn schoonvader, wanneer iedereen volop in discussie was over het één of ander. We hebben er een paar voor vandaag:

Eerst die verkwikkende koude douche
Het lekkerste na een dag fietsen in de hitte? Douchen. IJs, Bier. Het meest ergerlijke? Dat er geen drup water uit de douche komt (dus ook geen koud water), wanneer ik de automaat niet eerst voed met een euro. Ik kan er niet goed tegen; alleen maar omdat die machine nou eenmaal zo is afgesteld. Maak dan * tenminste één douche waar je je wél koud af kunt spoelen! Heerlijk die techniek, maar niet wanneer die de regels gaat bepalen.

Dan: de hitte
Het is heet. Drinken, drinken, drinken, middagpauze, en de verkoelende 'stropdas' van Doetie en Renny (staat Marike goed ;-) )

En tenslotte het geheim van de oudere fietser
De camping waar we willen overnachten is compleet 'complet'. Maar, klein tentje enzo, ouwe lui, fietsers ook nog, u mag wel even achter ons huis kijken, daar staan nóg 2 fietsers. Wanneer jullie dat willen mag je daar wel bij gaan staan. Wij willen dat én de mensen die er al staan willen het gelukkig ook. Ze zijn 71 en 73. Zijn in mei met de fietsbus naar Italië gegaan en nu op weg terug. Trots vertellen ze over eerdere tochten, toen ze nog zonder ondersteuning fietsten. Het tentje is iets groter geworden, want zij kan niet meer op haar knieën liggen... Ze noemen ons 'jonkies' en zo voelen we ons ook. Geweldig dit. Ik moet denken aan de 'Omanido club' van Hendrik Groen. Hoe mooi is het wanneer je nog fit genoeg bent om zo'n tocht te ondernemen. Het stemt ons dankbaar voor onze fitte lijven nu en hoopvol voor de komende jaren. We merken trouwens dat alles weer een stuk soepeler is nu we bijna 2 weken op pad zijn.
 

Het geheim

Geluk hebben (daar begint het!), blijven bewegen, goed eten, voldoende drinken, dingen doen die je niet elke dag doet, rust op (z'n) tijd, een fris buitje zo nu en dan, en genieten van wat er nu is. Geluk, dat hebben we. We zijn blij met en door elkaar en dankbaar dat ons dit is gegeven. Een cadeau dat we helemaal uit gaan pakken.

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg