Pistoia

Het mandje met vega spulletjes is speciaal voor ons klaargemaakt. Heerlijk om zo verzorgd te worden. De onrustige nacht verdrijven we met zoetigheid, thee en heerlijke Italiaanse koffie.
De trap op terug naar onze kamer nemen we in tweeën. Op de eerste verdieping uitpuffen en zuurstof tanken. Lood in de benen. Het tempo waarmee ik thuis naar zolder ren lijkt iets van lang geleden. Toch gek...
 

Hoe dan?

Hand in hand slenteren we als volleerde toeristen de stad in door mooie, smalle steegjes en over grote vierkante pleinen die zijn omgeven door monumentale gebouwen. Samen genieten we van de levendige markt en de mensen die hier vaak in groepjes druk gebarend tegen elkaar aan staan te kletsen. Toch straalt het ook rust uit. Alsof ze de hele dag de tijd hebben, alsof er geen agenda is die bepaalt dat ze verder moeten. Hoe doen ze dat?
Ik vraag me ook af hoe ik het moet gaan doen. Het is heet en ook al wordt er niks van me gevraagd, mijn lijf protesteert nog meer dan op de fiets. Ik ben er zo klaar mee! Eigenlijk zou ik wat zorgzamer en liefdevoller met dat weigerachtige lichaam om moeten gaan, maar eerlijk gezegd heb ik meer de neiging om het een schop onder z'n afgevallen achterste te geven. Kom op, werk een beetje mee, wat wil je nou? Ik vind het ook strontvervelend voor Marike. En het is zelfs super irritant voor deze verhaaltjes. Ik heb een hekel aan slachtoffergedrag en wat doe ik...? Maar wat ik ook doe, ik krijg het niet onder controle. Het enige wat ik nog kan bedenken is te stoppen met deze strijd tegen mezelf. Misschien wordt het tijd om de signalen echt serieus te nemen? Maar dan...?
 

Wat nu?

We besluiten dat ik terug ga naar het hotel. Marike blijft nog wat genieten van de stad. Straks zien we wel weer verder. Zweverig vind ik de weg terug. Mijn longen doen zeer en er is een gevoel van ademnood. Uitgeteld laat ik me onder de airco op bed vallen. Onderweg heb ik bedacht dat ik uit wil gaan zoeken of ik de medicatie niet zo aan kan passen dat de klachten verdwijnen. Nog steeds geef ik de schuld aan de pillen. Da's wel zo handig, hoef ik het niet bij mezelf te zoeken. Eigenlijk wil ik wat gaan rommelen met dat spul. Snufje eraf hier, halveren van die andere en misschien kan ik die wel helemaal stoppen. Ik verdwaal in spiegels en waarschuwingen. Kom er niet uit. Overweeg nog even mijn huisarts te bellen, dan kan ik die laten zeggen dat ik moet stoppen met fietsen en dat ik zo snel mogelijk uit de hitte moet gaan. 'Ik mag niet verder van de dokter', klinkt in eerste instantie beter dan 'ik kan niet verder want het gaat niet'. Zo ben ik niet verantwoordelijk, maar zijn het de pillen of de dokter. ik doe het niet. Ik bel geen dokter om me te laten vertellen wat ik al weet en ik ga niet (verder) rommelen met de medicatie.
 

Op de knieën

Er wordt op de deur geklopt. Marike? 'De deur staat open', zeg ik, 'kom maar binnen'. Er gebeurt niks, wel wordt er nog een keer geklopt. Ik zal toch weer verticaal moeten. Wanneer ik opsta gaat zo ongeveer het licht uit. Even wachten zeg ik, met mijn hoofd tussen mijn knieën. Het licht gaat weer aan. Ik doe de deur open voor de mevrouw die de kamer schoon wil maken. Ze zegt iets, pakt haar telefoon. Ik zak door mijn knieën en weet even niet meer waar ik ben. Even later ben ik er weer. Ze staat er nog steeds. Gekke droom. Ergens ver weg is er het besef dat dit toch wel een hele rare indruk moet wekken, maar zij laat niks merken. Via Google Translate vraagt ze me of ze de kamer schoon mag maken. Langs dezelfde weg geef ik aan dat dat o.k. is en of het goed is dat ik hier blijf. Dat mag. Een hele vervreemdende ervaring.
'Tot hier', denk ik. Zo kan ik echt niet verder. Maar Rome ligt op minder dan een week fietsen. Eens kijken hoe de voorspellingen voor de komende dagen zijn. We gaan naar de 40 graden en misschien zelfs naar de 40+...
 

Samen

Wanneer Marike terug is uit de stad vertel ik over mijn ervaringen. 'Het moet niet gekker worden', is haar reactie, 'Ik kan ook niet even weg zijn of je ligt op je knieën voor een andere vrouw'. Humor is het beste medicijn. Samen zijn we er snel uit. We verleggen de koers. Morgen fietsen we ijs en weder dienende naar Florence. We willen deze geweldige reis graag afsluiten op een mooie plek en in ons tentje. De route naar Florence is nog zo'n 50 km over redelijk vlak terrein. Dat gaat lukken.
In no time hebben we de boel voor de komende dagen geregeld. Twee nachten kamperen bij Florence. Er gaat een fietsbus van Turijn naar Utrecht a.s. zaterdag. We hebben geluk: ze hebben nog ruimte voor ons! Zaterdag treinen we van Florence naar Turijn. Daarna 's avond laat de bus en op zondag met de trein van Utrecht naar Groningen.
Nu pakken we de draad weer op. Onze reis gaat verder. 's Avonds is het een beetje afgekoeld. We wandelen in bejaardentempo naar het centrum. Pizza!

Geschreven door Jan-Marike.waar.we.fietsen.is.de.weg