helahippiedejippie!
raar toch die weersvoorspellingen.... op onze kampeerplek in de Provence wordt onvast weer voorspeld met buien en donderwolken. Eigenaardig maar een stukje zuidwaarts schotelt men stralende zon voor. Wij twijfelen niet en we wippen om 10.00u du matin, 's morgens dus, de auto in voor een tocht door de Camargue. Het is héél wat jaren geleden dat we nog eens de Camargue bezochten en tijd dus om ons te begeven tussen de eindeloze vlakten en waterplassen.
We rijden de camping uit en het duurt even vooraleer we op de rechte baan zitten naar het zuiden. Onze navigatie wordt ingesteld op Port Saint Louis du Rhone. Ons onbekend en zomaar uitgeprikt op de kaart. Het betreft een ritje van zo'n 65 km en er is vrij druk verkeer. Vooral de vrachtwagens uit de tegenover gestelde richting zijn talrijk. Ik schat dat 4 op de 5 voertuigen vrachtwagens zijn. We naderen ons doel en we zien de havenkranen aan de horizon opduiken. Hoe meer we naderen hoe meer ik me in de haven van Antwerpen waan. In mijn Bayer tijd ben ik er vaak geweest en ik herken me. Een beetje later rijden we langs een muur van gestapelde 40 voet containers van de gekende zeevracht firma's. Honderden containers verder besluiten we dat dit niet het doel van ons tripje is en we slaan de raadgevingen van de GPS madam in de wind en doen ons gedacht. We komen plots in een woongebied met hoogbouw en onaantrekkelijke straten. Wellicht is dit een streek waar er heel wat werkgelegenheid is en de mensen moeten natuurlijk ergens wonen en slapen. Ook zitten we hier niet zo ver af van Marseille. Uiteindelijk zien we de masten van zeilboten in de verte opduiken en we rijden er heen. We komen in het oude stadsgedeelte van Port Saint Louis en aan de vernieuwde port de plaisance. Er liggen kanjers van boten en we besluiten even de benen te strekken en de blaas te ledigen want het wordt dringend...
Ondertussen is het al na de middag en na een korte wandeling willen we even rusten en een hap te eten. Een pizzeria trekt onze aandacht en een dik madamke wijst ons een plaats toe. Het volk loopt goed binnen en je ziet dat het lunchtijd is voor vele locals. We bestellen een frisse Stella pression (alle bieren hier zijn Belgisch) en er volgt een Pizza bestelling. De lijst is eindeloos en het is moeilijk kiezen maar we geraken er uit. De ogen van Ingrid zijn groter dan haar buik en aan de helft geeft ze het al op.
We rekenen af, het dik madamke draait de helft van Ingrid's pizza in een alu folie en we nemen die mee. Fidel zet nog eens zijn achterpoot in het kommetje water dat ie kreeg en doet de helft van het terras overstromen. Wij weg....
De -zo-plat-als-een-biljaar streek valt ons tegen en we rijden richting Sainte Marie de la Mer. Veel verder zuidwaarts rond de Rhone monding geraak je niet. Een beetje verder komen we aan de oversteek van de Grande Rhone. Een veerpont. We betalen zes euro voor de overzet van drie minuten maar we hebben toch eens gevaren. Het water is kalm en met grote deskundigheid meert de stuurman aan. Mooie oplossing voor anders een ommetoer van tientallen kilometers tot de eerste brug.
Het landschap schuift rustig en kalm onder ons door en de vrachtwagen drukte ligt nu duidelijk achter ons. We stappen af van de grote as en we nemen een binnendoortje. Gelukkig maar want een paar kilometer verder zitten we tussen de zoutmeertjes (waar nog steeds zout gewonnen wordt ) en zien we in de verte witte vlekjes wat bij nader rijden, flamingo's blijken te zijn die door het ondiepe water waden op zoek naar voedsel. We stoppen een paar keer en vinden uiteindelijk een parkeerplek en een wandelweg die ons dichterbij de mooie waadvogels brengt. We wandelen een paar honderd meter en de kodak van Ingrid loopt warm. Dit worden schitterende beelden. Plots vliegt een groepje flamingo's zoevend boven onze hoofden en deze worden door Ingrid in haar bakje opgeslagen. We zijn euforisch, dit hadden we gehoopt maar niet verwacht. Ik heb de indruk dat de flamingo's er nog wat bleekjes uit zien maar dit is de natuur en geen zoo waar deze dieren bijgevoerd worden met in Beta caroteen gedrenkte garnaaltjes waardoor ze er knalroze uitzien.
We rijden verder met open venster en de geur van paard sluipt binnen. Fidel zit met zijn snufferd door het zijraam en kan het niet allemaal op tijd opsnuiven. Er zitten heel wat witte paarden maar écht wilde zullen er hier wel niet meer bij zitten. Langs de weg staan borden met aankondigingen voor wandelingen te paard in de Camargue. Business, business...
We rijden Sainte Marie binnen en we wanen ons in België aan de zee. Veel volk en nagenoeg alle parkeerplekken bezet. Als ik aan één iets een hekel heb is het rondrijden om ons vehikel te kunnen parkeren. Er is wel één voordeel aan en dat is dat je zonder veel te wandelen toch een beeld kunt vormen van de badplaats. Uiteindelijk geraken we onze auto kwijt op een betaalparking vlak aan het strand. Voor 6 euro zijn we op ons gemak. We gaan de dijk op en zijn verrast om te zien dat het strand al druk bewoond is. Tientallen mensen trotseren het ongetwijfeld nog frisse water en liggen als braadspiezen te bakken in de zon. Het is prima weer en de zeebries doet ons goed.
Eerste stop is een kreemkot waar we onze eerste créme glace van de reis eten. Voor 17.50 euro zijn we gesteld... Waar is de tijd van 2 bollekes voor 25 frank...? Je wordt mottig als je begint om te rekenen naar onze vroegere munt . We strompelen nog even door de nauwe straatjes en vragen ons af hoe dit er hier moet aan toe gaan in het hoogseizoen? Zeker niets voor ons en we hebben het al gauw gezien. De rust van de caravan roept en we moeten nog brood hebben.
We genieten van de terugweg tot we vlak voor St Remy in File staan. Er is waarschijnlijk iets gebeurd en we nemen een andere weg. Rond 18.00u landen we in St Remy en we vinden nog een bakker open. Hij zal nog veel moeten verkopen want de toog ligt nog goed gevuld.
Bij de Brico stoppen we nog even want ik heb (natuurlijk weer) iets nodig.... Blijkbaar is bij de caravan geen gepaste sleutel aanwezig om, wanneer dit nodig mocht blijken, een wiel te vervangen. Er is wel een kruissleutel aanwezig waarvan de grootste maat (22mm) niet past. Ik heb dus iets groters nodig. Ik loop binnen en koop een dop van 24 en wat andere spullen.Ik reken af en de zwarte medemens aan de kassa vraagt of ik het kassaticket moet hebben. Milieu bewust als ik ben (hum) zeg ik vriendelijk "neen dank u laat maar". Waarna hij op een knop duwt, een ticket afdrukt en het met geoefende hand in de papiermand laat verdwijnen.
We komen aan op de camping en ik probeer de dop. Wat raad je... te groot.. mijn gokje was dus verkeerd. Ik had ook maat 23 in de hand maar ik was van mening dat maat 24 de beste keuze was. Niet dus... morgen retour. De camping paden liggen vol plassen en bij navraag horen we dat het hier goed geregend heeft in de namiddag. Wij hebben evenwel geen drup gezien.
We eten met smaak ons brood, lepelen een yoghurtje vanonder de luifel en doen de afwas. De avond verloopt rustig en we genieten van de stilte op de camping want andermaal zit iedereen als betoverde konijnen in de lichtbak te staren.

Woensdag marktdag in het dorp. We zijn iets vroeger klaar dan gewoonlijk en trekken de wandelschoenen aan. We wandelen richting Brico (ligt netjes op onze route) om de dop te gaan wisselen en dan om vervolgens door te steken naar de gekende markt.
Ik loop de Brico binnen en gelukkig dezelfde man bedient de kassa. In mijn beste Frans explikeer ik wat er is en dat ik graag zou wisselen met een dop van een maatje kleiner. Zegt de man; "ah ja dat kan, maar mag ik je ticket van gisteren" Ik weet direct hoe laat het is en vertel hem dat ik geen ticket heb maar dat de beide doppen dezelfde prijs hebben. "Da gaat dan niet gaan eh meneer...." Ik probeer grappig te zijn en zeg dat ie misschien best eens in zijn vuilbakske kijkt. Hij kan de lolle niet appreciëren en zegt met een vies gezicht dat hij zeshonderd klanten per dag heeft en dat zijn vuilbakje elke avond geledigd wordt. Ik beslis dan maar om een andere dop te gaan halen. Gelukkig was het niet duur en komt een dop van 24 nog wel eens van pas.
De markt is druk en lawaaierig. Het is een mengelmoes van geuren en kleuren, vele toeristen en ook veel locale mensen die hun groenten en kaas inslaan. De prijzen zijn hoog en ik zag kazen van boven de 50 euro per kilo. De freezen zien er lekker uit en staan aan 6 euro per bakje van 500g. We kopen vlees voor deze avond en een paar blozende tomaten zoals we die zelf graag kweken. We malen de afstand naar de camping af in no time en Fidel is blij dat hij even kan rusten na het uitsloeberen van een bakje water. Het weer is heerlijk en na de maaltijd houden we een lange siësta. Straks nog even naar de winkel want we hadden er niet op gedacht dat we morgen 1 mei zijn en er niet veel zal open zijn. Dat gaat zo als het elke dag vakantie is.... je geraakt de tel kwijt op de duur. :-)
Allee de groeten en hou het gezond!

Geschreven door Ingridfranky.onderweg