Regen domineerde gisteren de ganse dag. We reden dus van Logrono Frankrijk binnen. Niet over St Jean Pied de Port zoals we eerst dachten maar gezien het triestige weer én de adviezen van de norse dame van Google Maps, verkozen we toch via Pamplona en San Sebastian te rijden. Goede keuze want zelfs nu reden we ganse stukken in een dichte mist. In de Pyreneeën, op grotere hoogte was dat zeker nog erger geweest. Soit, we vinden het campingske vrij vlotjes terug en rijden het terrein op. Niemand buiten een paar slaperige kampeerders aanwezig. Er is nog plaats en we volgen de uitgeschreven richtlijn aan het prikbord dat we, bij afwezigheid van de kampeerbaas, een plekje mogen uitkiezen. We vinden een recent ingezaaid plekje en zetten de zaak op. Na zowat een kwartiertje komt een auto opgereden waarvan de inzittenden met gezwinde pas tot bij ons komen. Ze excuseren zich uitvoerig in het Engels voor het feit dat ze niet aanwezig waren om ons te verwelkomen. We doen een klapke en leren dat deze twee Schotten, zo'n 5 jaar geleden de camping kochten en sindsdien veel gewerkt hebben om er iets moois van te maken. En dat is goed gelukt. Het is er rustig, mooi en behoorlijk verzorgd. Het sanitair is recent en netjes maar geïnstalleerd door een amateur. Net als het gebouwtje trouwens. Maar, het kampeergevoel komt terug boven en iedereen is vriendelijk en behulpzaam. De campingbaas komt ons een glas wijn aanbieden en neemt ruimschoots de tijd om uit te leggen wat er allemaal te zien en te doen is. Wij zijn hier ooit in de streek verbleven, maar dit is zeker 20 jaar geleden. Echter... veel lijkt er niet veranderd. We zetten het zaakje verder op, het is ondertussen behoorlijk mooi en droog geworden en de zon doet deugd. Onze magen knorren, de klok nadert 19.30u en we besluiten om via een korte weg naar het dorpje te wandelen waar er enkele eetgelegenheden zouden zijn. We komen van een kale kermis terug want alles is dicht. We stappen terug naar de kampeerplaats, nemen de auto en rijden een dorp verder. Zo op het eerste zicht, hier hetzelfde lied. We spreken een lokale dame aan en ze vertelt ons dat er niet veel open is.. dat hadden we al door ... . Maar.... dat er kans is dat er een kleine pizzeria "la Tratorra" misschien wél open is. Het ligt op wandel afstand en we komen aan een deur, zo breed als de hele voorgevel... smal dus. We stappen binnen en oh happiness, er is nog één tafel met twee stoelen vrij. We nemen plaats, bestellen een fles lokale wijn en een pizza. De pizza is super lekker met de krokante bodem zoals we die graag hebben. De ex- collega van Ingrid, Rudi belt op of we al in de streek zijn. Ingrid vertelt dat we net klaar zijn met eten en dat we naar de camping rijden, in het dorp waar zij wonen. Wat een toeval. Rudy blijkt de camping eigenaar te kennen en zegt." Okee we komen af"
Ze doen wat ze beloven en na een uitbundige begroeting zitten we tien minuten later een fles wijn soldaat te maken. We spenderen een heerlijke avond samen en worden uitgenodigd voor het ontbijt de komende dag (vandaag dus). Ze wonen op een prachtig gerenoveerd domein van enkele hectares. We worden opnieuw schitterend ontvangen en de vrouw des huizes leidt ons rond in "de villa" zoals het pand hier blijkbaar genoemd wordt. Het goed is omringd door hun eigen wijngaarden die verpacht worden aan een lokale wijnboer. De gastheer tovert in no time enkele spiegeleitjes met spek op tafel en het is middag vooraleer we het beseffen. We nemen terug afscheid nadat Rudi en Bea ons inviteren voor het avondmaal. Het kan niet op, hun gastvrijheid kent geen grenzen.
We besluiten om nog wat de streek te verkennen en landen aan "Lac de l'Uby"... je kunt het zo niet verzinnen. Drie tellen later jumpt Fidel een stokje achterna het water in en zwemt als een jonge pup een paar serieuze afstanden. Om 14.00u komen we terug op onze slaapplek, eten een hapje en gaan dan straks wat boodschappen doen én Notre Dame des cyclistes gaan bezoeken hier vlakbij. Morgen is het feestdag en is er veel dicht. Het wordt morgen een chill dagje met het nodige respect voor onze magen. Even vasten denk ik.

Geschreven door Ingridfranky.onderweg