Vroeg uit de veren, eten, douchen en up we go....
Vlakbij de camping ligt de oprit van de autostrade. Vlot maar druk verkeer richting Bilbao. De snelheidslimiet is hier 120 km/u en dat voelt alsof we op een race circuit rondtoeren. De weg loopt voor geen meter recht. De ene bocht volgt de andere en 120 is écht wel snel genoeg.
We naderen Bilbao en die irritante trien op Google maps leidt ons de stad in. We missen één straatje en rijden ons voor een kwartier vast in het verkeer. Uiteindelijk bereiken we ons ingestelde doel. We parkeren ondergronds en we zijn wat verward omdat we bij het inrijden geen ticketje moeten nemen. Hoe werkt dat iere...? Het Spaans en het Baskisch niet machtig wagen we het er op en trekken de stee in. Het weer is zacht, beetje wolken, beetje zon, best te doen. Ook Fidel is in zijn nopjes.
We wandelen richting de Nervion rivier en lopen die rechts af, richting Guggenheim museum. Om de hoek verrijst het majestueuze museum. We wandelen er voorbij want met onze kleine viervoeter erbij is een bezoekje uitgesloten. Dit doen we later nog wel eens. De omgeving is al de moeite en tal van kunstwerken staan er ter beschouwing. Het ene al geslaagder dan het andere. Maar zoals je weet, kunst is Kunst eer het met grote K of niet geschreven wordt... het is kunst.
De tien meter hoge koperen spin van Louise Bourgeois lokt ons dichterbij. Even natellen en ja hoor , ze heeft 8 poten, het is een échte spin. Redelijk indrukwekkend en mooi gemaakt. Al ken ik er die mooier kunnen lassen. Een blinkende bos tulpen ligt achteloos op het beton en laat de zon schitteren in duizend kleuren. Aan de voorzijde staat een, in bloemen opgesmukte reuzengrote puppy. Ook de dansende fonteinen trekken de aandacht, vooral die van Fidel.
De maag begint te knorren, het is ondertussen al rond 14.00u en we besluiten de oude stad in te trekken. Die bevindt zich aan de overzijde van de rivier op een bewandelbare afstand. We lopen enkele mooie oude gebouwen voorbij en hoe smaller de straatjes worden, hoe hoger de gebouwen. Smalle straten met langs weerszijden mooie kleurrijke gevels van wel zes verdiepingen hoog. De maag knort nóg heviger en we kijken uit naar een restaurantje zoals we dat kennen van bij ons in Vlaanderen... Niks dus.. Plots valt ons op dat de locals een soort bar binnentrekken. We trekken onze stoute schoenen aan en lopen hen achterna. Eénmaal binnen zien we tafeltjes staan waaraan mensen zitten om te eten. We nemen plaats en een zwart gekleurde dame met een reuze ananas van haar op haar hoofd komt de bestelling opnemen. Dos cervesas por favor is het eerste wat we kunnen bedenken. We slagen er ook in om haar diets te maken dat we honger hebben en hierop stopt ze ons een in swahili opgesteld blaadje in de handen die het menu moet voorstellen. We kiezen zomaar wat raak en we zullen wel zien wat het oplevert.
Vrij vlotjes worden de eerste teljoren op tafel gezwierd... Ik krijg wat groene asperge stukjes te zien, badend in wat ik denk een omelet te zijn met een ondefinieerbaar sausje errond. Ingrid verorbert met smaak een bordje Paella als voorgerecht. De hoofdschotel was echter een ander verhaal... De teljoor die Ingrid voor de neus kreeg was speciaal. Alles baadde in een zwarte saus, als was het bestemd voor een hongerige wegenwerker die een paar lepels terre tekort kwam. Hier ontdekte ze een groot stuk vis met de restanten van wat ooit een inktvis moet geweest zijn. Niet slecht maar ook niet waauw. De gestoofde groentjes met een deftig aandeel aan look vergezelden de schotel. Ikzelf kreeg een diepe schotel "callos" voorgezet. Het zag er een beetje stoofvlees achtig uit maar als snel bleek dit het niet. Ik ontwaarde allicht stukjes worst en je raad het nooit, iets wat me deed denken aan de vette derms van moeder Maria thuis. Verdere ontleding van het goedje leverde me volgende conclusie op. Ik had een bordje ingewanden besteld. Gelukkig had ik als side dish een portie patatas bravas besteld, die best goed samen ging met het sausje. Het was niet slecht maar de gedachte alleen al aan wat ik aan het eten was weerhield me om een tweede portie te bestellen ;-) . Nadien kregen we nog een drietal bollekes ijskreem met een snuifje kaneel erop en voor 20 euro de man hadden we (goed) gegeten.
We hadden nog een fikse wandeling te doen en we gingen dan maar de auto opzoeken. Boven de parkeergarage was er een winkelcentrum en ik liep binnen om nog een brood te kopen. Je waande je er in een spiegel paleis. Op iedere hoek tussen de hoge rayons stond een spiegelzuil. Ik ben blij dat ik er uiteindelijk uitgeraakt ben.
We vertrokken en met hulp van de irritante dame geraakten we terug op de juiste weg. We deden nog een ommetoerke tot aan de kust. Het havenstadje Bermeo werd snel even doorkruist maar ik had er mijn kilometers voor de dag al opzitten. Dus we namen het bochtige parcours terug naar de camping alwaar we behoorlijk van onze melk, de zetel opzochten. Op donderdag lassen we een chill dag in en buiten een uitstap naar de locale supermarkt zal er niet veel inzitten vrees ik. Morgen haken we de sleurhut aan en rijden we verder. Waarnaartoe... geen idee... Ingrid is de stippelaar van dienst. slauut!

Geschreven door Ingridfranky.onderweg