Na de dagelijkse ochtend douche pikken we het brood op die de campingbaas is gaan ophalen in het dorp. Een mooie service aan de kampeerders. Het nog warme stokbrood smaakt heerlijk. Raar toch dat men in België er maar niet in slaagt om dit na te maken. Het franse brood is super luchtig maar met een krokante korst. Bij ons is dat dicht kruim net zoals het normale witte brood. Het is als een spons. Na het ontbijt slaat Ingrid aan de was. De camping wasmachine wordt volgestopt met wasgoed en een uurtje of zo later kan het fris aan het droogrek. We moeten nog eten hebben voor de middag en besluiten naar de lokale bakker in het dorp te rijden (degene die het ochtendbrood levert). Aan de deur hangen diverse plakkers met zijn onderscheidingen voor het franse brood. Premier prix, troisième prix,... dit is geen doetje. Ik koop een paar croissants en chocoladekoeken voor de middag. Vanavond eten we warm en heb ik een prima ideetje. Daarna springen we even binnen in het drankwinkeltje van Francis. We worden uitbundig begroet en zowat onmiddellijk wordt ons een glas wijn gepresenteerd. We doen onze inkopen zodat we, als we thuis zijn, nog even kunnen nagenieten van het verblijf en de kennissen uit Castelnau d' Auzan. Rond 12.45u zijn we terug op de camping en eten we een hapje. De zon schijnt heerlijk en de lommer van de ons omringende bomen doet ons goed. In de zon is het té heet. Fidel ligt op zijn favoriete plekje in de schaduw en stoort zich allerminst aan de kippen die rond hem scharrelen. Na het noenetukje trekken we onze schoenen aan en rijden het dorp uit. Zo'n dertig jaar geleden waren we hier ook op de streek en we wilden nog eens Notre Dame des cyclistes gaan bezoeken. Dit oude bedevaartsoord voor wielrenners en andere fietsers ligt vlak bij Labastide d'Armagnac waar we straks naar toe rijden. De parking is zo goed als leeg en na het betalen van 1 euro per man mogen we binnen. Honderden wielertruitjes sieren de wanden van de kapel. Een aantal stokoude fietsen staan aan de zijkant, waaronder enkele die volledig uit hout gemaakt zijn. Veel is er niet veranderd in dertig jaar. Alleen was het vroeger gratis... ;-). De jonge gast die nog lang niet geboren was toen we hier de vorige keer waren, kon ons echter niets vertellen over de fietsencollectie van de buurman van de kapel. Alleen dat het toenmalige museum er al lang niet meer is. Dat wisten we eigenlijk al. Jammergenoeg mogen we geen portretten trekken in de kapel maar dan moet de zaalwachter maar binnenblijven en niet staan gsm'en aan de ingang... ik heb aan die regel dan maar mijn tjeef geveegd en er lustig op los geschoten zoals je in de onderstaande fotoreeks zult zien. Na een kwartiertje binnen verlaten we de kapel en zeggen de zaalwachter dat we binnen dertig jaar terugkomen. Hij lijkt het niet goed te snappen maar plots valt zijne euro. We rijden verder naar Labastide d'Armagnac hier vlakbij. Ook hier is het een trip down memory lane. Alles lijkt hetzelfde, de tijd heeft blijkbaar geen vat op dergelijke oude dorpen. We doen een toerke en ploffen ons neer in de lokale cremerie/ créperie. We bestellen en smoefelen elk een lekker creemke. Het is er het weer voor. Het dorpsplein is omringd door een gaanderij waaronder vroeger duchtig commerce gevoerd werd in oa. sterke drank en wijn van de regio. Dit heeft plaatsgemaakt voor kleine restaurantjes en cafeetjes. We vertrekken hier en besluiten nog even door te rijden naar St.Justin, een dorpje met een kampeerplaats waar we dertig of zowat jaren geleden verbleven. De toenmalige eigenaar was een Roeselaarnaar die de camping runde tezamen met zijn vrouw. Het was er goed toeven en bij het in groep kijken naar de tour de France in de bar werd er onder de verscheidene nationaliteiten duchtig gespeculeerd wie de beste renner van de rit was. Er werd menige "pression" geschonken en iedereen jeunde zich. Helaas liep het huwelijk spaak en werd de camping kort daarna verkocht. We rijden de camping op en door het feit dat ik wat foto's neem, komt de huidige eigenaar eens kijken. Ik merk dit op en loop ernaar toe en spreek hem aan. Ik vertel dat we lang geleden op de camping waren en benieuwd waren hoe het er nu uitziet. Hij staat ons zéér vriendelijk te woord en zegt dat hij de camping nu een drietal jaar in bezit heeft. Hij geeft ons een zeer eigenaardige indruk. Het is te zeggen, in de tien minuten dat we met de man gebabbeld hebben, heeft hij continu geklaagd over hoe slecht het wel gaat en dat de mensen niet meer willen betalen en dat er schade gedaan wordt en dat sommigen stiekem op de camping rijden en stiekem terug vertrekken enz... enz... Kortom met die mentaliteit en visie zal de brave man het geen 5 jaar volhouden. Hij heeft nochtans zwaar geïnvesteerd en de camping ziet er netjes uit. Ik vrees dat ook corona een zware streep door zijn rekening geweest is. Soit, we vertrekken en rijden via de kleine weggetjes "huiswaarts". Ondertussen is het tijd om de patatjes op te zetten. Het avondeten volgt al snel en de onglet of kraaibiefstuk op de grill smaakt heerlijk. Kamperen, da's tsjolen... zo zei er ooit iemand tegen mij... jaja... saluut et à demain!

Geschreven door Ingridfranky.onderweg